Κυριακή, Απριλίου 23, 2006

Εντυπώσεις απ’ την Ανάσταση

23.30, στην Κυδαθηναίων στην Πλάκα. Λίγο πριν την Ανάσταση. Στα δεξιά, η εκκλησία του Σωτήρος, μπροστά η πλατεία που σε άλλες ώρες είναι στέκι για καφέ ή για greek mousaka στους τουρίστες. Στ’ αριστερά, ένας άστεγος πάνω στο αυτοσχέδιο κρεβάτι του (μια κουβέρτα πάνω σε ένα χάρτινο κομμάτι από κούτα σουπερμάρκετ) συνομιλεί με μια γυναίκα που πουλάει κεριά. Τον κοιτάζω και ντρέπομαι γι’ αυτήν την αυθόρμητη αδιακρισία μου. Παρατηρώ ότι δεν ζητιανεύει και σκέφτομαι ότι μακάρι να το έκανε. Η σημερινή μέρα απ’ την περισσή γενναιοδωρία των περαστικών λόγω Ανάστασης, ίσως και να’ τανε η τυχερή του. Οι ψαλμωδίες απ’ την εκκλησία δυναμώνουν. Κάθε χρόνο τα ίδια. Σε λίγο θα δοθεί το Άγιο φως, κάποιοι θα τρέξουν να το πάρουν πρώτοι ποδοπατώντας τους άλλους, κάποιοι άλλοι θα μαζεύουν τα μαλλιά τους από φόβο μήπως αρπάξουν μέσα στα τόσα κεριά. Οι βιαστικοί κοιτάνε το ρολόι γιατί εντωμεταξύ τους τρέχουν τα σάλια για τη μαγειρίτσα που τους περιμένει. Ο παπάς ψάλλει σε κλίμα γενικής ευφορίας το «Χριστός Ανέστη» και προτρέπει τους πιστούς να σιγοντάρουν κι εκείνοι. Έπειτα, σαν ηθοποιός που προστάζει ο ρόλος του απ’ το γνωστό θεατρικό έργο, αναπαριστά μια σκηνή του εκκλησιαστικού τυπικού εν είδη λαϊκού δρώμενου: «Άρατε πύλας οι άρχοντες υμών και απάρθητε πύλαι αιώνιοι και εισελεύσεται ο Βασιλεύς της δόξης! Τι έστι ούτος ο βασιλεύς της δόξης; Κύριος κραταιός και δυνατός, Κύριος δυνατός εν τω πολέμω!». Μετά την τρίτη επανάληψη και την τελική απάντηση «Κύριος των δυνάμεων, αυτός έστιν ο βασιλεύς της δόξης!», ο ιερέας ανοίγει βίαια την πόρτα της εκκλησίας να μπει θριαμβευτικά. Οι πιστοί που δεν χρειάζεται πια να κρατούν τα προσχήματα φεύγουν γιατί πρέπει να ικανοποιήσουν και το αρχέγονο ένστικτο της πείνας.
1.30, στην άνοδο της Κυδαθηναίων, στο δρόμο προς το αυτοκίνητο. Στ’ αριστερά η εκκλησία του Σωτήρος, στα δεξιά ένα μαγαζί με ποτά και γλυκά του κουταλιού σε βαζάκι ετοιμάζεται να κατεβάσει ρολά. Δίπλα κάτι σαλεύει. Ο άστεγος κουκουλώνεται με την κουβέρτα του. Ο ήχος απ’ τα παπούτσια και τις ομιλίες των χορτασμένων Χριστιανών, του τάραξαν τον ύπνο...

3 σχόλια:

markos-the-gnostic είπε...

περί θρησκευτικού συναισθήματος που έλεγες. νομίζω ότι πρόκειται για κάτι ακόμη βαθύτερο, για θρησκευτικό ένστικτο. η ίδια η φύση μας ωθεί εδώ και 70000 χρόνια τουλάχιστον να θάβουμε τους νεκρούς μας και τους θεωρούμε, καθώς τους σκεφτόμαστε και τους αναπλάθουμε στη μνήμη μας, οιονεί ζωντανούς. ζούμε μέσα στη μνήμη των άλλων σαν ανάμνηση, ίσως όμως και σαν κάτι περισσότερο...

markos-the-gnostic είπε...

μήπως ήρθε η ώρα να διοχετεύσουμε την ενέργεια μας σε καταστάσεις δημιουργικές, παραγωγικές, με συνέχεια και συνάπεια;

Ανώνυμος είπε...

Cool blog, interesting information... Keep it UP »