Τι ακριβώς είμαστε;

Σκέφτομαι ότι είμαστε κάτι σαν φιλολογικό σαλόνι -τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως-. Λείπει και το σαλόνι και συχνά και το επίσημο ένδυμα που χαρακτηρίζουν την είσοδο σ’ ένα σαλόνι. Μήπως είμαστε τελικά ένα φιλολογικό μποντουάρ επειδή εκεί επιτρέπονται πολύ περισσότερα κι υπονοούνται ακόμα κι αυτά που δεν λέγονται; Αλλά πάλι, περισσεύει το επίθετο φιλολογικό. Είμαστε τότε ένα σχολιαστικό μποντουάρ. Κρυβόμαστε πίσω απ’ τα παραβάν μας για να διατηρήσουμε την πολύτιμη ανωνυμία μας. Βγαίνουμε και κρυφοκοιτάμε σε ανύποπτο χρόνο. Το βράδυ, είναι η στιγμή της απενοχοποίησης, το πρωί γίνονται τα καλύτερα…ίσως επειδή δεν τα περιμένεις. <