Επιτάφιος

Οι καμπάνες ηχούν πένθιμα απ’ το πρωί κι ο ήλιος λάμπει κόντρα σε κείνη την παράδοση που θέλει τον ουρανό να σκοτεινιάζει και να βρέχει για να θρηνεί το θάνατο του Ιησού.
Πριν από λίγο επέστρεψα σπίτι. Για πρώτη φορά πήγα στον Επιτάφιο μόνη μου. Στη Μητρόπολη. Σήμερα ένιωθα έντονη την ανάγκη να βγω απ’ το σπίτι έστω και χωρίς παρέα. Ίσως ορμώμενη από κάποιο θρησκευτικό συναίσθημα που ήταν κοιμισμένο χρόνια. Ίσως πάλι κι απ’ την επιθυμία μου να περπατήσω στην ανοιξιάτικη άδεια Αθήνα, σε μέρη γνώριμα κι αγαπημένα. Αν και μοναχικά, όμορφα ήταν. Αρκετός ο κόσμος. Η λειτουργία ακουγόταν απ’ τα μεγάφωνα. Η μπάντα έπαιξε πένθιμα μόλις ξεπρόβαλλε πρώτα ο σταυρός απ’ την εκκλησία κι έπειτα ο Επιτάφιος. Ένα κοριτσάκι πίσω μου έκλαιγε κάθε φορά που ακουγόντουσαν οι καμπάνες. Κάποια κινητά χτυπούσαν για να συντονιστούν όσοι είχαν μετά ραντεβού για φαγητό. Υπήρχαν και αρκετοί τουρίστες που παρακολουθούσαν με μεγαλύτερη ευλάβεια από μας. Τέσσερις Γιαπωνέζοι έτρωγαν σουβλάκια σε κάποιο παρακείμενο μαγαζί κοιτώντας το πλήθος που ακολουθούσε την περιφορά του νεκρού Ιησού. Δεν κατάφερα ν’ αποκωδικοποιήσω το βλέμμα τους. Άλλοι χάζευαν τις βιτρίνες των καταστημάτων κι άλλοι σχολίαζαν τους επίσημους που ακολουθούσαν τον Επιτάφιο. Στο Σύνταγμα, μπροστά στη Βουλή η πομπή σταμάτησε για λίγο. Έφυγα γιατί δεν είχα κανένα ενδιαφέρον στο ν’ ακούσω το οποιοδήποτε κήρυγμα του οποιουδήποτε εκπροσώπου μιας ιδρυματικής θρησκείας με παγιωμένες αντιλήψεις περί αρετής και κακίας. Ο Ιησούς με όποια σημασία και να του αποδίδει καθένας ξεχωριστά από μας, μίλησε βασικά για αγάπη και ταπεινότητα. Τελικά δεν ξέρω αν θα του άρεσαν όλες αυτές οι επισημότητες. Στη δική μου συνείδηση, το Πάσχα είναι συνδεδεμένο συμβολικά με την αναγέννηση της φύσης και την ελπίδα και προσμονή καλύτερων ημερών. Κι αυτή η έντονη μελαγχολία της Μεγάλης Εβδομάδας και ειδικότερα της σημερινής μέρας είναι σαν μια βαθιά περισυλλογή για ό, τι έφυγε και ό, τι πρόκειται να έρθει.