Ταξίδια πίσω στο χρόνο

Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να γυρίσει πίσω, στην ηλικία της αθωότητας. Με πιάνει μια τρελή νοσταλγία για συγκεκριμένα πράγματα που συνέβαιναν πολύ παλιά, σε μια εποχή που φαντάζει πια πολύ μακρινή. Θέλω να παίξω ξανά με τον αδερφό μου play mobile και monopoly κι εκείνος να κάνει ζαβολιές για να κερδίσει, να φάμε σάντουιτς μ’ ένα ποτήρι γάλα (μιμούμενοι αμερικάνικες συνήθειες) και βλέποντας Ντιουκς. Θέλω να ξαναπάω στο φροντιστήριο Αγγλικών και να έχω αγωνία που δεν θυμάμαι απέξω όλα τα phrasal verbs. Να στέκομαι για λίγο στο σχόλασμα στη γωνία και να μιλάω με τη Μαίρη πριν πάω σπίτι. Να παίξω λάστιχο με τα κορίτσια, να πάω στο πάρτι της Ειρήνης και να τσακωθώ μαζί της επειδή το αγόρι που μου άρεσε χόρεψε τελικά με κείνη κι όχι με μένα. Θέλω να ντύσω τα βιβλία μου με αυτοκόλλητο (ποτέ δεν το κόλλαγα καλά ). Θέλω να κάτσω πάλι για λίγο στο ίδιο θρανίο με την Κατερίνα, να με κάνει να γελάω κι εκείνη να μένει ατάραχη κι εγώ να θυμώνω επειδή ο καθηγητής μου έκανε παρατήρηση. Α, και να γράφω πάνω στο θρανίο διάφορα, αφού θα το έχουμε χωρίσει στα δύο με μια μολυβένια γραμμή για να έχει η κάθε μια το δικό της μισό.
Θέλω να πω ψέματα ότι βγαίνω βόλτα με τα κορίτσια στη γειτονιά κι εμείς να πάρουμε το λεωφορείο και να πάμε για καφέ στο Παλαιό Φάληρο και στην επιστροφή να μοιραστούμε δια του 4 το ταξί για να προλάβουμε να γυρίσουμε στην ώρα μας. Θέλω να μου φέρουνε μια λαμπάδα το Πάσχα. Να δω τη γιαγιά μου στην κουζίνα να βάφει κόκκινα αβγά και να της λέω να βάψει και σ’ άλλα χρώματα και να μου δίνει πανάκι να τα γυαλίσουμε με λάδι. Ή να φτιάχνει χαλβά κι ό, τι περισσεύει να το βάζει σε μικρά φορμάκια και να το τρώω ενώ είναι ακόμα ζεστό. Να περιμένω το καλοκαίρι και να μετράω τα μπάνια και τα παγωτά. Να κοιμούνται όλοι τα μεσημέρια κι εγώ να περιμένω να γίνει απόγευμα να κατέβω κάτω να παίξω σπιτάκι με τα παιδιά . Να έχω πυρετό και να μου κάνουνε όλα τα χατίρια. Να λείπει η μαμά στη δουλειά της, να φοράω τη ρόμπα της μπροστά στον καθρέφτη και ν’ ανοίγω τη ντουλάπα της.
Ν’ ανοίξω για λίγο ξανά την πόρτα ή έστω να κρυφοκοιτάξω απ’ την κλειδαρότρυπα τα παιδικά μου χρόνια. Δεν γίνεται ε;