Τρίτη, Νοεμβρίου 10, 2009

Vive la Bretagne!!!

Αφορμή ήταν ο Αστερίξ που πενηντάρισε όπως είπαμε και κατ’ επέκταση το φεστιβάλ κινουμένων σχεδίων του Saint Malo.

Ε, κάτι αυτό λοιπόν μια και είμαστε φαν, κάτι που η Γαλλία μας αρέσει πολύ και ψάχνουμε αφορμές να πηγαίνουμε, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε για πρώτη φορά τη γαλλική Βρετάνη.


Σε 5 μέρες βέβαια μια μεγάλη περιοχή δύσκολα καλύπτεται αλλά κάτι κάναμε...
Η Βρετάνη, έτσι για να δώσουμε λίγο και το γεωγραφικό της στίγμα, καταλαμβάνει τη χερσόνησο στο βορειοδυτικό τμήμα της Γαλλίας, έχει 3 εκατομμύρια κατοίκους και έκταση 27208 χλμ² και διακρίνεται στη Βόρεια Βρετάνη που αποτελείται από τις πόλεις Léon, Trégor, Cornouaille και Vannetais και τη Νότια Βρετάνη με τις πόλεις Brieuc, Saint Malo, Dol, Rennes και Nantes. Η Βρετάνη διαιρείται διοικητικά σε τέσσερις μεγάλες περιφέρειες με έντονη ιστορική και φυσική κληρονομιά, έχει πρωτεύουσα τη Rennes και αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό στη Γαλλία.


Η περιοχή κατοικήθηκε κατά την αρχαιότητα από Κέλτες και είχε ανέκαθεν άμεση επαφή με τα Βρετανικά νησιά που απέχουν ελάχιστα. Απ’ το Saint Malo πραγματοποιούνται καθημερινές εκδρομές στα νησιά της Βρετανίας. Στο Jersey που είναι το κοντινότερο σημείο φτάνει κανείς απ’ τις γαλλικές ακτές σε 1ώρα και 20 λεπτά.


Οι μεταγενέστεροι κάτοικοι ονομάστηκαν Βρετόνοι και η γλώσσα τους διαφοροποιήθηκε από την κοινή γαλλική κάτι που έκανε τους Άγγλους πολλές φορές να διεκδικήσουν την περιοχή με στρατιωτικές επιθέσεις. Από σαράντα κύματα πέρασε η Βρετάνη μέχρι τελικά που βασιλικοί γάμοι και προγαμιαίες συμφωνίες την ενσωμάτωσαν τελικά το 1532 στη Γαλλία. Ιδού πως:
Τον 9ο αιώνα η Βρετάνη ήταν ανεξάρτητο δουκάτο, ενώ στα όψιμα χρόνια του Μεσαίωνα συμμαχούσε άλλοτε με τους Γάλλους κι άλλοτε με τους Γάλλους. Τελικά, τη λύση έδωσε η Δούκισσα Άννα της Βρετανίας που παντρεύτηκε δυο φορές με δύο απ’ τους διαδόχους του Γαλλικού στέμματος,
Το Saint Malo το αντικρίσαμε νύχτα-για την ακρίβεια ξημερώματα- και παρά την κούραση μας και την ταλαιπωρία απ’ την οδήγηση με βροχή, μας φάνηκε εξαιρετικά ζωντανή πόλη. Κάποια μπαράκια ήταν ακόμα ανοιχτά και κόσμος περπατούσε στα σοκάκια.


Οι ευγενικοί ξενοδόχοι μας είχαν ενημερώσει για τον κωδικό με τον οποίο άνοιγε η πόρτα κι έτσι τρυπώσαμε μέσα στην απόλυτη ησυχία απ’ τον ύπνο των άλλων πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες.
Το πρωί βρεθήκαμε σε παραμύθι: κάστρο, θάλασσα, παλίρροια και άμπωτη, ωραίο φαί. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;


Η πόλη είναι πανέμορφη και σε προκαλεί να την περπατήσεις και να την ανακαλύψεις. Μικρά στενά δρομάκια, ωραία εστιατόρια, γουστόζικα καφέ, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον παλαιοβιβλιοπωλείο που όπως μάθαμε και είδαμε σε φωτογραφίες στέκει όρθιο εδώ και δεκαετίες. Μια φωτογραφία με τα τριγύρω του κτήρια συντρίμμια απ’ τους βομβαρδισμούς του Β’ παγκοσμίου πολέμου κι αυτό ανέγγιχτο προφανώς από κάποια παραξενιά της φύσης, μαρτυρούσε του λόγου το αληθές.

Όλα είναι θελκτικά στην παλιά πόλη του Saint Malo.

Μέχρι να δεις όμως τη θάλασσα. Τότε, πραγματικά γοητεύεσαι. Το πρωί να είναι γεμάτη και το απόγευμα να μπορείς να περπατάς πάνω στην άμμο που αποκαλύπτεται απ’ το τράβηγμα της. Και να χαίρεσαι σαν παιδί, να μαζεύεις κοχύλια, να την προκαλείς προχωρώντας όλο και πιο «βαθειά» και να μην την φτάνεις.

Αυτής της θάλασσας τα γενήματα αποτελούν τα εξαίσια φαγητά όλης της Βόρειας Βρετάνης-της παραθαλάσσιας δηλαδή. Οστρακοειδή, ψάρια, θαλασσινά. Βέβαια, η Βρετάνη είναι διάσημη και για τις περίφημες κρέπες της. Crepes ονομάζουν οι ντόπιοι τη γλυκειά κρέπα και galette την αλμυρή, ενώ το εθνικό τους ποτό είναι το cidre δηλαδή μηλόζουμο με αλκοόλ και το πίνουν μάλιστα σε κούπες καφέ κατά τη διάρκεια του φαγητού. Δημοφιλές επίσης είναι και το αχλαδόζουμο!


Στη διαδρομή απ’ το Mont Saint Michel μέχρι το Saint Malo, μικρά χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο. Σταθήκαμε κατόπιν προτροπής του ξενοδόχου στο Cancale που είναι γνωστό και ως στρειδούπολη και φάγαμε στο καταπληκτικό Au pied d’ cheval.


To μαγαζάκι –όπως και όλα τα υπόλοιπα σ’ αυτό το γραφικό ψαροχώρι- πουλάει όστρακα σε πανέρια μπροστά και συγχρόνως λειτουργεί και σαν εστιατόριο. Τα τραπέζια είναι στρογυλά και ξύλινα κι αντί για καρέκλες έχει σκαμπώ. Το μαγαζί το δουλεύουν 3 γυναίκες. Ανοίγουν μπροστά σου τα οστρακειδή και στα σερβίρουν σε πιάτο με μια στρώση φύκια! Ένα λευκό παγωμένο muscadet είναι το ιδανικό συνοδευτικό.



Το Dinard συνδέεται τόσο δια θαλάσσης όσο και δια ξηράς με το Saint Malo. Τα καραβάκια έχουν πλεονέκτημα γιατί περνάνε απέναντι σε λιγότερο από δέκα λεπτά, ενώ με το αυτοκίνητο κάνεις έναν μεγάλο κύκλο. Πρόκειται για ένα παλιό ψαροχώρι που γνώρισε κάποτε μέρες αίγλης με το καζίνο και τις αριστοκρατικές επαύλεις, αλλά σε μας δημιούργησε μια αίσθηση μελαγχολίας.
Τρία πράγματα ωστόσο κράτησα στις ταξειδιωτικές μου αναμνήσεις απ’ το Dinard. Το άγαλμα του Χίτσκοκ στην κεντρική πλατεία μπροστά στη θάλασσα, απομεινάρι απ’ το πρώτο φεστιβάλ αγγλικού κινηματογράφου που λαμβάνει χώρα κάθε Οκτώβρη εδώ και 20 χρόνια, ένα πολύ ενημερωμένο βιβλιοπωλείο μέσα στην πόλη και την πληροφορία ότι ο Πικάσο που παραθέριζε στο Dinard τη δεκεατία του ‘ 20 ζωγράφισε εκεί δύο πολύ γνωστούς πίνακες του: «Δυο γυναίκες τρέχουν στην παραλία» και «Λουόμενες στην πλαζ».

Το Mont Saint Michel με το παλιό αββαείο στην κορυφή νομίζεις ότι είναι οφθαλμαπάτη όπως το βλέπεις να προβάλλει ξαφνικά σε μια στροφή του δρόμου. Τα αυτοκίνητα σταματάνε σε τεράστια πάρκινγκ καμιά 200αριά μέτρα πριν και φτάνει κανείς ως εκεί περπατώντας. Όλα αυτά βέβαια όταν έχει άμπωτη γιατί στην παλίρροια είναι αδύνατον να προσεγγίσεις εκτός κι αν διαθέτεις βάρκα!
Είναι βέβαια πολύ τουριστικό μέρος και δεν αξίζει να φάει κανείς εκεί ή να ψωνίσει μιας και τα σουβενιρ θα τα ακριβοπληρώσει, αλλά σίγουρα αξίζει να το περπατήσεις και φαντάζομαι ότι και η διαμονή σε κάποιο απ’ τα ξενοδοχεία του θ’ αξίζει επίσης τον κόπο.

Η Rennes είναι όπως είπαμε η πρωτεύουσα της Βρετάνης. Το ιστορικό της κέντρο είναι χτισμένο στη συμβολή δυο ποταμών, του Ile και του Vilaine. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της είναι τα μεσαιωνικά σπίτια με προεξέχον αυτό του Champ-Jacquet που δεσπόζει στο κέντρο της πόλης. Άλλο αξιόλογο κτήριο στη Rennes είναι το Κοινοβούλιο που χτίστηκε τον 17ο αιώνα και ουσιαστικά ξανα χτίστηκε το 1994 αφού υπήρξε θύμα πυρκαγιάς που ξέσπασε σε κάποια διαδήλωση.

Η πόλη δεν είναι πολύ μεγάλη κι ο πληθυσμός της δεν ξεπερνάει τους 250.000 κατοίκους, έχει ωστόσο 2 πανεπιστήμια, αρκετές Ανώτερες Σχολές, 4 πολύ σημαντικά μουσεία, ενώ διοργανώνει πολλά καλλιτεχνικά φεστιβάλ. Α, παραλίγο να το ξεχάσω, στη Rennes είδαμε και μια ελληνική ταβέρνα!!!



Ο καθεδρικός της πάντως που θεωρείται διάσημος, δεν μας έκανε καμία εντύπωση. Παρεμπιπτόντως, δεν βρήκα όσο και να έψαξα τι είναι αυτό που τον κάνει αξιοθέατο πρώτης κατηγορίας. Αν το ξέρει κανείς, ας με διαφωτίσει...

Μια που μιλάμε για εκκλησίες, δεν μπορώ να μην αναφέρω έναν πραγματικά υπέροχο καθεδρικό, αυτόν της Chartres.


Η Chartres είναι μια πολύ χαριτωμένη πόλη 100χλμ έξω απ’ το Παρίσι που οφείλει τη φήμη της και την επισκεψιμότητα της στον επιβλητικό καθεδρικό ναό της Παναγίας που θεωρείται ως το τελειότερο δείγμα γοτθικού καθεδρικού στη Γαλλία και είναι χαρακτηρισμένος απ’ την Ουνέσκο ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Την Chartres την είχα επισκεφθεί πριν από λίγα χρόνια ξανά αλλά ήταν Δεκέμβριος, σκοτείνιαζε νωρίς, έκανε κρύο και πέραν του καθεδρικού δεν είχα την ευκαιρία να την περπατήσω. Έτσι τώρα, διαπίστωσα πόσο χαριτωμένη είναι η πόλη, με μεγάλες πλατείες, πρωτότυπες συνθέσεις με λουλούδια, ήσυχα δρομάκια και το τελειότερο αισθητικά χασάπικο όλου του κόσμου…Όπως καταλαβαίνετε, η επιστροφή είχε πια πλησιάσει. Περάσαμε το τελευταίο βράδυ στο Παρισάκι τρώγωντας καταπληκτικό couscous chez Berbert και το πρωί αναχωρήσαμε για τόπους λιγότερο ωραίους και πολιτισμένους…

7 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Τέλειες οι φωτογραφίες σας!!Τα όστρακα τα λιγούρεψα! Πάντα τέτοια! ;)

Για τον καθεδρικό της Σαρτρ έλεγε στον ταξιδ. οδηγό πως φαίνεται απ΄τον πύργο του Άιφελ (ή απ΄την Νοτρ Νταμ?) αν είναι καθαρή η ατμόσφαιρα, αν θυμάμαι.

Μια απορία μάλλον χαζή: Στη Βρετάνη είναι η Αρμορική ?

Αλεπού είπε...

@renata
Εσύ έχεις πλεονέκτημα γιατί της είχες δει κι αλλού τις φωτό. ;)

Καθόλου χαζή απορία. Δίκιο έχεις. Αρμορική ήταν η παλαιότερη ονομασία της Βρετάνης και νομίζω ότι γεωγραφικά εκτεινόταν και λίγο προς Νορμανδία.
Πάντως στη Βρετάνη υπάρχουν αναφορές. Φάγαμε σ' ένα μαγαζί που λέγεται cafe armoricain και είδα ότι υπάρχει και σάλτσα armoricaine για τα μύδια!

Кроткая είπε...

Για τον καθεδρικό της Ρεν, ξέρω πως η σημασια του είναι πολιτική. Εκεί γίνεται μνημοσυνο στους πεσοντες του Β' Παγκοσμίου πολέμου
(http://en.wikipedia.org/wiki/Rennes#Modern_era).

Πολύ ωραίο το ρεπορτάζ! Και πολύ ωραίο το "Τρύπιο δόντι" και "το καφέ της γωνίας...".

Μύδια έχουμε κι εμείς όμως και σε προκαλώ να πεις ποια είναι καλύτερα, ε? εε??

Αλεπού είπε...

@krotkaya
τα δικά σας βέβαια που είναι και πολύ μεγαλύτερα! Ακόμα θυμάμαι εκείνο το ωραίο εστιατοριάκι στη Βρυξέλλα, μιαμ, μιαμ!!!

Α, merci και για τις εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες! Εσύ άλλωστε είσαι η ιέρεια του ταξειδιωτικού ρεπορτάζ και με εξακριβωμένες πάντα πληροφορίες (όχι σαν μερικές-μερικές, γκούχου-γκούχου για ποιον χτυπά η καμπάνα!) ;)

Кроткая είπε...

καλέ, σώπα καλέ, που είμαι ιέρεια! σιγά μην είμαι και ιερόδουλη!
τσκ!!

[εγώ πάντως τα ταξειδιωτικά σου τα βάζω στη βλογοθήκη μου και θα τα ανασύρω όταν χρειαστεί!]

Μαρία είπε...

Διαβάζοντας τα πάντα υπέροχα ταξιδιωτικά σου και ονειροπολώντας με τις φωτογραφίες σου, κάνω τις εξής σκέψεις:
α) Θα επιδιώξω τα παιδιά μου να σπουδάσουν και στη συνέχεια να εγκατασταθούν σε άλλη χώρα

β) Πώς νιώθει η Αλεπού κάθε φορά επιστρέφοντας;;;;

Αλεπού είπε...

@krotkaya
;)
@Μαρία
Με κολακεύει αφάνταστα αυτό που λες.
Νομίζω ότι τα ταξείδια είναι το ουσιαστικότερο παράθυρο στον κόσμο. Μόνο όταν έχεις σαφή εικόνα για τους άλλους, μπορείς να αποτιμήσεις τη δική σου πραγματικότητα.

Η Αλεπού δυσκολεύεται να προσαρμοστεί όταν γυρίζει, αλλά η αμείλικτη καθημερινότητα την προσγειώνει... ως την επόμενη φορά τουλάχιστον!