Κυριακή, Νοεμβρίου 28, 2010

"O ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ"

"Ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ"( "The terrible Privacy of Maxwell Sim": όσοι το διαβάσουν θα διαπιστώσουν πόσο λείπει το terrible απ' την ελληνική μετάφραση), είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο του Τζόναθαν Κόου μετρώντας έναν μόνο μήνα κυκλοφορίας στην ελληνική αγορά.

Ο Κόου γνωστός κι αγαπημένος στους βιβλιόφιλους λέει μια ιστορία σχολιάζοντας ταυτόχρονα το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.
Γέννημα θρέμμα της Βρετανίας προ Θάτσερ, στο Μπέρμιγχαμ πριν αυτό αρχίσει ν' αποβιομηχανίζεται, νοσταλγεί συχνά μέσα απ' τα βιβλία του τις περασμένες δεκαετίες. Όχι τόσο γιατί πιστεύει ότι ήταν καλύτερες κοινωνικά όπως πρόσφατα παραδέχτηκε ο ίδιος σε μια συνέντευξη του, αλλά για την εφηβεία και τη νεότητα που παρήλθαν ανεπιστρεπτί.

Αν τα πάντα είναι πολιτική, "ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ", το αποδεικνύει περίτρανα κατορθώνοντας συγχρόνως να περάσει τα σύνορα της πατρίδας του.

Ένας σαραντοχτάχρονος άντρας, ταξειδεύει προς τη Σκωτία με σκοπό να προσωθήσει κάποιες πρωτοποριακές οδοντόβουρτσες. Στην πραγματικότητα, ενώ σωματικά κατευθύνεται προς τα κει που τον οδηγεί ο δορυφορικός πλοηγός του υβριδικού αυτοκινήτου που του παραχώρησε η εταιρεία για την οποία εργάζεται, το μυαλό του γυρνάει στο παρελθόν προσπαθώντας να συνθέσει το παζλ της ίδιας του της ύπαρξης. Πού είναι το πολιτικό στοιχείο; Οργώνοντας με το αμάξι μια χώρα που έχει χάσει κάθε στοιχείο ιδιαιτερότητας, κάθε ταυτότητα που καθόριζε τις μικρές πόλεις και τα χωριά στο διάβα του, βρίσκει σιγουριά στις μεγάλες αλυσίδες εστιατορίων που είναι παντού κοινές, χαίρεται να εξυπηρετείται από αυτόματους πωλητές για να μην αναγκαστεί να πιάσει κουβέντα με κανονικούς ανθρώπους, αρέσκεται να καταβαλώνει τυποποιημένα φαγητά και ικανοποιείται στην ασφάλεια που του προσφέρει μια "φίλη" της φαντασίας του που μπορεί να τον ακούει χωρίς να χρειάζεται ν' απαντήσει. Κι όμως, η ψυχή του αποζητάει την ανθρώπινη επαφή που ωστόσο έχει προσπαθήσει να βγάλει απ' τη ζωή του.
Εγκαταλελειμμένος απ' τη γυναίκα του, αδιάφορος στα μάτια της έφηβης κόρης του, ξεχασμένος από φίλους, με χρόνια κατάθλιψη κι εξάρτηση απ' το φέισμπουκ, μ' έναν πατέρα που ζει σε άλλη ήπειρο και με τον οποίο ποτέ δεν είχε κανονική σχέση, ο Μάξ είναι ένας άνθρωπος του παρόντος μας, ίσως κάπως υπερτονισμένος χάριν συγγραφικής αδείας, αλλά όχι ψεύτικος. Ο Μαξ ζει σε μια εποχή που αδυνατεί ν' αναγνωρίσει τη διαφορετικότητα, όχι λόγω συντηρητισμού αλλά γιατί δεν υπάρχει πια χρόνος στους ανθρώπους να σκύψουν μέσα τους και να κοιτάξουν με ειλικρίνεια τον εαυτό τους και τις επιθυμίες τους.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 26, 2010

Πενήντα χρόνια πριν

Δεν μπόρεσα ν΄αντισταθώ και να μην παραθέσω το παρακάτω απόσπασμα- δημοσίευμα προ πεντηκονταετίας σε ελληνική εφημερίδα, στη στήλη των πολιτιστικών:

"Πληροφορούμεθα ότι το έργο του Άγγελου Τερζάκη "Θεοφανώ" παίχθηκε προ ημερών στο Κρατικό Θέατρο της πόλεως Πριλέπ της σερβικής Μακεδονίας " 1 Δεκεμβρίου 1960

Προφανώς πενήντα χρόνια πριν δεν υπήρχε πρόβλημα να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ε;

Παρασκευή, Νοεμβρίου 19, 2010

Σημεία και τέρατα!

Με τη χρονική σειρά των γεγονότων:
Σήμερα άκουσα έξαλλο κόσμο (νεαρής ηλικίας) να λέει ότι το ελληνικό κράτος θα πληρώσει για να φτιαχτεί τζαμί και θ' αφήσει τους αυτόχθονες και γηγενείς να πεινάνε αφού τους πετσοκόβει μισθούς και συντάξεις.
Άκουσα ότι η Ελλάδα είναι στόχος γιατί μας ζηλέυουνε.
Άκουσα ότι έχουμε τεράστια στρατηγική σημασία σαν χώρα, πολύ χρυσό και άφθονο πετρέλαιο.
Σήμερα με ρωτήσανε πως γράφονται οι λέξεις, εισηγμένη, άμεσο, ζημιογόνες, απευθύνεται.
Μου΄ρθε να γελάσω, αλλά μάλλον για κλάματα είναι όλα αυτά.
Αναλύοντας τα παραπάνω, δυστυχώς διαπιστώνω ότι:
Έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, είμαστε ρατσιστές, παίρνουμε στα σοβαρά όσα λένε οι τηλε-κατευθυνόμενοι δημοσιογραφίσκοι των κεντρικών δελτίων και των πρωινών ενημερωτικών εκπομπών. Έχουμε σίγουρα κόμπλεξ κατωτερότητας προς τους ανεπτυγμένους Ευρωπαίους και ανωτερότητας απέναντι στους δύστυχους μετανάστες. Τα εμφανίζουμε εναλλάξ - ανάλογα την περίσταση-. Και είμαστε και βαθειά αγράμματοι. Ίσως από κει να ξεκινάνε όλα.

Τρίτη, Νοεμβρίου 16, 2010

Aποδείξεις της κρίσης

Οι ολοένα και πιο επίμονοι- σχεδόν επιθετικοί- Πακιστανοί στα φανάρια για να πλύνουν τα τζάμια του αυτοκινήτου
Ο τσαγκάρης της γειτονιάς που τις προάλλες με ρώτησε αν θα τον προπληρώσω ή μια και καλή με την παραλαβή
Οι μοδίστρες της γειτονιάς που πνίγονται στη δουλειά λόγω μεταποιήσεων
Κάτι μισόκτιστες πολυκατοικίες
Η αυξανόμενη ζήτηση για φαγητό στους σκουπιδοτενεκέδες
Οι ύπουλες αυξησούλες στα ράφια των super markets
Η κατά 5 ευρώ αύξηση στον τιμοκατάλογο της αισθητικού
Η απόλυτη ησυχία των επαναστατών στο γραφείο. Καμία νύξη πια για αυξήσεις ή bonus
Ο κόσμος που χαίρεται μ' αυτή την παράλογη για την εποχή ζέστη μιας και δεν θα χρειαστεί ν' ανάψει καλοριφέρ
Τα αμέτρητα φυλλάδια delivery που βρίσκω κάθε μέρα στην πόρτα μου
Η έλλειψη διαφημίσεων στην τηλεόραση. Εντάξει υπάρχουν κάτι λίγες, αλλά καμία σχέση με τον καταιγισμό του παρελθόντος
Η πατέντα του προαναφερθέντος τσαγκάρη της γειτονιάς. Μεταποιεί τα μυτερά παπούτσια σε στρογγυλά

και πάει λέγοντας...