Τρίτη, Ιουνίου 16, 2009

Πρώην μετανάστης νυν ρατσιστής.

Θυμάμαι μια συζήτηση πριν από 7 ακριβώς χρόνια. Στο τραπέζι 4 Έλληνες και μια Ελληνογαλλίδα. Θέμα συζήτησης οι Αλβανοί. Η μία εκ των Ελλήνων ταύρος μαινόμενος αλλά προς το πολιτισμένο – ξέρω ακούγεται σουρεάλ, αλλά έτσι ήταν-.
Έλεγε τα γνωστά: «…που πήξαμε στους Αλβανούς, που είναι κλέφτες, που γεμίσαμε ξένους, που βρωμάνε, που δεν ακούμε πια ελληνικά στους δρόμους» κι άλλα τέτοια χαριτωμένα. Στο άλλο άκρο ακριβώς, η Ελληνογαλλίδα: «εμένα καθόλου δεν μ’ ενοχλούν, στο Παρίσι έχουμε συνηθίσει στην πολυπολιτισμικότητα, στο μετρό βλέπω καθημερινά ξένους, ακόμα και Άραβες που εσείς δεν έχετε εδώ».
Οι υπόλοιποι της παρέας διατηρούσαμε χαμηλό προφίλ, Ναι μεν, αλλά…

Λίγα χρόνια αργότερα η μαινόμενη ταυρίνα που προανέφερα χρειάστηκε τις υπηρεσίες μεταναστών για συγγενικό της πρόσωπο που ήταν άρρωστο. Δεν έπεσε στα χέρια των Αλβανών αλλά ετέρων του πρώην Ανατολικού μπλοκ.

Εμείς πάλι, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90 είχαμε στο σπίτι ως καθαρίστρια μια κοπέλα απ’ την Πολωνία, την Ντάνα, καλή της ώρα. Η ζωή ευτυχώς τής φέρθηκε καλά γιατί λίγα χρόνια αργότερα που την είδα τυχαία στο τρόλεϊ μου είπε ότι είχε βρει δουλειά στο αντικείμενο της, μηχανικός ήτανε και είχε κάνει και οικογένεια.

Πάντως τονίζω ότι πολύ συχνά ακούγονταν εκείνα τα χρόνια αλλά και αργότερα φράσεις όπως: οι Πολωνοί είναι πιο σοφιστικέ (sic) μετανάστες, ξέρουν γράμματα, μπορεί να μην είχαν να φάνε, αλλά είχαν παιδεία σ’ αυτά τα κράτη, τους καημένους πόσο υπέφεραν, τους βλέπεις έχουν άλλη ποιότητα κι άλλα τέτοια ψυχοπονιάρικα. Και προσθέταμε κι ένα ψίχουλο πόνου και συμπόνοιας για τους μαύρους «οι μαύροι ζούνε χρόνια εδώ και ποτέ δεν δημιούργησαν πρόβλημα».

Κι ύστερα ήρθαν οι Αλβανοί και πέσαμε να τους φάμε. Πρώτα, η πλατεία Ομονοίας που γέμισε ανθρώπους που περίμεναν να τους πάρουνε για κανά μεροκάματο. Πάει χάλασε η Ομόνοια, έβγαιναν και λέγανε όλοι. Καλά, btw η Ομόνοια δεν χάλασε λόγω Αλβανών, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο ποστάκι.

Οι κλέφτες, οι βρωμιάρηδες, οι πονηροί, τα Αλβανάκια που τολμάνε να πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο με τα ελληνάκια και να παίρνουν και καλύτερους βαθμούς ενώ δεν το αξίζουνε, είναι καθυστερημένα, μόνο τα δικά μας παιδιά είναι ανώτερα φυλετικά
«Δεν πρόκειται να στείλω το παιδί μου στο νηπιαγωγείο τάδε παρόλο που με βολεύει γιατί είναι γεμάτο Αλβανάκια και φτιάχνουνε συμμορίες και φέρονται ρατσιστικά στα ελληνάκια!!!»
Μάλιστα! Ο ραστισμός ρατσισμό γεννάει κυρά μου. Ο αδύναμος κρίκος πρέπει να αμυνθεί. Πως είναι όταν το μεγάλο αδερφάκι χτυπάει το μικρό γιατί ζηλεύει; Ε, κάποια στιγμή θα σηκώσει το χέρι και το μικρό…

Νομίζω ότι το μίσος μας για τους Αλβανούς είναι μακράν μεγαλύτερο απ’ ότι για όλους τους άλλους λαούς μαζεμένους. Πιο εύκολα θα δώσεις τα παλιά σου ρούχα σε Πακιστανούς παρά σε Αλβανούς. Ίσως αυτό να εξηγείται απ’ το ότι μας θυμίζουν αυτούς που θέλουμε οπωσδήποτε να ξεχάσουμε, τους Έλληνες δηλαδή, αλλά 50 – 60 χρόνια πριν.

Και εν έτει 2009, οι μάσκες έπεσαν πια οριστικά. Επιχείρηση σκούπα προανήγγειλαν οι εφημερίδες προ εκλογών. Ήρθε και το εκλογικό αποτέλεσμα και η κυβέρνηση με ή χωρίς βοηθούς και συγκυβερνήσεις (το πιάσαμε όλοι το υπονοούμενο ε;), αποφάσισε να βάλει μπρος τα στρατόπεδα συγκέντρωσης!

Να φύγουν όλοι τώρα! Να καθαρίσει ο τόπος! Να ξεβρωμίσουμε!

Ναι, αλλά ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε το μετά:

Ποιος θα ξεσκ@@.ώνει τον ανήμπορο παππού στο σπίτι;
Ποιος θα ξενυχτάει με τη γιαγιά που είναι ετοιμοθάνατη στο νοσοκομείο;
Ποιος θα σου καθαρίζει το σπίτι που γυρνάς απ’ τη δουλειά πτώμα;
Ποιος θα σου χτίσει τη μεζονέτα;
Ποιος θα σου πλύνει το SUV;
Ποιος θα σου πλένει την κούπα του καφέ και θα σου ξεσκονίζει το γραφείο όταν σχολάς;
Ποιος; Εσύ ο Έλληνας που ξέχασες ότι ο πατέρας σου ή η μάνα σου έκαναν μετανάστες στη Γερμανία; Που ήσουν το μελαχρινό παιδάκι παραφωνία ανάμεσα στα ξανθά; Που τολμάς ν' αναρωτιέσαι πώς ήταν δυνατόν ο Χίτλερ να κατάφερε να προσηλυτίσει έναν λαό ολόκληρο με το επιχείρημα της ανωτερότητας της Αρείας φυλής; Και σε τι άραγε διαφέρεις εσύ; Ναι, δεν κάνεις σαπούνι μερικές χιλιάδες αθώους, αλλά τρως με όρεξη το delivery όταν τους βλέπεις να σκοτώνονται από βόμβες στην άλλη άκρη του πλανήτη.
Που σημειωτέον αυτός που έφερε το delivery στο σπίτι είναι κάποιος μετανάστης που πρόλαβε να φύγει απ’ την δική του χώρα για να έχει το αυτονόητο δικαίωμα της επιβίωσης στη δική σου.
Άλλο τώρα που εσύ θες να κάνεις ότι δεν υπάρχει...


Διαβάστε και το πολύ καλό ποστ της Krotkaya εδώ. Αυτό άλλωστε μου έδωσε το έναυσμα να ξεδιπλώσω και τον δικό μου θυμό.


Κυριακή, Ιουνίου 14, 2009

Γειτονικά Βαλκάνια: Ρουμανία

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βοσκός που τον έλεγαν Bukur. Στα ρουμάνικα, bukur σημαίνει χαρά. Ο Bukur ήταν ιδιαίτερα αγαπητό πρόσωπο στους τοπικούς άρχοντες. Τους μάγευε με τη μουσική της φλογέρας του και τους μεθούσε με το γλυκόπιοτο κρασί που τους κέρναγε. Οι άρχοντες δεν ήταν αχάριστοι και θέλοντας να ανταποδώσουν τον τίμησαν δίνοντας στην πόλη το όνομά του.

Η πρώτη εντύπωση που μου δημιούργησε το Βουκουρέστι είναι η μερική ομοιότητα του με το αγαπημένο Παρισάκι. Θα ήθελα να αποφύγω σ’ αυτό το σημείο χαρακτηρισμούς του τύπου το Παρίσι της Ανατολής ή το Παρίσι των Βαλκανίων. Το ζητούμενο – νομίζω- είναι να διατηρεί η κάθε πόλη την μοναδικότητα της. Τι νόημα έχει να ψάχνουμε παντού το Παρίσι το οποίο – κατά την ταπεινή γνώμη της γράφουσας είναι πανέμορφο και μοναδικό!-.

Επανέρχομαι λοιπόν στο Βουκουρέστι. Ανοιχτά βουλεβάρτα, πλατείες, πάρκα, πολύ πράσινο, μεγαλοπρεπή κτίρια, παλάτια και κάπου ανάμεσα και η αψίδα του θριάμβου αλά γαλλικά!

Αρχικά ξύλινη από το 1896, για να γιορτάσει τους βασιλικούς γάμους του πρίγκιπα Φερδινάνδου και της βασίλισσας Μαρίας, έγινε πέτρινη το 1922 σαν μνημείο της νίκης της Ρουμανίας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, ενώ το 1935 έλαβε την οριστική της μορφή που διατηρεί έως και σήμερα και το βασικό υλικό της είναι πια ο γρανίτης.

Η αίσθηση που αφήνει η περιπλάνηση στην πρωτεύουσα της Ρουμανίας είναι παράξενη. Για αρκετές ώρες αφού φτάσαμε, είχα την αίσθηση ότι δεν είχα φύγει απ’ την Ελλάδα. Ίσως να οφείλεται στο μικρό αεροδρόμιο που θύμιζε το πάλαι ποτέ Ελληνικό, ίσως το ότι θέλουμε δεν θέλουμε, με τους άλλους Βαλκάνιους είμαστε κοντινοί συγγενείς- πιο κοντινοί δεν γίνεται…

Στο Βουκουρέστι υπάρχουν λίγοι πλούσιοι (πολύ πλούσιοι όμως) και πολλοί φτωχοί.

Κυκλοφορούν πολυτελή αυτοκίνητα που εδώ δεν τα φανταζόμαστε καν. Έχετε δει ποτέ SUV λιμουζίνα;;;!!! Οι ελάχιστοι προνομιούχοι λοιπόν μάθαμε ότι βγάζουν τα προς το ζην όχι και με τόσο νόμιμο τρόπο, αλλά βέβαια αυτή είναι η κατάσταση σε πολλές χώρες μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού…

Είχαμε την τύχη να μένουμε σε ένα προάστιο του Βουκουρεστίου- κάτι σαν την Κηφισιά ας πούμε. Εδώ κατοικούν ευκατάστατοι άνθρωποι, είτε σαν τους προαναφερθέντες, είτε μεγαλοστελέχη εταιρειών που είναι στην πλειονότητα τους ξένοι κι όχι Ρουμάνοι. Μπροστά μας το περίφημο πάρκο Herastrau που δημιουργήθηκε το 1936 ενώ ήδη απ’ τον 19ο αιώνα η αριστοκρατία έκανε τον περίπατο της στις όχθες της ομώνυμης λίμνης. Το πάρκο σήμερα το χαίρονται μικροί και μεγάλοι όπως και όλα τα πάρκα σε όλη την Ευρώπη εκτός απ’ την Αθήνα βέβαια όπου η λέξη πάρκο είναι άγνωστη και η έννοια προφανώς ξεπερασμένη…


Στο πάρκο στεγάζεται και το καταπληκτικό Χωριό. Πρόκειται για ένα υπαίθριο μουσείο με 85 χωριάτικα σπίτια, τυπικά αρχιτεκτονικά δείγματα της επαρχίας της Ρουμανίας τα οποία μπορεί κανείς να επισκεφτεί και να δει τα εσωτερικό τους, τα δωμάτια, τα καθημερινά σκεύη τα εργαλεία, τα ρούχα, αλλά και νερόμυλους, πατητήρια, κελάρια. Όλα αυτά τα χαίρεσαι ενώ περπατάς κάτω απ’ τη δροσιά των δέντρων κατά μήκος της λίμνης.

Το Βουκουρέστι ενδείκνυται για περπάτημα και ποδήλατο. Ο ποδηλατόδρομος που διαθέτει δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα πολλές ευρωπαϊκές πόλεις.


Οπωσδήποτε αξίζει να δει κανείς την παλιά πόλη το Lipscani ή ιστορικό κέντρο με τα στενά σοκάκια, τα πολλά καφέ με τα τραπέζια έξω που εκτείνεται από την CaleaVictoriei, την Blvd Bratianu, την Blvd Regina Elisabeta και φτάνει ως τον ποταμό Dambovita. Εδώ μπορεί να δει κανείς σπίτια και κτίρια που χρονολογούνται πριν απ’ τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Πρόκειται δηλαδή για ό, τι δεν κατέστρεψε ο πόλεμος. Θαυμάσαμε και την περίφημη εκκλησία της Σταυρουπόλεως, έναν συνδυασμό ρωμαϊκής και βυζαντινής αρχιτεκτονικής με ωραίες τοιχογραφίες και ξύλινες εικόνες μέσα σ’ έναν όμορφο κήπο όπου υπάρχει και μοναστήρι

Η εκκλησία χτίστηκε το 1724 επί ηγεμονίας Νικόλαου Μαυροκορδάτου από τον Ηπειρώτη Αρχιμανδρίτη Iωανίκιο Στρατονικέα που έφυγε απ’ τη Γκούρα για να πάει στο Βουκουρέστι.

Είναι θαύμα το ότι σώζονται κάποια κτίρια στην παλιά πόλη αν σκεφτεί κανείς ότι ό, τι δεν κατέστρεψε ο πόλεμος το κατέστρεψε το καθεστώς αργότερα για να χτίσει το «Bulevardul Unirii» και το «Σπίτι του Λαού».

Το «Σπίτι του Λαού» είναι το δεύτερο μεγαλύτερο διοικητικό κτίριο στον κόσμο μετά το Πεντάγωνο και καλύπτει επιφάνεια 64.800 τμ. Δεσπόζει πάνω στον ουράνιο λόφο Uranus Hill και προοριζόταν να στεγάσει τη Βουλή αλλά και το σπίτι του ίδιου του Τσαουσέσκου. Ολοκληρώθηκε το 1989 αλλά οι μεγαλύτεροι θα καταλάβετε ότι δεν πρόλαβε να το χαρεί ο εμπνευστής του… Σήμερα στεγάζει τη Βουλή ενώ μεγάλο μέρος του παραμένει άδειο για ευνόητους λόγους. Για να χτιστεί μάλιστα, καταστράφηκε μια από τις πιο ωραίες και αριστοκρατικές γειτονιές του Βουκουρεστίου.

Βεβαίως και δεν αρκεστήκαμε μόνο στο Βουκουρέστι. Κάναμε και τις εκδρομούλες μας. Προορισμός τα Καρπάθια και πρώτος σταθμός η ευρύτερη περιοχή Sinaia με το περίφημο μοναστήρι που έχτισε εκεί το 1695 ο Μιχαήλ Κατακουζηνός μετά την επιστροφή του απ’ το Μοναστήρι Σινά στην Αίγυπτο, αφιερώνοντας το στην Παναγία. Μάλιστα, έδωσε το όνομα Sinaia στο μοναστήρι για να θυμίζει το όρος Σινά. Πέρα απ’ τους θησαυρούς που βρίσκονται στο μουσείο του μοναστηριού, όπως σπάνια βιβλία και πολύτιμες εικόνες, η χρήσιμη πληροφορία είναι ότι χάρη στον Κάρολο τον Ι η εκκλησία ήταν το πρώτο κτίριο της περιοχής που ηλεκτροδοτήθηκε.


Όλη η περιοχή της Prahova Valley είναι γνωστή ως το μαργαριτάρι των Καρπαθίων. Πολύχρωμα σπιτάκια με κωνικές στέγες ξεπροβάλλουν από παντού σαν στολίδια στις καταπράσινες εκτάσεις, ενώ λίγο πιο πέρα ξεπροβάλλουν οι εξοχικές κατοικίες Peles & Pelisor που φιλοξένησαν διάφορους ρουμάνους μονάρχες ανάμεσα τους και τον Κάρλο τον Ι που πέθανε το 1973. Το Peles ολοκληρώθηκε το 1883 από Βιεννέζο αρχιτέκτονα μεν, χωρίς καθόλου γούστο δε. Το παλάτι είναι ό, τι πιο κιτς έχω δει. Υποτίθεται στο πνεύμα της γερμανικής αναγέννησης αλλά και με στοιχεία μπαρόκ, ροκοκό, γοτθικά , ιταλικής αναγέννησης και υλικά όπως ξύλο, πέτρα, μάρμαρο, τούβλο. Για να μην αφήσετε τη φαντασία σας να οργιάσει, σας έχω και φωτογραφία!


Το Pelisor ήταν η κατοικία της βασίλισσας και είναι στυλ Art Nouveau

Επόμενος σταθμός η Τρανσυλβανία κι επειδή Ρουμανία χωρίς Δράκουλα δεν νοείται πήγαμε κι εμείς στο σπίτι του!!!

Στην πραγματικότητα το Bran Castle είναι ένα κάστρο που χρονολογείται απ’ τον Μεσαίωνα και είχε αμυντικό χαρακτήρα. Το 1921 έγινε εξοχική κατοικία για την βασίλισσα Μαίρη της Ρουμανίας, ενώ η σχέση του με τον κόμη Βλαντ είναι περισσότερο μύθος παρά πραγματικότητα. Ακούσαμε μάλιστα ότι το πραγματικό κάστρο του Δράκουλα είναι χωμένο στα βάθη της Ρουμανίας και καθόλου δεν έχει αξιοποιηθεί τουριστικά. Αντιθέτως, έξω απ’ το ομολογουμένως πανέμορφο Bran Castle η φιγούρα του Δράκουλα πρωταγωνιστεί σε ό, τι μπορείτε να φανταστείτε: κούπες, μπλουζάκια, μαγνήτες και άλλα σουβενίρ ενώ στα highlights της περιοχής θα προσθέσω ένα γλυκό ψωμί με ζάχαρη και καρύδια που είναι νοστιμότατο και ελαφρύ παρά το μέγεθος του.



Ακολούθησε μια σύντομη στάση στην Poiana Brasov, ένα θέρετρο που τον χειμώνα κατακλύζεται από σκιέρ ενώ τώρα ήταν ντυμένο στα πράσινα και ο κόσμος έκανε πικ νικ, περπατούσε και χαιρόταν τη φύση και τελικώς φτάσαμε στο Brasov.

Πρόκειται για μια σαξονική πόλη με κυριότερο αξιοθέατρο το δημαρχείο στην μέση της πλατείας και την περίφημη Μαύρη εκκλησία που θεωρείται ως η μεγαλύτερη γοτθική εκκλησία της νοτιανατολικής Ευρώπης.Λέγεται ότι άρχισε να χτίζεται το 1383, καταστράφηκε από τους Τούρκους το 1421, ξαναφτιάχτηκε το 1477 και κάηκε από μια μεγάλη πυρκαγιά το 1689. Χρειάστηκαν 20 ολόκληρα χρόνια να την αναστηλώσουν και σ’ αυτήν την τελική της φάση, απέκτησε και την χαρακτηριστική οροφή της με ύψος 20 μέτρα.

Η τελευταία μέρα είχε επίσκεψη στα περίχωρα του Βουκουρεστίου. Πήγαμε στο περίφημο «Mogosoaia Palace» 10 χμλ απ’ την πόλη. Χτισμένο στις αρχές του 18ου αιώνα στις όχθες της λίμνης Mogosoaia, είναι χτισμένο με τον Ρουμάνικο αναγεννησιακό ρυθμό, γνωστό ως Brâncovenesc style, έναν συνδυασμό Βενετσιάνικων και Οθωμανικών στοιχείων. Ο περίπατος στον αύλιο χώρο και στους πανέμορφους κήπους μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις λίγο πριν αναχωρήσουμε για τα πάτρια...


Νομίζω πως θα αδικήσω τους Ρουμάνους αν δεν αναφερθώ στο πόσο ευγενικοί κι εξυπηρετικοί είναι. Δεν υπήρξε εστιατόριο ή καφετέρια που να μην μας σερβίρουν ακόμα και το νερό στα ποτήρια. Στο βιβλιοπωλείο απ’ το οποίο αγοράσασαμε δυο υπέροχα λευκώματα για την πόλη και τη χώρα, η πωλήτρια δεν έφυγε από δίπλα μας μέχρι να βρούμε αυτό που πραγματικά ψάχναμε.

Το μοναδικό αρνητικό που θα μπορούσα να πω είναι η έλλειψη εθνικού δρόμου. Τα 166 χμλ του ταξειδιού μας στο Brasov τα καλύψαμε σε 3,5 ώρες γιατί ο δρόμος είναι επαρχιακός και το όριο ταχύτητας εξαιρετικά χαμηλό. Ο κώδικας κυκλοφορίας δε είναι αυστηρότατος και οι Ρουμάνοι τον σέβονται.

Αξίζει να ξαναπάμε!

Δευτέρα, Ιουνίου 01, 2009

Ο Γλάρος Ιωνάθαν στους «Δρόμους Ζωής»

Το είχα χάσει τις δυο προηγούμενες χρονιές, αλλά αυτή τη φορά είχα βάλει στόχο να πάω οπωσδήποτε.
Κάθε χρόνο, τα παιδιά των «Δρόμων Ζωής» κλείνουν τη χρονιά με μια εορταστική εκδήλωση που κορυφώνεται στην παρουσίαση μιας θεατρικής παράστασης. Πέραν των προφανών, αυτό είναι πολύ σημαντικό και για έναν ακόμη λόγο: η παράσταση είναι από την αρχή ως το τέλος προϊόν των ίδιων των παιδιών. Εκφράζουν μ’ αυτόν τον τρόπο αυτό που και οι «Δρόμοι Ζωής» πρεσβεύουν χρόνια τώρα. Ο καθένας από μας μπορεί να σπάσει τις αλυσίδες των κοινωνικών προκαταλήψεων και να πετάξει ψηλά για να συναντήσει την ελευθερία. Στο πέταγμα του μπορεί να συναντήσει κι άλλους που τολμούν το ίδιο κι άλλους που θα του απλώσουν το χέρι και θα τον βοηθήσουν.
Η θεατρική παράσταση των Δρόμων Ζωής είναι η ατομική και συλλογική μας υπέρβαση απέναντι σ’ έναν κόσμο που συντηρεί τις ανισότητες, τον ρατσισμό, τη φοβία, τις προκαταλήψεις. Χτες το απόγευμα λοιπόν, η παράσταση έλαβε μέρος στο κατάμεστο θέατρο Εμπορικόν. Όλοι ήταν εκεί. Τα παιδιά, οι οικογένειες τους, φίλοι των Δρόμων Ζωής, εθελοντές παλιοί και νέοι.
Η εκδήλωση άρχισε με μια έκπληξη: το νεοσύστατο συγκρότημα Πάπρικα. Δυο βιολιά, δυο τουμπερλέκια, κρουστά και μια ηλεκτρική κιθάρα έπαιξαν μουσικές ενώνοντας τον παραδοσιακό ήχο με τον μοντέρνο και οδήγησαν το κοινό σε ξέφρενο χειροκρότημα.



Αργότερα, ακολούθησε ένας σύντομος χαιρετισμός από την Τίνα Σταύρου με απολογισμό της χρονιάς που πέρασε.
Και μετά η αίθουσα βυθίστηκε στο σκοτάδι και τα φώτα της σκηνής άναψαν. «Ο Γλάρος Ιωνάθαν» ξεκινούσε το θαραλλέο του πέταγμα και όταν το ολοκλήρωσε οι θεατές τον αντάμειψαν με την αγάπη τους. Τα μπράβο που ακούγονταν ήταν από καρδιάς, τα χαμόγελα έβγαιναν κατευθείαν από τις ψυχές. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Τα παιδιά γιατί τα είχαν καταφέρει, οι γονείς γιατί είδαν για μια ακόμη φορά ότι το μέλλον ανήκει και στα δικά τους παιδιά κόντρα στις κοινωνικές προκαταλήψεις, οι άνθρωποι των Δρόμων συγκινημένοι, εμείς οι υπόλοιποι τυχεροί που ζούσαμε αυτήν την σημαντική στιγμή.

Η λέξη Όνειρα που έγραψαν τα παιδιά με σπρέυ στον τοίχο του σκηνικού εκφράζει το δικό τους δικαίωμα στο όνειρο και τη δική μας υποχρέωση να τους ανοίξουμε τον δρόμο για να το καταφέρουν.

Την παράσταση ακολούθησε ένα ωραίο κέρασμα, με προϊόντα σπιτικά που είχαν ετοιμαστεί με αγάπη από τις εθελόντριες των «Δρόμων Ζωής».


Οι φωτογραφίες μιλάνε νομίζω από μόνες τους.