Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007

Διαπιστώσεις

Είναι ένας Πακιστανός κάθε πρωί στη διασταύρωση κοντά στο σπίτι μου και καθαρίζει τζάμια. Χαμογελαστός, καλημερίζει τους οδηγούς, είναι μάλλον χρόνια εκεί και γνωρίζει τους περισσότερους. Δεν είναι φορτικός αλλά χάριν γνωριμίας, δεν μπορείς να του δώσεις και λιγότερο από 1 ευρώ. Αν πάλι δεν θες να σου καθαρίσει τα τζάμια, δεν χρειάζεται να δουλέψεις τους υαλοκαθαριστήρες για να τον αποτρέψεις. Του λες απλά ότι δεν χρειάζεται. Τουλάχιστον εγώ, έτσι έχω κάνει.
Κάποια πρωινά που είμαι κακοδιάθετη ή βιαστική ή εκνευρισμένη, εύχομαι από μέσα μου να μην τον συναντήσω γιατί βαριέμαι ακόμα και τις καλημέρες. Άλλες πάλι φορές, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω καθόλου ψιλά κι αισθάνομαι άσχημα.
Δεν νιώθω το ίδιο με όλους και για όλους τους ανθρώπους των φαναριών. Υπάρχουν στιγμές – και μάλλον θα τις έχετε ζήσει οι περισσότεροι- που μ’ εκνευρίζει φοβερά να τους βλέπω σε κάθε φανάρι, άλλους να θέλουν να σου καθαρίσουν με το ζόρι το αυτοκίνητο, άλλους να πουλάνε χαρτομάντηλα ή θήκες για κέρματα, αξεσουάρ αυτοκινήτων ή λούτρινα ζωάκια.
Στις στιγμές δικαιοσύνης που υπάρχουν μέσα μου, σκέφτομαι πως κάνουν κι αυτοί μια δουλειά. Αναγκάστηκαν ν’ αφήσουν πατρίδα και οικογένεια για να βρουν τι, μια γη επαγγελίας ίσως;
Η μοίρα του ανθρώπου από παλιά κρύβει μια αέναη αναζήτηση της γης της επαγγελίας, όχι με τη βιβλική της μορφή ίσως, αλλά με τη ρεαλιστική.
Εδώ, δεν ζούνε σε σπίτια άνετα και πλούσια, δεν τρώνε κρέας κάθε μέρα και δεν έχουν την πολυτέλεια να πλένονται ή να ψωνίζουν ρούχα γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. Δεν πάνε σινεμά, δεν βγαίνουν έξω για φαγητό και δεν θυμούνται από πότε έχουν να δουν τη μάνα τους. Το πιθανότερο είναι να τους περιμένει κάποιος που τους εκμεταλλεύεται στη γωνία και παίρνει ποσοστά απ’ τα ψιλά που μαζεύουν.
Το επίσης πιθανό είναι να τους εκνευρίζουμε κι εμείς με την αδιαφορία μας και τους κακούς μας τρόπους.
Πόσο στ’ αλήθεια διαφέρουμε απ’ αυτούς; Η πλειονότητα των γηγενών επίσης δεν ζει σε πολύ άνετα σπίτια, ψωνίζει ρούχα και τρόφιμα με πλαστικό χρήμα, κάνει Χριστούγεννα και Πάσχα με εορτοδάνεια και δεν έχει χρόνο να δει τη μάνα της γιατί κάνει και δεύτερη δουλειά για να τα φέρει βόλτα.
Αν το βλέπαμε σε μια γενικότερη θεώρηση, είναι βασικά η σχέση που έχουμε κι εμείς με τ’ αφεντικά μας στη δουλειά. Τις περισσότερες φορές θα θέλαμε να τους χαστουκίσουμε ή να τους βρίσουμε, αλλά το βουλώνουμε και κάνουμε ό, τι μας πούνε. Βέβαια και τ’ αφεντικά μας είμαι σίγουρη ότι επιθυμούν το ίδιο για τους ανώτερους τους και πάει λέγοντας αφού ανεβαίνεις, ανεβαίνεις κι όλο και κάποιος βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση από σένα. Το ίδιο κι όσο κατεβαίνεις. Βγάζεις τ’ απωθημένα σου στους χαμηλότερους ξεχνώντας τα δικά σου. Κι έτσι είναι πολύ εύκολο να φορέσεις τους χειρότερους τρόπους σου όταν έρχεσαι αντιμέτωπος μαζί τους.
Δεν θέλω να κάνω την έξυπνη. Ούτε λέω πως είναι δυνατόν να είναι κανείς συνέχεια χαμογελαστός και μ’ ένα κουτί ψιλά δίπλα του και να δίνει σ’ όλους.
Διαπιστώσεις κάνω για τις ανισότητες της ζωής...

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα 4 τελευταία χρόνια οδηγώ κάθε μέρα και πάντα πέφτω πάνω σε κάποιον στο φανάρι. Πραγματικά δε ξέρω τι είναι καλύτερο να κάνεις για αυτούς, αναρωτιέμαι αν δεν τους έδινε ποτέ κανείς τίποτα θα συνέχειζαν να βρίσκονται εκεί, αλλά πάλι πως θα ζήσουν;

Ανώνυμος είπε...

συνέχειζαν=συνέχιζαν

allmylife είπε...

δεν είναι απλές διαπιστώσεις Αλεπού αυτές.
και ναι - εργάζονται!
έτσι ακριβώς όπως το σκέφτηκες το πιστεύω κι΄εγώ.

markos-the-gnostic είπε...

τι μπορούμε να κάνουμε για όλ' αυτά πλην του να φιλοσοφούμε;

fish eye είπε...

ετσι ακριβως..και δεν ειναι μονο ο χωρος των φαναριων..παντα βρισκουν να σε προσεγγισουν..να δωσεις??σταματαει ποτε αυτο??

Ανώνυμος είπε...

kanonika isos tha eprepe na xairomaste pou exoume rouxa, pou boroume na kanoume banio k pou exoume ena piato fai.

distixos poli ligoi skeftontai oti k autoi kanoun mia douleia - k ego den to skeftomai polles fores, alitheia.

poli oraio keimeno, anthropino k euaisthito.


:*


skarthali

Χαρτοπόντικας είπε...

Πρέπει να σου εξομολογηθώ κάτι: ο Πακιστανός είμαι εγώ με ... τα ρούχα της δουλειάς. Τι να κάνουμε; Η δουλειά δεν είναι ντοπή
;)

Αλεπού είπε...

@stefy
Πραγματικά είναι ένα ερώτημα το τι είναι καλύτερο γι' αυτούς. Σκέφτομαι ότι είναι η φύση της "δουλειάς" τους τέτοια που τα όρια με όσους επιτηδειους ζητιάνους εμφανίζονται συνήθως παραμονές Χριστουγέννων ή Πάσχα είναι τόσο δυσδιάκριτα έτσι ώστε να συμπεριφερόμαστε σε όλους το ίδιο.
@allmylife
Συμφωνούμε λοιπόν :)
@markos the gnostic
Τίποτα αλλά ίσως και πολλά. Μια επανάσταση ίσως;
@με το φεγγάρι αγκαλιά
Δεν σταματάει δυστυχώς ποτέ κι είναι αργά ίσως ακόμα και για επαναστάσεις όπως χαριτολογώντας προανέφερα!
@skarthali
καλώς το το έτερο διδυμάκι!
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι που σε άγγιξε :)
@χαρτοπόντικας
καλά που μου το' πες να σου αυξήσω το ευρώπουλο! Μήπως να σου δίνω και κανά πιάτο φαί; ;)

markos-the-gnostic είπε...

ναι, επιτέλους μια επανάσταση, αρκετά χαλαρώσαμε...

Кроткая είπε...

αλεπούδιους, έτσι είναι, γινόμαστε κι εμείς αφεντικά και κάνουμε τους καμπόσους εκεί που μας παίρνει.

ξέρεις, κιε γώ είμαι με την επανάσταση, αλλά φοβάμαι πως και να γίνει πάλι θα υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι...

alzap είπε...

Παλιά λέγαμε πως "εκτός απο τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά"
:-)
Διαβάζοντας το ποστ σου σκέφτομαι πως "εκτός απο τις ανισότητες της ζωής υπάρχει και η αναισθησία"
Η μεγάλη, η μεγαλύτερη αρρώστια της εποχής μας.

Να είσαι καλά αλεπουδάκι που χαίρεις άκρας υγείας

Leon / σουταχαπει είπε...

Να δίνουμε,με ενοχλεί πολύ το ύφος και το βλέμμα όλων όσων δέν δίνουν από αδιαφορία και το χειρότερο από άποψη!

An-Lu είπε...

Με έχει προβληματίσει κι εμένα το όλο θέμα, αλλά δεν έχω καταλήξει κάπου...

Αλεπού είπε...

@alzap
Χαίρω λες; ;)
@leon
Αυτό το από άποψη είναι ό,τι χειρότερο, έχεις δίκιο.
@an-lu
Καλημέρα γοργονίτσα! Με τέτοια θέματα, δύσκολα καταλήγουμε σε απάντηση.