Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2007

Σκουπίδια


Έκανα μια εκκαθάριση και πέταγα διάφορα αυτό το Σαββατοκύριακο. Άνοιξα το πατάρι του σπιτιού μου και τρόμαξα με το περιεχόμενο. Είχα ξεχάσει ότι εκεί μέσα είχαν κρυφτεί η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα.
Συνήθως με πιάνει μια νοσταλγική διάθεση με τα αντικείμενα που έρχονται απ’ το παρελθόν και ειδικά όσο πιο πίσω πάμε, τόσο μεγαλύτερη η νοσταλγία ∙σαν αντίκες που ανεβαίνει η τιμή ανάλογα με την παλαιότητα.
Αυτή τη φορά όμως, πέταγα χωρίς συναισθηματισμούς, αφενός γιατί δεν τους άφησα να εκδηλωθούν, αφετέρου γιατί η ανάγκη ν’ αναπνεύσω υπήρξε ισχυρότερη.
Κατέβασα σακκούλες με μπιχλιμπίδια απ’ το δημοτικό ήδη, κάτι γόμες φραουλίτσες, κάτι σημειωματάρια, κάτι κονκάρδες απ’ το γυμνάσιο με ποπ τραγουδιστές πάνω, σαραβαλιασμένες απ’ τη χρήση κούκλες, ένα σωρό βιντεοκασσέτες που μόνο χώρο έπιαναν, σημειώσεις ξένων γλωσσών, μπεστ σέλερς της χρυσής εποχής των Bell και γενικά ό, τι παρέμενε στα αζήτητα τόσα χρόνια.
Καθώς κατέβαζα την τελευταία σακκούλα χτες το απόγευμα κι ενώ έλεγα μέσα μου «ξεφορτώσου τα, καλύτερα έτσι, μαζί μας θα τα πάρουμε άλλωστε;» ένας νεαρός περισυνέλλεγε απ’ τον κάδο των απορριμάτων τις βιντεοκασσέτες που είχα πετάξει το προηγούμενο βράδυ. Δίστασα, αλλά αποφάσισα να του μιλήσω: «αυτές τις πέταξα εγώ χτες. Έτσι, από περιέργεια, τι θα τις κάνεις;». Έδειξε ότι αιφνιδιάστηκε λίγο με την ερώτηση, αλλά μου απάντησε αμέσως συνοδέυοντας την απάντηση του μ’ ένα ψεύτικο χαμόγελο εγκαρδιότητας (μάλλον αμηχανίας, θα το χαρακτήριζα εγώ) «Τις μαζεύω και γράφω άλλα έργα πάνω τους», είπε και πρόσθεσε «δεν πιστεύω να πειράζει που ψάχνω στα σκουπίδια»…
Ανέβηκα σπίτι σκεπτόμενη σε ποιο παζάρι θα καταλήξουν, στο Σχιστό ίσως την άλλη Κυριακή. Τον παρακολούθησα για λίγο απ’ το μπαλκόνι. Πήρε κι άλλα πράγματα, παλιά διαφημιστικά, κάτι πλαστικές τσάντες φροντιστηρίων, τέτοια.
Να πάω στο Σχιστό την άλλη Κυριακή να δω πόσο πουλιούνται τα σκουπίδια της ζωής μου;

Πήρα για λίγο το βλέμμα μου από πάνω του και μέχρι να τον ξανακοιτάξω, είχε εξαφανιστεί. Μα από πού; Κάποιος θα τον περίμενε στη γωνία, δεν μπορεί. Οργανωμένη η δουλειά, όχι αστεία!

Σήμερα το πρωί, κατεβάινοντας στον δρόμο και κατευθυνόμενη προς το αυτοκίνητο, το σκουπιδιάρικο μάζευε τους κάδους.
Χαμογελώντας μπήκα στο αυτοκίνητο. Ό, τι δεν πουληθεί, θα λιώσει στις χωματερές, σκέφτηκα κι έβαλα μπρος να φύγω.

15 σχόλια:

An-Lu είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
An-Lu είπε...

Καλή εβδομάδα!
Ελπίζω να ανάσανες με το ξεκαθάρισμα!

Ανώνυμος είπε...

Τα σκουπίδια κάποιου είναι θησαυρός για κάποιον άλλον.
Μη μου πεις πως πέταξες τις γόμες φραουλίτσες;;
:))

Lupa είπε...

Αυτό το ξεκαθάρισμα προμηνύει και ένα άλλο, εσωτερικό!
Καλή δουλειά και σ'αυτό! ;)

αλκιμήδη είπε...

αυτές τις εκαθαρίσεις, πάντα μισερές τις αφήνω και πάντα ανακαλύπτω μνήμες που για λίγο μου είχαν διαφύγει. Μου αρέσει αυτό. Και ποτέ, μα ποτέ δε κατάφερα να πετάξω πάνω από δύο σακούλες σκουπιδιών. Μέχρι τόσο αντέχω. Τα υπόλοιπα την επόμενη φορά λέω.
Εσένα σε βρίσκω ιδιαίτερα αποφασιστική, μπράβο!

(Τις φραουλίτσες όμως πως μπόρεσες, πως;)

markos-the-gnostic είπε...

τα σκουπίδια μας είναι κομμάτια μας, απλά το περιτύλιγμα είναι σιχαμερό

Кроткая είπε...

"Να πάω στο Σχιστό την άλλη Κυριακή να δω πόσο πουλιούνται τα σκουπίδια της ζωής μου;"

Ανατρίχιασα, Χρυσαλεπούδιους!

Αλλά, έχω κι εγώ την ίδια τργαική απορία με τη Στέφυ και την Αλκιμήδη;

Πώς μπόρεσες να πετάξεις τις φραουλίτσες;;;; Ε; άκαρδη! σκληρή!

Ανώνυμος είπε...

@an-lu
Καλή εβδομάδα κι από μένα!
Ουφ, ανάσανα που έλεγε και μια παλιά διαφήμιση!
@stefy
Θα στο πω: το έκανα το ατόπημα...
@lupa
Σ' ευχαριστώ λυκάκι μου ;)
@αλκιμήδη
Αχ, μωρέ μου δίνετε τύψεις για τις φραουλίτσες...Πάντως μη κοιτάς που τώρα υπήρξα αποφασιστική. Συνήθως, δυσκολεύομαι να πετάω πράγματα.
@markos the gnostic
Πολύ ωραίο αυτό Μαρκούλη μου :)
@Krotkaya
Απευθύνομαι σ' εσένα, αλλά και στις άλλες υπερασπίστριες της φραουλίτσας: κορίτσια, κράτησα όμως τα χαρτάκια Σάρα Κέυ. Χι, Χι :))

Alkyoni είπε...

έχω μετανιώσει για όσα έχω κατά καιρούς πετάξει
από τότε δεν πετάω τίποτε,δεν έχω τη "δύναμη" κι ας με κρατάνε πίσω πολλά από αυτά
αλλά και πάλι σκέφτομαι το πολύ μακάβριο..κάποιος -αν εμείς πάψουμε να υπάρχουμε- θα βρεθεί να τα πετάξει
ασύνδετα αυτά που γράφω μεταξύ τους ε;;
και πού να δεις πόσο με θλίβουν στα παλιατζίδικα οι παλιές φωτογραφίες..
καλημέρα

allmylife είπε...

γενναιοδωρία.
και εδώ!

Кроткая είπε...

πάλι καλά! ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ!!!
hello kitty δεν είχες; χεχεχε!

Ανώνυμος είπε...

Θες παρέα για το Σχιστό; :^)

Αλεπού είπε...

@alkyoni
Αυτό το μετά από μας και τι θα απογίνουν τα υπάρχοντα μας με θλίβει πολύ κι επειδή έχει τύχει να το περάσω, με γέμισε με φρίκη η διαπίστωση του ότι πετώντας τα πράγματα αυτού που έφυγε για πάντα είναι σαν να εισβάλλεις απρόσκλητος στον προσωπικό του χώρο και να τον ακυρώνεις.
@allmylife
Το κατά δύναμιν! :)
@krotkaya
Είχα κι έχω κάτι ασήμαντα όμως που δεν πιάνουν μία μπροστά στο κινητό σου. ;)
@mpampakis
Yessssssssssss!(εξάλλου χρειάζομαι έναν άντρα για να μη με πιάσουν κώτσο αν θέλήσω να με αγοράσω πάλι) :)

allmylife είπε...

θα έρθω μαζί με τον μπαμπάκη να αγοράσουμε πάλι τις φραουλίτσες να τις στείλουμε Βέλγιο!!!!!!!!

Αλεπού είπε...

@allmylife
Ναι, ναι μετά χαράς!