Τετάρτη, Οκτωβρίου 03, 2007

Η πόλη μου.


Στο ανέλπιστο κενό που είχα χτες ανάμεσα σ' ένα ομολογουμένως πιεστικό πρόγραμμα φέτος (αλλά είμαι μαζόχα και τα πιεστικά με μαγνητίζουν), άδραξα την ευκαιρία να πιω έναν καφέ σε μια γειτονιά του Κεραμεικού στο κέντρο της Αθήνας.

Αναρωτήθηκα πώς θα ήταν να είμαι τουρίστρια σε τούτη την πόλη. Θα μου άρεσε; Θα δυσανασχετούσα όπως όταν τη βιώνω στην καθημερινότητα της;

Ο γαλλοελβετός Μπερνάρ Τσουμί, ο αρχιτέκτονας του πολυσυζητημένου Νέου Μουσείου Ακροπόλεως, σε συνέντευξη του στο "Κ" της Καθημερινής, βρίσκει την Αθήνα "μια πόλη με δυναμική, μια πόλη που συνεχώς αλλάζει". Δεν συμφωνώ μαζί του, όπως άλλωστε δεν συμφωνώ και με το ογκώδες μοντέρνο Νέο Μουσείο Ακροπόλεως και την άποψη μου την έχω ήδη εκφράσει και παλιότερα.

Επειδή είμαι μάλλον ρετρό, θα επιθυμούσα να ζούσα σε μια πόλη που να είχε σεβαστεί περισσότερο την ιστορία της. Δεν με αφορά η πόλη του κυρίου Τσουμί, αυτή η σύγχρονη διαρκώς μεταβαλλόμενη Αθήνα που τελικά δεν έχει ταυτότητα. Θα την προτιμούσα με περισσότερα νεοκλασσικά, περισσότερο πράσινο και λιγότερες αντιαισθητικές πολυκατοικίες. Θα επιθυμούσα να εξαφανίζονταν ως δια μαγείας όλα τα γυάλινα κτίρια.

Θα ήθελα να πίνω τον καφέ μου σε γειτονιές που το παλιό δεν είναι παλιατζούρα, αλλά δεν είναι και ξενόφερτες μοντερνιές ή αδιάφορα κτίρια χωρίς αρχιτεκτονική και ιστορική συνέχεια που να δικαιολογεί την ύπαρξη τους.

11 σχόλια:

Кроткая είπε...

μεγάλο θέμα άνοιξες Αλεπούδιους.
Η αισθητική του κ. Τσουμί φαίνεται κι από το έκτρωμα που κατασκεύασε.

Πολλές πόλεις έχουν δυναμισμό και ταχείες εναλλαγές, αλλά έχουν σεβαστεί το παρελθόν τους. Ο δυναμισμός μιας πόλης εξαρτάται και από τους ανθρώπους που την κατοικούν, δεν χρειάζεται να την κάνεις κακέκτυπο του Μανχάταν για να είναι δυναμική.

Μπορείς να σκεφτείς πόλη πιο δυναμική από το Λονδίνο? Μπορείς να σκεφτείς λαό που να τιμά την ιστορία και τις παραδόσεις τους περισσότερο από του Βρετανούς? (οκ,αυτοί το παρακάνουν και είναι ακραίοι και κολλημένοι βέβαια, αλλα εν τέλει καλά κάνουν).


Να πας να πιεις καφε στην ταράτσα του Ισλαμικού Μουσείου. ΑΠό εκεί θα δεις μιαν Αθήνα που δεν την έχεις ξαναδεί ποτέ! Μια κούκλα!

Αλεπού είπε...

Θέλω να πάω έτσι κι αλλιώς στο Ισλαμικό Μουσείο. Θα πιω κι ένα καφεδάκι στην υγειά σου! :)

fevis είπε...

Η πόλη μας δεν είναι πάντα άσχημη... Έχει γωνιές μαγικές... Το καφενεδάκι στην έξοδο του Εθνικού Κήπου ας πούμε προς τα Ανάκτορα στο κέντρο, το Common Secret κρυμμένο σε μια γωνιά της Νέας Ερυθραίας στά βόρεια και ένα σωρό άλλα μέρη που αν ψάξεις θα τα βρεις σίγουρα...Φιλιά..

vanilia είπε...

Aλεπού μου, έχεις απόλυτο δίκιο και συμφωνώ μαζί σου,αλλά θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος με καλό γούστο και αισθητική που να είχε ασχοληθεί όλ'αυτά τα χρόνια για να μη φτάσουμε ως εδώ που φτάσαμε! Φιλιά

NinaC είπε...

Μαζί θα το πιούμε το καφεδάκι στο ισλαμικό!

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Δεν έχεις άδικο ότι είναι λίγο μπουρδέλο αλλά έχει τόσες μεγάλες αντιθέσεις, ομορφιάς-ασχήμιας, πλούτους-φτώχιας κτλ… που μας βάζει φωτιές στο κεφάλι.
Εγώ την αγαπώ…
Την δουλειά που έχει καταντήσει δουλεία μισώ!

Αλεπού είπε...

@fevis
Για το καφενεδάκι στον Κήπο συμφωνώ απολύτως και είμαι και fun. Αλλά αναρωτιέμαι, αν κανείς δεν ξέρει μια πόλη, ένας τουρίστας π.χ, πώς να υποψιαστεί τις οάσεις;
@vanillia
Πού χάθηκες βρε κορίτσι;
Όσο για την αισθητική που αναφέρεις, είναι πικρή ιστορία...
@composition doll
Έγινε! :)
@vita mi barouak
Δεν τη μισώ την Αθήνα αν και καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να με στρέψει προς τα κει. Για τη δουλειά, απολύτως σύμφωνη. Τη μισώ κι εγώ!

vanilia είπε...

Xάθηκα,ναί, αλλά σιγά σιγά (καί δειλά
θα έλεγα),επιστρέφω.Όσον αφορά την Αθήνα,παρ'όλες τις ασχήμιες της,έχει ακόμη μερικές γωνιές που αξίζουν!

Αλεπού είπε...

@vanilia
Σ' αυτό συμφωνούμε. Αλοίμονο και να μην τις είχε κι αυτές τις λίγες ;)

Photographer@Athens είπε...

τελικά αυτη η πόλη μας πληγώνει...

Kostas Skiadas είπε...

Δέν χωρεί αμφιβολία ότι ή πόλις τών Αθηνών σέ λίγα χρόνια
δέν θά είναι πλέον κατοικήσιμη καί ενώ ή συγκέντρωσις ανθρώπων
καί οχημάτων συνεχώς αυξάνεται οί εκάστοτε αρμόδιοι νά
δηλώνουν απτόητοι ότι θά εργασθούν γιά νά καταστήσουν τήν
πόλη καί πάλι ανθρώπινη. Αλλά μέ ποιόν τρόπο;
Βλέπει κανείς τίς φυσιογνωμίες τών ανθρώπων γύρω του καί πού
σπάνια θά δείς τό χαμόγελο στά πρόσωπά τους καί πού ακόμα
σπανιότερα θά ακούσεις τό γέλιο τους. Θέλει κανείς νά
πιστεύη ότι είναι μέρος αυτό γιά νά ζή;