Μια πόλη που ασχημαίνει και πεθαίνει.

Χτες βράδυ είδα για πρώτη φορά το κτίριο που θα στεγάσει το Μουσείο της Ακρόπολης. Βρέθηκα εκεί κοντά στον πεζόδρομο της Αεροπαγίτου όταν το είδα ξαφνικά να ξεπροβάλλει. Τεράστιο και αντιαισθητικό. Άσχημο, πολύ ψηλό σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή, χωρίς ανάσα δίπλα του, φτιάχνεται για να στεγάσει θησαυρούς αιώνων, απέναντι από μηνμείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Δεν πρόκειται να αναλωθώ σε λεπτομέρειες τύπου περί του θεσμικού του πλαισίου και του θέματος με την εξ ευρώπης χρηματοδότηση του. Δεν τα γνωρίζω άλλωστε επακριβώς.
Απορώ και αφελώς ίσως αναρωτιέμαι ποιος/ποιοι αποφάσισαν να μας «μπαστακωθεί» αυτό το τερατούργημα εκεί. Η ερώτηση είναι ρητορική βεβαίως. Λυπάμαι πολύ που θα αναγκάζομαι να το βλέπω στο εξής, στην πιο παλιά γειτονιά της Αθήνας, λυπάμαι και γι’ αυτούς που θα επισκεφθούν πρώτη φορά την Αθήνα και θα το δουν να κλέβει σε ύψος τον ιερό βράχο.
Αξιοσημείωτο είναι βέβαια το ενδεχόμενο να μην έχει λεφτά το ΥΠΠΟ για να το ολοκληρώσει κι έτσι να το έχουμε και να το «καμαρώνουμε» σ’ αυτήν την κατάσταση.

Ντρέπομαι γιατί με τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι η πόλη που γεννήθηκα γίνεται ολοένα και πιο άσχημη και αποκτά κουρασμένη όψη. Για μένα δεν είναι ένδειξη καινούργιου και λαμπερού όλα τα ψηλά γυάλινα κτίρια της Κηφισίας ή της Συγγρού. Δεν χαίρομαι που τα παλιά σπίτια θεωρούνται απλώς παλιά και στην πρώτη ευκαιρία οι συνήθεις ύποπτοι χτίζουν τερατάκια στη θέση τους. Δεν μου αρέσουν τα πολυσινεμά και τα τεράστια εμπορικά κέντρα που θυμίζουν αμερικανική πολιτεία δυτικής κουλτούρας, χωρίς ιστορικό παρελθόν. Αντιπαθώ τα τεράστια ολυμπιακά γήπεδα που για να δικαιώσουν την ύπαρξη τους, αυτοδιαφημίζονται σαν σούπερ σύγχρονοι θεατρικοί χώροι, πληρούντες τις προδιαγραφές. Κουταμάρες. Δεν είναι θέατρα κι ούτε ποτέ θα γίνουν…

Η Αθήνα έγινε δυστυχώς μια πόλη χωρίς παρελθόν και με ζηλιάρικο, λιγούρικο τρόπο προσπαθεί να αναταγωνιστεί σε μέγεθος σύγχρονες μεγαλουπόλεις –χωρίς να έχει όμως το γεωγραφικό τους μέγεθος-.
Λυπάμαι που ακόμα και δυο τρεις περιοχές που είχαν έναν χαρακτήρα, γίνονται κι αυτές βορά στο κέρδος και τον εύκολο εντυπωσιασμό.

Κοιτάζω με συγκίνηση δυο τρία νεοκλασικά κοντά στη γειτονιά μου. Σ’ ένα απ’ αυτά, ερειπωμένο, βρίσκω συχνά θέση παρακαρίσματος απέξω. Το φαντάζομαι την εποχή της ακμής του, προσπαθώ να μαντέψω ποιοι ζούσανε, βλέπω μπροστά μου κορίτσια με μακριά φορέματα να πίνουν παγωμένη λεμονάδα στο στρογγυλό αίθριο και νεαρούς να τις φλερτάρουν διακριτικά πετώντας τους με νόημα μυρωδάτες γαζίες. Απέναντι του σήμερα δεσπόζει μια συνηθισμένη πολυκατοικία, δίπλα του άλλη μία, πιο κάτω η λεωφόρος κι οι γέφυρες, στα μισογκρεμισμένα του δοκάρια γάτες γεννούν τα μωρά τους, ευχαριστώντας ίσως τους ανθρώπους που το έχουν αφήσει έστω κι έτσι και βρίσκουν καταφύγιο.

Δεν υπάρχει πια καθόλου αισθητική σ’ αυτήν την πόλη. Το υδροκέφαλο τέρας είναι επιπλέον και κακάσχημο.