Εγώ, ο άλλος...

Ας υποθέσουμε ότι τώρα εσύ ξέρεις καλά ποιος είσαι. Στην πραγματικότητα νομίζεις ότι ξέρεις, αλλά ας βαδίσουμε με το ενδεχόμενο του ότι πράγματι ξέρεις. Με άλλα λόγια, έχεις πλήρως κατανοήσει τον χαρακτήρα σου, την ψυχοσύνθεση σου, τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και τους φόβους, αλλά και τα προτερήματα, τα χαρίσματα, τα ποιοτικά στοιχεία και γενικά ό, τι κάνει τη διαφορά με τους άλλους. Ανάλογα λοιπόν με το αν βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο, η ζυγαριά κλίνει προς τα θετικά ή τα αρνητικά.
Καταλήγεις λοιπόν κάποτε στη διαμορφωμένη σου εικόνα. Αποδέχεσαι κιόλας ότι αυτή από ένα σημείο και μετά δεν μπορεί ν΄αλλάξει. Αυτή είναι, πάει και τελείωσε. Και βάσει αυτής πορεύεσαι.
Μέχρι που κάποια στιγμή, σκάει μύτη κι ο άλλος σου εαυτός, ο σκοτεινός, ο άγνωστος και σε φέρνει σε πλήρη αμηχανία. Σαν παιδί που εν μέσω τυπικής επίσκεψης συγγενών, ξερνάει στους καλεσμένους τι λέγατε γι’ αυτούς με τον μπαμπά πριν εμφανιστούνε.
Ξεστομίζεις ένα "μικρά παιδιά, η φαντασία τους οργιάζει", το κοιτάς απειλητικά, το τσιμπάς με τρόπο κι από αμηχανία ανάβεις τσιγάρο και καταπίνεις σοκολατάκι την ίδια στιγμή.
Έτσι και στην περίπτωση του εαυτού. Στην αρχή κάνεις πως δεν τον είδες, μετά αποφασίζεις να τον αντιμετωπίσεις. Βγάζεις δειλά-δειλά το κεφάλι, τα μάτια, τον κοιτάς, τον περιεργάζεσαι, του τείνεις το χέρι να πεις ένα χαίρω πολύ έστω κι αν δεν χαίρεις καθόλου. «Τώρα εδώ θα μπαστακωθεί;» σκέφτεσαι. «Γιατί ήρθε; τι θέλει; καλά δεν περνούσαμε και χωρίς αυτόν;»
Σε τέτοιες περιπτώσεις, η καλύτερη άμυνα δεν είναι η επίθεση. Δεν πέφτεις δηλαδή πάνω του να τον κατασπαράξεις, γιατί είναι εκτός των άλλων και μάταιο, εδώ που τα λέμε. Αυτός είναι ύπουλος και θ’ αναγεννηθεί απ’ τις στάχτες του. Θα παραφυλάξει και θα σου τη φέρει κάποια άλλη στιγμή. Απ’ την άλλη, ούτε και τον καλοδέχεσαι γιατί και η υπερβολική ευγένεια και διάχυση με την πρώτη γνωριμία, γεννάει υποψίες. Αποφασίζεις να του αναγνωρίσεις τουλάχιστον το δικάιωμα ύπαρξης. Γιατί δεν είσαι και φασισταριό στο τέλος – τέλος της γραφής. Άλλο τώρα που η όλη κατάσταση σου θυμίζει κρατίδιο που το είχες υποτάξει, ζήτησε την αυτονομία του κι επειδή οι διεθνείς νόμοι το επιβάλλουν, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Αρχίζεις και σκέφτεσαι πονηρά. Σαν αποικιοκράτης. Τι κι αν πάντα με τη μεριά των επαναστατών ήσουνα; Τώρα νιώθεις δικτάτορας μέχρι το μεδούλι. Αλλά πρέπει να φερθείς διπλωματικά. Ένας επαναστάτης είναι ικανός να τα παίξει όλα για όλα. Μπορεί και να σε βουτήξει στο αίμα, αν τον φτάσεις στα άκρα. Ας του παραχωρήσεις καταρχήν το δικαίωμα να υπάρχει. Έπειτα βέβαια, θα πρέπει να του παραχωρήσεις κι άλλες εξουσίες, ίσως - ίσως ακόμα και να τον εξισώσεις. Είναι επικίνδυνο το παιχνίδι. Σαν εξουσιαστής σε εξουσιαζόμενο πρέπει να φερθείς και δεν είναι κι εύκολο. Χιλιάδες τα παραδείγματα γύρω μας…

Και μετά γεννιέται το μεγάλο ερώτημα. «Και τώρα τί; Άλλαξαν τα σύνορα; Άλλαξαν οι ονομασίες; Θ’ανοίγω τον εσωτερικό μου χάρτη και θα έχουν γίνει όλα γης μαδιάμ; Ποια η αιτία; Ποια η αφορμή; Τι φίδι κολοβό έτρεφα μέσα μου και δεν το’ ξερα» κι άλλα τέτοια... Στις πιο ανώδυνες περιπτώσεις, το αποδίδεις σε μια κακιά στιγμή που απλώς αντί να βρίζεις πρέπει να ευγνωμονείς γιατί σε βοήθησε να ανακαλύψεις καλύτερα την πολυπρισματικότητα σου (λέμε τώρα…). Αν γνωρίζεις καλά τον αντίπαλο(τελικά η λέξη εχθρός είναι βαριά και άδικη) μπορείς να τον αντιμετωπίσεις καλύτερα ( το ρήμα εξουδετερώσεις είναι απλώς ουτοπικό).

Με άλλα λόγια και σταματώντας αυτό το παραλήρημα, θέλω να πω ότι όλοι μας έχουμε κάποιες σκοτεινές πλευρές που δεν τις αποκαλύπτουμε στους άλλους επειδή στις ανθρώπινες σχέσεις λειτουργεί ένας μηχανισμός συνύπαρξης, συγκάλυψης, συμβιβασμού κά . Βέβαια στην ουσία της και στην πορεία της, η συνύπαρξη θ’ αποκαλύψει κι αυτές τις σκοτεινές πλευρές που άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο θα αναδύονται. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι απλώς ανθρώπινο.