Γιατί;

Ένα πράγμα που μ’ εκνευρίζει πολύ είναι η ασυνέπεια. Με βγάζει έξω απ’ τα ρούχα μου.
Έχω αναθέσει πχ κάτι σε κάποιον τεχνίτη και μου λέει ότι θα έρθει να το κοιτάξει στις 18.30. Πάει 19.00 και του τηλεφωνώ. «Α, στο δρόμο είμαι, έρχομαι». Κανονικά, θα έπρεπε να είχε φτάσει σε δέκα λεπτά αν ήταν εκεί που είπε ότι ήταν. Όμως όχι. Έπρεπε να τον περιμένω άλλη μισή ώρα. Εμφανίζεται κάποτε και απολογείται λέγοντας μου ότι χάθηκε. Καλά, με κοροϊδεύει κανονικά και πρέπει να κάνω ότι τον πιστεύω γιατί τον χρειάζομαι για να γίνει η δουλειά.
«Θα σου τηλεφωνήσω αύριο τέτοια ώρα», μου λέει, να σου πω τα σχετικά.
Καλά, όσο τηλεφώνησε σε σας, τηλεφώνησε και σε μένα. Πέρασε και το Σαββατοκύριακο και τον πήρα χτες για να δω τι έγινε.
«Α, τώρα μόλις θα το κοίταγα. Θα σε πάρω το μεσημέρι».
Πέρασε και το μεσημέρι και το απόγευμα και το βράδυ και ξημέρωσε και κοντεύει το σημερινό μεσημέρι κι ούτε φωνή, ούτε ακράση.
Και δεν είναι δυστυχώς η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Θα γίνει η δουλειά σου, μου είπε άνθρωπος που τον ξέρει, αλλά ο … είναι φοβερά ασυνεπής…
Άντε, για να δούμε, θα γίνει η δουλειά και πότε;

Το ίδιο και σε μαγαζί που πήγα να δώσω κάτι. Θα σας τηλεφωνήσω να σας πω αν γίνεται. Έχουν περάσει 3 μέρες κι ακόμα τίποτα.
Μα γιατί είναι τόσο γαϊδούρια κάποιοι;