Απορία Ψάλτου...

Γιατί δηλαδή επικαλούμαστε τον φιλελευθερισμό μας και σπεύδουμε να κινητοποιηθούμε προασπίζοντας και διαφυλάσσοντας τα δικαιώματα των άλλων όταν αυτοί είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, καταπιεσμένοι, πεινασμένοι, διψασμένοι, εξαθλιωμένοι, ενώ αντίθετα όταν πρόκειται για τα δικά μας δικαιώματα(πολυτελείας κι όχι διαβίωσης) που νιώθουμε ότι κάποιοι τα καπηλεύονται, γινόμαστε οι χειρότεροι δικτάτορες παρασύροντας στο διάβα μας ό,τι μας εμποδίζει κι αναγκάζοντας τους υπόλοιπους να επωμίζονται τις συνέπειες του περάσματος μας;