Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007

Εγώ, ο άλλος...




Ας υποθέσουμε ότι τώρα εσύ ξέρεις καλά ποιος είσαι. Στην πραγματικότητα νομίζεις ότι ξέρεις, αλλά ας βαδίσουμε με το ενδεχόμενο του ότι πράγματι ξέρεις. Με άλλα λόγια, έχεις πλήρως κατανοήσει τον χαρακτήρα σου, την ψυχοσύνθεση σου, τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και τους φόβους, αλλά και τα προτερήματα, τα χαρίσματα, τα ποιοτικά στοιχεία και γενικά ό, τι κάνει τη διαφορά με τους άλλους. Ανάλογα λοιπόν με το αν βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο, η ζυγαριά κλίνει προς τα θετικά ή τα αρνητικά.
Καταλήγεις λοιπόν κάποτε στη διαμορφωμένη σου εικόνα. Αποδέχεσαι κιόλας ότι αυτή από ένα σημείο και μετά δεν μπορεί ν΄αλλάξει. Αυτή είναι, πάει και τελείωσε. Και βάσει αυτής πορεύεσαι.
Μέχρι που κάποια στιγμή, σκάει μύτη κι ο άλλος σου εαυτός, ο σκοτεινός, ο άγνωστος και σε φέρνει σε πλήρη αμηχανία. Σαν παιδί που εν μέσω τυπικής επίσκεψης συγγενών, ξερνάει στους καλεσμένους τι λέγατε γι’ αυτούς με τον μπαμπά πριν εμφανιστούνε.
Ξεστομίζεις ένα "μικρά παιδιά, η φαντασία τους οργιάζει", το κοιτάς απειλητικά, το τσιμπάς με τρόπο κι από αμηχανία ανάβεις τσιγάρο και καταπίνεις σοκολατάκι την ίδια στιγμή.
Έτσι και στην περίπτωση του εαυτού. Στην αρχή κάνεις πως δεν τον είδες, μετά αποφασίζεις να τον αντιμετωπίσεις. Βγάζεις δειλά-δειλά το κεφάλι, τα μάτια, τον κοιτάς, τον περιεργάζεσαι, του τείνεις το χέρι να πεις ένα χαίρω πολύ έστω κι αν δεν χαίρεις καθόλου. «Τώρα εδώ θα μπαστακωθεί;» σκέφτεσαι. «Γιατί ήρθε; τι θέλει; καλά δεν περνούσαμε και χωρίς αυτόν;»
Σε τέτοιες περιπτώσεις, η καλύτερη άμυνα δεν είναι η επίθεση. Δεν πέφτεις δηλαδή πάνω του να τον κατασπαράξεις, γιατί είναι εκτός των άλλων και μάταιο, εδώ που τα λέμε. Αυτός είναι ύπουλος και θ’ αναγεννηθεί απ’ τις στάχτες του. Θα παραφυλάξει και θα σου τη φέρει κάποια άλλη στιγμή. Απ’ την άλλη, ούτε και τον καλοδέχεσαι γιατί και η υπερβολική ευγένεια και διάχυση με την πρώτη γνωριμία, γεννάει υποψίες. Αποφασίζεις να του αναγνωρίσεις τουλάχιστον το δικάιωμα ύπαρξης. Γιατί δεν είσαι και φασισταριό στο τέλος – τέλος της γραφής. Άλλο τώρα που η όλη κατάσταση σου θυμίζει κρατίδιο που το είχες υποτάξει, ζήτησε την αυτονομία του κι επειδή οι διεθνείς νόμοι το επιβάλλουν, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Αρχίζεις και σκέφτεσαι πονηρά. Σαν αποικιοκράτης. Τι κι αν πάντα με τη μεριά των επαναστατών ήσουνα; Τώρα νιώθεις δικτάτορας μέχρι το μεδούλι. Αλλά πρέπει να φερθείς διπλωματικά. Ένας επαναστάτης είναι ικανός να τα παίξει όλα για όλα. Μπορεί και να σε βουτήξει στο αίμα, αν τον φτάσεις στα άκρα. Ας του παραχωρήσεις καταρχήν το δικαίωμα να υπάρχει. Έπειτα βέβαια, θα πρέπει να του παραχωρήσεις κι άλλες εξουσίες, ίσως - ίσως ακόμα και να τον εξισώσεις. Είναι επικίνδυνο το παιχνίδι. Σαν εξουσιαστής σε εξουσιαζόμενο πρέπει να φερθείς και δεν είναι κι εύκολο. Χιλιάδες τα παραδείγματα γύρω μας…

Και μετά γεννιέται το μεγάλο ερώτημα. «Και τώρα τί; Άλλαξαν τα σύνορα; Άλλαξαν οι ονομασίες; Θ’ανοίγω τον εσωτερικό μου χάρτη και θα έχουν γίνει όλα γης μαδιάμ; Ποια η αιτία; Ποια η αφορμή; Τι φίδι κολοβό έτρεφα μέσα μου και δεν το’ ξερα» κι άλλα τέτοια... Στις πιο ανώδυνες περιπτώσεις, το αποδίδεις σε μια κακιά στιγμή που απλώς αντί να βρίζεις πρέπει να ευγνωμονείς γιατί σε βοήθησε να ανακαλύψεις καλύτερα την πολυπρισματικότητα σου (λέμε τώρα…). Αν γνωρίζεις καλά τον αντίπαλο(τελικά η λέξη εχθρός είναι βαριά και άδικη) μπορείς να τον αντιμετωπίσεις καλύτερα ( το ρήμα εξουδετερώσεις είναι απλώς ουτοπικό).

Με άλλα λόγια και σταματώντας αυτό το παραλήρημα, θέλω να πω ότι όλοι μας έχουμε κάποιες σκοτεινές πλευρές που δεν τις αποκαλύπτουμε στους άλλους επειδή στις ανθρώπινες σχέσεις λειτουργεί ένας μηχανισμός συνύπαρξης, συγκάλυψης, συμβιβασμού κά . Βέβαια στην ουσία της και στην πορεία της, η συνύπαρξη θ’ αποκαλύψει κι αυτές τις σκοτεινές πλευρές που άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο θα αναδύονται. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι απλώς ανθρώπινο.

22 σχόλια:

Кроткая είπε...

Ωραία. Κάθε φορά που θα ΄γράφω στη Χρύσα, θα έρχομαι εδώ να δω τι μου απάντησε! :)

Αλεπού είπε...

@krotkaya
Και σε διαβεβαιώνω ότι ήταν εντελώς συμπτωματικό!

Ανώνυμος είπε...

Πιρανταλεπού :)

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Μα πως μπορεί να υπάρχει πλήρης αυτογνωσία όταν πατατηρούμε τον εαυτό μας την στιγμή που παρατηρεί τον εαυτό του;

Αλεπού είπε...

@padrazo
Δεν υπάρχει, γι' αυτό και έγραψα ότι νομίζεις πως σε ξέρεις.

Кроткая είπε...

χαχα! απίστευτο!

nikan είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Χαρτοπόντικας είπε...

Καλά άμα δέχεσαι αρμένικη βίζιτα έναν άγνωστο εαυτό. Άμα δέχεσαι τη μισή Αρμενία τι γίνεται;

Κωστής Γκορτζής είπε...

Μπερδεύτηκα Αλέπω. Εγώ είμαι ή ο εγώ ο άλλος; Με παίρνω να πάω βόλτα τον σκύλο μου και τον άλλον εαυτό του. Ωχ! Πολλοί γίναμε... :)))

Ανώνυμος είπε...

@krotkaya
τω όντι!
@χαρτοπόντικας
Ε, κάθεσαι και το απολαμβάνεις...
@ημίαιμος-imiaimos
Σκυλούκο, σου απαντάω με ερώτημα: Ποιος απ' τους δυο σας αγόρασε τη Diva τελικά;

Κωστής Γκορτζής είπε...

Ο σκύλος! :)

allmylife είπε...

ψυχαναλυτικό δοκίμιο σήμερα!

καθόλου παραλήρημα.

να σε ρωτήσω, όμως,
αν αποκαλύπτεις και τις σκοτεινές σου πλευρές στους άλλους - μόλις τις ανακαλύψεις εσύ;
γίνεσαι αδύναμος έτσι;

Αλεπού είπε...

@ημίαιμος-imiaimos
Τι να πω τώρα ε; Σε τι χρώμα την πήρε την τσάντα ο σκύλος; (εγώ σε μπεζ):)
@allmylife
Αδύναμος ναι, αλλά εξαρτάται σε ποιον/ποιους αποκαλύπτεις. Απ' την άλλη, αποκτάς και μια παραπάνω δύναμη. Τώρα ξέρεις. Και καλύτερα "δυστυχής" και γνώστης, παρά "ευτυχής και με άγνοια"

stefy είπε...

Δε πιστεύω ότι φτάνει κάποια στιγμή που λέμε πως ξέρουμε τον εαυτό μας, πάντα γίνεται κάτι και συμπεριφερόμαστε έτσι που ούτε καν φανταζόμασταν.

NinaC είπε...

Εμένα ξέρεις τι με ανησυχεί, Αλεπούδι? Να τον συναντήσεις τον σκοτεινό σου εαυτό, να τον αναγνωρίσεις και να μην τον αποδεχτείς.

Και στη συνέχεια να βγάζεις τρελούς και ψεύτες όσους τον βλέπουν...

Κωστής Γκορτζής είπε...

Τρυφερή μας Αλεπού, δεν υπάρχουν δύο εαυτοί! Ένας και αδιαίρετος είναι. Σαν τον χαρακτήρα. Οι συμπεριφορές είναι πολλές και ανάλογες του περιβάλλοντος και των ερεθισμάτων. Η τελευταία παράγραφος του 'Εγώ, ο άλλος..." είναι πέρα για πέρα σωστή. Μπορείς να κρύβεις (όχι για πάρα πολύ) κάποια στοιχεία του χαρακτήρα σου με προσαρμοσμένη στις συνθήκες συμπεριφορά.
Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να τον κρύψεις από εσένα... Έστω και για μια στιγμή.
Αυτό που 'ανακαλύπτεις' ως δεύτερο εαυτό είναι ότι τα όρια της τρέχουσας συμπεριφοράς σου έχουν αξαντληθεί και δεν επαρκούν για την αντιμετώπιση κάποιας κατάστασης οπότε, προστρέχουμε στον χαρακτήρα μας και παίρνουμε τα όπλα που είχαμε αφημένα στο πλάι.

Μπεζ πήρα κι εγώ!

allmylife είπε...

ευχαριστώ :)

Αλεπού είπε...

@stefy
Γηράσκων αεί διδασκόμενος γαρ...
@composition doll
Έτσι ακριβώς!
@ημίαιμος-imiaimos
Συμφωνώ, αλλά θα ήθελα να μην παίρναμε τα όπλα που έχουμε αφημένα στο πλάι. Να μην είμαστε ετοιμοπόλεμοι.
@allmylife
:)

Leon / σουταχαπει είπε...

Είναι πολύ ανθρώπινο και πολύ αληθινό.
Καλησπέρα.

Αλεπού είπε...

@leon
Καλησπέρα και σ' ευχαριστώ πολύ και για την επίσκεψη και για το σχόλιο.

markos-the-gnostic είπε...

είναι κι ένας άλλος παράγοντας στην όλη ιστορία, το ότι συνεχώς αλλάζουμε, αυτό πού το πας;

Αλεπού είπε...

@markos the gnostic
Αυτό το πάω στον Ηράκλειτο. ;)