Κλείσαμε αισίως τα 6!

Η αλήθεια είναι ότι μετά τον πρώτο χρόνο, έπαψα πια να τα γιορτάζω. Εντάξει, πάντα ήξερα ότι ο Μάρτιος ήταν ο γενέθλιος μήνας του παρόντος μπλογκ, αλλά τα επετειακά ποστάκια τα είχα εγκαταλείψει. Φέτος όμως το σκεφτόμουνα έντονα, ίσως επειδή πέρασαν έξι χρόνια, ίσως πάλι επειδή είναι Τρίτη και 13 με ό, τι κι αν αυτό σημαίνει...

Σκέφτομαι τελικά ότι τα χρόνια των μπλογκς πρέπει να μετράνε όπως αυτά των σκύλων, δηλαδή κάθε χρόνος επί 7. Συνεπώς το μπλογκάκι τώρα έφτασε τα 42 του (ευτυχώς μεγαλύτερο από μένα- είναι κι αυτό μια κάποια παρηγοριά)...

Η απόπειρα για έναν πρόχειρο απολογισμό με σκανάρισμα (βλ: διαβάζω πεταχτά το περιεχόμενο) απέφερε τελικά τους εξής καρπούς:

Ο πρώτος χρόνος ήταν αυτός της αποκάλυψης ενός μικρό- κοσμου. Το μωρό γεννήθηκε, άρχισε να μιλάει, να περπατάει ν' ανακαλύπτει τον κόσμο, ήταν παρορμητικό, χαρούμενο, αθώο και αφελές όπως όλοι στο ξεκίνημα της ζωής μας. Με το κλείσιμο της εκείνη η χρονιά είχε τελικά σηματοδοτήσει το βάπτισμα στη σφαίρα των μπλογκς αλλά και μια μεγάλη προσωπική ευτυχία.

Ο δεύτερος χρόνος άρχισε να χωρίζει την ήρα απ' το στάρι. Εκεί διαδραματίστηκε το σίριαλ the bold and the beautiful ή οι καλοί κι οι κακοί. Τα λουριά μαζεύτηκαν, άρχισαν να κρατούνται κάποιες αποστάσεις, αν είσαι φίλος διάβαινε κι αν είσαι εχτρός μου φύγε.

Τον δεύτερο χρόνο (στην εφηβεία του δηλαδή) το μπλογκάκι πειραματίστηκε με πολλά κι ενδιαφέροντα, έπαιξε παιχνίδια, αναζήτησε την έκφραση σε άλλες συχνότητες, απόκτησε αδερφάκι κι έτσι του πασάρε τα ειδικού ενδιαφέροντος θέματα.

Επιπλέον, ο μικρόκοσμος της αρχής, διευρύνθηκε εντυπωσιακά. Κινητοποιηθήκαμε με επιτυχία για δυσάρεστο δυστυχώς λόγο, βοηθήσαμε, διαδώσαμε κι άρχισε να μας πιάνει στο στόμα του κι ο Τύπος...

Ο τρίτος χρόνος ήταν αυτός της ενηλικίωσης. Είπαμε, με αριθμούς σκύλων, το μπλογκ ήταν ήδη 21 χρονών. Σε ηλικίες ανθρώπων, τα 20 είναι η καλύτερη ηλικία κατά τη γνώμη της γράφουσας και μην ακούω βλακείες του τύπου, στα 35 ήμουν στην καλύτερη ηλικία μου. Εγώ προσωπικά ήμουν στα 20! Τότε που αισθάνεσαι ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα κι ότι ο χρόνος μπροστά σου είναι απεριόριστος. Το διαδίκτυο ήδη είχε αρχίσει να κατακλύζεται από θεματικά ιστολόγια και το μπλογκάκι μου άρχισε να "μιλάει" σε λίγο πιο ταξειδιάρικο ύφος όταν το επέτρεπαν οι περιστάσεις.

Παράλληλα, ξεκίνησε και η μόδα φέισμπουκ κι ο γνωστός κόσμος των μπλογκς άρχισε σιγά- σιγά να συχνάζει σ' άλλα λημέρια. Τον Σεπτέμβριο μας ζήτησαν τα ραδιόφωνα (τα ιντερνετικά όχι ό, τι κι ό, τι!). Στο τέλος όμως του 2008 συνέβη κι ένα εξαιρετικά δυσάρεστο γεγονός που μας έκανε όλους ν' αλλάξουμε πολύ. Στην πραγματικότητα, ό, τι διαδραματίστηκε εκείνες τις μέρες έμελλε ν' αλλάξει τις ζωές μας για πάντα.

Τον τέταρτο χρόνο, λίγο πριν τα πρώτα -άντα δηλαδή, το διάβασμα των μπλογκς έπαψε να συνοδεύει πια τον πρωινό καφέ στο γραφείο. Κάποιοι είχαν αρχίσει και τα κελαηδίσματα (βλ τουίτερ) που ήταν πιο σύντομα και περιεκτικά. Εγώ, ως πιο vintage τύπος, θα άντεχα ακόμα 2 χρόνια πριν υποκύψω. Τα μπλογκ μαγειρικής βασίλευαν στο διαδίκτυο, ενώ κάποιοι δημοσιογράφοι κι αρκετοί δημοσιογραφίσκοι μετακόμισαν κατά δω.

Όπως κακά μας άφησε το 2008, έτσι και συνεχίστηκε στο 2009. Δεν λένε ότι η κακή μέρα απ' το πρωί φαίνεται;

Η εποχή της αθωότητας είχε παρέλθει, τα ταξείδια ευτυχώς συνεχίστηκαν και τροφοδοτούσαν με υλικό...

Ο πέμπτος χρόνος μάλλον κρατήθηκε ζωντανός για συναισθηματικούς λόγους αλλά και σαν μέσο να υπάρχει κάτι για ώρα ανάγκης. Να, αν δω ένα όνειρο και τρομάξω και θέλω να το ξορκίσω μετά, αν θέλω συνομωτικά να μοιραστώ ένα εξαιρετικά ευχάριστο προσωπικό γεγονός, αν ό, τι ζω στην καθημερινότητα μου αφήνει με κάποιον τρόπο τα σημάδια του σαν αυτό ή αυτό. Αν θέλω να σας μιλήσω για μια μεγάλη δική μου απώλεια.

Εντάξει, δεν βρήκα ποτέ το κουράγιο να πω τέλος στο μπλογκάκι μου. Φοβόμουν ότι θ' άλλαζα γνώμη μετά. Προτίμησα να το διατηρώ στη ζωή έστω κι αν γράφω πια αραιά και που. Ούτε σε άλλη πλατφόρμα το μετέφερα ποτέ, ούτε αισθητικά προχώρησα σε βελτιώσεις, ούτε καν εκείνη την πρώτη λίστα με όσους παρακολουθούσα κάποτε άλλαξα /ανανέωσα.

Θέλω να μπαίνω κάπου να γράφω όταν νιώθω ότι έχω κάτι να πω, όπως έκανα παλιά με το ημερολόγιο. Εννοείται ότι συν τω χρόνω έχει ατονήσει η διαδικασία σχολιασμού. Δεν έκανα εγώ επισκέψεις, δεν περίμενα κιόλας. Εντάξει, δεν είναι όλα δούναι και λαβείν, αλλά δεν το' χω και πολύ αυτό το πι-αρ (sic) κομμάτι. Με αγχώνει η ανάγκη της συνέπειας κι επειδή είμαι συνεπής στους άλλους τομείς της ζωής, εδώ θέλω το άγχος ν' απουσιάζει. Δεν λέω ότι αδιαφορώ για σχόλια. Αλλά αν έρχονται αυθόρμητα έχει καλώς, δεν θα τα κυνηγήσω.

Κλείνοντας, θέλω να σβήσω τα κεράκια μου παρέα με τους φίλους που παρέμειναν εντός κι εκτός δικτύου: (nina, krot, mpampakis, anagennimeni) και βέβαια με τον αγαπημένο μου στην παλιά, λατρεμένη μορφή του ;)