Πόρος, καλοκαίρι του 1977

Χάρη στη Μαργαρίτα και στον Μπαμπάκη, γιορτάζω σήμερα μ' αυτόν τον τρόπο, τον πρώτο μου χρόνο στη μπλογκόσφαιρα:
Μαργαρίτα και Μπαμπάκη, σας ευχαριστώ πολύ!

Ανέβηκαν στην κορυφή ενός λόφου δίπλα απ’ το σπίτι να κάνουνε πικ-νικ και να φτιάξουνε βραχιολάκια από πευκοβελόνες.
Η Λένα είχε την ιδέα κι η Αλίκη την ακολούθησε ως μικρότερη που ακολουθεί κατά πόδας τη μεγαλύτερη.
Τη φοβόταν κατά βάθος τη Λένα. Είχαν 6 χρόνια διαφορά κι η Λένα όλο κάτι τρομακτικές ιστορίες της διηγιόταν και την έκανε να τρέμει απ’ τον φόβο της.
Την περασμένη βδομάδα κιόλας, η κυρία Φανή, η μαμά της Λένας την έστειλε σε κάποια εξαδέλφη, δυο-τρία χιλιόμετρα πιο μακριά να της πάει κάτι. Η Αλίκη πήγε για παρέα. Στην επιστροφή όμως, η Λένα παράκουσε τις εντολές της μαμάς της «την Αλίκη να την κρατάς απ’ το χέρι γιατί είναι μικρούλα» κι επιτάγχυνε το βήμα της. Τα μικρά πόδια της Αλίκης δεν μπορούσαν να κάνουν τόσο μεγάλο βηματισμό κι αναγκαζόταν να τρέχει για να φτάσει τη Λένα. Στο μεταξύ είχε αρχίσει να σουρουπώνει και η Αλίκη φοβόταν ακόμα πιο πολύ. Έκανε το λάθος να εξωτερικεύσει το φόβο της στη Λένα κι εκείνη αντί να τη βοηθήσει και να την καθησυχάσει, την τρόμαξε ακόμα περισσότερο: «τώρα θα έρθει και ο κακός και θα σε πάρει και δεν θα ξαναδείς τη μαμά σου». Η Αλίκη έσφιξε τα χείλη να μην κλάψει. Δεν ήθελε να φαίνεται μωρό. Αλλά μωρό ήταν. Μόλις πεντέμισι χρονών...
Το χειρότερο ήταν ότι όταν γύρισαν πίσω, κανείς δεν την πίστευε. Νόμιζαν ότι τα γεννάει η φαντασία της όλα αυτά.
Έτσι και τώρα, στο ύψωμα του λόφου, πέραν του ότι η Λένα έφαγε όλα τα σαλαμάκια του πικ νικ και δεν την άφηνε στην ησυχία της να φτιάχνει βραχιολάκια, συνέχιζε να σπέρνει τον τρόμο:
«Αν σε ρίξω από δω, θα πέσεις και θα σκοτωθείς. Κάτω είναι γκρεμός».
Γκρεμός βέβαια δεν ήταν, κι ούτε θα πάθαινε τίποτα αν έπεφτε, ίσως κανά δυο γδαρσίματα στα ήδη γδαρμένα παιδικά της γόνατα.
«Θέλω να πάμε στο σπίτι μας», είπε στη μαμά της κι όσο εκείνη δεν της έδινε σημασία, τόσο πιο πολύ κλαψούριζε και χτύπαγε τα πόδια κάτω.
«Μα κάνε λίγο υπομονή», απάντησε η κυρία Φανή που ήταν παρούσα. «Θα φάμε και θα φύγετε. Δεν σ’ αρέσει εδώ; Να πάρε ένα κουλουράκι», της είπε γλυκά και της έτεινε το χέρι με το κουλουράκι ενώ ταυτόχρονα της άφησε ένα χάδι στα ατίθασα μαλλάκια.

Κανείς δεν με πιστεύει, σκέφτηκε η Αλίκη μουτρωμένη και σούφρωσε τα χειλάκια της. Εκτός αυτού, την κορόιδεψαν κι από πάνω. Ούτε φυσικά επέστρεψαν σπίτι τους το απομεσήμερο.Ο αδερφός της κι ο Γιωργάκης έπαιζαν με κάτι σαραβαλιασμένα αυτοκινητάκια στη σκιά της αυλής, οι μαμάδες έλεγαν μυστικά στην κουζίνα κι ο μπαμπάς της με τον κύριο Μιχάλη έλεγαν ακαταλαβίστικα στο σαλόνι κι εκείνη δεν μπορούσε ούτε το παιδικό στην τηλεόραση να δει.
«Άμα βγάλεις το δίπλωμα, να πάρεις το καινούργιο Φίατ. Είναι το καλύτερο μοντέλο της χρονιάς» αποφάνθηκε με ύφος ειδήμονα ο κύριος Μιχάλης.
«Μα στ' αλήθεια είναι καλό;», ρώτησε μ’ ενδιαφέρον ο μπαμπάς της
«Θέσφατο σου λέω. Όπου και να ρωτήσεις το ίδιο θα σου πούνε», δήλωσε πάλι ο κύριος Μιχάλης.
Θέσφατο επανέλαβε από μέσα της κι η Αλίκη. Να μια άγνωστη, καινούργια λέξη που θα μπορούσε να τη βγάλει απ’ την πλήξη του καυτού καλοκαιρινού μεσημεριού.
Τι θα πει θέσφατο; Και ποιον να ρωτήσει που όλοι μέσα στο σπίτι ήταν απασχολημένοι και κανείς δεν της έδινε σημασία;
Πήγε δειλά στο δωμάτιο της Λένας κι έσπρωξε την πόρτα. Εκείνη ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της και διάβαζε. Η Αλίκη δεν ήξερε ακόμα να διαβάζει. Τον Σεπτέμβριο θα πήγαινε στην Α’ δημοτικού. Αυτή σαν μεγάλη θα ξέρει, σκέφτηκε και πλησίασε αποφασιστικά.΄

Οι 5 λέξεις που προτείνω εγώ είναι

έλατο
ελάφι
άμαξα
άγιος
ύπνος

και καλώ σε παιχνίδι τους
χαρτοπόντικα
αλκιμήδη
αλκυόνη
vita mi barouak
lupa