Διαπιστώσεις

Είναι ένας Πακιστανός κάθε πρωί στη διασταύρωση κοντά στο σπίτι μου και καθαρίζει τζάμια. Χαμογελαστός, καλημερίζει τους οδηγούς, είναι μάλλον χρόνια εκεί και γνωρίζει τους περισσότερους. Δεν είναι φορτικός αλλά χάριν γνωριμίας, δεν μπορείς να του δώσεις και λιγότερο από 1 ευρώ. Αν πάλι δεν θες να σου καθαρίσει τα τζάμια, δεν χρειάζεται να δουλέψεις τους υαλοκαθαριστήρες για να τον αποτρέψεις. Του λες απλά ότι δεν χρειάζεται. Τουλάχιστον εγώ, έτσι έχω κάνει.
Κάποια πρωινά που είμαι κακοδιάθετη ή βιαστική ή εκνευρισμένη, εύχομαι από μέσα μου να μην τον συναντήσω γιατί βαριέμαι ακόμα και τις καλημέρες. Άλλες πάλι φορές, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω καθόλου ψιλά κι αισθάνομαι άσχημα.
Δεν νιώθω το ίδιο με όλους και για όλους τους ανθρώπους των φαναριών. Υπάρχουν στιγμές – και μάλλον θα τις έχετε ζήσει οι περισσότεροι- που μ’ εκνευρίζει φοβερά να τους βλέπω σε κάθε φανάρι, άλλους να θέλουν να σου καθαρίσουν με το ζόρι το αυτοκίνητο, άλλους να πουλάνε χαρτομάντηλα ή θήκες για κέρματα, αξεσουάρ αυτοκινήτων ή λούτρινα ζωάκια.
Στις στιγμές δικαιοσύνης που υπάρχουν μέσα μου, σκέφτομαι πως κάνουν κι αυτοί μια δουλειά. Αναγκάστηκαν ν’ αφήσουν πατρίδα και οικογένεια για να βρουν τι, μια γη επαγγελίας ίσως;
Η μοίρα του ανθρώπου από παλιά κρύβει μια αέναη αναζήτηση της γης της επαγγελίας, όχι με τη βιβλική της μορφή ίσως, αλλά με τη ρεαλιστική.
Εδώ, δεν ζούνε σε σπίτια άνετα και πλούσια, δεν τρώνε κρέας κάθε μέρα και δεν έχουν την πολυτέλεια να πλένονται ή να ψωνίζουν ρούχα γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. Δεν πάνε σινεμά, δεν βγαίνουν έξω για φαγητό και δεν θυμούνται από πότε έχουν να δουν τη μάνα τους. Το πιθανότερο είναι να τους περιμένει κάποιος που τους εκμεταλλεύεται στη γωνία και παίρνει ποσοστά απ’ τα ψιλά που μαζεύουν.
Το επίσης πιθανό είναι να τους εκνευρίζουμε κι εμείς με την αδιαφορία μας και τους κακούς μας τρόπους.
Πόσο στ’ αλήθεια διαφέρουμε απ’ αυτούς; Η πλειονότητα των γηγενών επίσης δεν ζει σε πολύ άνετα σπίτια, ψωνίζει ρούχα και τρόφιμα με πλαστικό χρήμα, κάνει Χριστούγεννα και Πάσχα με εορτοδάνεια και δεν έχει χρόνο να δει τη μάνα της γιατί κάνει και δεύτερη δουλειά για να τα φέρει βόλτα.
Αν το βλέπαμε σε μια γενικότερη θεώρηση, είναι βασικά η σχέση που έχουμε κι εμείς με τ’ αφεντικά μας στη δουλειά. Τις περισσότερες φορές θα θέλαμε να τους χαστουκίσουμε ή να τους βρίσουμε, αλλά το βουλώνουμε και κάνουμε ό, τι μας πούνε. Βέβαια και τ’ αφεντικά μας είμαι σίγουρη ότι επιθυμούν το ίδιο για τους ανώτερους τους και πάει λέγοντας αφού ανεβαίνεις, ανεβαίνεις κι όλο και κάποιος βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση από σένα. Το ίδιο κι όσο κατεβαίνεις. Βγάζεις τ’ απωθημένα σου στους χαμηλότερους ξεχνώντας τα δικά σου. Κι έτσι είναι πολύ εύκολο να φορέσεις τους χειρότερους τρόπους σου όταν έρχεσαι αντιμέτωπος μαζί τους.
Δεν θέλω να κάνω την έξυπνη. Ούτε λέω πως είναι δυνατόν να είναι κανείς συνέχεια χαμογελαστός και μ’ ένα κουτί ψιλά δίπλα του και να δίνει σ’ όλους.
Διαπιστώσεις κάνω για τις ανισότητες της ζωής...