Σκουπίδια

Έκανα μια εκκαθάριση και πέταγα διάφορα αυτό το Σαββατοκύριακο. Άνοιξα το πατάρι του σπιτιού μου και τρόμαξα με το περιεχόμενο. Είχα ξεχάσει ότι εκεί μέσα είχαν κρυφτεί η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα.
Συνήθως με πιάνει μια νοσταλγική διάθεση με τα αντικείμενα που έρχονται απ’ το παρελθόν και ειδικά όσο πιο πίσω πάμε, τόσο μεγαλύτερη η νοσταλγία ∙σαν αντίκες που ανεβαίνει η τιμή ανάλογα με την παλαιότητα.
Αυτή τη φορά όμως, πέταγα χωρίς συναισθηματισμούς, αφενός γιατί δεν τους άφησα να εκδηλωθούν, αφετέρου γιατί η ανάγκη ν’ αναπνεύσω υπήρξε ισχυρότερη.
Κατέβασα σακκούλες με μπιχλιμπίδια απ’ το δημοτικό ήδη, κάτι γόμες φραουλίτσες, κάτι σημειωματάρια, κάτι κονκάρδες απ’ το γυμνάσιο με ποπ τραγουδιστές πάνω, σαραβαλιασμένες απ’ τη χρήση κούκλες, ένα σωρό βιντεοκασσέτες που μόνο χώρο έπιαναν, σημειώσεις ξένων γλωσσών, μπεστ σέλερς της χρυσής εποχής των Bell και γενικά ό, τι παρέμενε στα αζήτητα τόσα χρόνια.
Καθώς κατέβαζα την τελευταία σακκούλα χτες το απόγευμα κι ενώ έλεγα μέσα μου «ξεφορτώσου τα, καλύτερα έτσι, μαζί μας θα τα πάρουμε άλλωστε;» ένας νεαρός περισυνέλλεγε απ’ τον κάδο των απορριμάτων τις βιντεοκασσέτες που είχα πετάξει το προηγούμενο βράδυ. Δίστασα, αλλά αποφάσισα να του μιλήσω: «αυτές τις πέταξα εγώ χτες. Έτσι, από περιέργεια, τι θα τις κάνεις;». Έδειξε ότι αιφνιδιάστηκε λίγο με την ερώτηση, αλλά μου απάντησε αμέσως συνοδέυοντας την απάντηση του μ’ ένα ψεύτικο χαμόγελο εγκαρδιότητας (μάλλον αμηχανίας, θα το χαρακτήριζα εγώ) «Τις μαζεύω και γράφω άλλα έργα πάνω τους», είπε και πρόσθεσε «δεν πιστεύω να πειράζει που ψάχνω στα σκουπίδια»…
Ανέβηκα σπίτι σκεπτόμενη σε ποιο παζάρι θα καταλήξουν, στο Σχιστό ίσως την άλλη Κυριακή. Τον παρακολούθησα για λίγο απ’ το μπαλκόνι. Πήρε κι άλλα πράγματα, παλιά διαφημιστικά, κάτι πλαστικές τσάντες φροντιστηρίων, τέτοια.
Να πάω στο Σχιστό την άλλη Κυριακή να δω πόσο πουλιούνται τα σκουπίδια της ζωής μου;

Πήρα για λίγο το βλέμμα μου από πάνω του και μέχρι να τον ξανακοιτάξω, είχε εξαφανιστεί. Μα από πού; Κάποιος θα τον περίμενε στη γωνία, δεν μπορεί. Οργανωμένη η δουλειά, όχι αστεία!

Σήμερα το πρωί, κατεβάινοντας στον δρόμο και κατευθυνόμενη προς το αυτοκίνητο, το σκουπιδιάρικο μάζευε τους κάδους.
Χαμογελώντας μπήκα στο αυτοκίνητο. Ό, τι δεν πουληθεί, θα λιώσει στις χωματερές, σκέφτηκα κι έβαλα μπρος να φύγω.