France!!!

Επιστρέφοντας την Κυριακή το βράδυ σε μια κρύα Αθήνα ένιωθα αυτό το μείγμα γλυκιάς κούρασης και μελαγχολίας.
Οι επιστροφές απ’ τα ταξίδια είναι αμείλικτες. Σε κάνουν να εκδύεσαι γρήγορα, αντανακλαστικά σχεδόν τους ωραίους ρυθμούς που είχες αποκτήσει για ένα διάστημα και να λειτουργείς σαν αυτόματο. Αρχίζεις να προγραμματίζεις πόσα πλυντήρια θα χρειαστεί να βάλεις μέσα στο διήμερο που ακολουθεί, τι θα φας το βράδυ αφού γυρνάς σε σπίτι με άδειο ψυγείο, τι θα ψωνίσεις την επόμενη μέρα απ’ το σούπερ μάρκετ που ευτυχώς είναι δίπλα στη δουλειά σου και δεν θα κουραστείς να κουβαλάς.
Λίγο αργότερα κι ενώ ο κάδος του πλυντηρίου ξεπλένει τα ίχνη των οσμών απ’ τα ξένα μέρη που περπάτησα, κάθομαι με ανακούφιση στον καναπέ παρέα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και χαζεύω τις άρτι φορτωθείσες φωτογραφίες στο λάπτοπ. Τις βλέπω ξανά και ξανά σαν να θέλω να τα ζήσω όλα πάλι απ’ την αρχή. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει αυτή η ενοχλητική υπενθύμιση: να βρω πού έχωσα την τσάντα της δουλειάς και πού στο καλό έχω βάλει την κάρτα εισόδου μου. Και να βάλω και το ξυπνητήρι δέκα λεπτά νωρίτερα απ’ το συνηθισμένο για να απολαύσω έναν καφέ πριν παραδοθώ ξανά στην ανελέητη καθημερινότητα...
Τη Δευτέρα το πρωί φτάνω στο γραφείο με αέρα εξωτερικού- έτσι λένε οι συνάδελφοι που γεύονται με απόλαυση τα σοκολατάκια που έφερα για κέρασμα. Ξεχνώ το password για τον υπολογιστή. Στην πέμπτη προσπάθεια ευτυχώς το θυμάμαι. Τα spam ξεπερνούν τα 1000. Το mailbox της δουλειάς και το προσωπικό στο yahoo γεμάτα.
Πίνω έναν καφέ και με θλίψη σκέφτομαι ότι τέτοια ώρα την περασμένη Δευτέρα επισκεπτόμουνα την πανέμορφη La Rochelle με τα τέσσερα λιμάνια της, το μικρό ψαροχώρι του 10ου αιώνα που σύντομα έγινε σπουδαίο εμπορικό κέντρο του Ατλαντικού χάρη στο κρασί και το αλάτι.

H La Rochelle ανέπτυξε σπουδαίες εμπορικές σχέσεις με την Αγγλία, την Ολλανδία, την Ισπανία και τον Καναδά σε όλη τη διάρκεια του μεσαίωνα αλλά και αργότερα. Περπατήσαμε ανάμεσα στα τείχη στο παλιό λιμάνι και την παλιά πόλη που διατηρούν την γραφικότητα τους με τα πεζοδρομημένα δρομάκια, τα ωραία κτίρια, τους τρεις επιβλητικούς πύργους προς τη θάλασσα και τα αμέτρητα εστιατόρια με τα θαλασσινά. Μικρά πλοιάρια εκτελούν δρομολόγια για τα νησάκια île d’ Aix και île de Ré. Μας εντυπωσίασε το ωκεανογραφικό μουσείο που απ’ την στιγμή που μπαίνεις μέσα κλείνουν ερμητικά οι πόρτες και νομίζεις ότι είσαι σε υποβρύχιο που βυθίζεται.

Το Cognac το ερωτεύτηκα με το που πατήσαμε το πόδι μας. Πρόκειται για μια μικρή κωμόπολη στο νομό Poitou- Charentes. Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν ένα κτίριο του 17ου αιώνα, ανακαινισμένο με πολύ ζωντανά χρώματα και στυλ και με αρμονικό συνδυασμό του παλιού με το νέο. Τις δυο πρώτες μέρες είχαμε την παράξενη αίσθηση ότι ζούμε σ’ ένα τεράστιο σπίτι και είμαστε μόνοι. Την Κυριακή και τη Δευτέρα το ξενοδοχείο αργεί κι έτσι ο ιδιοκτήτης αφού μας υποδέχτηκε και μας εξήγησε τα βασικά, μας έδωσε έναν κωδικό για να μπαινοβγαίνουμε και τον ξαναείδαμε την Τρίτη το πρωί!
Τρώγαμε πρωινό σε μια τεράστια σάλα με βαθύ κόκκινο χρώμα στους τοίχους, με καθρέφτες, ωραία τραπεζομάντιλα και μια παλιά ξύλινη κονσόλα που φυλάσσονταν τα πιατικά. Έξω η μικρή αυλή έδινε υποσχέσεις ότι το καλοκαίρι θα είναι πραγματικά ειδυλλιακά να τρως πρωινό ή βραδυνό εκεί και να περιβάλλεσαι από δεκάδες ετικέτες γαλλικών κρασιών και κονιάκ της περιοχής.
Στο Cognac γεννήθηκε το 1494 ο μελλοντικός βασιλιάς της Γαλλίας Φραγκίσκος ο 1ος που υπέγραψε τη συμφωνία για διέλευση του αλατιού απ’ τον ποταμό Charentes, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της πόλης. Το σπίτι του σήμερα είναι στην ιδιοκτησία της οικογένειας Otard που παράγει τα ομώνυμα κονιάκ. Κατά μήκος μάλιστα της όχθης του ποταμού βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο όλα τα μεγάλα maison de cognac: Hennessy, Martell, Rémy-Martin, Camus, Otard.
Από την 1η Απριλίου και ως το τέλος του Οκτώβρη πραγματοποιούνται εκδρομές με πλοιάρια στις ιδιοκτησίες των οικογενειών, επεξήγηση της παρασκευής του κονιάκ, εξοικείωση με τα σύμβολα παλαιότητας και δωρεάν δοκιμή.

Για την Angoulême τι να πρωτοπώ; Αυτή η πόλη που σχεδόν κανείς δεν τη γνώριζε απ’ όσους μας ρωτούσαν που θα πάμε, είναι η πρωτεύουσα του Poitou- Charentes. Χτισμένη ψηλά, ανάμεσα σε τείχη προσφέρει πανοραμική θέα στην Charentes και είναι μια πόλη που για τέσσερες μέρες κάθε Ιανουάριο ζει στους ρυθμούς ενός πολύ πετυχημένου διεθνούς φεστιβάλ. Το φεστιβάλ κόμικς της Angoulême ξεκίνησε πριν από 34 χρόνια σαν ιδέα να αναγεννηθεί η πόλη που παλιά υπήρξε η «πρωτεύουσα» του χαρτιού και κατέληξαν να γίνουν το σήμα κατατεθέν της. Παντού στους δρόμους έβλεπες σκίτσα από κόμικς και χάπενινγκς. Ακόμα και οι βιτρίνες των καταστημάτων ήταν εμπνευσμένες ως προς τη διακόσμηση από κινούμενα σχέδια. Έξω από μαγαζί καλλυντικών έβλεπα τον Corto Maltese να μας κλείνει πονηρά το μάτι δίπλα σε αντρικό γνωστό after shave. Τεράστια περίπτερα φιλοξενούσαν εκθέσεις κόμικς, άλμπουμ παλιά και καινούργια, κομίστες σου υπέγραφαν το βιβλίο σου κάνοντας σου ένα σκίτσο, οι καθεδρικοί ναοί της πόλης φιλοξενούσαν κι αυτοί εκθέσεις κινουμένων σχεδίων με εκκλησιαστικά θέματα. Φέτος γιορτάστηκαν πανηγυρικά τα 50 χρόνια των στρουμφ με υπαίθριες εκδηλώσεις παντού και χαμογελαστά πιτσιρίκια να επιδίδονται με μανία σε στρουμφικές δραστηριότητες. Φέτος το φεστιβάλ της Angoulême τιμούσε τον μεγάλο Αργεντινό κομίστα Jose Munoz με μια έκθεση έργων δικών του αλλά κι ένα σπουδαίο αφιέρωμα στα κόμικς της Αργεντινής σε όλο τον 20ο αιώνα. Η αίθουσα ήταν σκηνικό αργεντίνικου σπιτιού και μπαρ ενώ ακουγόταν απ΄ τα μεγάφωνα ένα αισθησιακό ταγκό.
Μπορώ να γράφω συνέχεια για τα κόμικς που έστω και τώρα κάπως καθυστερημένα λόγω ηλικίας μυήθηκα στον κόσμο τους. Το μυαλό μας γέμισε χιλιάδες εικόνες και τα μάτια μας δεν χόρταιναν να κοιτάνε δεξιά κι αριστερά. Γεμίσαμε μια βαλίτσα μ’ αυτά που αγοράσαμε και είδαμε πριν αποχαιρετίσουμε το φεστιβάλ και μια καταπληκτική ταινία σε avant premiere, συλλογική δουλειά καλλιτεχνών κινουμένων σχεδίων, το «Peur(s) du Noir ».

Το Rochefoucauld κοντά στην Angoulême είναι ένα μικρούλι χωριό με ένα επιβλητικό κάστρο να δεσπόζει που δυστυχώς όμως ανοίγει μόνο κάθε Κυριακή. Στις όχθες του αποζημιωθήκαμε με μια τέλεια χειροποίητη σοκολάτα με φουντούκια από τη σοκολατερί που βρίσκεται εκεί.
Κι άλλη γαλλική ύπαιθρο απολαύσαμε το Σάββατο, επισκεπτόμενοι πρώτα μια μικρή εκκλησία με τοιχογραφίες Ναϊτών του 12ου αιώνα (κι αυτή δυστυχώς ήταν κλειστή) και στη συνέχεια πήγαμε στο Aubeterre sur Dronne που όχι άδικα ο guide bleu το χαρακτηρίζει ένα απ’ τα ωραιότερα χωριά της Γαλλίας. Αξίζει να αναφερθώ στην εντυπωσιακή μονολιθική εκκλησία του Saint Jean με βαπτιστήριο, κρύπτη, νεκρόπολη και σαρκοφάγους , χτισμένη μέσα σε βράχο.

Αφήνω για το τέλος τη Bordeaux για την οποία αφιερώσαμε μια μόνο μέρα και γιατί ήταν μακριά από κει που μέναμε αλλά και γιατί τελικά σ’ αυτό το ταξίδι οι εξοχές και τα χωριά μας κίνησαν περισσότερο το ενδιαφέρον. Η Bordeaux είναι μεγάλη πόλη, με αυτοκρατορικό στυλ που θυμίζει κάπως το Παρίσι, εντυπωσιακά μνημεία, ένα ωραίο θέατρο και τον ποταμό Garonne βέβαια στη μέση που διαχωρίζει το ιστορικό κέντρο απ’ την καινούργια πόλη.

Ολοκληρώνοντας, αν μπορεί κανείς να ολοκληρώσει σε λίγες γραμμές ένα ταξίδι, να μην ξεχάσω να πω ότι φάγαμε και ήπιαμε του σκασμού αφού η Γαλλία είναι μια χώρα που αν μη τι άλλο ξέρει να προσφέρει γευστικές απολαύσεις. Και εννοείται ότι θέλουμε να ξαναπάμε οπωσδήποτε! Εμένα ήδη μου λείπει η μικρή πόλη του Cognac.

A, κι αυτό δεξιά είναι la fauve η μασκώτ του φετεινού φεστιβάλ κόμικς. Δεν είναι κούκλα;