Πελατειακός ρατσισμός...

Είχε γράψει πριν από καιρό η Έλενα Ακρίτα ένα πολύ ωραίο κείμενο στη στήλη που έχει κάθε βδομάδα στα Νέα.
«Δίκιο έχει», αναφώνησα μόλις τη διάβασα. «Καλά τα λέει. Με ποιο δικαίωμα μας ζητάνε ονοματεπώνυμο, διεύθυνση και τηλέφωνο για μια απλή απόδειξη;»
Θυμήθηκα πόσες φορές έχω αγανακτήσει κι εγώ, είτε γιατί βιαζόμουνα και οι συνεχείς ερωτήσεις της πωλήτριας με καθυστερούσαν, είτε γιατί πολύ απλά δεν έβρισκα τον λόγο να κοινοποιήσω προσωπικά μου στοιχεία. Μια φορά που ρώτησα εμφανώς εκνευρισμένη, «μα τι τα θέλετε όλα αυτά;» έλαβα ως απάντηση ένα «έτσι μας έχουν πει… να ρωτάμε, εγώ μια απλή υπάλληλος είμαι…» και η συζήτηση έλαβε τέλος.

Προχθές όμως, εξοργίστηκα πολύ μαθαίνοντας ότι τελικά σε κάποια καταστήματα πάνε και παραπέρα αποδεικνύοντας ότι έχουν μεγάλο θράσος.
Φιλικό μου ζευγάρι πήγε σε γνωστό κατάστημα της περιοχής του Χαλανδρίου που εμπορεύεται επώνυμα χειροποίητα χαλιά.
Είχε αγοράσει προ καιρού απ’ το ίδιο κατάστημα ένα χαλί και πήγαινε τώρα για το δεύτερο.

Την ώρα που περιμένανε για να εξυπηρετηθούν, η κοπέλα απ’ το ζευγάρι πλησίασε το γραφείο του μαγαζιού στο οποίο δεν καθόταν κανείς εκείνη την ώρα κι άρχισε να το περιεργάζεται βρίσκοντας το του γούστου της. Έπεσε το μάτι της σε κάποιες σκόρπιες καρτέλες πάνω στο γραφείο. Στην πάνω- πάνω διέκρινε τα ονοματεπώνυμα τους, τον χαρακτηρισμό «μεσαίου εισοδήματος», τόπος κατοικίας: «….» και στις παρατηρήσεις την ένδειξη: «μην ασχοληθείτε και πολύ μαζί τους.»!!!

Επρόκειτο δηλαδή για σημειώσεις του καταστήματος στα πλαίσια του κρατάω αρχείο με το προφίλ των πελατών για να τους βοηθήσω καλύτερα στις επιλογές τους.
Με άλλα λόγια, μπούρδες!
Όταν λοιπόν το ζευγάρι της ιστορίας μας είχε κάνει την πρώτη αγορά, κλήθηκε να απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις προκειμένου να συγκροτηθεί το προφίλ τους κι έτσι να επιλέξουν το χαλί που τους ταίριαζε περισσότερο.
Προφανώς τους ζήτησαν και στοιχεία εισοδήματος, αλλιώς πώς να εξηγήσω την κατάταξη τους σε πολίτες μεσαίου εισοδήματος;
Εδώ τα παιδιά είναι φάουλ. Γιατί δέχτηκαν να απαντήσουν σε τέτοια ερώτηση; Δεν σκέφτηκαν ότι αυτό εμπίπτει στα προσωπικά δεδομένα τους κι ότι δεν αποτελεί στοιχείο που θα βοηθούσε το μαγαζί να φτιάξει το προφίλ τους;
Εντάξει, προφανώς δεν το σκέφτηκαν λόγω αφέλειας απ’ την οποία όλοι μας λίγο πολύ την έχουμε κάποια στιγμή πατήσει. Ή βρέθηκαν σε δύσκολη θέση ή ακόμα και να κολακεύτηκαν που «κοτζάμ μαγαζάρα» ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τον πελάτη και συντάσσει προφίλ στοχεύοντας στην εύρεση του ιδανικού χαλιού… Δεν ξέρω ποιος λόγος πραγματικά τους έκανε να απαντήσουν και δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει το ίδιο το κατάστημα κι εδώ υπάρχει ολόκληρη σειρά φάουλ.

Θες τάχα να βοηθήσεις τους πελάτες σου ή τους υποψήφιους έστω πελάτες σου να διαλέξουν χαλί;
Γιατί τότε δεν τους ρωτάς τα χρώματα που τους αρέσουν, το στυλ επίπλωσης που έχουν, το μέγεθος του χώρου για τον οποίο προορίζεται το χαλί κι άλλες ανώδυνες ερωτήσεις αλλά κατάλληλες να εξυπηρετήσουν τον προαναφερθέντα σκοπό;
Η ερώτηση εισοδήματος πώς δένει με το τι τύπος χαλιού ταιριάζει στους εκάστοτε πελάτες;
Η απαξίωση στις παρατηρήσεις «μην ασχοληθείτε πολύ μαζί τους» δεν προσβάλλει βασικά το μαγαζί αφού καμία δουλειά και κανένα εισόδημα δεν είναι ντροπή γι’ αυτόν που το λαμβάνει; Τι σε νοιάζει ποιο είναι το εισόδημα του άλλου και σε ποια περιοχή μένει; Αν πληρώσει κάποιες χιλιάδες ευρώ για ένα χαλί και το εκκαθαριστικό του είναι χαμηλό, την ώρα του ταμείου, δεν θα καταδεχτείς να τα πάρεις;
Υπάρχουν άραγε χαρτονομίσματα ευρώ που διακρίνονται ανάλογα με το σε πόσο ακριβό, φιρμάτο πορτοφόλι κατοικούν ή ανάλογα με το τι ακριβώς δουλειά κάνει αυτός που τα κερδίζει;
Η πωλήτρια που έγραψε την παρατήρηση στο συγκεκριμένο κατάστημα είναι άραγε πλούσια και κατοικεί στα ακριβά βόρεια προάστεια; Κι αν ναι, γιατί εργάζεται και δεν κάνει μασάζ κάθε Σάββατο πρωί;
Κι αν δεν ευθύνεται η πωλήτρια- εγώ εντολές εκτελώ- αλλά η διεύθυνση ή η ιδιοκτησία της επιχείρησης, τότε κύριοι, είστε ανόητοι, διότι το προφίλ των παιδιών και τις παρατηρήσεις που το συνοδεύουν το γράψατε ενώ είχατε εισπράξει απ’ αυτούς και 1000 ευρώ για το πρώτο χαλάκι που αγόρασαν την πρώτη φορά που ήρθαν και τους είδατε ξανά να σας επισκέπτονται, πράγμα που δηλώνει την επιθυμία αυτών των παιδιών του μεσαίου εισοδήματος να τα σκάσουν και πάλι χοντρά για ένα δεύτερο χαλάκι...

Έχω θυμώσει πολύ από την ώρα που άκουσα την ιστορία την οποία και σαφώς δεν αμφισβητώ ούτε στο ελάχιστο, γιατί συμβαίνει να γνωρίζω και τι επιπτώσεις είχε στα παιδιά. Η θλίψη που μου γεννήθηκε απ’ το παραπάνω περιστατικό έχει να κάνει με την αδιαμφισβήτητη πια διαπίστωση ότι τελικά για τον σημερινό κόσμο οι άνθρωποι έχουν αξία μόνο με βάση τα χρήματα που κερδίζουν και που ξοδεύουν. Κάποιοι ανάμεσα μας μπορούμε ίσως ακόμα να αντιδρούμε μ’ αυτά που συμβαίνουν και με τους μηχανισμούς στους οποίους εμπλεκόμαστε κι εμείς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη για τις επερχόμενες γενιές.