Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός κι εγώ...

Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει τελειώσει ο αγώνας, αλλά σε μια στιγμή που άνοιξα πριν την τηλεόραση κατάλαβα ότι το 3-0 είκοσι λεπτά πριν το τέλος, δύσκολα ανατρέπεται.

Η πρώτη μου σκέψη είναι να χαμογελάσω. Αν μη τι άλλο, δεν κινδυνεύει το αυτοκινητάκι μου να πυρποληθεί ή να βανδαλιστεί από οργισμένους Ολυμπιακούς που θα θέλουν να ξεσπάσουν. Οι Παναθηναϊκοί είναι πιο "κύριοι" σ’ αυτά- έτσι τουλάχιστον λέγεται...

Η δεύτερη σκέψη μου εκφρασμένη σε ωραιότατα αγγλικά είναι: so what? Δεν με νοιάζει καθόλου. Για την ακρίβεια καρφάκι δεν μου καίγεται για τον αποψινό αγώνα και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το ήξερα καν ότι υπάρχει αγώνας σήμερα αν δεν είχα τη «δυνατότητα» ν’ ακούω τις ιαχές απ’ το Καραϊσκάκη σπίτι μου ή αν δεν είχα πρόβλημα πού να παρκάρω κάθε φορά που γίνεται αγώνας και μαζεύονται οι κόκκινοι φίλαθλοι στη γειτονιά.

Βέβαια, σήμερα είχα κάθε ευκαιρία να πληροφορηθώ ότι το βράδυ αναμετρώνται οι αιώνιοι αντίπαλοι. (Φοβερά αυτά τα βαρύγδουπα)!

Οι συνάδελφοι στη δουλειά το λέγανε με χαρά ανάλογη της δικής μου όταν π.χ έχω δει μια καλή παράσταση στο θέατρο... (μην με πείτε ψωνισμένη, καθένας με τα βίτσια του).

Στο φέρυ που ερχόμουνα απ’ τη Σαλαμίνα, οι λιγοστοί επιβάτες ήταν προσηλωμένοι στη μικρή οθόνη. Μάλιστα, πριν φτάσουμε είχε ήδη μπει και τον πρώτο γκολ. Οι μηχανές του φέρυ μου φαίνεται ότι γκάζωσαν λιγάκι σήμερα, ίσα για να φτάσουμε 5 λεπτά νωρίτερα να δούνε και οι υπόλοιποι του πληρώματος τον αγώνα. Το Πέραμα πιο άδειο από ποτέ, η διαδρομή ως το σπίτι συγκλονιστική. Αν δεν υπήρχαν και τα φανάρια, θα’χα φτάσει σε ελάχιστα λεπτά, σαν να ήταν Δεκαπενταύγουστος έμοιαζε, εγώ και κάτι ταξί μόνο στον δρόμο. Οδηγούσα και σκεφτόμουνα με αγωνία πού στο καλό θα παρκάρω. Το είπα και πιο πάνω, το σπίτι είναι πολύ κοντά στον τόπο του εγκλήματος ή στον Ναό (διαλέχτε και πάρτε!).

Δεν θα ξεχάσω τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε όπου γυρνάγαμε κατάκοποι από ταξίδι, σχόλαγε το γήπεδο και κάναμε σχεδόν μια ώρα να προσεγγίσουμε την περιοχή. Επειδή το να μπούμε και στο στενό του σπιτιού μας φάνταζε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, καθίσαμε σε παρακείμενο σουβλατζίδικο και συνδυάσαμε το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Παραδόξως, σήμερα το βράδυ πάρκαρα έξω ακριβώς απ’ το σπίτι. Ο καλός Θεός της μπάλας με καλοπιάνει για να μην καταφερθώ εναντίον του αθλήματος.

Όταν ήμουνα μικρή, αποφάσισα να γίνω Ολυμπιακός για να διαφοροποιηθώ απ’ τον Παναθηναϊκό αν και Πειραιώτη μπαμπά και τον επίσης Παναθηναϊκό αδερφό μου αφενός και για να αποκτήσω κοινά σημεία με τον συμμαθητή Ολυμπιακό που είχα βάλει στο μάτι εκείνη την εποχή. Κι έτσι μου έμεινε. Παρόλα αυτά, ουδέποτε έχω ασχοληθεί με ποδόσφαιρο και τρεις φορές μόνο έχω καταφέρει να δω ολόκληρο αγώνα, την περίοδο του ευρωπαϊκού της Λισσαβώνας όπου με είχε συνεπάρει κι εμένα το πατριωτικό...

Θυμώνω με τοους φανατισμένους φιλάθλους και μ’ αυτούς που τους φανατίζουν ακόμα πιο πολύ. Εκνευρίζομαι που την επόμενη μέρα η γειτονιά μου είναι ένα απέραντο σκουπιδαριό από πλαστικά μπουκάλια και χαρτί που περιείχε χοτ- ντογκ. Βρίσκω αντιαισθητικό το θέαμα των χιλιάδων αυτοκινήτων παρκαρισμένων όπως- όπως, ακόμα και διπλή σειρά πάνω στη γέφυρα, καθώς και τους πάγκους με τα κασκώλ και τις σημαίες. Βρίσκω και απαράδεκτα την ανοχή και τα στραβά μάτια της αστυνομίας για τα παρκαρισμένα. Μόνο η μπάλα φαίνεται αποτελεί άλλοθι για να γλυτώσεις μια κλήση...

Τελοσπάντων! Ας το δω χιουμοριστικά όλο αυτό αφού δεν είχε καμία αρνητική επίπτωση πάνω μου ( μέχρι στιγμής- ας μην αποκλείουμε και το ενδεχόμενο βανδάλου Παναθηναϊκού που θα τα βάλει με το κόκκινο αυτοκινητάκι μου λόγω χρώματος και μόνο- χτυπάμε ξύλο εδώ) και με δεδομένο ότι θα κοιμηθούμε ήσυχοι μάλλον απόψε λόγω της νίκης. Στο κάτω- κάτω της γραφής, εγώ δεν έχω και κανένα όφελος, ηθικό, οικονομικό ή άλλο απ’ τον αποψινό αγώνα.

Και σε τελευταία ανάλυση, το αστείο είναι ότι τόσο το πράσινο όσο και το κόκκινο είναι τα δύο αγαπημένα μου χρώματα. Σε αποχρώσεις του πράσινου είναι οι μπότες που έχω βάλει στο μάτι, ενώ κόκκινη είναι η αγαπημένη μου τσάντα....

ΥΓ: Α, μόλις πρέπει να έληξε ο αγώνας γιατί ακούω τις κόρνες της νίκης. 4-0 τελικά!