Κόκκινο, πηχτό, σαν αίμα...

Ο νέος χρόνος δεν άρχισε καλά. Αλλά μήπως τέλειωσε καλά ο προηγούμενος; Δεν θυμάμαι βέβαια πως είχε αρχίσει, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Έτσι κι αλλιώς, μεγαλώνοντας βλέπω ότι στη ζυγαριά της ιστορίας τα κακά είναι πολύ περισσότερα απ’ τα καλά. Όσο και να προσπαθούμε, φαίνεται ότι είναι λίγο, όσοι και να προσπαθούμε φαίνεται ότι είμαστε λίγοι, οι ευχές μας μικρές, ψεύτικες, ίσως από φωνές αδύναμες και δεν μπορούν να εισακουστούν και να πραγματοποιηθούν.
Ο Δεκέμβρης του 2008 βάφτηκε κόκκινος. Πρώτα απ’ το αίμα ενός έφηβου, ύστερα απ’ το κόκκινο της φωτιάς που άναψε στην πόλη ή απ’ το κόκκινο της οργής που ξεχείλισε και χύθηκε στους δρόμους. Το τελευταίο κόκκινο που μπήκε ήταν οι μπάλες στο χριστουγεννιάτικο δέντρο του Συντάγματος. Αλλά αυτό ήταν βαμμένο κόκκινο, ξέφτισε σύντομα και το παραμύθι τέλειωσε πριν καν αρχίσει.
Κι έπειτα ήρθε και το κόκκινο της Κωνσταντίνας, της γυναίκας που τόλμησε να διεκδικήσει τα δικαιώματα της, αλλά είναι μετανάστρια, καθαρίστρια, φτωχή και άρα πρέπει κι αυτή να καταθέσει το αίμα της στην αδίστακτη τράπεζα. Καλύτερα από μένα για την Κωνσταντίνα, τα γράφει η Krotkaya εδώ κι εδώ.

Κι εκεί που ο Δυτικός πολιτισμένος κόσμος τραγουδούσε αμέριμνος το «πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά», κάποιοι στη Μέση Ανατολή είπαν ότι τι θέλουμε τώρα τις γιορτές και τα πανηγύρια κι άνοιξαν πυρ κι άρχισε να χύνεται πάλι το κόκκινο, έντονο αυτή τη φορά, σαν μαύρο και πηχτό γιατί ήταν- είναι το αίμα των αθώων και των παιδιών και των αμάχων και των ψυχών που χάνονται.

Στις 5 του Γενάρη τρία παιδιά έπεσαν νεκρά στη Λωρίδα της Γάζας.
Άλλοτε γιόρταζα κι εγώ αμέριμνη τον χρόνο που συμπλήρωνα κάθε τέτοια μέρα. Τώρα, ο χρόνος πάγωσε και τα χαμόγελα σταμάτησαν. Μα πώς μπορεί να μην παγώνει ο χρόνος αφού τρία παιδιά δεν θα μπορούν πια να γελάνε;

Οι ευχές που ανταλλάξαμε φέτος στις γιορτές ήχησαν πιο ψεύτικες από ποτέ. Σαν να τις ξεστομίζουμε όλοι από συνήθεια, ευγένεια, ανάγκη ίσως. Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο φοβερό. Την ανάγκη που αυτοί που κινούν τημεγάλη σκακιέρα δεν συμμερίζονται και το παιχνίδι τώρα είναι άνισο, χωρίς ενδιαφέρον και χωρίς εναλλαγές στα χρώματα. Κόκκινο παντού, αλλά όχι της χαράς. Αυτό είναι το αίμα που χύνεται μακριά, αλλά και τόσο κοντά μας.