Στην Angoulême αδέρφια μου, στην Angoulême!

Θυμάμαι τώρα ότι όταν άκουσα για πρώτη φορά πως υπάρχει μια πόλη που λέγεται Angoulême και κάθε χρόνο διοργανώνεται εκεί ένα φεστιβάλ κόμικς, δεν ήξερα καν προς τα πού πέφτει αυτή η πόλη.

Έπρεπε να γίνει πέρυσι η αρχή και να εξελιχθεί έτσι σε αγαπημένη συνήθεια.
Φέτος το Φεστιβάλ της Angoulême έγινε 36 χρονών κι εμείς είμασταν για 2η φορά εκεί(με παρέα αυτή τη φορά!)

Η Angoulême- κατά τη Wikipedia- είναι η πρωτεύουσα του νομού Charente που ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Poitou-Charentes κεντροδυτικά της Γαλλίας και – κατά την άποψη της γράφουσας – κι αυτή και η ευρύτερη περιοχή έχουν ευλογηθεί με καλής ποιότητας αμπέλια. Δεν είναι μακριά εξάλλου το Bordeaux με τα φημισμένα κρασιά του ή το Cognac με το ομώνυμο ποτό σε διάφορες παλαιώσεις και ανάλογες τιμές.
Η Angoulême έχει μια παλιά παράδοση στο χαρτί, στην τυπογραφία, τις γραφικές τέχνες και την εικονογράφηση, από τον 14ο αιώνα ήδη. Καθαρά ιστορικά να προσθέσω ότι η καλή ποιότητα χαρτιού που ανέκαθεν παραγόταν εκεί, οφείλεται στην θερμοκρασία και τον όγκο του νερού του ποταμού Touvre που συναντιέται στην Angoulême με τον Charente. Ο Touvre είναι μάλιστα η 2η μεγαλύτερη υπόγεια πηγή της Γαλλίας,
Όλα τα παραπάνω τα γράφω γιατί νομίζω συνηγόρησαν ώστε να δημιουργήσουν τον κατάλληλο τόπο για ένα διεθνές φεστιβάλ που τα θέλει και τα έχει όλα: τις εκθέσεις του, τα ψώνια του, τα μπαράκια του, τις τοπικές σπεσιαλιτέ του…















Είναι δύσκολο να περιγράψω την ατμόσφαιρα του φεστιβάλ. Πριν πάω πέρυσι, νόμιζα ότι θα έβλεπα μια έκθεση κι αυτό θα ήταν όλο. Αυτό που γίνεται εκεί όμως, ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Η Angoulême είναι μια πόλη που για 4 μέρες ζει σε έντονους ρυθμούς. Όλη η πόλη μετατρέπεται σε μια απέραντη έκθεση κόμικς. Γίνεται το βασίλειο που ιδανικά μπορούν να περιπλανιώνται αγαπημένοι ήρωες. Ακόμα και τα συμβατικά καταστήματα, αυτά που πουλάνε ρούχα ή καλλυντικά ας πούμε, χορεύουν στους ρυθμούς του φεστιβάλ. Βλέπεις γνωστή εταιρεία ρολογιών να κυκλοφορεί συλλεκτικό μοντέλο με τον Κόρτο Μαλτέζε. Βλέπεις γνωστό ανδρικό άρωμα να έχει στο μπουκάλι του ένα καρτούν.
Ο κόσμος στους δρόμους κυκλοφορεί με σακκούλες μεταφέροντας με περηφάνεια τα καινούργια του τρόπαια. Τα μεγάλα περίπτερα με τους εκδότες έχουν την τιμητική τους. Νέες εκδόσεις, αλλά και παλιότερες, συλλεκτικές, αναμνηστικά δωράκια, κατάλογοι και σελιδοδείκτες, εφημεριδάκια και ό, τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς σε έντυπη μορφή. Χέρια να’ χεις να σηκώνεις και ν’ αντέχεις το βάρος!


Οι κομίστες στην Angoulême έχουν επίσης την τιμητική τους. Είναι δική τους αυτή η γιορτή κι εμείς οι καλεσμένοι τους. Οι πιο ανθεκτικοί στεκόμαστε στις ατέλειωτες ουρές για αυτόγραφα! Κυριολεκτώ! Στα συμβατικά βιβλία είθισται ο συγγραφέας να υπογράφει. Στα κόμικς, οι δημιουργοί ζωγραφίζουν. Και πιστέψτε με, πώς ν΄ αντισταθεί κανείς στον πειρασμό να έχει κάτι αυθεντικό και ζωγραφισμένο μόνο για κείνον απ’ τον Manara ή τον Munoz;(!)
Εντάξει, για τους συγκεκριμένους δεν στηθήκαμε γιατί μάλλον οι ουρές θα είχαν σχηματιστεί απ’ το προηγούμενο βράδυ, αλλά είναι σίγουρο ότι και τα δικά μας υπογεγραμμένα άξιζαν τον κόπο, τόνωσαν τη ματαιοδοξία μας και ανήκουν βεβαίως στη σπάνια σειρά των συλλεκτικών!

Φέτος τα τιμώμενα πρόσωπα ήταν οι περυσινοί νικητές-έτσι γίνεται άλλωστε πάντα-.
Οι Dupuy & Berberian είναι ένα χαρισματικό δίδυμο που εδώ και είκοσι χρόνια φτιάχνει διαμαντάκια, όπως την Henriette ένα προεφηβάκι με τεράστια γυαλιά που για να επιβιώσει στον σκληρό κόσμο των επηρμένων συμμαθητριών της, έχει πλάσει στη φαντασία της ένα παράλληλο σύμπαν ή τον Monsieur Jean, ένα ψηλόλιγνο 30+ που με χιούμορ και τρυφερότητα οι δημιουργοί μας αφηγούνται τη ζωή του απ' την ανέμελη εργένικη φάση στις υποχρεώσεις ενός παντρεμένου με παιδιά ή τον δείχνουν στο εργασιακό του περιβάλλον.


Η έκθεση που είχε στηθεί προς τιμήν τους στο CIBDI (το μουσείο των κόμικς), ήταν παραπάνω από εντυπωσιακή. Μια σειρά κατασκευών, κάτι σαν μακέτες με μηχανές και γρανάζια, αποσπάσματα από τις δημιουργίες τους, ο θαυμαστός κόσμος των ηρώων τους.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει επίσης να αποδώσω στην έκθεση των Φλαμανδών δημιουργών που παρουσίασαν πολύ εντυπωσιακά εκθέματα και με άποψη και χιούμορ.

Στα άλλα συν του φεστιβάλ: ο ροκάς Lucien, οι Boule & Bill που γιόρτασαν τα 50 χρόνια τους, τα καταπληκτικά manga του Hiroshi Hirata που ειδικεύεται στους Σαμουράι (και μάλιστα ήταν κι ο ίδιος εκεί με την παραδοσιακή στολή του), η αναδρομική έκθεση- αφιέρωμα στον μεγάλο Ιάπωνα Shigeru Mizuki με τα yokai της γιαπωνέζικης παράδοσης.
Στα μείον: κάποια οργανωτικά θέματα που όμως σε τόσο μεγάλες διοργανώσεις είναι ίσως φυσικό να «ξεφεύγουν της προσοχής».

Για μια ακόμα φορά, χάρμα οφθαλμών οι ζωγραφιές παντού στους δρόμους και στα πεζοδρόμια και το πολύχρωμο πλήθος κάθε ηλικίας. Είναι συγκινητικό να βλέπεις ακόμα και ηλικιωμένους να έχουν ψωνίσει κόμικς χωρίς αναγκαστικά να σέρνουν κάποιο εγγονάκι από δίπλα.Τα μπαρ και τα εστιατόρια έσφυζαν από κόσμο και χαίρομαι πολύ που καθίσαμε στο «Bar Havana café» που είχε εξαιρετική μουσική και ωραία ποτάκια!

Για να συλλάβει κανείς αυτό που γίνεται στην Angoulême κάθε χρόνο, πρέπει να μπει και σε μια εκκλησία. Ναι, δεν αστειεύομαι. Στον επιβλητικό καθεδρικό της πόλης φιλοξενείται έκθεση κόμικς θρησκευτικού περιεχομένου! Η εκκλησία είναι διακοσμημένη ανάλογα!

Δεν τολμάω να σκεφτώ πώς θα αντιδρούσαν εδώ κάποιοι πορωμένοι αν ορθόδοξη εκκλησία φιλοξενούσε μια ανάλογη έκθεση. Θα μας έστελνε όλους στην πυρά μάλλον…


Όσο για τα σχετικά της διαμονής μας και τα άλλα αξιοθέατα πέραν του φεστιβάλ, αυτή τη φορά μείναμε στο χωριό κυριολεκτικά. Το χωριό είναι το Aubeterre sur Drone και το είχαμε βάλει στο μάτι από πέρυσι. Είναι ένα μικρούλι χωριό, έρημο τον χειμώνα, με έντονη κίνηση το καλοκαίρι- όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες. Το γωνιακό πανδοχείο Hôtel de France διοικείται από ένα ζευγάρι Ολλανδών και αποτελεί το ζωντανό κύτταρο του χωριού. Το πρωί λειτουργεί ως το κεντρικό καφενείο, στη συνέχεια γίνεται εστιατόριο, πιο μετά μπαρ κόκ. Εντωμεταξύ, τα γύρω μαγαζιά έχουν αναρτημένες επιγραφές που είτε λένε ότι θα ανοίξουν 1η Απριλίου, είτε δίνουν το τηλέφωνο τους για ώρα ανάγκης.
Επίσης ανοιχτά ήταν το κρεοπωλείο και ο φούρνος οπότε το κρεατάκι μας και τα κρουασάν μας ήταν φρεσκότατα!
Μια που θίγω το θέμα του φαγητού, το μικρό χωριάτικο πανδοχείο ήταν ένας μικρός γκουρμέ παράδεισος. Ό, τι φάγαμε ήταν καλομαγειρεμένο και συνήθως τρώγαμε με το απόλυτο τελετουργικό απεριτίφ, δείπνο με ορντέβρ, κυρίως, γλυκό ή τυρί, καφέ, λικέρ…

Βεβαίως επισκεφτήκαμε και πάλι το Cognac και πειστήκαμε ότι την επόμενη φορά πρέπει να πάμε άνοιξη για να επιδοθούμε και σε δοκιμές του εν λόγω ποτού και σε βόλτες στο ποτάμι με τα πλοιαράκια.

Το εντελώς καινούργιο στοιχείο αυτήν τη φορά ήταν η όμορφη πόλη Périgueux ή αλλιώς η πατρίδα του foie gras που επισκεφτήκαμε ένα απόγευμα και πολύ τη χαρήκαμε. Καθαρή, με γραφικά δρομάκια, πεζόδρομους, ωραία μαγαζιά, έμφαση στις σοκολατερί και στις fromageries (ελληνιστί τυράδικα), άφθονα ιταλικά προϊόντα γαστρονομίας και εκλεκτικές αρχιτεκτονικές συγγένειες με την Τοσκάνη της Ιταλίας που ακόμα δεν έχω ερευνήσει πώς και γιατί. Εκεί λοιπόν, πλάι σ’ όλα τα εκλεκτά εδέσματα, ανακαλύψαμε και μια πινακίδα με ούζο, φέτα και ελιές. Ο κύριος που διατηρεί το ελληνικό μπακάλικο, είναι Έλληνας εκ Τυρνάβου παντρεμένος με Γαλλίδα και εγκατεστημένος χρόνια εκεί. Τελικά, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω θα μας βρεις…

Άντε και του χρόνου!
(Μόνη μου εύχομαι- Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει)

UPDATE
Και για τις λογοτεχνικές και κομιστικές γενικότερα αναζητήσεις μας, ρίξτε μια ματιά εδώ.