70 κεράκια για το ραδιόφωνο!

Την περασμένη Κυριακή τέλειωσε η μεγάλη έκθεση στο Ζάππειο αφιερωμένη στα 70 χρόνια της Ελληνικής ραδιοφωνίας.

Ο χώρος του Ζαππείου ήταν έτσι διαμορφωμένος και τα εκθέματα επιλεγμένα και τοποθετημένα με τέτοιον τρόπο που αναμφίβολα πλημμύριζες από νοσταλγία για το ταξείδι του ραδιοφώνου που ξεκίνησε 70 χρόνια πριν στη χώρα μας.

• Θυμάσαι αυτό;
• Πώ πω κοίτα πώς ήταν αυτός/ αυτή;
• Μαμά τι είναι αυτό;
• Α, η οδός Λιοσίων στη δεκαετία του ’30! Αγνώριστη! Ερημιά!

Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας χαιρετιόντουσαν, αγκαλιαζόντουσαν και φιλιόντουσαν. «Πόσα χρόνια έχω να σε δω! Απ’ το γραφείο;»
Προφανώς συνάδελφοι που έχουν πια συνταξιοδοτηθεί...

Θυμήθηκα τον καιρό που άνοιγα το τρανζιστοράκι και άκουγα ραδιοφωνικά σίριαλ το πρωί όταν ήμουνα απογευματινή στο σχολείο. Θυμάμαι ακόμα το ραδιόφωνο να μεταδίδει ποδοσφαιρικό αγώνα τα μεσημέρια της Κυριακής .
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στέκονταν με δέος στη φωτογραφία της Θείας Λένας που μεγάλωσε γενιές και γενιές.
Γύρω μας παλιές μορφές ραδιοφωνικών συσκευών, φωτογραφίες – ντοκουμέντα, όλα τα τεύχη της Ραδιοτηλεόρασης, φωτογραφίες απ’ το στούντιο όλων σχεδόν των γνωστών ηθοποιών.
Καταγράφω δύο στιγμές απ’ την επίσκεψη μας εκεί:

Η πρώτη ήταν όταν είδαμε μια πένσα σε μια προθήκη κι έκπληκτοι διαβάσαμε ότι τα πρώτα ραδιόφωνα ήταν συνδρομητικά. Μάλιστα, αν δεν καταβαλλόταν η συνδρομή, με την εν λόγω πένσα σφραγιζόταν η συσκευή του κατόχου που χρώσταγε…
Πιο συγκεκριμένα:
Από το 1921 μέχρι το 1926, οι κάτοχοι ραδιοφώνου, ελάχιστοι ομολογουμένως, καταβάλλουν συνδρομή ύψους 500 δραχμών (ποσό υπέρογκο για την εποχή) στη Διεύθυνση «Λαχείου του Στόλου» του Υπουργείου Ναυτικών. Μετά την παραλαβή του από το Τελωνείο και μέχρι να εκδοθεί η άδεια λειτουργίας του, κάθε ραδιόφωνο σφραγίζεται με εξαιρετική επιμέλεια, σαν να πρόκειται για εκρηκτικό μηχανισμό. Προς το σκοπό αυτό, στο σπίτι του κατόχου αυτού του «διαβολικού και άκρως επικινδύνου μηχανήματος» μεταβαίνει ολόκληρη κουστωδία από αξιωματικούς του Βασιλικού Ναυτικού, με σπαθόλουρα και περίστροφα, για να το εξουδετερώσει, σφραγίζοντάς το.


Η δεύτερη, όταν στάθηκα μπροστά σε μια φωτογραφία που εικονίζονταν 3 ηθοποιοί μέσα στο στούντιο εκ των οποίων αναγνώρισα τους 2 και πήγα να πλησιάσω για να διαβάσω το όνομα της τρίτης.
«Εγώ είμαι!» Μου είπε μια κυρία που στεκόταν μπροστά μου. Όταν γύρισε, την αναγνώρισα. «Εγώ είμαι 20 χρόνια πριν», μου επανέλαβε γελώντας, «Αγνώριστη ε;»

Για την ιστορία, να σας πω ότι το ραδιόφωνο επισήμως οφείλει την είσοδο του στη χώρα μας στον Χρήστο Τσιγγιρίδη, ηλεκτρολόγο του Πανεπιστημίου της Στουτγάρδης, ο οποίος το 1928, κατάφερε να θέσει σε λειτουργία στη Θεσσαλονίκη τον πρώτο (ολοκληρωμένο) ραδιοφωνικό σταθμό της Ελλάδας και των Βαλκανίων.

Για περισσότερες πληροφορίες, εδώ.

Ο επίλογος δια χειρός Κυβέλης: