BENE(LUX)

Κρατάω συνήθως ημερολόγιο απ’ τα ταξείδια μου. Δεν είναι κάτι που το έκανα πάντα. Παλιά, κράταγα αποκόμματα, εισιτήρια, καρτ ποστάλ. Το υλικό περιορίστηκε με τα χρόνια- δεν εξαλείφθηκε ωστόσο εντελώς-. Ας πούμε, αποφάσισα κάποια στιγμή, ότι αφού δεν ζω στο τεράστιο σπίτι με τη σοφίτα, ούτε εγώ, ούτε κάποιος απόγονος μου θ’ ανοίξει ποτέ το παλιό κουτί από μπισκότα για να δει πόσο έκανε το εισιτήριο το 2008 ή πώς ήταν τα γαλλικά φράγκα πριν την εξαφάνιση τους απ’ τα ευρώ.
Το ημερολόγιο είναι πιο πολύτιμο. Συμπυκνώνει, εξαφανίζει τα ασήμαντα, επικεντρώνεται στα σημαντικά, φυλακίζει αναμνήσεις, προδίδει συναισθήματα, αποκαλύπτει…
Στο ταξείδι της περασμένης εβδομάδας, το ημερολόγιο άρχισε να καταγράφει τις πρώτες εντυπώσεις του απ’ την καρδιά της Ευρώπης, απ’ τις Βρυξέλλες.

Οι Βρυξέλλες μυρίζουν σοκολάτα και τηγανιτές πατάτες. Υπάρχει μια καντίνα σε μια πλατεία που τώρα πια κάνει μεγάλες μπίζνες. Πως εμείς αγοράζουμε κάστανα στον δρόμο; Ε, οι Βέλγοι αγοράζουν χωνάκι με πατάτες.
Λίγο πιο πέρα, σε άλλη γειτονιά, δεν χορταίνει το μάτι απ’ τη σοκολάτα. Βλέπω πρώτα τον γνωστό Leonidas, αλλά ακολουθούν πιο τρανταχτές υπογραφές παρακάτω, Godiva, Neuhaus. Καλά, όταν φτάνω μπροστά στον Marcollini, μένω με το στόμα ανοιχτό. Το μαγαζί θυμίζει ακριβό κοσμηματοπωλείο. Τα σοκολατάκια μοιάζουν με πολύτιμα κοσμήματα. Σχεδόν λυπάσαι στην ιδέα ότι θα τα φας – αν μπορέσεις βέβαια να τα πληρώσεις, γιατί είναι απλησίαστα..

Η περιοχή του Sablon είναι το βρυξελλιώτικο Κολωνάκι, όπως μας εξηγούν οι φίλοι μας που είναι τέλειοι ξεναγοί και άψογοι οικοδεσπότες (Σλουρπ).
Το Sablon είναι παλιά γειτονιά με ωραία σπίτια , αρκετές αντικερί και χαριτωμένα εστιατόρια, καφέ και μπαράκια. Περπατώντας στην περιοχή, βλέπουμε και απομεινάρια απ’ τα τείχη της παλιάς πόλης.

Πίνουμε ποτάκι στο φοβερό «Goupil Le Fol»που μοιάζει με σκηνικό θεάτρου. Έχει μέσα διάφορους πίνακες, αφίσσες , κάδρα, μέχρι και μια εικόνα της Παναγίας πιάνει το μάτι μου. Επιπλέον, το μαγαζάκι είναι και φιλικό προς τους καπνιστές, κι επιτρέπει να γευτεί κανείς τα θαυμάσια λικεράκια που διαθέτει μαζί με το τσιγαράκι του!
Αφήνω δε το ότι έχει και μια αλεπού απέναντι μου. Βαλσαμωμένη μεν, αλλά αλεπού!

Οι Βρυξέλλες έχουν μια απ’ τις ομορφότερες πλατείες του κόσμου – σύμφωνα με τον Victor Hugo-! Και για να το έχει πει ο Hugo, κάτι ξέρει…
Πράγματι, η Grand Place είναι μια πολύ όμορφη πλατεία και σημείο αναφοράς για όσους έχουν βρεθεί στη Βελγική πρωτεύουσα έστω και στα βιαστικά, για επαγγελματικούς λόγους . Δεσπόζουν το Δημαρχείο και το Σπίτι του Βασιλιά (Maison du Roi) που σήμερα στεγάζει το Μουσείο της Πόλης. ή τα άλλως επονομαζόμενα και κτίρια σαντιγύ που λέει και μια ψυχή. Γύρω απ’ την πλατεία, βλέπουμε και τα πανταχού παρόντα πια μαγαζιά με σουβενίρ. Υπ’ αριθμόν ένα σουβενίρ, το Manneken Pis, ή αλλιώς το αγόρι που κάνει πιπί. Υπάρχουν διάφοροι θρύλλοι σχετικά με το πώς το μικρό αγόρι που απεικονίζεται σε μια προσωπική στιγμή κατάφερε να γίνει το έμβλημα της πόλης . Η επικρατέστερη εκδοχή τοποθετείται αρκετούς αιώνες πριν ανάμεσα σε μια μάχη Βέλγων και Ολλανδών. Ένα μικρό αγόρι βγήκε προς νερού του (sic) στο μαύρο σκοτάδι και λόγω ομίχλης, βρέθηκε κατά λάθος στο στρατόπεδο του εχθρού. Ο εχθρός αντιλήφθηκε την παρουσία του και θεώρησε ότι οι αντίπαλοι είναι τόσο καλά προετοιμασμένοι για την αυριανή μάχη που δεν διστάζουν να στείλουν κι ένα παιδί απέναντι για να δείξουν πόσο πολύ δεν φοβούνται. Το ηθικό πέφτει και χάνουν στη μάχη. Οι Βέλγοι κερδίζουν και η συνέχεια έγινε μπρούτζινο αγαλματάκι σ’ ένα στενό κοντά στην Grand Place. Οι τουρίστες το αναζητάνε μανιωδώς να το φωτογραφίζουν και προφανώς απογοητεύονται από το μικρό του μέγεθος όταν το αντικρίζουν από κοντά.
Πρέπει επίσης να σας πω ότι εκεί κοντά είδαμε και κοριτσάκι –άγαλμα που κάνει πιπί (δεν υπάρχει σχετική ιστορία γι’ αυτό), αλλά και σκυλί που κάνει πιπί! Αυτό το τελευταίο δεν το είδαμε, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι urban legend…

Από φαγητό, γευτήκαμε παραδοσιακά πράγματα στο Le petit Choux de Bruxelles: Βέλγικη ψαρόσουπα (μιαμ!) από τον πιο καλτ ιδιοκτήτη που έχω δει: ο τύπος φόραγε γυαλιά μυωπίας και πρεσβυωπίας, το ένα ζευγάρι πάνω στο άλλο και μας έκανε και χειροφίλημα στο τέλος! Επίσης, τέλειο φαγάκι δοκιμάσαμε στο Chez Jeannine που έχει απέξω ως έμβλημα μια χαριτωμένη αγελάδα.. Δοκιμάσαμε τις περίφημες βελγικές Carbobades (κρεατομπουκιές θα λέγαμε) και γευτήκαμε και την εμπειρία περιμένω να ψηθεί το φαί μου για να φάω, παρόλο που πεινάω πολύ κι όλοι γύρω μου τρώνε… Μιλάω για μένα κι άλλον ένα φίλο απ’ την παρέα που τολμήσαμε και πήραμε fondue bourguignon και ψήναμε με τις ώρες…(πάντως άξιζε τελικά τον κόπο)!
Στις Βρυξέλλες, σου φέρνουνε πατάτες τηγανιτές στο τραπέζι, είτε τις παραγγείλεις, είτε όχι. Είναι κάτι σαν ψωμί. Μάλιστα, αν τελειώσουν, σου τις ανανεώνουν κιόλας!
Α, μην ξεχάσω να αναφέρω ότι οι Βρυξέλλες είναι ο παράδεισος της μπύρας. Δεν γράφω όμως περισσότερα, γιατί δεν είμαι ειδήμων...

Βεβαίως, υπάρχουν κι άλλα πράγματα που είδαμε στη βελγική πρωτεύουσα, όπως το περίφημο Μουσείο κινουμένων σχεδίων, που κάνει μια εντυπωσιακή αναδρομή στην ιστορία του βελγικού κόμικ και στους βασικούς εκπροσώπους.

Το κτίριο είναι ένα εντυπωσιακό δείγμα Art Nouveau και παρόλη την ταλαιπωρία μας για να το βρούμε- σε μια μέρα που έκανε και τσουχτερό κρύο- η εμπειρία άξιζε τον κόπο!

Είδαμε και θεατράκι στις Βρυξέλλες, αλλά γι’ αυτό έχω γράψει εδώ.

Μάθαμε ότι έχει πολλά εκπληκτικά μουσεία, το Καλών Τεχνών με πίνακες Φλαμανδών μεταξύ άλλων, ένα μουσείο με μουσικά όργανα, ένα άλλο με αντίκες αυτοκίνητα. Ίσως σε μια άλλη επίσκεψη προλάβουμε να τα δούμε κι αυτά.
Θα ήθελα επίσης να περπατήσω κάποια στιγμή κοντά στο παλάτι και στην Αψίδα που φτιάχτηκε κατά τα πρότυπα της Αψίδας του Θριάμβου στο Παρίσι. Υποθέτω, ότι την Άνοιξη, με καλό καιρό, θα είναι όμορφος ένας περίπατος εκεί. Αλλά, είπαμε, οψόμεθα!

Βεβαίως, δεν περιοριστήκαμε στην πρωτεύουσα, διότι είμαστε εκδρομικοί τύποι...Έτσι λοιπόν, πήραμε το ωραίο βελγικό τραινάκι και σε 1 ώρα φτάσαμε στην παραμυθένια Brugges.

Η Brugges είναι πράγματι τόσο όμορφη όσο και στην ταινία (σ.σ «Αποστολή στην Μπριζ»)που οι περισσότεροι είδαν το καλοκαίρι που μας πέρασε. Είναι βέβαια εξαιρετικά τουριστική, αλλά για καλή μας τύχη, αυτό συμβαίνει κατά κύριο λόγο το καλοκαίρι που οι δρόμοι και οι πλατείες σφύζουν από ζωή. Τώρα, τον χειμώνα επικρατούσε ησυχία. Πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά. Στα τουριστικά , επικρατούσαν οι δαντέλες και τα γνωστά σουβενίρ που ανά την υφήλιο είναι ίδια με διαφορά μόνο στο όνομα της πόλης στην οποία πωλούνται.
Καθίσαμε σ’ ένα καφέ πολύ χαριτωμένο και σικ και δοκιμάσαμε για μια ακόμα φορά την εμπειρία του τι σημαίνει να σου προσφέρουν έναν καφέ με 2 γλυκάκια συνοδευτικά παρακαλώ στην τιμή των 2,20 €…
Η Brugges είναι γεμάτη κανάλια και ωραία σπίτια. Το νερό είναι το κυρίαρχο στοιχείο της πόλης, όπως άλλωστε και στην ευρύτερη περιοχή της Φλάνδρας. Σε μια μεριά, στις όχθες ενός ποταμού, οι κύκνοι τρώνε σοκολάτα. Γέννημα θρέμμα της περιοχής γαρ.
Η Brugges είναι γνωστή ως η Βενετία του Βορρά. Το 2000 μάλιστα η Ουνέσκο χαρακτήρισε το ιστορικό της κέντρο, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς..

Η Gent (Γάνδη) απέχει μισή ώρα από την Brugges, άρα στα μέσα της διαδρομής Βρυξέλλες- Brugges. Η Gent είναι φοιτητούπολη και αριθμεί 42.000 φοιτητές (αριθμός συνεχώς αυξανόμενος) και άλλα τόσα ποδήλατα απ’ ό, τι προσέξαμε στο πάρκινγκ έξω απ’ τον σταθμό. Το ιστορικό της κέντρο, καθαρό αντιπροσωπευτικό δείγμα μεσαιωνικού Φλαμναδικού πλούτου, έχει έντονα μπαρόκ στοιχεία και έχει κι εκεί πλήθος καναλιών και νερών που προσφέρονται για ρομαντικούς περιπάτους, αλλά κι ένα σημαντικό λιμάνι κατάλληλο για εμπορικούς σκοπούς. Η Gent έχει κάτι το μυστηριακό. Υπήρξε γενέτειρα του Maurice Maeterlinck του θεατρικού συγγραφέα (Νόμπελ Λογοτενίας 1911) ο οποίος πολύ γοητευόταν απ’ το μυστήριο των νερών που τα χρησιμοποιεί με συμβολικό τρόπο στο έργο του. Φεύγοντας, την τιμήσαμε δοκιμάζοντας τη γλυκιά σπεσιαλιτέ των Βέλγων, βάφλα πασπαλισμένη με ζάχαρη (μιαμ!)

Λένε, ότι την άνοιξη η Gent είναι χάρμα οφθαλμών και για έναν ακόμη λόγο, τα πολλά λουλούδια της.

Πάντως, τόσο η Brugges, όσο και η Gent, αλλά και όλη η περιοχή της Φλάνδρας μαρτυρούν σημάδια πλούτου απ’ το εμπόριο που ανθούσε άλλοτε κι αυτά τα σημάδια είναι που διακρίνει κανείς στα επιβλητικά κτίσματα, αλλά και στον γενικότερο «αέρα» της εκάστοτε πόλης.
Το Βέλγιο είναι σε προνομιακό σημείο και οι κάτοικοι του θα πρέπει να αισθάνονται πολύ ωραία που σε μια ώρα μπορούν να περάσουν στη γειτονική Ολλανδία.

Επισκεφθήκαμε την Delft, παλιά πρωτεύουσα της Ολλανδίας. Η Delft υπήρξε πολύ πλούσια πόλη τον Μεσαίωνα. Καταρχήν, γύρω στα μέσα του 17ου αιώνα λειτουργούσαν σχεδόν 32 εργοστάσια κεραμικής με σημαντικές εξαγωγές ανά τον κόσμο και ιδιαίτερες εμπορικές σχέσεις με την Κίνα. Εμπνεύστηκαν μάλιστα από τις κινεζικές πορσελάνες και δημιούργησαν τις χαρακτηριστικές άσπρες και μπλε δικές τους. Σήμερα λειτουργεί μια μόνο μονάδα, η Royal Delft.
Ας σημειωθεί ότι τα κεραμικά ήταν το βασικό εξαγώγιμο προιόν για πάνω από 400 χρόνια.
Η Delft όμως είναι διάσημη και για έναν λόγο ακόμη: εκεί γεννήθηκε, έζησε και δημιούργησε ο Vermeer. Εκεί ζωγράφισε το αγαπημένο μου «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι». Αν έχετε δει την ταινία, θα πάρετε μια μικρή γεύση από την πόλη πάντως. Ο Vermeer είναι θαμμένος στην Παλιά εκκλησία Old Church ή Oude Kerk).
Το αξιοσημείωτο μάλιστα σ’ αυτήν την εκκλησία είναι η κλίση του πύργου της λόγω της σαθρότητας του εδάφους.
Η Delft προσφέρεται επίσης για περιπάτους στα κανάλια και τους πεζόδρομους. Τα σπίτια δεξιά κι αριστερά των καναλιών είναι παραδοσιακής ολλανδικής αρχιτεκτονικής, στενόμακρα και δηλωτικά της οικονομικής κατάστασης που είχε η οικογένεια που ζούσε σ’ αυτά. Μάλιστα, δεν έχουν παντζούρια και κουρτίνες, απόρροια της προτεσταντικής παράδοσης που θέλει τους πιστούς να είναι ορατοί απ’ τους περαστικούς ακόμα και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, μια και δεν έχουν να κρύψουν τίποτα…

Ήπιαμε καφέ και φάγαμε για μεσημέρι σ’ ένα πολύ ατμοσφαιρικό εστιατόριο που μάλιστα είναι απ’ τα πιο παλιά της πόλης και στην είσοδό του έχει μια τεράστια ξύλινη ζυγαριά, ως έκθεμα πια. Αυτή η ζυγαριά, ήταν και η μοναδική της πόλης και παλιά την χρησιμοποιούσαν για να ζυγίσουν και να κοστολογούν τα εμπορεύματα.
Το μαγαζάκι λοιπόν αυτό, είχε νοστιμότατες σουπίτσες, αλλά κακό σέρβις. Η αλήθεια είναι ότι ήταν γεμάτο κόσμο (Κυριακή μεσημέρι γαρ), και το προσωπικό δεν επαρκούσε. Παρόλα αυτά, μας διασκέδασε αρκετά ένα γκρουπάκι που έπαιζε ζωντανά, γνωστά τραγούδια και η τραγουδίστρια είχε ωραία φωνή.

Με την απογευματινή βόλτα στο γειτονικό Rotterdam συνεχίστηκε η επίσκεψη στην Ολλανδία. Είδαμε ένα μέρος του τεράστιου λιμανιού (νομίζω 2ο στον κόσμο) πριν μπούμε στην πόλη, για να διαπιστώσουμε ότι όντως είμαστε στις Κάτω Χώρες. Υπάρχουν σημεία όπου φαίνεται ξεκάθαρα ότι η στάθμη του νερού είναι πιο ψηλά απ’ αυτήν της γης. Εντυπωσιακό!
Το Rotterdam είναι μια εντελώς μοντέρνα πόλη. Αυτό οφείλεται στο ότι βομβαρδίστηκε στον Β’ Παγκόσμιο και ισοπεδώθηκε. Αυτό έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς αρχιτέκτονες να πειραματιστούν κι έτσι το αποτέλεσμα είναι ένα σύνολο ετερόκλιτων μεν κτιρίων, μοντέρνων δε, οπότε η γενική εικόνα δεν ενοχλεί. Βέβαια, το είδαμε αφού είχε σκοτεινιάσει κι ως γνωστόν, το σκοτάδι καλύπτει τις ασχήμιες (ζωντανό παράδειγμα η Αθήνα), αλλά και πάλι, νομίζω ότι πήραμε μια γεύση.
Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα σπιτάκια σε σχήμα κύβου που μοιάζουν σαν ψεύτικα, αλλά κατοικούνται. Αναρωτηθήκαμε βέβαια όλοι πώς είναι να μένεις σ’ ένα τέτοιο σπίτι!
Τιμήσαμε τις φημισμένες μηλόπιτα και λεμονόπιτα του γνωστού καφέ Dudoc- μην γίνω κουραστική κι επαναλάβω ότι κι εκεί ο καφές δεν ξεπέρναγε τα 2, 2,5 ευρώ- είδαμε και τον γλυκύτατο Τάσο κι επιστρέψαμε πανευτυχείς και χορτάτοι στο αγαπημένο Βρυξελλοχώρι.

Οι φωτογραφίες απ' το Rotterdam βγήκαν σκοτεινές, αλλά αν μπείτε εδώ, κάτι θα δείτε απ' την πόλη.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
TO BE CONTINUED