Υπήρχε εκεί πριν από σένα. Στην όχι πάντα φιλόξενη αγκαλιά της μεγάλωσες, σ' αυτήν έκανες τα πρώτα σου βήματα, γι' αυτήν έμαθες στο σχολείο. Στις γειτονιές της έζησες, στις αλάνες και τις παιδικές χαρές της έπαιξες, στα παγκάκια της κρυφο -φιλήθηκες, στα φτωχά δασάκια της έκανες κοπάνες απ' το σχολείο. Στα στενά της έδωσες τα πρώτα σου ραντεβού. Στους δρόμους της έμαθες να οδηγείς, στα μπαράκια της ήπιες κι έγινες λιώμα, στα ταβερνάκια της έφαγες, στα καφέ της σύχναζες και παραπονιόσουν για τον ακριβό καφέ.
Την βρίζεις τελευταία με άνεση. Ακριβώς όπως θα έκανες με κάποιον πολύ κοντινό σου άνθρωπο. Χάλια δρόμοι, μπετόν, άσχημες πολυκατοικίες, γκρίζα όλα, σκουπίδια παντού, εικόνες εγκατάλειψης, άστεγοι, μετανάστες, εγκληματικότητα, αδιαφορία, φόβος. Θες να φύγεις. Πόσες φορές δεν σκέφτηκες πως δεν πάει άλλο; Να σηκωθείς και να πας αλλού, να ζήσεις σε πιο πολιτισμένα μέρη...
Αν όμως στην κατηγορήσουν άλλοι, θα πέσεις να τους φας. Γίνεσαι τοπικιστής γιατί είναι η πόλη σου. Σαν περπατάς κάτω απ' τη σκιά της Ακρόπολης, ξέρεις ότι πατάς το ίδιο χώμα με τον Σωκράτη και τον Περικλή των οποίων αρέσκεσαι να πιστεύεις ότι είσαι άμεσος απόγονος. Να, εκεί πιο πάνω προσέφερε η Αθηνά μια ελιά κι έγινε η προστάτιδα της. Σ' αυτόν τον τόπο γεννήθηκε η Δημοκρατία και το θέατρο. Εδώ χτίστηκε ο Παρθενώνας και άκμασε η φιλοσοφία.
Ο αττικός ουρανός της σε σκεπάζει γλυκά. Το φως του σε λούζει και σε κάνει να χαμογελάς όταν βγαίνουν οι πρώτες αχτίδες του. Τι ευτυχία να σου χαρίζεται σχεδόν 12 μήνες τον χρόνο. Κι ύστερα, οι νεραντζιές, αυτές οι λίγες εναπομείνασες σε τρελαίνουν με τη μεθυστική μυρωδιά τους κάθε που μπαίνει η άνοιξη- κι ας έχει γεμίσει το σύμπαν σκουπίδια και βρωμιά πια.
Είναι ένας ζωντανός οργανισμός η πόλη σου, όπως κι εσύ, όπως κι όλοι όσοι αγαπάς ή ακόμα κι αυτοί που αγαπάς να μισείς.
Δεν θες να κατέβεις να την δεις τώρα που αργοπεθαίνει. Διστάζεις να επισκεφθείς τον ταλαιπωρημένο ετοιμοθάνατο. Τι λόγια παρηγοριάς να πεις... Σε ποιον να εναποθέσεις τις ελπίδες σου;
Ανάμεσα στα πολλά που ακούστηκαν και γράφτηκαν χτες, κάποιοι κοντόφθαλμοι αναρωτήθηκαν τι σημασία έχουν τα κτίρια, οι άνθρωποι να είναι καλά. Ναι, αν το συγκρίνεις εντελώς ψυχρά, η ανθρώπινη ζωή μετράει περισσότερο, Αλλά βλέπεις, χρειάζεται και λίγο μυαλό (ή απλώς κοινή λογική) για να δεις μακρύτερα. Σε κάποια απ' αυτά τα κτίρια, υπήρχαν θέσεις εργασίας που χάθηκαν βίαια χτες το βράδυ. Σε κάποια άλλα, υπήρχε ζωντανή η ιστορία της πόλης 100 χρόνια πριν. Κάπου εκεί μέσα διασκέδασες, είδες ταινία, έκλαψες, χειροκρότησες, συγκινήθηκες, έκανες τα ψώνια σου, πάτησες απλώς το πόδι σου.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζούνε ερήμην των πόλεων. Όταν καταστρέψεις και το τελευταίο σημείο αναφοράς με τον πολιτισμό τον οποίο δεν επέλεξες μεν, αλλά και δεν απέρριψες μεγαλώνοντας, μπορείς να πας να κρυφτείς στη ζούγκλα. Πρόσεχε όμως, γιατί εκεί υπάρχουν νόμοι που λειτουργούν και τιμωρούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου