ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ!

Απέναντι απ’ το σπίτι μου υπάρχει ένα σχολείο. Το καθημερινό μας πρόβλημα είναι τα παιδιά της ηλικίας σου που στις εκτός σχολείου ώρες έρχονται και παίζουν μπάσκετ ή κάνουν σκέιτ και μας ενοχλούν.
Είναι βλέπεις οι ώρες που εμείς μετά από μια κουραστική μέρα δουλειάς γυρνάμε σπίτι και δεν θέλουμε ν’ ακούμε ούτε τη φωνή μας.
Κι εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Μέσα στην απόλυτη σιωπή που νομίζουμε ότι μπορεί να μας ξεκουράσει, αρνούμαστε ν’ ακούσουμε ήχους και φωνές που σε ιδανικές συνθήκες θα έπρεπε αν μη τι άλλο να μας θυμίζουν τους εαυτούς μας στην εφηβεία.
Οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές, ο κόσμος δεν είναι τόσο ονειρικός όσο προσπάθησαν να μας κάνουν να φανταζόμαστε όταν είμασταν στην ηλικία που μπορούσαμε να κάνουμε όνειρα.
Κι αυτό είναι ακριβώς το πρόβλημα. Θέλουμε την ησυχία μας μέσα στο ωραίο μας σπιτάκι, με το ωραίο μας αυτοκινητάκι και κλείνουμε τη «φασαρία» απέξω. Αλλά μαζί με τη «φασαρία» και τις φωνές σας πάνω στο παιχνίδι, κλείνουμε τ’ αυτιά και στο δικαίωμα σας να ζείτε την νιότη σας με το δικαίωμα που έχουν όλοι οι νέοι να μιλήσουν δυνατά, να βρίσουν, να πούνε ψέματα, να κοροϊδέψουν, να έχουν αντίθετη γνώμη.
Συγκλονίστηκα το Σάββατο στο άκουσμα της είδησης που σε αφορούσε. Ήταν ακόμα πιο οδυνηρό να βλέπω την εικόνα σου. Η εικόνα είναι πάντα πιο δυνατή.
Ντρέπομαι για τη λέξη «κωλόπαιδα» που μου ερχόταν στο στόμα κάθε φορά που κάποιος κλώτσαγε μια μπάλα και μου διατάρασσε την ησυχία.
Το να λυπάμαι σήμερα που δεν είσαι πια εδώ, ξέρω ότι δεν είναι αρκετό. Μόνο η μάνα κι ο πατέρας που σε γέννησαν μπορούν να νιώσουν αυτό τον απόλυτο πόνο.
Ντρέπομαι που ζω σε μια τέτοια χώρα μια τέτοια στιγμή. Μ’ ενοχλεί που ο κόσμος είναι έτσι. Με πειράζει και μ’ εξοργίζει η αδικία και ξέρω καλά πια πως δεν υπάρχουν περιθώρια αισιοδοξίας.
Θα ήθελα όμως παρόλα αυτά, να μπορούσες να συνεχίσεις τη ζωή σου κι ας κατέληγες στο τέλος κι εσύ συμβιβασμένος όπως όλοι μας.

Καλό ταξίδι.
Να μην μας σκέφτεσαι καθόλου.
Μόνο εμείς πρέπει να σε σκεφτόμαστε και να σε νοσταλγούμε.