Μια παιδική συλλογή από φύλλα

Τη Δευτέρα που μας πέρασε συναντήθηκα μετά από τρεις μήνες με τη φίλη μου τη Νατάσσα η οποία άθελα της έγινε η αφορμή για το σημερινό postaki.
Είχε κάνει ένα ταξίδι στην Ιταλία και μου έφερε για δώρο ένα πολύ κομψό πακετάκι που περιέχει ένα σετ αλληλογραφίας. Επιστολόχαρτα μικρού μεγέθους και το ασορτί φακελάκι, όλα με διακόσμηση λουλουδιών σε άσπρο, κίτρινο και βιολετί χρώμα. Καθώς το περιεργαζόμουνα όταν γύρισα σπίτι, μου ήρθε στο νου η παλιά μου συλλογή. Θα πρέπει να ήμουν γύρω στα 10 με 11 όταν είχε ξεκινήσει η μόδα με τα φύλλα αλληλογραφίας. Θυμάμαι ότι σχεδόν όλα τα κορίτσια στη γειτονιά ανταλλάσσαμε μετά μανίας ό, τι φύλλο έπεφτε στα χέρια μας. Ξόδευα όλο μου το χαρτζιλίκι στα συνοικιακά χαρτοπωλεία ή ακόμα και στα ψιλικατζίδικα – γενικά όπου μπορούσα να βρω μπλοκ αλληλογραφίας-. Οι μαγαζάτορες μας είχαν καταλάβει κι έφερναν κάθε βδομάδα σχεδόν ό, τι νέο έβρισκαν στην αγορά για τους μικρούς μανιώδεις αγοραστές. Αποταμίευα σαν άλλος Σκρουτζ ό, τι λεφτά μου έδιναν η μαμά, ο μπαμπάς, η γιαγιά για να προμηθευτώ τα πιο ωραία και σπάνια φύλλα προκαλώντας συχνά το θυμό της μητέρας μου που ξόδευα τα λεφτά μου σε τέτοιες χαζομάρες. Εννοείται πως δεν της έδινα καμία σημασία και συνέχιζα ακάθεκτη. Η συλλογή μου είχε καταχωρηθεί σ’ ένα μπλε χρώματος ντοσιέ που είχε παραφουσκώσει και μετά βίας χωρούσε κι άλλα. Ήταν δε χωρισμένη σε τρεις θεματικές ενότητες: τα λουλούδια, οι ερωτευμένοι με τα ηλιοβασιλέματα συνήθως και τα ελαφρώς παιδικά, με ρομαντικές φιγούρες αγοριών και κοριτσιών στυλ Σάρα Κέυ Τα περισσότερα συνοδεύονταν κι απ’ το ασορτί φακελάκι. ( Για τη Σάρα Κέυ είχα ολόκληρο λεύκωμα με αυτοκόλλητα που αγόραζα απ’ την ΕΒΓΑ της γειτονιάς αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο post).
Η τακτική της ανταλλαγής γινόταν λοιπόν ως εξής: Αν είχες δύο ή τρία ίδια φύλλα, τα αντάλλασες με άλλα που είχε κάποιος άλλος κόκ. Αν μάλιστα είχες κάποιο σπάνιο, “χτύπαγες καλύτερη τιμή”. Μπορούσες να διεκδικήσεις περισσότερα του ενός απ’ τον “αντίπαλο” και μάλιστα να διαλέξεις κι αυτά που σου άρεσαν. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια κράτησε αυτή η τρέλλα. Νομίζω δύο με τρία.
Παράλληλα, είχε ξεκινήσει και η μανία με τις χαρτοπετσέτες. Συλλέγαμε χρωματιστές χαρτοπετσέτες με παραστάσεις. Είχα κάμποσες κι απ’ αυτές αλλά τις ξεφορτώθηκα σχετικά σύντομα. Το ντοσιέ όμως με τα φύλλα αλληλογραφίας το διατήρησα και το διέσωσα στο πέρασμα των χρόνων ακόμα κι απ’ τη λαίλαπα μετακομίσεων. Πριν από λίγα χρόνια μ’ έπιασε μια ανεξήγητη τρέλλα και πέταξα τα περισσότερα σε μια προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου ότι πρέπει να ζήσει σε μινιμαλιστικό περιβάλλον και να μην συσωρεύει σαβούρες. Έχω μετανιώσει πικρά. Σαβούρες η παλιά μου συλλογή που με τόσο κόπο και χρήμα απέκτησα;
Ίσως βέβαια, αν δεν με απατά η μνήμη μου να έχει διασωθεί κάτι, αλλά θα είναι στο πατάρι και δυσκολεύομαι ν’ ανέβω μόνη μου και να ψάξω. Μπορεί να το επιχειρήσω το Σαββατοκύριακο.