Από καρδιάς

Την πρώτη φορά που τον γνώρισα ήταν γύρω στα 10. Ήρθε με πειραχτική διάθεση στην κουζίνα όπου πίναμε καφέ με τη μητέρα του – μόλις είχε ξυπνήσει-και μου είπε με εξαιρετική άνεση σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. «Η μαμά μου είναι ξωτικό και το πανεπιστήμιο είναι το δάσος με τα ξωτικά».Συγχρόνως, μου πέταγε με τάχα αδιάφορο ύφος ονόματα θεατρικών συγγραφέων ή φιλοσόφων ή έργων που ήταν στην ύλη μας για να με εντυπωσιάσει. Και τα είχε καταφέρει. Πρώτη φορά έβλεπα παιδάκι να ξέρει τόσα πράγματα. Συγχρόνως δε, εκείνη τη χρονιά κάνανε στο σχολείο μια στατιστική έρευνα απ’ το Υπουργείο και στην ερώτηση τι δουλειά κάνουν οι γονείς σας, ο μικρός είχε απαντήσει «Ο μπαμπάς μου είναι καθηγητής στα ΤΕΙ και η μαμά μου καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο». Το πρώτο αληθές, αλλά το δεύτερο αναληθές μια που η μαμά του ήταν απλώς φοιτήτρια τότε. «Καλά, γιατί είπες ότι είμαι καθηγήτρια»; τον ρώτησε παραξενεμένη. «Μα τι να πω, ότι σ’ αυτήν την ηλικία σπουδάζεις; Ξέρεις πολλά παιδιά που η μαμά τους να σπουδάζει»; _(σσ. δεν ήταν μεγάλη, αλλά στα μάτια του γιου της, μάλλον ήταν)…-
Συμπαθήσαμε ο ένας τον άλλον αμέσως. Βέβαια, κάθε φορά που συναντιόμασταν έβγαζε πάνω μου όλη του την επιθετικότητα, κλωτσιές, μπουνιές κι όλα τα άγαρμπα που κάνουν τα αγόρια. Α, και δεν ήθελε να τον φιλάω με τίποτα. Όποτε έβρισκα ευκαιρία να του σκάσω κανά φιλάκι στο μάγουλο, σκουπιζόταν με αποστροφή για να μου δείξει την απέχθεια του.
«Μπλιαχ, γυναίκες, φιλιά, σιχαμάρα».
Τον πρώτο καιρό, επειδή η φωνή του ήταν ακόμα παιδική και δεν είχε αποκτήσει χροιά άρρενος, τον μπέρδευα στο τηλέφωνο με τη μαμά του. Ευτυχώς γέλαγε και δεν παρεξηγιόταν. Ήταν άλλωστε μικρούλης ακόμα. Η σχέση μας αναπτύχθηκε περισσότερο όταν το ίδιο καλοκαίρι, κάναμε πρόβες στο σπίτι του για ένα θεατρικό που είχε γράψει η μαμά του στα πλαίσια κάποιου μαθήματος στη σχολή και μας παρακολουθούσε. Είχε μάθει όλο το έργο απέξω, καθόταν ως θεατής – όχι πολύ ήσυχος οφείλω να ομολογήσω- και είχε γνώμη για όλα, απ’ το τι θα φοράμε μέχρι πώς θα πούμε τις ατάκες μας. Μάλιστα, ζήταγε να πιει και μπύρα όταν τελειώναμε, «ένα ποτήρι μόνο», για να μας τονίσει την αντρική του υπόσταση. Παράλληλα, απαιτούσε να μάθει και όλα τα κουτσομπολιά, καθηγητών και συμφοιτητών και μηδενός εξαιρουμένου.
Μ’ έκανε και γέλαγα πολύ. Τόσο που στη συνέχεια όταν ήρθε σαν θεατής σε παραστάσεις, απέφευγα το βλέμμα του για να μην γίνω ρεζίλι.
Ήρθε και μας είδε στο θέατρο λίγα χρόνια αργότερα – τη μαμά του και μένα- και ήταν όλο υποδείξεις απ’ την αρχή ως το τέλος. Βέβαια, κατά βάθος του άρεσε και γι’ αυτό ακόμα ζητάει να παίξουμε αποκλειστικά γι’ αυτόν το μονόπρακτο μας.
Την ίδια εποχή, με κορόιδευε αποκαλώντας με κομπάρσα κι εγώ τσαντιζόμουνα και επέμενε «Μα αφού δεν είσαι πρωταγωνίστρια, τι είσαι»; «Δευτεραγωνίστρια», απαντούσα με ύφος θιγείσης αξιοπρέπειας. Βέβαια, ο κολλητός του τότε, με αντιμετώπιζε με τον δέοντα σεβασμό μιλώντας μου στον πληθυντικό και κάνοντας με να νιώθω σαν σταρ τουλάχιστον, πράγμα που δημιουργούσε στον μικρό της ιστορίας μας ακόμα πιο περιπαιχτική διάθεση.
Πριν τέσσερα χρόνια σε καλοκαιρινές διακοπές κι ενώ όλοι κοιμόντουσαν τα μεσημέρια, ερχόταν και μ’ έβρισκε στη σαιζ-λονγκ της παραλίας. Έφερνε κι ένα βιβλίο για ξεκάρφωμα. Εγώ ήδη διάβαζα κάτι. Εκείνον τον καιρό θα έδινα κάποιες εξετάσεις. Πήγαινε πρόθυμα να μου πάρει καφέ και αναψυκτικό για τον εαυτό του κι ερχόταν να στριμωχτεί στη δική μου σαιζ -λονγκ ρωτώντας κάθε πέντε λεπτά πότε θα τελειώσω το κεφάλαιο που διαβάζω για να παίξουμε το παιχνίδι «Αν ήταν ζώο, πράγμα, αυτοκίνητο, κόσμημα κτλ τι θα ήταν»; Τότε αποκτήσαμε και τις πρώτες μας συνενοχές. Μαζί του γινόμουν κι εγώ παιδί με εφηβική διάθεση. Άσε που κολακευόμουν απ’ το γεγονός ότι ενώ στο νησί την ίδια εποχή παραθέριζαν κάποιοι συμμαθητές του, αυτός προτιμούσε την παρέα μας.
Την επόμενη χρονιά δεθήκαμε περισσότερο. Είχε μεγαλώσει κι άλλο, είχε σοβαρέψει πιο πολύ, δεχόταν στο μεταξύ και φιλιά και εκδηλώσεις αγάπης, μου εκμυστηρευόταν πιο προσωπικά του πράγματα και κάπου εκεί άρχισε να με αποκαλεί θεία. Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς προήλθε αυτό. Στην αρχή ήταν σαν πλάκα όπως τα παιδιά στα χωριά φωνάζουν τους κοντινούς τους θείο και θεία, ασχέτως συγγένειας. Σε μας υποδήλωνε και κάτι σαν συγγένεια καλύτερο ίσως από συγγένεια, επειδή ήταν προσφώνηση επιλογής.
Πέρυσι, κάναμε οι δυο μας διακοπές κάποιες μέρες και ομολογώ ότι πέρασα το ίδιο καλά όπως αν ήμουνα με κάποιον συνομήλικο. Ακούγαμε κουβανέζικα στο αυτοκίνητο, καθόταν στη θέση του συνοδηγού κι όχι στο πίσω κάθισμα και πολύ καμάρωνε, μαγειρεύαμε – εγώ δηλαδή, εκείνος έπλενε τα πιάτα- με τράβαγε βιαστικά όταν κατεβαίναμε στην πόλη και χάζευα βιτρίνες λέγοντας το αντρικό «Γυναίκες…» και με τραβολογούσε σε μπαράκια ως τις 3 τα ξημερώματα αφού πρώτα περνούσα από ενδυματολογικό κώδικα δεοντολογίας. «Θα φοράς τζιν και θα είσαι άβαφη για να δείχνεις teenager. Και τα λεφτά στην τσέπη, μην πάρεις τσάντα. Και μετά η ατάκα που μ’ έκανε λιώμα "Α, και πάρε και ταυτότητα μαζί, μην μας περάσουν για ανήλικους και δεν μας δώσουν να πιούμε".

Φέτος, πριν από ενάμιση μήνα, έκλεισε τα 18 και έτσι πέρασε πια και επίσημα στην ενήλικη ζωή. Συγχρόνως, πέρασε και στις πανελλήνιες και μάλιστα διαβάζοντας τον τελευταίο καιρό κάτω από αντίξοες συνθήκες. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είναι διακοπές σε κάποιο νησί με την παρέα του κι απ’ ότι μαθαίνω καλοπερνάει.
Μέσα από δω θέλω να του πω για μια ακόμη φορά πόσο τον αγαπάω και πόσο χαίρομαι που μπήκε πριν από 8 χρόνια στη ζωή μου.