Θρήνοι Γυναικών (πέντε των ηρωίδων του Σοφοκλή και ένας ο δικός μου, έξι) . ΕΚΔΟΧΗ Β'

Είχε καταστρώσει τα βρώμικα σχέδια της από καιρό. Έστειλε στον Χαρτοπόντικα εισιτήρια για το Παρίσι υποδυόμενη ότι τηλεφωνεί από κάποια διαφημιστική εταιρεία κι ότι του τα κάνουν δώρο για την ποιότητα του μπλογκ του. Αυτός ο καημένος το πίστεψε και ξεκίνησε καλοκαιριάτικα για την Πόλη του φωτός. Το πεδίο έτσι έμενε ελεύθερο. Ο μόνος μάρτυρας που είχα είναι εξαφανισμένος στα υπόγεια του Λούβρου και ψάχνει να δει αν ο Νταν Μπρόυν στον Κώδικα Ντα Βίντσι είχε δίκιο ή έλεγε υπερβολές.
Κάνοντας μια μικρή παρένθεση, οφείλω να επισημάνω και την ανησυχία μου για τη μυστηριώδη εξαφάνιση έτερου μπλόγκερ και συμμαθητή του προαναφερθέντος που θα μπορούσε να αποκαταστήσει την αλήθεια για το μοιραίο βράδυ της πρώτης μας συνάντησης.
Παράλληλα, του ζήτησε - του Χαρτοπόντικος- να μας φέρει σε επαφή γιατί ήθελε να μου ζητήσει μια χάρη
(ένα θεατρικό έργο δυσεύρετο που μόνο εγώ θα μπορούσα να της δώσω).
Ναι. Επειδή στην πρώτη μας συνάντηση υπήρξε εξόχως ευγενική και όπως μου έδωσε να καταλάβω και φανατικά θεατρόφιλη, της έστειλα mail όπου την προσκαλούσα στην Επίδαυρο να δει Αριστοφάνη. Και ναι, η αλήθεια είναι πως αρνήθηκε λέγοντας μου ότι είχε ήδη εισιτήριο για το μικρό και ταπεινό θέατρο της μικρής Επιδαύρου, γιατί τραγουδούσε η Αρβανιτάκη και ήταν μεγάλη φαν. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία, νομίζοντας πως μου κάνει πλάκα. Ήξερα ότι η Αρβανιτάκη συμμετέχει στην παράσταση ως Αντιγόνη που θρηνολογεί κι όχι ως τραγουδίστρια σε πάλκο.
Της απάντησα ευγενικά ότι «οκ θα κανονίσουμε μια άλλη φορά» και ήμουν έτοιμη να περιπέσω σε βαθύ και λυτρωτικό ύπνο όλο το σαββατοκύριακο για να ξεκουραστώ από την κόπωση της εβδομάδας. Όμως, αλί, αλί και τρισαλί δεν ήταν γραφτό. Με βομβάρδισε με αλλεπάλληλα mails παρακαλώντας με να πάω να της κάνω παρέα. Τι να κάνω, είμαι ψυχοπονιάρα, σκέφτηκα ότι είναι μόνη της και δέχτηκα να πάω.
«Θα έρθω το απόγευμα του Σαββάτου» της είπα. Όμως όχι, δεν της αρκούσε. Με πήρε τηλέφωνο την Παρασκευή το απόγευμα λέγοντας μου με ύφος τάχα μου αδιάφορο «Έλα το Σάββατο πρωί- πρωί». Κατάλαβα ότι έπρεπε να τσακιστώ να πάω γιατί κόντευε να πέσει απ’ το μπαλκόνι απ’ την απελπισία.
Ετοιμάζομαι λοιπόν στα γρήγορα- γιατί πρέπει να σας πω ότι φημίζομαι για την ταχύτητα μου- και μετά από 2 ώρες καταφτάνω. Της τηλεφωνώ καθώς μπαίνω στο λιμανάκι της Επιδαύρου να της ζητήσω πληροφορίες για το σπίτι κι αντί να έρθει να με πάρει, με ανάγκασε να φορτωθώ τις αποσκευές μου απ’ το ένα χέρι, να της μιλάω στο κινητό απ’ το άλλο και να με καθοδηγεί τηλεφωνικώς για το σπίτι της. Μετά από μισή ώρα πεζοπορία κάτω απ’ τον καυτό ήλιο και με τα ωραία μου πόδια πληγωμένα απ’ τον κακοτράχαλο δρόμο, μπαίνω επιτέλους στο σπίτι της.
Την βλέπω θρονιασμένη σε μια πολυθρόνα, να πίνει καφέ από ένα… τεράστιο ποτήρι να το χαρακτηρίσω ή γιγαντιαίο θερμός; Μου γνέφει να καθίσω και συνεχίζει να μιλάει στο κινητό της αγνοώντας την παρουσία μου. Κλείνει το τηλέφωνο μετά από 1 ώρα κι αρχίζει να βγάζει στη φόρα όλα τα άπλυτα των κολλητών της. Της προσφέρω το κομψό δώρο που της έχω πάρει και ενθουσιάζεται. Με ρωτάει μάλιστα αν το έχουν και σε άλλα χρώματα και με προσκαλεί ξανά σε μια βδομάδα με την εντολή να της το πάω σε ό, τι χρώμα το βγάζει το εργοστάσιο. Συγχρόνως, μου δείχνει τη φωτογραφία της απ’ το ποστ που είχε δημοσιεύσει για να αναγγείλει στη μπλογκόσφαιρα τις διακοπές της και με αναγκάζει υπό την απειλή ενός μικρού και κομψού περιστρόφου- συλλεκτικού και ακριβοπληρωμένου όπως μου εξήγησε χωρίς καθόλου τακτ- να κάνω το σχόλιο που έκανα.
Κατά τις 5 το απόγευμα κι ενώ έχω μάθει όλα τα οικογενειακά της και της γειτονιάς επίσης, ενώ πεινάω και το στόμα μου έχει κολλήσει απ’ τη δίψα, προθυμοποιείται να μαγειρέψει μια μακαρονάδα. Προσφέρθηκα να τη βοηθήσω από ευγένεια αλλά με απέτρεπε απ’ το να πλησιάσω την κουζίνα προφανώς για να μη βλέπω τι είδους σκευάσματα χρησιμοποιεί για σάλτσα. Φάγαμε, ήπιε μόνη της 8 λίτρα κόκα κόλα, συνέχισε να μιλάει επί παντός επιστητού και μισή ώρα πριν την έναρξη της παράστασης, αποσύρθηκε να ετοιμαστεί ενώ μου άφησε χρόνο δέκα λεπτών να πλύνω όλα τα πιάτα – και αυτά των προηγούμενων ημερών, δυο κατσαρόλες και τρία ταψιά φούρνου, να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω όλο το σπίτι – και να ντυθώ. Κατεβήκαμε τις σκάλες, εγώ κατάκοπη απ’ την ταλαιπωρία, εκείνη φρέσκια και κουνιστή, ενώ στα μισά της διαδρομής συνειδητοποίησε ότι έχει ξεχάσει τη φωτογραφική της μηχανή στο σπίτι και με ανάγκασε να επιστρέψω τρέχοντας να της τη φέρω. Επειδή έχω λειώσει σόλες στην Επίδαυρο, ήμουν ντυμένη απλά και με ίσια παπούτσια. Εκείνη, φορούσε ένα φουστάνι λαμέ στο χρώμα της φωτιάς και ψηλοτάκουνα χρυσά πέδιλα, νομίζοντας προφανώς ότι είχε έρθει στα μπουζούκια. Όταν επιτέλους μπήκαμε στο θέατρο και σκέφτηκα ότι ευτυχώς καθόμαστε σε διαφορετικές θέσεις, έβαλε λυτούς και δεμένους να έρθει να καθίσει δίπλα μου. Σε όλη την παράσταση χασμουριόταν επιδεικτικά ενώ όταν βγήκε η Αρβανιτάκη φώναξε «όπα» και άρχισε να τραγουδάει με εντελώς φάλτσα φωνή «Βάλε το κόκκινο φουστάνι»…Αρνήθηκε να κλείσει το κινητό της με αποτέλεσμα κάθε φορά που ερχόταν μήνυμα, να σταματάει η καμεράτα και ν’ ακούμε τη φωνή της αείμνηστης Σαπφούς Νοταρά να λέει «εδώ γίνονται σόδομα και γόμορα». Ναι, αυτό ακούγεται όταν η ανεκδιήγητη λαμβάνει μηνύματα…
Με το κεφάλι σκυφτό από ντροπή για το ότι ενοχλήσαμε το θέατρο και τους ηθοποιούς, κάποτε πήραμε το δρόμο της εξόδου.

Είπαμε να κάτσουμε κάπου για φαγητό και θρονιάστηκε σε μια πολυθρόνα μπαμπού μπροστά στην παραλία. Μάταια, η σερβιτόρα εξηγούσε ότι αυτές οι θέσεις είναι για καφέ κι ότι οι του φαγητού είναι πιο μέσα. Η περί ης ο λόγος, αμετακίνητη. Έβγαλε μάλιστα τα παπούτσια της κι ακούμπησε τα πόδια στην άλλη καρέκλα. Τώρα είχε ξαπλώσει κανονικά. Τα γύρω τραπέζια άδειαζαν το ένα μετά το άλλο. Πρώτη φορά στα χρονικά η παραλία της παλιάς Επιδαύρου ήταν εν μέσω θέρους τόσο έρημη. Με υπέβαλλε στο βασανιστήριο να μείνουμε εκεί ξάγρυπνες ως τις 4 το πρωί, αγνοώντας τον ευγενικό Πολωνό που κοιμόταν στη διπλανή καρέκλα, τα σκοτάδια γύρω- γύρω και τον περιπτερά στον οποίο απαγόρευσε να κλείσει το περίπτερο και να παραμείνει στη θέση του, μήπως και τον χρειαστεί… Και βεβαίως δεν τον χρειάστηκε. Στις 3 τα ξημερώματα παρήγγειλε μισό λίτρο καφέ και με την καφεΐνη να τρέχει στις φλέβες της, συνέχισε να στρώνει με αγκάθια το δρόμο του μαρτυρίου μου. Όταν επιτέλους επιστρέψαμε σπίτι, μ’ έριξε σ’ ένα καναπεδάκι όπου το μισό μου σώμα κρεμόταν και ξάπλωσε με ηδονή στο τεράστιο και άνετο κρεββάτι της ροχαλίζοντας.
Στις 8 το πρωί, 4 ώρες αργότερα δηλαδή, πέρασαν απ’ το δρόμο 2 φορτηγά, ένα κομπρεσέρ και χτύπησε καμιά εικοσαριά φορές και η καμπάνα της εκκλησίας. «Το σπίτι είναι πολύ ήσυχο», μου είχε εξηγήσει το προηγούμενο βράδυ. «Θα το διαπιστώσεις».
Τη βρήκα να πίνει καφέ στις 10 από την τεράστια συσκευή – ποτήρι – θερμός, να γεύεται ένα πλούσιο μπρέκφαστ με εξωτικά φρούτα, γιαούρτια, μέλι και ζεστά κρουασάν, ενώ είχε ήδη ανοιχτό το λαπ τοπ μπροστά της διαβάζοντας με ηδονή τα μηνύματα των θαυμαστών της. Ήπια έναν καφέ απ’ τα απομεινάρια που βρήκα στα ντουλάπια ενώ πριν πάμε για μπάνιο στη θάλασσα, έπρεπε να πλύνω τα πρωινά πιάτα και να κάνω γενική καθαριότητα στο σπίτι για μια ακόμη φορά.

Στη θάλασσα έπιασε την καλύτερη ξαπλώστρα. Μου άφησε μια ελαττωματική η οποία κάθε φορά που άλλαζα στάση με χτύπαγε στο κεφάλι. Με πήγε για φαΐ σε μια παράγκα όπου ο εστιάτορας ήρθε 2 ώρες αργότερα, όταν ήμουν σχεδόν λιπόθυμη απ’ την πείνα, μου άρπαξε όλα τα τσιγάρα να δώσει στους πελάτες που είχαν ξεμείνει και μου πέταξε στα μούτρα μια χωριάτικη πνιγμένη στο λάδι. Η ακατονόμαστη είχε εντωμεταξύ φάει μια αστακομακαρονάδα και τσιμπολογούσε κι ένα ριζότο με θαλασσινά για επιδόρπιο στο γειτονικό σικ εστιατόριο, μονολογώντας διαρκώς επιδεικτικά «πάλι αηδίες τρώω σήμερα. Σιχάθηκα τη ζωή μου με τους αστακούς και τις καραβίδες».

Μου πρότεινε να κάνω ντους στο σπίτι της πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής, αλλά καθώς αρνιόταν επιμόνως να κλείσει το θερμοσίφωνο πριν μπω, το απέφυγα διακριτικά λέγοντας της πόσο μου αρέσει η αίσθηση του αλατιού πάνω στο δέρμα μου, φορτώθηκα τα πράγματα μου και πήρα το μακρύ δρόμο της επιστροφής.
Στον δρόμο με έπαιρνε τηλέφωνο κάθε πέντε λεπτά, αγνοώντας το γεγονός ότι οδηγώ στις στροφές γιατί δεν είχε προλάβει να μου διηγηθεί εκείνη τη φοβερή ιστορία μ’ έναν γκόμενο πριν από τρεις μήνες που την ήθελε σαν τρελός και τον απέρριπτε αηδιασμένη απ’ τη γλοιώδη πολιορκία του.

Μετά απ’ όλα αυτά, έπεσα σ’ έναν βαθύ και γεμάτο εφιάλτες ύπνο που με προειδοποιούσε για τα όσα αναληθή και κακόγουστα ψεύδη ήδη δημοσιεύτηκαν σήμερα το πρωί…