Αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος εξημερώνεται μέσα απ' την τέχνη και συνεπώς οι φέροντες κάποια εξουσία μπορούν με τις επιλογές τους να διαμορφώσουν το καλό γούστο και να συμβάλουν στη γενικότερη παιδεία του λαού, τότε είναι ιδιαίτερης σημασίας ο 7ος χρόνος του "διεθνούς φεστιβάλ κλασικής μουσικής Κυκλάδων" που και το φετεινό καλοκαίρι διεξήχθη μ' επιτυχία στη Σύρο.
Τα σκήπτρα στις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στη χώρα μας γενικά τα κρατάει η Αθήνα με αποτέλεσμα η επαρχία να περιορίζεται στις λεγόμενες αρπαχτές(sic) θιάσων αμφιβόλου συνήθως ποιότητας. Η Σύρος ευτυχώς έχει σπάσει αυτήν την παράδοση και κάθε χρόνο παρουσιάζει ένα χορταστικό καλοκαιρινό φεστιβάλ με ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον για όλα τα γούστα.
Το φεστιβάλ κλασικής μουσικής σίγουρα δεν είναι συνηθισμένο για ένα νησί και μάλιστα στο πικ των καλοκαιρινών διακοπών, αλλά η συνεχώς αυξανόμενη προσέλευση του κόσμου και η αγάπη για το είδος, σε συνδυασμό με το ευτύχημα ενός θεάτρου σαν τον "Απόλλωνα¨της Ερμούπολης, έχουν ανεβάσει τον πήχυ κι έτσι οι παραστάσεις είναι υψηλού επιπέδου.
Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε τις 3 από τις 6 συνολικά παραστάσεις που δόθηκαν απ' τις 19 ως και τις 27 Αυγούστου. Ακούσαμε έργα των Mozart, Beethoven, Haydn, Mendelssohn, Malher, Schuman. Έργα που έχουν γραφεί για μεγάλες ορχήστρες και που εδώ προσαρμόστηκαν σε μικρότερες συνθέσεις, σε κουαρτέτα, κουιντέτα ή σεξτέτα. Απολαύσαμε μεγάλους σολίστες και μουσικούς απ' όλες τις χώρες του κόσμου και μας ικανοποιούσε να βλέπουμε ένα θέατρο να γεμίζει από ανθρώπους που ανταποκρίνονται θετικά στην ποιότητα που τους παρέχεται.
Δεν χρειάζεται να έχει κανείς πολλές γνώσεις γύρω απ' την κλασική μουσική για να μπορέσει να παρακολουθήσει μια παράσταση. Αρκεί να είναι δεκτικός στο είδος. Κρίνοντας απ' τον εαυτό μου που δεν έχω εντρυφήσει ιδιαίτερα σ' αυτή τη μουσική, αλλά μ' ευχαριστεί να την ακούει, νομίζω πως με τέτοιου είδους πρωτοβουλίες σαν αυτήν του Δήμου Σύρου ν' αγκαλιάσει μια τέτοια μουσική διοργάνωση, δίνονται ερεθίσματα.
Επιστρέφοντας στην πόλη, χάρηκα όταν έπεσε το μάτι μου σ' αυτήν την είδηση για το λυρικό λεωφορείο κι αν αρχικά την αντιμετώπισα ως σουρεαλιστική εικόνα (στην Αθήνα των απεργιών, των σκουπιδιών και των σπασμένων πεζοδρομίων -από αγανάκτηση ή μαγκιά-, άριες θα ξεχύνονται από ένα λεωφορείο), μετά είπα γιατί όχι; Αν η τέχνη αποφασίσει να πλησιάσει το μεγάλο κοινό και να διασώσει έστω και λίγους απ' αυτό, τότε ίσως και να υπάρχει ακόμη ελπίδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου