Μ' αρέσει να ταξειδεύω. Νιώθω σαν να μαθαίνω. Όχι σαν! Μαθαίνω.Θέλω να δω όσο πιο πολλά μέρη μπορώ. Να προλάβω. Νομίζω ότι είναι ένας τρόπος να ξορκίσω τον χρόνο. Και τον άλλο, τον θάνατο...
Τουλάχιστον, λέω στον εαυτό μου, ξέρω πως θα έχω προσπαθήσει να χορτάσω όσο μπορώ περισσότερο, να ζήσω όσο μπορώ πιο πολύ. Θα έχω δει πως ζούνε οι άλλοι, πού ζούνε, τι τρώνε, πώς βλέπουν τη μέρα να ξημερώνει, πώς είναι το φεγγάρι στον ουρανό τους.
Θα είναι ίσως λιγότερο οδυνηρή η Ιθάκη έτσι. Ελπίζω!
Τουλάχιστον, λέω στον εαυτό μου, ξέρω πως θα έχω προσπαθήσει να χορτάσω όσο μπορώ περισσότερο, να ζήσω όσο μπορώ πιο πολύ. Θα έχω δει πως ζούνε οι άλλοι, πού ζούνε, τι τρώνε, πώς βλέπουν τη μέρα να ξημερώνει, πώς είναι το φεγγάρι στον ουρανό τους.
Θα είναι ίσως λιγότερο οδυνηρή η Ιθάκη έτσι. Ελπίζω!
8 σχόλια:
και δεν θέλετε να μας πείτε κάτι για το τελευταίο σας ταξείδι? :)
και δεν θέλετε να μας πείτε κάτι για το τελευταίο σας ταξείδι? :)
εννοείται πως θέλουμε. Α΄πλώς κερδίζουμε χρόνο ;)
Ώστε περάσατε με καλή παρέα το ταξιδάκι, ε? Πουλάκια μουυυ (που λέει κι ο Κωνσταντάρας στην παλιά ταινία) :))
Αυτή δεν είναι κι ουσία του μεγάλου ταξιδιού που είναι η ζωή? Αν ναι, τότε προς τι η μελαγχολική κατακλείδα?
Φιλιάά, τυχερό κορίτσι ;)
ναι ειναι πολύ ωραία όντως, ιδίως όταν είσαι με με τον γαργαλητό σου...
Συμφωνώ!
@renata
όντως περάσαμε πολύ ωραία!
Δεν είναι μελαγχολική η κατακλείδα ή μάλλον είναι, αλλά δεν την έγραψα με μελαγχολική διάθεση. Ρεαλιστική ματιά ως προς το αναπόφευκτο που ελπίζω να αργήσει πολύ (για να μην σου πω να μας ξεχάσει!!!)
@markos
Α, ναι!
@χαρτοπόντικας
Βρε, βρε, σαν τα χιόνια (που δεν προλάβαμε) ;)
Δημοσίευση σχολίου