Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006

Το σπίτι μου


Στην παιδική μου ηλικία αλλάξαμε αρκετές φορές σπίτι. Το πρώτο σπίτι, αυτό που γεννήθηκα κι έμεινα ως τα έξι μου χρόνια, ήταν ένα μεγάλο διαμέρισμα σε μια αστική πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας. Με μεγάλους χώρους υποδοχής, χωλ σαν δωμάτιο, καθιστικό και όλες τις προδιαγραφές ενός παλιού προσεγμένου διαμερίσματος. Αλλά δεν είχε παιδικό δωμάτιο. Θαρρείς και οι γονείς μου το είχαν νοικιάσει χωρίς να σκέφτονται την προοπτική απόκτησης παιδιών, πράγμα που συνέβη έτσι κι αλλιώς σύντομα. Το θυμάμαι σαν σε όνειρο αυτό το σπίτι. Φύγαμε όταν τέλειωσα την πρώτη δημοτικού για να πάμε κάπου που θα είχε πιο καθαρό αέρα και θα μπορούμε να παίζουμε στη γειτονιά χωρίς τον φόβο των αυτοκινήτων.

Το καινούργιο σπίτι λοιπόν, ήταν ένα διαφορετικού τύπου διαμέρισμα, μοντέρνο, νεόκτιστο και με παιδικό δωμάτιο που μοιραζόμουν αναγκαστικά με τον αδερφό μου. Είχε μεγάλο μπαλκόνι κι έβλεπε σε ένα πάρκο. Τότε ακόμα δεν είχε χτιστεί σχεδόν καθόλου η περιοχή και υπήρχε μεγάλη άπλα και ησυχία. Γνωριστήκαμε σύντομα με άλλα παιδιά και τα απογεύματα παίζαμε ελεύθεροι στους δρόμους. Ήταν τόσο έρημη τότε η γειτονιά που τα πρώτα χρόνια θυμάμαι ακόμα και προβατάκια απ’ τα κοντινό βουνό. Σαν να ήμασταν σε χωριό…

Στην επόμενη μετακόμιση που ήταν στη διπλανή πολυκατοικία, ήμουνα πια 15 χρονών, αλλά μέσα στον συναισθηματισμό της εφηβείας, αποφάσισα να κρατήσω ως ενθύμιο τα κλειδιά μου. Σκεφτόμουνα να τρυπώσω μια μέρα στα κρυφά στο προηγούμενο σπίτι και να δω πώς το είχαν επιπλώσει οι άνθρωποι που έμεναν εκεί, ποιο παιδί έπαιζε στο δωμάτιο που κινούσαμε τα play Mobil με τον αδερφό μου Δεν το έκανα βέβαια ποτέ, αλλά ίσως τα κλειδιά να υπάρχουν ακόμα.

Το σπίτι που θυμάμαι με αγάπη είναι αυτό που έμεινα απ’ τα 18 μου ως τα 26. Εκεί απέκτησα και πρώτη φορά δικό μου δωμάτιο. Το θέλαμε και οι δυο μας πολύ να χωρίσουμε τα δωμάτια μας, αν και είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια να είμαστε μαζί. Τα πρώτα χρόνια, τα κρεββάτια τα είχαμε δίπλα και όταν είμασταν ακόμα παιδάκια, ο αδερφός μου είχε μια ανασφάλεια τις νύχτες λόγω του σκοταδιού και μέχρι να τον πάρει ο ύπνος, ήθελε να του κρατάω το χέρι. Δίπλα του είχε και το σπαθί απ’ την αποκριάτικη στολή του Βασιλιά Αρθούρου για να είναι έτοιμος να επιτεθεί στον κακό αν αυτός εισβάλλει μέσα στη νύχτα.
Όταν πια χωριστήκαμε, επικοινωνούσαμε συνθηματικά με τρία χτυπήματα στον ενδιάμεσο τοίχο. Ήταν κάτι σαν καληνύχτα και κάτι καλοκαίρια που απ’ τη ζέστη δεν μας έπαιρνε εύκολα ο ύπνος, βγαίναμε στο μικρό μπαλκόνι που ένωνε τα δυο μας δωμάτια και μιλάγαμε μέσα στη σιωπή της νύχτας.

Και μετά, έφυγα απ’ το σπίτι γιατί ήρθε η ώρα μου να απογαλακτιστώ και να δω πώς ζούνε οι άνθρωποι μακριά απ’ τη μητρική αγκαλιά. Ακολούθησαν έτσι άλλα δύο σπίτια.

Και τα σκέφτομαι νοσταλγικά όλα τα σπίτια που έμεινα. Κι ώρες ώρες λέω:
Θα ήθελα να έχω γεννηθεί, μεγαλώσει και ζήσει σ’ ένα παλιό μεγάλο σπίτι, απ’ το οποίο να μην έχω φύγει ποτέ και στις γωνιές του να είναι αποτυπωμένες οι αναμνήσεις μου. Γιατί όπου πας φτιάχνεις και το υλικό των αναμνήσεων σου. Ονειρευόμουνα ένα σπίτι σαν αυτά που βλέπουμε καμιά φορά στις ταινίες ή διαβάζουμε στα μυθιστορήματα. Να έχει και μια σοφίτα με τα παλιά μου παιχνίδια και τα παιδικά μου βιβλία. Να το περπατάω και να με θυμούνται οι τοίχοι του. Να κοιτάω γύρω και να ξεπηδούν παιδικά γέλια και εικόνες περασμένων χρόνων.

Και σχετικά πρόσφατα, ένιωσα ότι τελικά το σπίτι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον ως άψυχος χώρος. Και δεν επιθυμώ πια το παλιό, μεγάλο σπίτι αυτό καθεαυτό. Γιατί τα σπίτια είναι έρημα χωρίς ανθρώπους. Και το δικό μου σπίτι είναι αυτοί που αγαπώ. Αυτούς αναζητώ και σ’ αυτούς επιστρέφω κάθε φορά που λέω τη φράση «σπίτι μου».

23 σχόλια:

Кроткая είπε...

Η πρώτη σας μετακόμιση μου θυμίζει πολλά. Κι εμείς φύγαμε από αστική περιοχή για να πάμε στην "εξοχή" με τα προβατάκια, τις κοτούλες και τις πάπιες, λίγο αργότερα από σας μάλλον, όπως υποθέτω! Κι εγώ έπαιξα για πρώτη φορά στο δρόμο τότε, πριν δεν μ'αφηναν, από το φόβο των αυτοκινήτων.

Εχεις δίκιο Αλεπούδιους, σπίτι μας είναι εκεί που είναι αυτοί που αγαπάμε. Κι όμως είναι φορές που παίρνουν ζωή οι άψυχοι τοίχοι, ακόμα κι αν το σπίτι είναι άδειο. Σα να ήταν εκεί αυτοί που λείπουν.

Χαρτοπόντικας είπε...

Το δικό μου σπίτι της παιδικής ηλικίας είχε μεγάλο κήπο, δέντρα και διάφορα κατοικίδια παρότι καθόλου έξω από την πόλη. Το αφήσαμε στα 15 μου για να ζήσουμε σε διάφορα διαμερίσματα. Ακόμα το βλέπω στον ύπνο μου και καθώς λες σπίτι είναι αυτοί που αγαπάμε, τα σπίτια που μείναμε με ανθρώπους που αγαπήσαμε ή μας αγάπησαν, δεν τα ξεπερνάμε.

Ανώνυμος είπε...

;)

Χρήστος Φασούλας είπε...

Έχω ζήσει σε κάμποσα σπίτια. Το γεγονός ότι δεν τα θυμάμαι τόσο πολύ όσο τις... μετακομίσεις με καθιστά κυνικό;...
:)

bebelac είπε...

Το πρώτο σπίτι που θυμάμαι, εκεί όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια, ήταν μια μικρή έπαυλη στην Εκάλη. Μοναχοπαίδι ούσα, είχα ένα δωμάτιο κατάδικό μου. Ήταν γεμάτο πολύχρωμα κουκλάκια και μαλλιαρά αρκουδάκια. Το δωμάτιο αυτό επικοινωνούσε με ένα άλλο –στυλ play room. Και αυτό δικό μου. Εκεί ήταν ποδηλατάκια, αμαξούλες και πατινάκια, και εκεί παίζαμε με τα άλλα παιδάκια (που τα έφερναν σπίτι μας ταυλανδές, αγγλίδες ή γερμανίδες γκουβερνάντες.) Επειδή όμως απέκτησα μια αλλεργία από τα δέντρα και ο γιατρός συνέστησε θάλασσα, αγοράσαμε ένα σπίτι στο Παλαιό Φάληρο. Αυτό ήταν μικρότερο. Μόλις 280 τετραγωνικά, και έτσι έχασα το play room, και αυτό πολύ μου στοίχισε. Αλλά ας μην τα θυμάμαι γιατί συγκινούμαι! Τώρα, στα μόλις 360 τετραγωνικά στο Παλαιό Ψυχικό, απέκτησα –επιτέλους- τη θερμαινόμενη εσωτερική πισίνα που τόσο μου έλειψε.
Γεια σου χρυσή μου!!!- (Μην ξεχάσεις το ραντεβού μας το ερχόμενο Σάββατο για ψώνια στο Μιλάνο.)

Ανώνυμος είπε...

Το σπίτι λοιπόν είναι το μέρος που κατοικούν οι αναμνήσεις μας...

Μέσα στο μυαλό μου είσαι. Έχω αρχίσει να γράφω ένα "χωροταξικό" ποστ. Απλά, δένει πολύ με πρόσφατα γεγονότα και είναι ακόμα στο χώνεμα...

Αλεπού είπε...

@krotkaya
κοινοί τόποι λοιπόν ε;
@χαρτοπόντικας
home sweet home!
@μαργαρίτα
;)
@χρήστος φασούλας
Αφού θυμάσαι τις μετακομίσεις, δεν είσαι κυνικός. Κάποιο τραύμα αλλαγής ή απώλειας θα άφησαν μέσα σου.
@bebelac
Τέτοια γράφεις και θα νομίζει ο κόσμος ότι οι θεατρολόγοι τρώνε με χρυσά κουτάλια!
@mpampakis
Χαίρομαι πολύ που μου ξαναγράφεις. Όλα καλά να' ναι. Πραγματικά καλά!

roidis είπε...

πόσο πονάν μερικές φορές οι αλλαγές κατοικίας...

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Για μένα τα σπίτια που χω ζήσει είναι σαν κινηματογραφικά σκηνικά.
Απλά μου θυμίζουν τις σκηνές που έχουν διαδραματιστεί εκεί! Παραδέχομαι ότι για το λόγω αυτό ορισμένα είναι πολύ φορτισμένα…

markos-the-gnostic είπε...

συμφωνώ - σπίτι είναι όπου αγαπάμε - όπου αλλού δεν είναι σπίτι μας, είναι απλά τοίχοι που μας κρύβουν τον ήλιο...

NinaC είπε...

Γερνάω στο σπίτι που γεννήθηκα.
Είναι τέλειο!

(και το ποστ τέλειο επίσης...)

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

γλυκόπικρο σαν το γλυκό συκαλάκι που έκρυβε για μένα η γιαγιά στο προσφυγικό στη κοκκινιά. γλυκόπικρο αλλά όμορφο αλε.

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

γλυκόπικρο και γατί πριν λίγους μήνες πούλησα το σπίτι που γεννήθηκα, μεγάλωσα, έπαιξα.

allmylife είπε...

Πανέμορφο Αλεπού - σαν κάλεσμα στο σπίτι σου...
Και να σου πω ένα μυστικό;
"τα πράγματα, δακρύζουν"
λατινικό ρητό είναι - το κουβαλάω φυλαχτό.
Πρόσφατα γύρισα "σπίτι" μου κι' εγώ!
Υ.Σ.
τα "παράπονα" για τον Ιψεν,τέλος!
Αφού η lady bebelac:) μου είπε πως το έψαξες -εγώ σε ευχαριστώ.
Σε φιλώ.

Αλεπού είπε...

@roidis
Ναι, αλλά απ' τον πόνο ξεπηδάνε και χαρές!
@vita mi barouak
Ωραίο αυτό που λες. Σαν σινεμά, όπως και η ζωή μας
@markos the gnostic
όπου αγαπάμε...
@composition doll
Ευχαριστώ dollina
@padrazo
Γλυκό συκαλάκι ε; Μμ!
@allmylife
Καλώς γύρισες στο "σπίτι σου"!

Ανώνυμος είπε...

Α, δηλαδη να συμπερανω οτι τα ξαναφτιαξες με τον ..ετσι.Μαλιστα.

fish eye είπε...

..πραγματι..σπιτι..ειναι οι ανθρωποι που μας αγαπουν και τους αγαπαμε..την καλησπερα μου!!

An-Lu είπε...

Έτσι είναι...οι άνθρωποι γεμίζουν τα σπίτια και όχι το αντίθετο...;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Οι "θεατρολόγοι βορείων προαστείων", αλεπού μου - όχι όποιες κι όποιες θεατρολόγοι... Πώς λέμε "Μαμάδες βορείων προαστείων"; Ε, κάπως έτσι!!!

Αλεπού είπε...

@art attack
Δικές σας οι θεωρίες, δικά σας και τα συμπεράσματα αγαπητέ. Σεις είπατε!
@με το φεγγάρι αγκαλιά
:)
@an-lu
έτσι ακριβώς!
@aster-oid
Άχ αυτές οι ταξικές διαβαθμίσεις...

Anastasia Konstantakatou είπε...

πολύ ωραίο, πολύ ζεστό, πολύ αληθινό το κείμενο. Το σπίτι σου δίνει τη βάση, οι εμπειρίες όμως είναι που το ζωντανεύουν ή το "νεκρώνουν" στη καρδιά για να συμφωνήσω με πολλούς από τους προλαλήσαντες. Η ζωή προχωρά, και κάθε νέο σπίτι σημαδοτεί μια αλλαγή: είθε προς το καλύτερο.

Ανώνυμος είπε...

Έτσι ακριβώς, σπίτι μας αυτοί που αγαπάμε ή εκεί που μαζί με αυτούς που αγαπάμε νοιώθουμε ζεστασιά και ότι έχει ένα κομμάτι μας.
Έχω μετακομίσει άπειρες φορές ως ενήλικας, και τώρα που έχω ξαναβρεθεί "άστεγη" το κειμενό σου μου υπενθυμίζει ότι θέλω σύντομα να ξανααποκτήσω ένα σπιτάκι.


Αυτή τη μπεμπέ όμως πραγματικά τη λυπήθηκα που αναγκάστηκε σε τρυφερή ηλικία να μετακομίσει σε τόσο μικρό σπίτι!
:)

Αλεπού είπε...

@anastasia
Ευχαριστώ για τις ευχές. Είθε!
@αλκιμήδη
Σου εύχομαι σύντομα να αποκτήσεις το σπιτάκι που επιθυμείς και να' ναι παιχνιδιάρικο και χαρούμενο όπως αυτό της φωτογραφίας.
Όσο για την bebe, είδες ρε παιδί μου δράματα;