Θυμάμαι μια συζήτηση πριν από 7 ακριβώς χρόνια. Στο τραπέζι 4 Έλληνες και μια Ελληνογαλλίδα. Θέμα συζήτησης οι Αλβανοί. Η μία εκ των Ελλήνων ταύρος μαινόμενος αλλά προς το πολιτισμένο – ξέρω ακούγεται σουρεάλ, αλλά έτσι ήταν-.Έλεγε τα γνωστά: «…που πήξαμε στους Αλβανούς, που είναι κλέφτες, που γεμίσαμε ξένους, που βρωμάνε, που δεν ακούμε πια ελληνικά στους δρόμους» κι άλλα τέτοια χαριτωμένα. Στο άλλο άκρο ακριβώς, η Ελληνογαλλίδα: «εμένα καθόλου δεν μ’ ενοχλούν, στο Παρίσι έχουμε συνηθίσει στην πολυπολιτισμικότητα, στο μετρό βλέπω καθημερινά ξένους, ακόμα και Άραβες που εσείς δεν έχετε εδώ».
Οι υπόλοιποι της παρέας διατηρούσαμε χαμηλό προφίλ, Ναι μεν, αλλά…
Λίγα χρόνια αργότερα η μαινόμενη ταυρίνα που προανέφερα χρειάστηκε τις υπηρεσίες μεταναστών για συγγενικό της πρόσωπο που ήταν άρρωστο. Δεν έπεσε στα χέρια των Αλβανών αλλά ετέρων του πρώην Ανατολικού μπλοκ.
Εμείς πάλι, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90 είχαμε στο σπίτι ως καθαρίστρια μια κοπέλα απ’ την Πολωνία, την Ντάνα, καλή της ώρα. Η ζωή ευτυχώς τής φέρθηκε καλά γιατί λίγα χρόνια αργότερα που την είδα τυχαία στο τρόλεϊ μου είπε ότι είχε βρει δουλειά στο αντικείμενο της, μηχανικός ήτανε και είχε κάνει και οικογένεια.
Πάντως τονίζω ότι πολύ συχνά ακούγονταν εκείνα τα χρόνια αλλά και αργότερα φράσεις όπως: οι Πολωνοί είναι πιο σοφιστικέ (sic) μετανάστες, ξέρουν γράμματα, μπορεί να μην είχαν να φάνε, αλλά είχαν παιδεία σ’ αυτά τα κράτη, τους καημένους πόσο υπέφεραν, τους βλέπεις έχουν άλλη ποιότητα κι άλλα τέτοια ψυχοπονιάρικα. Και προσθέταμε κι ένα ψίχουλο πόνου και συμπόνοιας για τους μαύρους «οι μαύροι ζούνε χρόνια εδώ και ποτέ δεν δημιούργησαν πρόβλημα».
Κι ύστερα ήρθαν οι Αλβανοί και πέσαμε να τους φάμε. Πρώτα, η πλατεία Ομονοίας που γέμισε ανθρώπους που περίμεναν να τους πάρουνε για κανά μεροκάματο. Πάει χάλασε η Ομόνοια, έβγαιναν και λέγανε όλοι. Καλά, btw η Ομόνοια δεν χάλασε λόγω Αλβανών, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο ποστάκι.
Οι κλέφτες, οι βρωμιάρηδες, οι πονηροί, τα Αλβανάκια που τολμάνε να πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο με τα ελληνάκια και να παίρνουν και καλύτερους βαθμούς ενώ δεν το αξίζουνε, είναι καθυστερημένα, μόνο τα δικά μας παιδιά είναι ανώτερα φυλετικά
«Δεν πρόκειται να στείλω το παιδί μου στο νηπιαγωγείο τάδε παρόλο που με βολεύει γιατί είναι γεμάτο Αλβανάκια και φτιάχνουνε συμμορίες και φέρονται ρατσιστικά στα ελληνάκια!!!»
Μάλιστα! Ο ραστισμός ρατσισμό γεννάει κυρά μου. Ο αδύναμος κρίκος πρέπει να αμυνθεί. Πως είναι όταν το μεγάλο αδερφάκι χτυπάει το μικρό γιατί ζηλεύει; Ε, κάποια στιγμή θα σηκώσει το χέρι και το μικρό…
Νομίζω ότι το μίσος μας για τους Αλβανούς είναι μακράν μεγαλύτερο απ’ ότι για όλους τους άλλους λαούς μαζεμένους. Πιο εύκολα θα δώσεις τα παλιά σου ρούχα σε Πακιστανούς παρά σε Αλβανούς. Ίσως αυτό να εξηγείται απ’ το ότι μας θυμίζουν αυτούς που θέλουμε οπωσδήποτε να ξεχάσουμε, τους Έλληνες δηλαδή, αλλά 50 – 60 χρόνια πριν.
Και εν έτει 2009, οι μάσκες έπεσαν πια οριστικά. Επιχείρηση σκούπα προανήγγειλαν οι εφημερίδες προ εκλογών. Ήρθε και το εκλογικό αποτέλεσμα και η κυβέρνηση με ή χωρίς βοηθούς και συγκυβερνήσεις (το πιάσαμε όλοι το υπονοούμενο ε;), αποφάσισε να βάλει μπρος τα στρατόπεδα συγκέντρωσης!
Να φύγουν όλοι τώρα! Να καθαρίσει ο τόπος! Να ξεβρωμίσουμε!
Ναι, αλλά ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε το μετά:
Ποιος θα ξεσκ@@.ώνει τον ανήμπορο παππού στο σπίτι;
Ποιος θα ξενυχτάει με τη γιαγιά που είναι ετοιμοθάνατη στο νοσοκομείο;
Ποιος θα σου καθαρίζει το σπίτι που γυρνάς απ’ τη δουλειά πτώμα;
Ποιος θα σου χτίσει τη μεζονέτα;
Ποιος θα σου πλύνει το SUV;
Ποιος θα σου πλένει την κούπα του καφέ και θα σου ξεσκονίζει το γραφείο όταν σχολάς;
Ποιος; Εσύ ο Έλληνας που ξέχασες ότι ο πατέρας σου ή η μάνα σου έκαναν μετανάστες στη Γερμανία; Που ήσουν το μελαχρινό παιδάκι παραφωνία ανάμεσα στα ξανθά; Που τολμάς ν' αναρωτιέσαι πώς ήταν δυνατόν ο Χίτλερ να κατάφερε να προσηλυτίσει έναν λαό ολόκληρο με το επιχείρημα της ανωτερότητας της Αρείας φυλής; Και σε τι άραγε διαφέρεις εσύ; Ναι, δεν κάνεις σαπούνι μερικές χιλιάδες αθώους, αλλά τρως με όρεξη το delivery όταν τους βλέπεις να σκοτώνονται από βόμβες στην άλλη άκρη του πλανήτη.
Που σημειωτέον αυτός που έφερε το delivery στο σπίτι είναι κάποιος μετανάστης που πρόλαβε να φύγει απ’ την δική του χώρα για να έχει το αυτονόητο δικαίωμα της επιβίωσης στη δική σου.
Άλλο τώρα που εσύ θες να κάνεις ότι δεν υπάρχει...
Διαβάστε και το πολύ καλό ποστ της Krotkaya εδώ. Αυτό άλλωστε μου έδωσε το έναυσμα να ξεδιπλώσω και τον δικό μου θυμό.
Χτες το απόγευμα λοιπόν, η παράσταση έλαβε μέρος στο κατάμεστο θέατρο Εμπορικόν. Όλοι ήταν εκεί. Τα παιδιά, οι οικογένειες τους, φίλοι των Δρόμων Ζωής, εθελοντές παλιοί και νέοι.
Και μετά η αίθουσα βυθίστηκε στο σκοτάδι και τα φώτα της σκηνής άναψαν. «Ο Γλάρος Ιωνάθαν» ξεκινούσε το θαραλλέο του πέταγμα και όταν το ολοκλήρωσε οι θεατές τον αντάμειψαν με την αγάπη τους. Τα μπράβο που ακούγονταν ήταν από καρδιάς, τα χαμόγελα έβγαιναν κατευθείαν από τις ψυχές. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Τα παιδιά γιατί τα είχαν καταφέρει, οι γονείς γιατί είδαν για μια ακόμη φορά ότι το μέλλον ανήκει και στα δικά τους παιδιά κόντρα στις κοινωνικές προκαταλήψεις, οι άνθρωποι των Δρόμων συγκινημένοι, εμείς οι υπόλοιποι τυχεροί που ζούσαμε αυτήν την σημαντική στιγμή. 
Η λέξη 
Την παράσταση ακολούθησε ένα ωραίο κέρασμα, με προϊόντα σπιτικά που είχαν ετοιμαστεί με αγάπη από τις εθελόντριες των «Δρόμων Ζωής». 
Οι φωτογραφίες μιλάνε νομίζω από μόνες τους. 
