Αντίο Allu Fun Marx!

Λοιπόν, δεν το πίστευα ότι θα ξανανοίξω το ξεχασμένο αυτό μπλογκ... Μετά τον αποχαιρετισμό στον μπαμπά μου δεν υπήρχε λόγος να γράψω ξανά άλλο εδώ. Δεν μου έβγαινε κάτι...δεν ήθελα βέβαια να το κλείσω οριστικά για συναισθηματικούς λόγους. Το άφησα να αιωρείται στη μπλογκόσφαιρα κι έμπαινα μια φορά στο τόσο έτσι γαι να δω ότι υπάρχει... όπως στις σοφίτες με τους κρυμμένους θησαυρούς και τις αφημένες σαβούρες... άλλωστε σαβούρες και θησαυροί δεν συνθέτουν λίγο ως πολύ τις ζωές μας; Με τις επιμέρους αποχρώσεις φυσικά...

Αποχαιρετισμός όμως και τώρα. Για έναν άνθρωπο που "εμείς" γνωρίσαμε ως μπλόγκερ. Μαθεύτηκε χτες ότι ο Allu Fun Marx δεν κατοικεί πια εδώ. Δεν είναι ανάμεσα μας. Έφυγε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή και το πιο σοκαριστικό είναι ότι μάθαμε για την "αναχώρηση" του έπειτα από κάποιους μήνες.

Δεν θυμάμαι να είχαμε καμιά ιδιαίτερη επικοινωνία με τον όλα αυτά τα χρόνια. Τον ήξερα ως όνομα. 'Αλλα τα πεδία ενδιαφέροντος του καθενός. Πιθανόν να του άφησα κάποτε κάποιο σχόλιο και να μου άφησε κι εκείνος. Τον διάβασα και με διάβασε...Μικρή η ελληνική μπλογκόσφαιρα, σαν χωριό ένα πράγμα. Άνθισε εκεί κατά το μακρινό 2006 κι έσβησε 2-3 χρόνια αργότερα όταν οι περισσότεροι βρήκαμε άλλους τρόπους έκφρασης μέσα από fb και Twitter. Ήρθε στο μεταξύ κι η κρίση και θαρρείς έσβησε ξαφνικά όλη αυτή η αθωότητα, η ανεμελιά, η ελπίδα, όλο αυτό που γεννήθηκε μέσα από μια μικρή κοινότητα για λίγο χρόνο. Άνθρωποι γνωρίστηκαν μεταξύ τους, συμφάγανε και ήπιανε, βρήκαν κοινά ενδιαφέροντα, γλεντήσανε, αγαπήθηκαν, μισήθηκαν, χωρίστηκαν σε στρατόπεδα, πολέμησαν κάνανε τρολιές, κάποιοι είδαν τα ιστολόγια τους να εκδίδονται, κέρδισαν τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που τους αντιστοιχούσαν, ο παραδοσιακός Τύπος ενδιαφέρθηκε για μας, με προκατάληψη βέβαια του είδους ποιοι είναι αυτοί που τολμάνε να έχουν γνώμη, να διαβάζονται από κόσμο, να υπάρχουν χωρίς την άδεια κάποιου εκδότη κόκ.

Αντίο λοιπόν Allu Fun Marx. δεν είμασταν μεν  εκεί να σου κουνήσουμε το μαντήλι όπως στην Αμαλία Καλυβίνου. Άλλες εποχές....

Είμαι σίγουρη ότι δεν σου λείψαμε. Θα ήταν εκεί οι δικοί σου άνθρωποι, η οικογένεια σου, αυτοί που αγάπησες και σ' αγάπησαν και που σε ήξεραν πέρα απ' το πρόσωπο του Allu Fun Marx. Αυτοί που δεν είχαν ανάγκη να σε διαβάζουν στο ίντερνετ, να σου αφήνουν σχόλια ή να βλέπουν πώς περνάς μέσα απ' τις δημοσιεύσεις σου. Αυτοί με τους οποίους μοιράστηκες τις σιωπές σου. Κι αυτοί δεν είναι σίγουρα οι άνθρωποι του διαδικτύου. Όπως έγραψε κι η Nina: "Οι πραγματικοί φίλοι δεν χάνονται, ό,τι κι αν συμβεί. Οι πραγματικοί φίλοι είναι εκεί όταν περνάς τα ζόρια, οι πραγματικοί φίλοι είναι εκεί στο ξόδι σου, ν’ ακουμπήσουν το χέρι στο κιβούρι σου και να σου δώσουν το στερνό φιλί. Οι υπόλοιποι είμαστε παρεάκι διαδικτυακό που μιλήσαμε, γελάσαμε, γκομενίσαμε (μπορεί και να πηδηχτήκαμε μερικές φορές), ήπιαμε, ίσως, και κανα τσίπουρο αντάμα, αλλά φίλοι καρδιάς δεν γίναμε ποτέ"

Διάβασα ότι η τελευταία σου ανάρτηση έγινε στις 5 Ιανουαρίου. Είναι η μέρα των γενεθλίων μου. Ένιωσα ότι είχα έναν λόγο παραπάνω να ξανανοίξω την σκουριασμένη πόρτα της σοφίτας και να σου αφιερώσω ένα κείμενο.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει...

υγ: την εικόνα τη βρήκα απ' τον Νίκο Σαραντάκο  και είναι το άβαταρ του Allu Fun Marx κατά κόσμο Γιώργο Ζ.

Ο μπαμπάς ΔΕΝ λείπει ταξίδι για δουλειές...

Τέτοιες μέρες κάνουν συνήθως όλοι απολογισμούς και προγράμματα. Εγώ τον έχω κάνει ήδη τον δικό μου. Τον ξέρω κι αν τον γράφω είναι γιατί δεν θα μπορούσα να μην σου αφιερώσω έστω ένα κείμενο. Να γράψω κάτι για σένα. Κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα ήθελα να μπορούσες να διάβαζες.
Λοιπόν, ο προσωπικός απολογισμός μου για τη χρονιά που φεύγει είναι ότι αυτό το δίσεκτο 2012 ήταν σαν τα δίσεκτα των δημοτικών τραγουδιών. Δικαίωσε τη φήμη του πλήρως. Μου έφερε τις χειρότερες ειδήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου. Μου πήρε το μισό μου κομμάτι, δηλαδή εσένα.
Γιατί αυτό που λένε ότι συμβαίνει όταν χάνεις τον γονιό σου είναι αλήθεια. Ορφανεύεις και μεγαλώνεις απότομα. Όσο χρονών και να είσαι. Αυτό λοιπόν είμαι κι εγώ τώρα. Ορφανή κατά το ήμισυ. Και μεγάλη...
Δεν θα ξαναπώ μπαμπά. Δεν θα σε ακούσω ξανά στο τηλέφωνο, ούτε θα σε δω. Μπαίνω στο σπίτι και δεν κάθεσαι στη γνώριμη θέση σου στον καναπέ. Τα τσιγάρα σου λείπουν. Η τηλεόραση που μας νευρίαζες επειδή την ήθελες συνέχεια ανοιχτή και στη διαπασών είναι κλειστή. Με κοιτάς από μια φωτογραφία. Άψυχα πράγματα..
μια κορνίζα εκεί, μία άλλη στο σπίτι μου, μία εκεί που μένεις τώρα. Μακριά μας.
"Σαν να' γινε ο μπαμπάς σας καπνός" έλεγε συνέχεια η μαμά εκείνες τις πρώτες μέρες. Πράγματι. Το μεσημέρι είχαμε μιλήσει. Μου είχες ζητήσει να σου βρω κάτι στο ίντερνετ. Ήθελες να δώσεις κάπου μια πληροφορία. Δεν πρόλαβες μπαμπά. Μας ξάφνιασες όλους. Σαν κακόγουστο αστείο. Έφυγες σε μια στιγμή μέσα.
Δεν μπορώ να σου θυμώσω. Λένε ότι το πένθος έχει στάδια. Σκατά. Δεν ξέρω αν τα πέρασα όλα. Δεν θέλω να σου θυμώσω. Θέλω να γυρίσεις πίσω αν γίνεται. Θέλω να ξυπνήσω και να είναι όλο αυτό ένα όνειρο. Ξέρω ότι λέω χαζομάρες τώρα, αλλά έτσι νιώθω.  Προσπαθώ πολύ εδώ και μήνες να κάνω τη γενναία για τους άλλους, για τη μαμά, για τον Νίκο. Μάλλον τα καταφέρνω με κίνδυνο να χαρακτηριστώ ψυχρή. Σε σκέφτομαι πολύ και συχνά. Τον πρώτο καιρό κοίταζα στον υπολογιστή τις φωτογραφίες σου κι έκλαιγα. Στη Σύρο το καλοκαίρι θυμόμουνα τον γάμο και το πόσο χαρούμενος ήσουν.΄Βλέπω τον μικρό σου εγγονό να σε αναζητά και συγκινούμαι. Όλοι μας. Χαίρομαι που σε θυμάται. Όλοι σε θυμόμαστε. Συνέχεια. Να μην αμφιβάλεις καθόλου.
Θυμάμαι τη Βούλα τη μέρα που σε αποχαιρετήσαμε. Είπε ότι ήσουν περήφανος για μένα. Κι εγώ για σένα... Το΄ξερες άραγε; Καταλάβαινες πόσο πολύ σ' αγαπούσαμε; Πόσο περήφανοι ήμασταν εμείς που μας μεγάλωσε ένας καλός άνθρωπος, ένας ακέραιος χαρακτήρας;  Πόσο χαιρόμασταν που ήσουν εσύ ο μπαμπάς μας; Πόσο το εννοούσαμε όταν σου λέγαμε ότι σημασία είχε ότι ήσουν καλός μπαμπάς κι ας έλειπες πολύ λόγω δουλειάς.
Ντρέπομαι ξέρεις γιατί πέρυσι τη μέρα της Πρωτοχρονιάς δυσανασχετούσα στο οικογενειακό τραπέζι. Ήμουν ξενυχτισμένη κι έλεγα μέσα μου ότι δεν θα ξανάρθω σπίτι Πρωτοχρονιά για φαγητό, αλλά θα μείνω να κοιμάμαι.
Φέτος θα τηρήσω την υπόσχεση. Θα' θελα όμως να ερχόμουν! Ας ζούσες εσύ και θα ερχόμουν.
Ξέρεις, καμιά φορά τώρα τον τελευταίο καιρό, σ' έβλεπα που ξεκουραζόσουν πια, μετά από τόσα χρόνια δουλειάς κι έλεγα πώς θα είσαι όταν γεράσεις πολύ κι αρρωστήσεις...
"Ευτυχώς", δεν γέρασες. Δεν αρρώστησες. Μας έφυγες όρθιος και αξιοπρεπής, όπως θα' θελες κι όπως θα θέλαμε. Πονάει όμως πολύ αυτός ο ξαφνικός αποχωρισμός και μου λείπεις... Μας λείπεις πολύ...Ξεκουράσου...

Ιστορίες του τραμ

Σήμερα το πρωί ξεκίνησα να πάρω το τραμ. Πήγα να βγάλω εισιτήριο, αλλά το μηχάνημα δεν λειτουργούσε. Δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιατί είναι κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά. Συγκεκριμένα, το εν λόγω μηχάνημα δεν δουλεύει εδώ και μια βδομάδα πράγμα που σημαίνει είτε ότι κανείς δεν το έχει προσέξει, είτε ότι δεν περνάει από κει ποτέ ο συντηρητής. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο: το μηχάνημα που βγάζει εισιτήρια ΔΕΝ δουλεύει. Συνεπώς, δεν μπορείς να βγάλεις εισιτήριο!
Πέρασα απέναντι να δοκιμάσω την τύχη μου στο άλλο μηχάνημα. Άρχισα να ρίχνω τα κέρματα και κάποια στιγμή μπλόκαρε. Μου κράτησε τα κέρματα, δεν δεχόταν άλλα, δεν υπήρχε κουμπί ακύρωσης   ( ένα που βρήκα μετά στην οθόνη, δεν ανταποκρινόταν) και δεν υπήρχε τρόπος ούτε να πάρω τα λεφτά μου πίσω, ούτε να βγάλω εισιτήριο.
Εκεί δίπλα υπήρχε κι ένα κόκκινο κουτί στο οποίο υποτίθεται ότι απαντάει κάποιος αν πατήσεις το σχετικό κουμπί και καλέσεις. Το κάλεσα, απάντηση καμία.
Το τραμ κατέφθασε κανά δυο λεπτά αργότερα. Μπήκα χωρίς εισιτήριο.
Νομίζω περιττεύει να πω ότι για τις 3 στάσεις που το χρειάστηκα, αισθανόμουν άβολα. Αν έμπαινε ένας ελεγκτής, ποια θα ήταν η θέση μου; Έχω καμία όρεξη να γίνομαι ρεζίλι πρωινιάτικα και μάλιστα για κάτι που δεν φταίω; Επίσης κι αυτό είναι πιο σημαντικό, θα με πίστευε ή θα έκοβε πρόστιμο για να καλύψει την ανεπάρκεια τους;
Βεβαίως ελεγκτής δεν εμφανίστηκε (νομίζω ότι κόπηκαν κι αυτοί  λόγω κρίσης).
Ήρθα στο γραφείο και πήρα τηλέφωνο την εταιρεία που διαχειρίζεται το τραμ. Μίλησα με την εξυπηρέτηση κοινού. Ευγενέστατοι -οφείλω να ομολογήσω-. Μου πρότειναν μάλιστα να γράψω και τα παράπονα μου και να τα στείλω με μέηλ. Θα το κάνω. Γράφω όμως κι εδώ για να το κοινοποιήσω μέσω facebook, θεωρώντας ότι θα το διαβάσει περισσότερος κόσμος.

Η υπάλληλος που μ' εξυπηρέτησε στην άλλη άκρη της γραμμής, μου είπε ότι μπορώ να ζητήσω τα χρήματα που μου κράτησε το μηχάνημα σε κάποιο εκδοτήριο με την επίδειξη της αστυνομικής μου ταυτότητας. Της εξήγησα ότι δεν έχω σκοπό να το κάνω κι ότι δεν είναι αυτός ο λόγος που τηλεφωνώ. Ας τα κρατήσουν, βρε αδερφέ, έτσι κι αλλιώς τσάμπα ταξείδεψα...
Μου είπε επίσης, ότι επειδή αυτά τα μηχανήματα είναι σε εξωτερικούς χώρους, πέφτουν συχνά θύματα βανδαλισμού. Θα μπορούσα να συμφωνήσω θεωρητικά, αλλά πρώτον δεν φαίνεται να έχουν δεχτεί επιθέσεις τέτοιου είδους και δεύτερον κι αν ακόμα συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν περνάει κάποιος συντηρητής τακτικά; Μάλλον όχι, αν κρίνω απ' το ότι εδώ και μια εβδομάδα το μηχάνημα είναι εκτός λειτουργίας.
Την ρώτησα επίσης, ποια η θέση του επιβάτη αν του τύχει κάτι τέτοιο στην περίπτωση που μπει ελεγκτής. Μου απάντησε ότι καλό είναι να το λέμε στον οδηγό (δεν διαφωνώ), κι εκείνος θα προτρέψει να εκδώσουμε εισιτήριο στην επόμενη στάση. Τώρα, αν έχεις χαρτονόμισμα ή αν και το επόμενο μηχάνημα είναι χαλασμένο κι αναγκαστεί να κατέβει ο οδηγός, σταματήσει το τραμ και καθυστερείς τους υπόλοιπους επιβάτες που σε βρίζουν από μέσα στους ή κι απέξω ή αν δεν έχεις άλλα λεφτά γιατί σκόπευες απλώς να πας αργότερα στο ΑΤΜ και να βγάλεις, είναι λεπτομέρειες...

Το συγκεκριμένο μου σημείωμα πάντως, δεν έχει απλώς σκοπό να κοινοποιήσει το πρόβλημα, αλλά ν' αναρωτηθεί για τις συγκοινωνίες στην Αθήνα της κρίσης, για την κακή σχέση τιμής -υπηρεσίας και για την αδυναμία της χώρας να εισπράττει τα έσοδα της, έστω και μέσα απ' το 1,20 της απλής διαδρομής του τραμ!

Bazaar Δρόμων Ζωής, 8&9 Δεκεμβρίου 2012

12 χρόνια τώρα, οι "Δρόμοι Ζωής" συνεχίζουν την μεγάλη, ανιδιοτελή και πάνω απ' όλα ανθρώπινη προσπάθεια τους για την άρση του κοινωνικού αποκλεισμού ατόμων λόγω φυλετικής, θρησκευτικής ή άλλης διαφορετικότητας.
Χωρίς κρατική ή άλλη βοήθεια παρά με την εθελοντική συμμετοχή δεκάδων ανθρώπων της διπλανής πόρτας, έχουν καταφέρει να βοηθούν όχι μόνο τις μουσουλμανικές οικογένειες που ζούνε στο Γκάζι, αλλά και όποια άλλη οικογένεια έχει πραγματικά ανάγκη.

Οι πόροι εξασφαλίζονται αποκλειστικά από το ετήσιο Χριστουγεννιάτικο Bazaar.

Φέτος, σε μια εποχή που η κοινωνία μαστίζεται κι οι αξίες πρέπει να επαναπροσδιοριστούν, είναι μια μια ευκαιρία να δείξουμε ότι δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς στη δυσκολία του διπλανού μας. Αυτός ο κόσμος για ν' αλλάξει χρειάζεται δουλειά, συμμετοχή, προσφορά κι αλληλεγγύη απ' όλους μας.

Διαβάστε εδώ για τη δράση των Δρόμων Ζωής

Εδώ και η πρόσκληση για το Bazaar.

Τουρίστες τον Αύγουστο στην Αθήνα

Αρχές Αυγούστου, η Αθήνα έρημη πόλη. Τα βράδια κοιμάσαι με τους ήχους των τζιτζικιών, τα πρωινά νομίζεις ότι είσαι ο μόνος που σηκώνεται να πάει στη δουλειά. Τα γύρω διαμερίσματα κλειστά, ο δρόμος άδειος να παρκάρεις όπου σου κάνει κέφι.
Τις Κυριακές, όλοι τρέχουν να δροσιστούν στις γύρω παραλίες. Το κέντρο εγκαταλειμμένο έτσι κι αλλιώς, μοιάζει πιο έρημο από ποτέ. Ευκαιρία για περιήγηση στην Αθήνα σαν να είμαστε τουρίστες στην ίδια μας την πόλη.

Πρώτη στάση: Το Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής που φιλοξενεί την έκθεση: "Η Σμύρνη των Ελλήνων". Στα πλαίσια της συμπλήρωσης των 90 χρόνων από την καταστροφή της Σμύρνης και της διάδοσης της ιστορικής μνήμης, η Ένωση Σμυρναίων σε συνεργασία με την Ιστορική και Εθνολογική Ελληνική Εταιρεία εκθέτει στο κοινό εκδόσεις, περιοδικά, εφημερίδες, φωτογραφίες, πορτρέτα, οικογενειακά κειμήλια και ό, τι άλλο μπόρεσε να διασωθεί απ' την καταστροφική φωτιά που εξαφάνισε τη Σμύρνη.
Παρουσιάζονται τα άμφια του Μητροπολίτη Χρυσόστομου, αναμνηστικά του αρχιστράτηγου Παρασκευόπουλου καθώς και το γραφείο του Αδαμάντιου Κοραή με κάποια προσωπικά αντικείμενα.

Δεύτερη στάση: Το ίδιο το κτίριο που φιλοξενεί την έκθεση με τη μόνιμη συλλογή του. Είδαμε την αίθουσα που στέγασε τη Βουλή από το 1875 ως το 1935. Περιμετρικά αυτής, στις υπόλοιπες αίθουσες, η έκθεση αποκαλύπτει την νεώτερη ιστορία της Ελλάδας από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης ως τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Η συλλογή από φωτογραφίες, κειμήλια, αντικείμενα, ενδυμασίες, χάρτες είναι πολύ πλούσια. Είδαμε το πρώτο πιεστήριο, ακρόπρωρα, αλλά και τη βασιλική άκατο του Όθωνα "Ουρανία". Επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το λαογραφικό τμήμα του Μουσείου με τοπικές ενδυμασίες και αντικείμενα της καθημερινής αστικής ζωής.

Διάλειμμα για κάτι δροσιστικό σε μια μικρή όαση στην καρδιά της Αθήνας. Το καφέ του κήπου του Νομισματικού Μουσείου είναι χάρμα οφθαλμών!

Τρίτη στάση: Μια που βρισκόμασταν εκεί, είπαμε να εξερευνήσουμε το Μουσείο (σ.σ νομισματικό) που στεγάζεται στο Ιλίου Μέλαθρον, το πάλαι ποτέ σπίτι του Σλήμαν.

Πραγματικά, δεν ξέρω τι να πρωτογράψω γι' αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο χώρο. Πέρα από την πλούσια και θαυμαστή συλλογή των νομισμάτων καθώς και τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την ιστορία του νομίσματος, το πραγματικό αξιοθέατο είναι το ίδιο το σπίτι, έργο του Τσίλερ που εγκαινιάστηκε το 1881 και χαρακτηρίστηκε ως δείγμα του όψιμου νεοκλασικισμού.

Παρόλες τις περιπέτειες και τις φθορές που υπέστη από τότε που πέρασε στα χέρια του ελληνικού Δημοσίου (στεγάστηκαν διαδοχικά εκεί το Μουσείο Καλών Τεχνών, το Συμβούλιο της Επικρατείας, ο Άρειος Πάγος και τέλος το Νομισματικό Μουσείο), το μάτι του επισκέπτη περιπλανιέται σε εξαιρετικά διακοσμητικά μοτίβα, ψηφιδωτά, περίφημα ταβάνια και πατώματα, περίτεχνες παραστάσεις σε τείχους και αγγεία, εμπνευσμένες από τα τρωικά και μυκηναϊκά ευρήματα καθώς κι από ανάλογες απεικονίσεις σε Μέγαρα της Πομπηίας.

Τέλος περιήγησης κι επιστροφή σπίτι. Σκέφτομαι πόσο άσχημα συμπεριφερόμαστε τελικά σ' αυτήν την πόλη, πόσο την αδικούμε. Η ερημιά της αυτές τις μέρες αποκαλύπτει περισσότερο την ασχήμια και τις ατέλειες της. Ατέλειες που ωστόσο δεν την κάνουν γοητευτική, αλλά αποκρουστική. Μπαλωμένοι δρόμοι, κακοτεχνίες σε πεζοδρόμια, γκραφίτι σε αγάλματα και τοίχους κεντρικών κτιρίων, σκουπίδια που δεν βρήκαν τον δρόμο για τον κάδο, ανθρώπινα ερείπια ξεχασμένα σε παγκάκια ή εγκαταλειμμένα κτίρια, μυρωδιές από ανθρώπινες εκκρίσεις. Απουσία τουριστών. Στο Νομισματικό Μουσείο εκτός από μας ήταν μια μητέρα με το παιδί της (ξένοι). Στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής, πέρα από μια ομάδα που ξεναγήθηκε στην έκθεση της Σμύρνης και δυο τρεις άλλους, ένας νεαρός τουρίστας είδε τη μόνιμη έκθεση μαζί με μας.

Τους πάνε όλους στην Πλάκα και την Ακρόπολη. Μα δεν θα μπορούσε άραγε η Πανεπιστημίου με τα ελάχιστα εναπομείναντα ιστορικά κτίρια να έχει τουριστικό ενδιαφέρον; Αν ο Δήμος Αθηναίων έκανε καλά τη δουλειά του, δεν θα έπρεπε να είναι καθαροί οι δρόμοι, αν δεν έτρωγαν λεφτά οι διάφοροι γνωστοί- άγνωστοι, δεν θα είχε αποκατασταθεί π.χ το Οφθαλμιατρείο; Πινακίδα στην σκεπασμένη του όψη μας πληροφορεί ότι γίνονται εργασίες αποκατάστασης μέσω κάποιου κοινοτικού κονδυλίου, απ' τις φθορές του σεισμού του 1999. Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ πώς ολόκληρος Παρθενώνας χτίστηκε σε 10 χρόνια και χρειάζονται 13 για ν' αποκατασταθούν φθορές με τη σημερινή τεχνογνωσία...

Η απουσία ενδιαφέροντος απ' όλους τους φορείς για τη συντήρηση της πόλης σ' ένα αξιοπρεπές επίπεδο είναι εμφανής. Η προσπάθεια για τη διάσωση του παρελθόντος της όπου αυτό είναι εφικτό και για την "προώθηση" της τόσο στους τουρίστες, όσο και στους κατοίκους της, θα έπρεπε να είναι στη μόνιμη ατζέντα του Υπουργείου Πολιτισμού, του Δήμου Αθηναίων και όλων των σχετικών φορέων. Εμάς που γεννηθήκαμε εδώ κι εδώ ζούμε προσπαθώντας ακόμα ν' ανακαλύψουμε όμορφες γωνιές και κρυμμένα μυστικά, μας πληγώνει τα μάτια και την ψυχή αυτή η παντελής απουσία αισθητικής.

LEA Festival: Λογοτεχνία εν Αθήναις

Στην Αθήνα της κρίσης εξακολουθούν και γίνονται κάποια ενδιαφέροντα πράγματα. Ένα απ' αυτά είναι και το  4ο LEA, το Ιβεροαμερικανικό φεστιβάλ που διοργανώνεται απ' το Ινστιτούτο Cervantes σε συνεργασία με τις πρεσβείες διαφόρων χωρών της Λατινικής Αμερικής και το Ίδρυμα Μαρία Τσάκος.
Η πρώτη βδομάδα του LEA (11-15/6) ήταν αφιερωμένη στον ιβηροαμερικανικό κινηματογράφο και μάλιστα σε ταινίες που μεταφέρθηκαν από τη λογοτεχνία στη μεγάλη οθόνη.

Σε μια "κρίση τέχνης" ΄λοιπόν, την περασμένη Πέμπτη παρακολούθησα την ισπανική "Κυψέλη" (La Colmena) και τη βραζιλιάνικη "Η Δόνια Φλορ και οι δυο σύζυγοί της" (Dona Flor y sus dos maridos).

Στην "Κυψέλη" παρακολουθούμε διάφορες ανθρώπινες ιστορίες με κοινό σημείο εκκίνησης ένα καφέ στη Μαδρίτη. Ο χρόνος δράσης είναι το 1942 και κοινό μοτίβο οι συνέπειες του ισπανικού εμφύλιου, τόσο απ' τη μεριά των καθεστωτικών, όσο και των αντιφρονούντων. Η ταινία είχε αποσπάσει τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1983.

"Η Δόνια Φλορ και οι δυο σύζυγοί της"  διαδραματίζεται στη Μπαΐα αμέσως μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Βαντίνιο, συζύγου της Δόνιας Φλορ. Εκείνη διευθύνει μια σχολή μαγειρικής κι έχοντας περάσει βασανιστική συζυγική ζωή στο πλευρό του ακόρεστου γυναικά, γλεντζέ και τζογαδόρου Βαντίνιο, αποφασίζει να κάνει στροφή 180 μοιρών και μετά τον θάνατό του παντρεύεται έναν συντηρητικό φαρμακοποιό. Σύντομα, θ' αρχίσει να πλήττει μέσα στην οργανωμένη κι ασφαλή πια ζωή της και θ' αναζητήσει παρηγοριά στις σεξουαλικές φαντασιώσεις της με το πνεύμα του πρώην συζύγου.
Η ταινία γυρίστηκε σε μια εποχή ακμής του βραζιλιάνικου κινηματογράφου κι έσπασε κάθε εισπρακτικό ρεκόρ, αφού το 1976 που προβλήθηκε, έφερε στις αίθουσες πάνω από 12 εκατομμύρια θεατές.

Παράλληλα με τις προβολές, στο υπόγειο του Ινστιτούτο Cervantes λειτουργεί μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση γελοιογραφίας με τίτλο: " Αλληλεγγύη και ισότητα των φύλων", όπου διάσημοι γελοιογράφοι από την Ελλάδα, την Κολομβία, την Κούβα, τη Βραζιλία εκθέτουν τις δημιουργίες τους.
Ενδιαφέρον έχει να παρατηρήσει κανείς πώς πέρα απ' τα όρια του τίτλου της έκθεσης, οι καλλιτέχνες εμπνέονται απ' την τρέχουσα επικαιρότητα και τη σχολιάζουν με την πένα τους.

Η δεύτερη βδομάδα του LEA ξεκίνησε χθες και ολοκληρώνεται την Κυριακή 24 Ιουνίου και είναι αφιερωμένη στη Λογοτεχνία με γενικό τίτλο: "Για έναν καλύτερο κόσμο προσιτό σε όλους". Κατά τη διάρκεια αυτής της βδομάδας, διοργανώνονται συζητήσεις με προσκεκλημένους λογοτέχνες, βιβλιοπαρουσιάσεις, στρογγυλά τραπέζια, μουσικές και γευστικές βραδιές με το άρωμα της κάθε χώρας (Κούβα, Ισπανία, Περού, Μεξικό, Βραζιλία), ενώ παράλληλα θα λειτουργεί έκθεση με βιβλία και προϊόντα κατατεθέν των χωρών που συμμετέχουν.

Πατήστε εδώ για να δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα και κάντε καμιά βόλτα απ' το Ινστιτούτο Cervantes γιατί σε δύσκολους καιρούς σαν αυτούς που διανύουμε, τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να επιβραβεύονται και να τις τιμάμε!

"Τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας"

Από τότε που τα θυμάμαι έδιναν πάντα την ίδια αίσθηση εγκατάλειψης και παραφωνίας. Μέσα σε μια πολυσύχναστη λεωφόρο, ετερόκλητη ως προς τα κακόγουστα κτίσματα που την περιβάλλουν, την άναρχη οικοδόμηση και με το γήπεδο του Παναθηναϊκού απέναντι, τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας είναι απομεινάρια της πρόσφατης ιστορίας.

Όταν ανεγέρθησαν το 1933 με σκοπό να στεγάσουν πρόσφυγες απ' τη Μικρά Ασία, η γύρω περιοχή είχε δίπατα σπιτάκια αραιά το ένα απ' το άλλο και μαρμαράδικα.

Θεωρήθηκαν εξαρχής δείγμα Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα και το πρώτο δείγμα λαϊκής πολυκατοικίας (απαρτίζονται από 228 διαμερίσματα), ενώ συγκαταλέγονται ανάμεσα στα 113 πιο σημαντικά έργα ελληνικής αρχιτεκτονικής του 20ου αιώνα. Αρχιτέκτονες ήταν οι Κίμωνας Λάσκαρης και Δημήτρης Κυριακός.

Τα σπίτια αυτά εγκαταλείφθηκαν το 2001 μετά την πώληση τους στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου.

Ο φωτογραφικός φακός της Κλεποπάτρας Χαρίτου κατάφερε ν' αναδείξει όχι μόνο την ιστορική και αρχιτεκτονική τους αξία, αλλά να τα ζωντανέψει ξανά θυμίζοντας ότι κάποτε τα κατοίκησαν άνθρωποι που είχαν ξεριζωθεί βίαια απ' τη δική τους πατρίδα κι εκεί έφτιαξαν το σπίτι τους. Με άλλα λόγια, οι φωτογραφίες της Χαρίτου τραβηγμένες στα εσωτερικά αυτών των διαμερισμάτων και χωρίς να μετατοπίσει το παραμικρό αντικείμενο προς "διευκόλυνση" των λήψεων της, αποτελούν σημαντικά ντοκουμέντα μνήμης.


Υπάρχει όμως κι άλλη μια ενότητα στις φωτογραφίες της, αυτή της απεικόνισης των κλιμακοστασίων. Εκεί μπορούμε να μιλάμε για έργα τέχνης που παραπέμπουν σε ζωγραφική, αφού η λήψη των φωτογραφιών, το παιχνίδι με το φως και οι αρχιτεκτονικές καμπύλες αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα πράγματα από απλά κλιμακοστάσια ηλικίας 80 χρόνων.

Η έκθεση φωτογραφίας της Κλεοπάτρας Χαρίτου με τίτλο "Τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας¨παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη (κτήριο Πειραιώς) ως τις 6 Μαΐου.