Σύρος, καλοκαίρι 2011 - μέρος 1ο - Το βιβλιοπωλείο

Στην πόλη που τόσο έχω αγαπήσει τα τελευταία 11 χρόνια και που επιθυμώ να ζήσω κάποτε μόνιμα, υπάρχει ένα αγαπημένο μέρος.

Δεν είναι απ' αυτά που θα βρει κανείς σε τουριστικούς οδηγούς, δεν σχετίζεται με φαγητό, ποτό ή διασκέδαση. Είναι απ' αυτά τα μέρη που προσέχεις όταν έχεις πια αρχίσει να νιώθεις οικεία με το περιβάλλον, όταν πετάς από πάνω σου το ταμπελάκι του τουρίστα και βλέπεις την πόλη με άλλο μάτι.

Μιλάω τόση ώρα για ένα βιβλιοπωλείο παλιού καιρού. Δεν πουλάει χαρτικά, παρά μόνο βιβλία. Αυτοί που αγαπούν τα βιβλία θα το αναγνωρίσουν αμέσως. Είναι "old fashionned" βιβλιοπωλείο για τους λάτρεις του είδους, χωρίς περαιτέρω φτιασιδώματα.

Η βιτρίνα του χορταστική, με μεγάλο της μέρος να καλύπτεται από τίτλους σχετικούς με το νησί. Εκεί κείται η "Μεγάλη Χίμαιρα", εκεί ¨Η εποχή των χρυσανθέμων" ή "Η ψυχολογία Συριανού συζύγου" κόκ.

Το σημείο αναφοράς μου όμως για το συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο, είναι οι ιδιοκτήτες του. Πρόκειται για ένα γλυκύτατο ζευγάρι πολύ περασμένης ηλικίας πια που μέχρι και πριν από δυο μήνες ανελλιπώς άνοιγε κι έκλεινε το μαγαζί παρέα, εργαζόντουσαν μαζί δημιουργικά κι αισθανόντουσαν περήφανοι για το μαγαζί τους.

Το στολίδι τους είναι σίγουρα ο πρώτος όροφος του μαγαζιού. Γεμάτος βιβλιοθήκες απ' άκρη σ' άκρη, εκλεκτές εκδόσεις, σπάνια βιβλία, ιστορικά ντοκουμέντα, βραβεία και παράσημα κι ένας μεγάλος χώρος για εκδηλώσεις και φιλολογικές βραδυές. Με το που ανεβαίνεις την ξύλινη σκάλα, η μυρωδιά του χαρτιού - μυρωδιά αγαπημένη για τους βιβλιόφιλους- είναι διάχυτη. Γι' αυτόν τον χώρο ήταν τόση η περηφάνεια τους που αν σ' έβλεπαν σοβαρό αναγνώστη, σε ξεναγούσαν ευχαρίστως εκεί.

Δεν υπήρχε περίπτωση στις επισκέψεις μας μέχρι και πέρυσι να τους ζήταγες έναν τίτλο και να μην σου έλεγαν με κλειστά τα μάτια πού ήταν τοποθετημένος. Το βιβλιοπωλείο τους ήταν το δεύτερο σπίτι τους. Δεν τους γνώρισα ποτέ προσωπικά, αλλά είμαι νομίζω καλός δέκτης αυτού που εξέπεμπαν κι όσες φορές μπήκα στον επαγγελματικό τους χώρο διαπίστωσα την αγάπη και την αφοσίωση τους γι' αυτό που έκαναν. Μέγα ευτύχημα να σ' αρέσει η δουλειά που κάνεις κι εδώ, κάθε φορά που αγόραζες κάτι, ήξερες ότι το είχαν αγγίξει και τοποθετήσει στο ράφι στοργικά κι όχι διεκπεραιωτικά.

Φέτος, ήταν η πρώτη φορά που περνώντας από κει βρήκα το μαγαζί κλειστό. Θορυβήθηκα προς στιγμήν, ρώτησα τους γείτονες κι ευτυχώς έμαθα ότι είναι μεν καλά στην υγεία τους, αλλά αποφάσισαν από κοινού πως ήρθε πια η ώρα ν' αποσυρθούν.

Το μαγαζί το δουλεύουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, ωστόσο επειδή η διαδοχή υπήρξε πρόσφατη, αν ζητήσεις κάτι απ' τον επάνω κυρίως όροφο, ο νεαρός εγγονός θα πάρει τηλέφωνο τον παππού του να τον κατατοπίσει για την ακριβή θέση. Συνέβη μπροστά μας!

Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ξαναδώ ποτέ τον κύριο Στάθη και την κυρία Πόπη στις γνώριμες θέσεις τους, μοιράζομαι ωστόσο μια εικόνα τους που είχα την τύχη να παρακολουθήσω κανά δυο χρόνια πριν και την αφήνω σαν ρομαντική πινελιά στη σκληρή και κυνική εποχή μας.

Στην παραλία της αρχοντικής Ερμούπολης, εκείνος κι εκείνη πάντα κομψοί κι αρχοντικοί, περπατούν χεράκι- χεράκι καθώς πηγαίνουν ν' ανοίξουν το μαγαζί τους για το απόγευμα.