Κι όμως είμαι ακόμη εδώ...

και μέχρι να δω το πλοίο να ξεμακραίνει, δεν θα κάνω άλλα καλοκαιρινά όνειρα από φόβο μήπως και δεν υλοποιηθούν...

Και καθώς το κλεινόν άστυ ερημώνει και πυρώνεται απ' τους καύσωνες ενός ακόμα καλοκαιριού, εξαντλώ σιγά- σιγά τα αποθέματα μου σε βιβλία που κανονικά θα είχαν διαβαστεί ένα μήνα νωρίτερα, (απ' την άλλη, ευκαιρία ν' αγοράσω άλλα, άσε που έχω ακόμη στοκ), ξυπνάω κάποιες νύχτες έντρομη απ' τους ήχους που η ησυχία της νύχτας κάνει εντονότερους (μπας και μπήκε κανένας ανεπιθύμητος στο σπίτι;), μετράω τα καλοκαιρινά μπάνια όπως τότε που ήμουν παιδί (δυστυχώς 3 μόνο προς το παρόν!), κοιτάω το ρολόι μου στο γραφείο μιας κι η ώρα δεν περνάει πια, γυρνάω σπίτι, δυσανασχετώ στην ιδέα του μαγειρέματος (ποιος τρώει με τέτοια ζέστη), ανοίγω τον κλιματισμό και ξαπλώνω μαζί με το βιβλίο μου. Απολαμβάνω το τραγούδι των τζιτζικιών- τα λατρεύω τα τζιτζίκια-τον ήχο τους, όχι το modus vivendi τους- είναι που μαζί με το καρπούζι και το αντηλιακό καρύδας μυρίζουν πιο πολύ καλοκαίρι απ' όλα.

Πενθώ την καμμένη οθόνη του υπολογιστή μου, δυσανασχετώ στην ιδέα του να εισβάλλει κάποιος ανεπιθύμητος στον ιδιωτικό χώρο κάποιου άλλου (φαινόμενο των καιρών κι αυτό), μ' ενοχλεί η παρακμή αυτής της πόλης και των κατοίκων της, χαίρομαι που δεν έχω ακούσει ακόμα από κανέναν τη φράση "καλό χειμώνα".

Είναι που κανείς δεν θέλει να γυρίσει πίσω στη μικρή φυλακή του απ' ό, τι φαίνεται...