Ένα ιταλικό παλιό τραγούδι με τη φωνή της Μίνα ήταν αυτό που μ' έκανε ν' αντικρύσω τον κόσμο πιο αισιόδοξα σήμερα το πρωί, επειδή υπάρχεις εσύ. Τραγουδάω ακόμη τη μελωδία του στο μυαλό μου κι είναι σαν να κυκλοφορώ μ' ένα μεγάλο μυστικό σαν αυτά που έχεις τον πρώτο καιρό που ερωτεύεσαι. Ξέρω, ακούγεται τρελό αλλά τις βρίσκω πια πολύ βαρετές αυτές τις λογικές που στοιχειώνουν τη ζωή μας με κανόνες, πρέπει και δεν. Εγώ, έστω και μετά από τόσα χρόνια, ξανάνιωσα το ίδιο δυνατά όπως στην αρχή και χαμογέλασα με ικανοποίηση στη σκέψη ότι είσαι στο ίδιο σπίτι, κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι και με δυο δρασκελιές μπορώ να έρθω να σου δώσω ένα φιλί και να σου πω ότι ευτυχώς που υπάρχεις, γιατί με δυο η ζωή είναι πιο ωραία και τα όνειρα μπορούν να εξακολουθήσουν- κόντρα στο ρεύμα της εποχής-να περιμένουν ότι θα πραγματοποιηθούν.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Τι ωραίο! :) Πάντα έτσι σας εύχομαι ;)
@renata
:)
Δημοσίευση σχολίου