Χόρεψε μωρό μου, χόρεψε!

Όταν πήγαινα στο Δημοτικό, παιζόταν στην τηλεόραση η παιδική σειρά «Ο κήπος με τ’ αγάλματα». Διαπίστωσα σύντομα ότι ένα κοριτσάκι απ’ το ίδιο σχολείο έπαιζε στη σειρά κι αυτό ήταν έναν γεγονός που κάπως μ’ εξιτάριζε. Αφενός, η μη εξοικείωση με τα πρόσωπα της τηλεόρασης την εποχή εκείνη, αφετέρου η παιδική ζήλεια. Γιατί να παίζει εκείνο το κοριτσάκι κι όχι εγώ;
Πήγα με ύφος στη μαμά μου να της ζητήσω τον λόγο. Πώς δηλαδή η μητέρα του άλλου κοριτσιού μόλις έμαθε ότι ζητούσαν παιδιά το πήρε απ’ το χέρι και το πήγε (είχα φροντίσει στο μεταξύ να μάθω όλο το παρασκήνιο) κι εσύ δεν με πας; Η απάντηση ήταν: «Αυτά είναι για μικρομέγαλα. Ακόμα και τα παιδιά- θαύματα στις αμερικανικές ταινίες είναι δυστυχισμένα».
Δεν με έπεισε βέβαια, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο. Και ας σημειωθεί παρακαλώ ότι την εποχή εκείνη στο συνειδητό μου τουλάχιστον, δεν υπήρχε η παραμικρή υπόνοια να γίνω ηθοποιός. Ως γνωστόν όμως, το μεν χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δε δόξα ουδείς!

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και ο τηλεοπτικός χάρτης έκανε στροφή 180 μοιρών. Στο πέρασμα απ’ την ασπρόμαυρη εικόνα στην έγχρωμη κι απ’ την κρατική στην ιδιωτική τηλεόραση, ο χώρος του θεάματος όχι μόνο χρειάστηκε παιδιά αλλά δημιούργησε και τις συνθήκες για να τα χρειαστεί. Τα λαγωνικά της τηλεόρασης κατάλαβαν εγκαίρως ότι ένα μικρό παιδί «πουλάει» καταρχήν λόγω ηλικίας και ό, τι πουλάει δεν πρέπει να χαραμίζεται...

Έτσι, τα τελευταία χρόνια «ευτυχήσαμε» ως τηλεοπτικό κοινό να δούμε χαριτωμένα κοριτσάκια να πρωταγωνιστούν σε σειρές και κατόπιν να περιφέρονται ως μαϊντανοί σε τηλεοπτικά μπουζούκια, σε απονομές βραβείων, σε διαφημίσεις, σε καθημερινά. Είδαμε μικρό πετυχημένο μπουζουξή να προβάλλεται ως εξαιρετικό ταλέντο από κυριακάτικο σόου, είδαμε παιδική Eurovision και πέρυσι αν θυμάμαι καλά, προβαλλόταν και μια τηλεοπτική εκπομπή «ταλέντων» κι απ’ την οποία κέρδισε ένας πιτσιρικάς που με λάγνο ύφος τραγουδούσε λαϊκά κι ερωτικά άσματα ενώ στο κοινό η μάνα του παραληρούσε από ευτυχία…

Στην ταινία «Little Miss Sunshine», μια ολόκληρη οικογένεια περνάει τα χίλια- μύρια προκειμένου να οδηγήσει τη μικρή κόρη σε διαγωνισμό ομορφιάς. Αψηφώντας τα βαθύτερα ενδο-οικογενειακά τους προβλήματα, τον άνεργο πατέρα, τον προβληματικό γιο ή τον θείο που μόλις συνήλθε από απόπειρα αυτοκτονίας, η οικογένεια ταξιδεύει μ’ ένα σαράβαλο διανύοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα για να προλάβει η μικρή να εμφανιστεί στα παιδικά καλλιστεία. Στον δρόμο πεθαίνει κι ο παππούς αλλά επειδή βιάζονται πολύ, κουβαλάνε το πτώμα μαζί τους κι αποφασίζουν να το θάψουν μετά τον διαγωνισμό. Βλέπετε, ο στόχος είναι σαφής και ιερός...

Πριν από λίγο καιρό άρχισε στην ελληνική τηλεόραση κι ένα πολυδιαφημισμένο show talent. Κάτι ανάμεσα σε σόου και ριάλιτυ απ’ ό, τι κατάλαβα από τα τρέιλερ. Μια επιτροπή που κρίνει ανήλικα παιδιά για τις χορευτικές ή τραγουδιστικές επιδόσεις τους, λιλιπούτειοι προτεινόμενοι για αποχώρηση, αγωνία και χαζοχαρούμενες, ανεγκέφαλες μητέρες που συνοδεύουν με περηφάνεια τα χαρισματικά βλαστάρια τους και με ελεγχόμενη αυστηρότητα τους λένε στο πούλμαν που τους μεταφέρει στο στούντιο: «Εμείς εδώ ήρθαμε για να κερδίσουμε»!

Χρειάζεται να πω κάτι άλλο; Μήπως για τα απωθημένα γενεών που κάποτε υπάκουαν ομαδικά στο comme il faut επάγγελμα του γιατρού ή του δικηγόρου, ενώ τώρα είδαν ότι στο χαζοκούτι μπορούν να έχουν κάτι παραπάνω απ’ τα 15 λεπτά διασημότητας αλά Γούρχωλ;
Και στην τελική, ακόμα και σε άλλον επαγγελματικό χώρο να ανήκεις, μπορείς κάλλιστα να γίνεις νούμερο. Η τηλεόραση θα σου προσφέρει αυτήν τη δυνατότητα, όπως άλλωστε βλέπουμε τις τελευταίες μέρες...