Η εποχή της εσωστρέφειας.

Το Πάσχα προ των πυλών. Οι δρόμοι αρχίζουν και γεμίζουν εκδρομείς, οι γειτονιές αδειάζουν. Βρίσκεις να παρκάρεις πιο εύκολα. Προσπαθείς να προλάβεις τελευταίες εκκρεμότητες. Πάντα συσσωρεύονται τέτοιες πριν τις γιορτές.
Να κατεβάσεις τα καλοκαιρινά. Να ψωνίσεις για τα βαφτιστήρια.
Οι μυρωδιές της Άνοιξης να σου ευφραίνουν την ψυχή. Πάλι καλά- να σκέφτεσαι- με τόσο τσιμέντο και σκουπιδαριό, οι πασχαλιές μυρίζουν. «Ο Ιησούς απ’ τη Ναζαρέτ», το απόλυτο σήμα κατατεθέν της Μεγάλης Εβδομάδας εδώ και χρόνια.
Οι γύρω σου να μιλάνε για νηστεία και να περιμένουν μαγειρίτσες και αρνάκια. Ο φόβος ότι αυτό το Πάσχα θα βρέξει. Ξυπνάς δύσκολα τα πρωινά. Μαζεμένη κούραση; Υγρασία ή η βαρειά ατμόσφαιρα της Άνοιξης;
Οι φίλοι που είναι εδώ, οι λιγοστοί, οι εξής δύο παιδικές, οι σαν αδερφές πια. Οι άλλοι που νόμιζες ότι μπορούσες να ταιριάξεις αλλά δεν επέδειξαν το κατάλληλο ήθος. Οι φιλίες θέλουν ήθος. Όλες οι σχέσεις θέλουν ήθος, αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να συντηρούνται. Οι συμβιβασμοί για να μην μεταβληθείς σ’ ένα πλήρως αντικοινωνικό άτομο. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που σε δέχονται όπως ακριβώς είσαι. Αυτοί που πλήγωσες, αυτοί που σε πλήγωσαν, αυτοί που «έφυγαν», αυτοί που θα’ρθουν. Οι άνθρωποι που γυρίζουν, οι εποχές που εναλλάσσονται.
Καιρός για στροφή προς τα μέσα...

photo:flickr-Poetic Espionage