Βικτωρία- Μαρία

Στον φούρνο της γειτονιάς για ψωμί. Η κυρία με εξυπηρετεί ενώ το κοριτσάκι της, ένα μικρό μελαχρινό σγουρομάλλικο γύρω στα πέντε κάνει την εμφάνιση του με ύφος χιλίων καρδιναλίων, αρπάζει ένα κομπιουτεράκι και υποδύεται ότι κάνει αριθμητικές πράξεις, μιλώντας σε γλώσσα ακαταλαβίστικη. «Πώς σε λένε»; τη ρωτάω με το χαζοχαρούμενο ύφος που συνήθως έχω μπροστά σε μικρά παιδιά. «Βικτωρία Μαρία τάδε», απαντάει με άνεση. Το τάδε είναι το επίθετο. Τα μικρά παιδιά συνήθως λένε όλο το ονοματεπώνυμο τους όταν τα ρωτάς πως τα λένε. Βικτωρία, ωραίο όνομα»! της απαντάω σε τόνο θαυμαστικό. «Γιατί είναι ωραίο»; με ρωτάει με αθώα θρασύτητα. «Ε, δεν το έχουν και πολλά παιδάκια» της λέω» «Ξέρεις κανένα άλλο παιδάκι που να το λένε Βικτωρία»; «Την ξαδέρφη μου» απαντάει στον ίδιο τόνο ξανά. «Α, εντάξει τότε», της λέω και της χαϊδεύω το χεράκι. Το τραβάει απότομα και ρωτάει πάλι κοιτώντας με κατάματα και διερευνητικά συγχρόνως «Γιατί μου χαϊδεύεις το χέρι»; «Γιατί σε συμπάθησα» της λέω. «Να, αν θέλεις χάιδεψε με κι εσύ» και της τείνω και το δικό μου χέρι. «Όχι, δεν θέλω» λέει και μουτρωμένη εξαφανίζεται στα άδυτα του φούρνου.