Σκόρπιες καλοκαιρινές σκέψεις

Παλιότερα η 1η Ιουνίου σήμαινε κάτι ιδιαίτερο. Θυμάμαι τη χρονιά που τέλειωνα την πρώτη δημοτικού. Με πήγαινε η γιαγιά σχολείο και μέσα στο ασανσέρ συναντήσαμε τις δίδυμες Δώρα και Μάχη που έμεναν στην ίδια πολυκατοικία και τέλειωναν τότε την έκτη. «Άντε, σε εννιά μέρες τελειώνει το σχολείο και του χρόνου γυμνάσιο», τους είπε η γιαγιά. Εγώ έκανα υπομονετικά από μέσα μου την μαθηματική πράξη. Με περίμεναν άλλα 11 χρόνια σχολείου, αλλά εκείνη τη στιγμή το μόνο που είχε σημασία ήταν οι εννιά μέρες που απέμεναν. Μετά, θα άρχιζαν οι καλοκαιρινές διακοπές.
Κάποια άλλη χρονιά πάλι, 1η Ιουνίου, με θυμάμαι στην αυλή του σχολείου να παίζω λάστιχο. Ακόμα δημοτικό πήγαινα. Έκανε ζέστη και οι ρυθμοί του σχολείου είχαν χαλαρώσει εντελώς. Καθώς πήδαγα στο λάστιχο μανιωδώς, μέτραγα εννιά μέρες σχολείου ακόμα κι αμέτρητα παγωτά κακάο ΕΒΓΑ που μου άρεσαν πολύ- 5 δραχμές το παγωτό τότε-.
Σήμερα, 1η Ιουνίου του 2006 και δεν έχω να μετρήσω πια εννιά μέρες για το σχολείο, ούτε αριθμό παγωτών, ούτε λάστιχο. Αυτά φαίνεται πέρναγαν στο υποσυνείδητο μου όλη τη μέρα κι έτσι καθώς οδηγούσα πριν από λίγο προς το σπίτι, μου ήρθε στο μυαλό η φράση «μ’ έπιασε το καλοκαίρι» κι αναρωτήθηκα αν στέκει σαν φράση και γιατί δεν τη χρησιμοποιούμε και τόσο. Έχω ακούσει για παράδειγμα κι έχω πει (κάθε χρόνο το λέω) «μ’ έπιασε η άνοιξη», εννοώντας όλη αυτή την ερωτική κι αισιόδοξη διάθεση που βγάζει η συγκεκριμένη εποχή. Η φύση αναγεννάται, τα ζωάκια που έχουν πέσει σε χειμερία νάρκη ξυπνάνε ( η αλεπού δεν ανήκει σ’ αυτά), τα αποδημητικά μας επισκέπτονται και τα δίποδα όπως εμείς, ζητάμε λιακάδες, καφέδες σε υπαίθριους χώρους, έρωτες και μυρωδιές από άνθη λεμονιάς ή γιασεμιού στους δρόμους. Και σήμερα που είναι 1η Ιουνίου, στο μυαλό μου σφηνώθηκε ξαφνικά η φράση «μ ‘έπιασε το καλοκαίρι». Δηλαδή, υπερθεματίζοντας στο προηγούμενο περί ανοίξεως, θέλω μόνο λιακάδες, καθόλου δουλειά, αίσθηση θάλασσας, διακοπές, διακοπές και διακοπές, μεσημεριανούς ύπνους (πόσα χρόνια έχει να μου συμβεί αυτό;) και εννοείται στον υπερθετικό βαθμό ό, τι έχει αφυπνιστεί την άνοιξη.
Όταν μπει το φθινόπωρο, θα με «πιάσει» κι αυτό, πράγμα που σημαίνει μελαγχολία, θ’ ανοίξουν τα σχολεία (καλά αυτό πια δεν με αφορά), θα μικραίνει η μέρα, πρωτοβρόχια (αυτά δεν είναι κι άσχημα) και γκρίνια.
Για τον χειμώνα δεν λέω τίποτα. Αυτός με «πιάνει» με το επιβεβλημένο του δίμηνου Δεκέμβρης – Γενάρης που σημαίνει φόρα τα καλά σου κι ένα χαμόγελο και μην σταματάς να λες Χρόνια πολλά, Καλή Χρονιά και γενικά να εύχεσαι διάφορα, όπως π.χ να ντυθείς αόρατος τις απόκριες!!! Βέβαια, μέχρι τότε έχουμε καιρό.
Τώρα λέω ν' αφήσω τις γκρίνιες και ν' απολαύσω το καλοκαιράκι, έστω και χωρίς το ανέμελο άλλων χρόνων.