Γιαγιά Αννίκα

Το 2010 είναι η τελευταία χρονιά που σε είχε. Εσένα που ήσουν πάντα εκεί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Οι τελευταίοι 5 μήνες από τότε που έφυγες, είναι περίεργοι, άδειοι, δεν σε έχουν. Κοιτάζω τα κλειδιά του σπιτιού σου κλεισμένα σ' ένα μικρό πορτοφολάκι μέσα στην τσάντα μου. Δεν θα τα ξαναχρησιμοποιήσω ποτέ. Ένα χαρτάκι είναι ακόμα μέσα στο αυτοκίνητο μου με τη σημείωση που άφηνα στον γείτονα απέναντι να χτυπήσει το κουδούνι σου αν τον ενοχλεί το αυτοκίνητο μου που του έκλεινε το πάρκιν όταν δεν έβρισκα αλλού να παρκάρω. Δεν θα χρειαστεί ξανά.
Φέτος στις 9 του Δεκέμβρη είχα έναν άνθρωπο λιγότερο να πάρω τηλέφωνο και να ευχηθώ Χρόνια Πολλά. Έφυγες. Έτσι απλά. Και φεύγοντας, πήρες μαζί σου εκείνο το κομμάτι μου που σ' αγαπούσε. Εντάξει, το ξέρω, εξακολουθώ να έχω συναισθήματα για σένα, αλλά είναι πια συναισθήματα μνήμης. Δεν μπορώ να σ' ακούσω, δεν μπορώ να σου τηλεφωνήσω, δεν μπορώ να σου αγγίξω το χέρι.
Ευτυχώς έχω ένα σωρό μνήμες από σένα. Πράγματα παιδικά αλλά και πιο μεγάλα. Να, για παράδειγμα, την περασμένη βδομάδα που ψώνιζα για το χριστουγενιάτικο τραπέζι, μόλις κράτησα στο χέρι μου ένα ρόδι σε θυμήθηκα. Σου έφερνε ρόδια η κυρία Παναγιώτα απ' την πατρίδα της την Ερμιόνη κι εσύ μας τα καθάριζες και μας έδινες τα κόκκινα μπαλάκια τους με ζάχαρη σε μπωλ. Μετά, άδειαζα τις σακκούλες απ' το σούπερ μάρκετ κι έβγαλα τα μπισκότα Μιράντα που είχες πάντα κι έτρωγες με τον καφέ σου και με κέρναγες κι εμένα τα Σάββατα που ερχόμουν να σε δω, πάντα γύρω στις 12 το μεσημέρι. "Δεν θες λίγη ζάχαρη" με ρώταγες; "έτσι θα τον πιεις; δηλητήριο;" Κι εγώ γέλαγα και προσπαθούσα να σου εξηγήσω ότι δεν το κάνω λόγω δίαιτας, αλλά λόγω γεύσης. Κι ύστερα, στενοχωριόσουνα που δεν σε κράταγαν πολύ πια τα πόδια σου και δεν μπορούσες να μου μαγειρέψεις. Δεν σε παρηγορούσε που τόσα μας είχες προσφέρει μια ολόκληρη ζωή και που στο λέγαμε, ήθελες να κάνεις κι άλλα.
Ήσουν η πιο αφοσιωμένη γιαγιά που ξέρω κι αν μ' ακούς από κει που είσαι, αν νιώθεις πόσο μου λείπεις, ξέρεις ότι εννοώ κάθε λέξη που γράφω εδώ κι άλλες τόσες που δεν χρειάζεται να τις γράψω, που μετουσιώθηκαν σε χάδια, αγγίγματα και βλέμματα όσο ήσουν μαζί μας και δάκρυα όταν εκείνο το ζεστό πρωινό του Ιούλη έφυγες.
Όταν ήμουν μωρό, ηρεμούσα μόνο στην αγκαλιά σου, έτσι μου είχες διηγηθεί κι έτσι έλεγαν όλοι. Όταν νοσηλεύτηκα μικρό παιδάκι στο Παίδων, κοιμόσουνα μέρα νύχτα δίπλα μου. Νόμιζα ότι ήμουνα στο σπίτι της γιαγιάς κι όχι στο νοσοκομείο. Όταν πήγαινα σχολείο μου είχες ήδη μάθει την προπαίδεια από πιο πριν, σαν ποίημα κι έτσι την ήξερα. Μας τραγούδαγες, μας έλεγες ποίηματα, παραμύθια, ιστορίες αληθινές κι άλλες βγαλμένες απ' τη φαντασία. Όταν έβαφες κόκκινα αυγά τη Μεγάλη Βδομάδα, μας έδινες ένα πανάκι με λάδι να τα γυαλίζουμε για να νιώθουμε κι εμείς ότι συμμετέχουμε. Όταν έφτιαχνες χαλβά, μας έβαζες μικρές δόσεις σε φορμάκια κι έτσι είχαμε κι εμείς τον δικό μας ανεξάρτητα απ' τον μεγάλο που κρύωνε σκεπασμένος κάτω απ' την πετσέτα της κουζίνας. Όταν λέγαμε τα κάλαντα, ξεκινάγαμε απ' το σπίτι σου γιατί μας έδινες τα πιο πολλά, διακόσιες δραχμές που για την εποχή ήταν σπουδαίο ποσό κι έτσι κάναμε καλό σεφτέ.
Όταν αρρώσταινα, ερχόσουνα κι έστυβες ακούρσατα πορτοκαλάδες, έβραζες κοτόπουλο να πιω τη σούπα και μου' δινες αυγό μελάτο ν' ανοίξει η φωνή μου. Εκμεταλλευόμουνα την αδυναμία που ήξερα ότι μου είχες και σου παράγγελνα στα κρυφά απ' τη μαμά μου που φώναζε να μου φέρεις Μανίνα και Κατερίνα. Και τα έφερνες! Και κάτι Σάββατα βράδυ ερχόμουνα και τα πέρναγα σπίτι σου. Ήμουνα γύρω στα 13 τότε. Βλέπαμε μαζί ελληνική ταινία και μετά εσύ πήγαινες για ύπνο κι εγώ πέρναγα τη φάση μου με τις δρακουλιάρικες ταινίες. Το τι Κρίστοφερ Λι είχα δει τότε, δεν λέγεται! Το πρωί μου έφτιαχνες ψημένο χωμί με φέτα κι όταν έφευγα μου έδινες πάντα ένα εικοσάρικο για να πάρω την Πάττυ. Δεκαπέντε δραχμές έκανε και μου έμεναν και για τσίχλες.
Δεν σ' αγαπούσα όμως μόνο για τις υλικές παροχές. Εντάξει, όταν είσαι παιδί, θες να σου κάνουν τα χατήρια κι έλκεσαι κυρίως απ' αυτούς που σου τα κάνουν. Μεγαλώνοντας όμως, ξεδιπλώθηκε μπροστά μου όλη σου η αφοσίωση σε όλους κι όχι μόνο σε μένα. Στα τρία σου παιδιά, στα έξι σου εγγόνια. Πώς να ξεχάσω ότι ήρθες σπίτι και με περιποήθηκες όταν επέστρεψα από διακοπές το καλοκαίρι του ΄90; Μου έπλυνες μάλιστα και τα ρούχα γιατί θα ξανάφευγα μετά από λίγες μέρες. Μπορούσες να κάνεις το κορόϊδο τότε, ολόκληρη κοπέλα ήμουν. Δεν το' κανες. Ήσουν απόλυτα πιστή. '
Επειτα, ξέρεις κάτι άλλο; Σε θαύμαζα! Έκανες την επανάσταση σου σε νεαρή ηλικία και σ' ένα συντηρητικό περιβάλλον. Έφυγες απ' το χωριό σου για τη μεγάλη πόλη, παντρεύτηκες αυτόν που ερωτεύτηκες και τον ακολούθησες. Τον αγαπούσες πολύ. Πάντα μας μίλαγες γι' αυτόν τον παππού που λίγο είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε. Συντηρούσες όμως τη μνήμη του. Δεν μπορούσες να χωνέψεις το ότι τον έχασες έτσι γρήγορα. Μόνο πριν δυο τρία χρόνια θυμάμαι τον είδες στον ύπνο σου και δεν χάρηκες καθόλου. Φοβήθηκες ότι ήταν σημάδι για σένα. Δεν ήθελες ακόμα.
Καλή μου γιαγιάκα, δεν είναι τυχαίο που πρώτα σε σένα ανακοίνωσα δυο σημαντικά γεγονότα στη ζωή μου, την είσοδο στο Πανεπιστήμιο και τον γάμο μου. Αυτό το δεύτερο μάλιστα ήρθε κάπως αργά για σένα που ξέρω ότι το περίμενες χρόνια νωρίτερα και που πάντα μ' εκνεύριζες όταν μου ευχόσουν σε γιορτές και γενέθλια "Άντε και του χρόνου σπίτι σου". Χάρηκες τόσο όταν το έμαθες. Κολακεύτηκες που το είπα πρώτα σε σένα και μετά στη μαμά μου. Χαμογέλασες και μου είπες: "Καλά ήσουνα κι έτσι, αλλά εγώ είμαι του παλιού καιρού και σε προτιμώ παντρεμένη". "Θέλω να ζήσω τώρα", είπες. "Σ' ευχαριστώ γιατί μου έδωσες ζωή". Δεν έζησες. Μόνο ένα μήνα μετά τον γάμο. Πρόλαβες κι είδες φωτογραφίες τουλάχιστον...
Ξέρω ότι χάρηκες που έβλεπες ότι είμαι καλά. Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό είχες καταπέσει πολύ. Ανακουφιζόσουνα πια περισσότερο στο κρεββάτι. Έχανες σιγά- σιγά το ενδιαφέρον σου για τα εγκόσμια. Είχες σταματήσεις να διαβάζεις, τα χέρια σου δεν σε βοηθούσανε πια για βελονάκι, ακόμα και το περιοδικό για την τηλεόραση που αγόραζες, σε βάραινε. Η τηλεόραση δεν σου κινούσε πια το ενδιαφέρον και οι πολλές κουβέντες σε ζάλιζαν. Κάποια βράδυα ήσουν ξάγρυπνη και συνομιλούσες με τους γονείς σου. Είχες αρχίσει το ταξείδι σου. Τίποτα δεν θα σε σταματούσε.
Δεν κράτησες την υπόσχεση σου να με περιμένεις. Την τελευταία φορά που σε είδα σε αποχαιρέτησα γιατί έφευγα για διακοπές. Ήσουν ήδη αδύναμη. Τα νέα με βρήκαν στο νησί και με γύρισαν πίσω. Τα λουλούδια που αγόρασα ήταν πια γι' αυτό το τελευταίο ταξείδι.
Από τότε ξέρεις, προσπαθώ να κρατάω όλες τις υποσχέσεις που σου έδωσα. Άναψα κεράκι για σένα τον δεκαπενταύγουστο που ήμουνα στη Σίφνο. Ήρθα στο σπίτι που κατοικείς τώρα και θα ξανάρθω. Δεν νιώθω βέβαια άνετα εκεί, αλλά θα ξανάρθω.

Έχω στο σπίτι τη βαλιτσούλα σου, ένα δίσκο σερβιρίσματος, κάτι ποτηράκια του λικέρ, το δαχτυλίδι σου που φόρεσα στο γάμο μου, τη βέρα σου που μαζί μ' αυτήν του παππού μου είχες δώσει πριν χρόνια, μια καρφίτσα, ένα κολιέ, τις φωτογραφίες σου, τα πετσετάκια που μου έκανες με το βελονάκι.

Έχω στη μνήμη μου όλα τα χρόνια που ζήσαμε μαζί. Σχεδόν 40 χρόνια να έχεις γιαγιά, δεν είναι και λίγο έτσι;

'Εχω στην ψυχή μου την αγάπη που μου είχες. Ξέρω ότι η αγάπη δεν χάνεται. Κάπου στο σύμπαν υπάρχει κι εξακολουθεί να μας φωτίζει.

Σε θυμάμαι καθιστή στην πολυθρόνα σου να χαμογελάς. Δεν θέλω να σε θυμάμαι αδύναμη όπως ήσουν στο τέλος.

Μου λείπεις.

Paris avant Noël

Αυτή τη φορά το Παρισάκι το απολαύσαμε κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη...
Καταρχήν, χιόνισε πολύ!!! Αλλά πάρα πολύ!!! και σε σημείο που αγωνιούσα μήπως και δεν πετάξει το αεροπλάνο. Μετά από μια εξαιρετική πτήση (που σημειωτέον το τελευταίο της μισάωρο το απόλαυσα απ' το πιλοτήριο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...) πάνω απ' τις κάτασπρες Άλπεις, προσγειωθήκαμε σ' ένα κατάλευκο Παρίσι όπου στο αεροδρόμιο έριχναν αλάτι για να κατέβουν οι επιβάτες.
Καταρχήν, να διευκρινήσω ότι ένα πρόβλημα οργάνωσης το έχουν οι Παριζιάνοι κι αυτό δεν είναι δική μου διαπίστωση, αλλά διαβεβαίωση φίλης ελληνογαλλίδας που ζει εκεί και ξέρει τι γίνεται. Το βασικό τους θέμα είναι ότι δεν είναι συνηθισμένοι στο χιόνι κι ως εκ τούτου η πόλη είναι κάπως παραλυμένη. Φανταστείτε τώρα να χιονίζει και να έχουν σταματήσει όλα τα μέσα συγκοινωνίας, ενώ οι ταξιτζήδες να το έχουν κλείσει το μαγαζί. Ε, όλος ο κόσμος περπατούσε στους δρόμους και δεν ήταν καθόλου ευχάριστο.
Στο αεροδρόμιο, τα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων για το τρένο είναι έτσι κουρδισμένα που δέχονται ή κάρτα ή κέρματα. Οπότε, αν δεν θες να βάλεις κάρτα ή δεν έχεις έτσι πρόχειρα 8 ευρώ σε κέρματα, πρέπει να στηθείς σε μια ατέλιεωτη ουρά για να εξυπηρετηθείς από τον ένα και μοναδικό υπάλληλο που καθόλου δεν βιάζεται και που θυμίζει λίγο και δημόσιο υπάλληλο της γνωστής μας ψωροκώσταινας...

Στα highlights αυτών των 3 ημερών ξεχωρίζω:

1) τη μεγάλη αναδρομική έκθεση του Monet στο Grand Palais. Παραβλέπω το γεγονός της αναμονής στην ουρά για 2 ώρες έξω στο κρύο και τον χιονιά επειδή τα ηλεκτρονικά εισιτήρια είχαν εξαντληθεί. Κάνω τα στραβά μάτια στο ακατανόητο για μένα να μην δέχεται το μουσείο να προαγοράσεις εισιτήρια. Όταν κάποτε φτάσαμε στο ταμείο, ρωτήσαμε αν μπορούσαμε ν' αγοράσουμε εισιτήρια για τους φίλους μας που θα ερχόντουσαν απ' τις γειτονικές Βρυξέλλες την επόμενη μέρα ειδικά για την έκθεση και θα ήταν κρίμα να φάνε κι αυτοί τόσο στήσιμο στην ουρά. Μας απάντησαν ένα ωραιότατο ΟΧΙ που πολύ με θύμωσε. Δεν είναι δυνατόν τόσο μεγάλα μουσεία να μην έχουν ένα πιο αποτελεσματικό σύστημα εξυπηρέτησης και ειδικά κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες.

Ωστόσο, χαίρομαι που είδα μια τόσο καλοστημένη έκθεση και που απέκτησα μια ολοκληρωμένη εικόνα απ' τα διάσημα αλλά και τα λιγότερο γνωστά έργα που δημιούργησε στον πολύχρονο βίο του ο μεγάλος ιμπρεσιονιστής. Εντάξει, είχα και καλό προσωπικό guide, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι το μουσείο είχε κάνει καταπληκτική δουλειά συγκεντρώνοντας όλους αυτούς τους πίνακες από διάφορα μέρη του κόσμου.

2) το πολύ ενδιαφέρον "Pornographie" στο Petit théâtre de la coline για το οποίο εκτενώς θα αναφερθώ στο έτερο ειδικό βλόγιον. Παρόλη την κούραση μου εκείνη τη μέρα με τρεις μόνο ώρες ύπνου, το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ! Χίλια ευχαριστώ στη φίλη που μου το κανόνισε.

2) τα ωραία φαγάκια στο "Le Pot-Potin De L' été" με την Ελένη, στο "Le Trumilou"με τον Νίκο και στο " Le Cap" με τον Νίκο, τον Bernard και τη Veronique. Μιαμ, μιαμ!!!

4) την ωραία νυχτερινή βόλτα απ' το Hôtel de Ville στην Place Vendome με τους δρόμους φωτισμένους και τα μαγαζιά γιορτινά στολισμένα

5) Το Shakespeare and Company. Τέλειο βιβλιοπωλείο!!! ε, ναι τα βιβλιαράκια μας τα ψωνίσαμε πάλι

6) το απόγευμα που περάσαμε με την φιλενάδα μας απ' το Βρυξελλοχώρι. Τι καλά να μπορείς να βλέπεις τους φίλους σου παντού!!! Γρηγόρη, μας έλειψες!

Έλα όμως που το Παρισάκι είναι πάντα πανέμορφο, οπότε όλα του τα συγχωρείς!!!

"O ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ"

"Ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ"( "The terrible Privacy of Maxwell Sim": όσοι το διαβάσουν θα διαπιστώσουν πόσο λείπει το terrible απ' την ελληνική μετάφραση), είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο του Τζόναθαν Κόου μετρώντας έναν μόνο μήνα κυκλοφορίας στην ελληνική αγορά.

Ο Κόου γνωστός κι αγαπημένος στους βιβλιόφιλους λέει μια ιστορία σχολιάζοντας ταυτόχρονα το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.
Γέννημα θρέμμα της Βρετανίας προ Θάτσερ, στο Μπέρμιγχαμ πριν αυτό αρχίσει ν' αποβιομηχανίζεται, νοσταλγεί συχνά μέσα απ' τα βιβλία του τις περασμένες δεκαετίες. Όχι τόσο γιατί πιστεύει ότι ήταν καλύτερες κοινωνικά όπως πρόσφατα παραδέχτηκε ο ίδιος σε μια συνέντευξη του, αλλά για την εφηβεία και τη νεότητα που παρήλθαν ανεπιστρεπτί.

Αν τα πάντα είναι πολιτική, "ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ", το αποδεικνύει περίτρανα κατορθώνοντας συγχρόνως να περάσει τα σύνορα της πατρίδας του.

Ένας σαραντοχτάχρονος άντρας, ταξειδεύει προς τη Σκωτία με σκοπό να προσωθήσει κάποιες πρωτοποριακές οδοντόβουρτσες. Στην πραγματικότητα, ενώ σωματικά κατευθύνεται προς τα κει που τον οδηγεί ο δορυφορικός πλοηγός του υβριδικού αυτοκινήτου που του παραχώρησε η εταιρεία για την οποία εργάζεται, το μυαλό του γυρνάει στο παρελθόν προσπαθώντας να συνθέσει το παζλ της ίδιας του της ύπαρξης. Πού είναι το πολιτικό στοιχείο; Οργώνοντας με το αμάξι μια χώρα που έχει χάσει κάθε στοιχείο ιδιαιτερότητας, κάθε ταυτότητα που καθόριζε τις μικρές πόλεις και τα χωριά στο διάβα του, βρίσκει σιγουριά στις μεγάλες αλυσίδες εστιατορίων που είναι παντού κοινές, χαίρεται να εξυπηρετείται από αυτόματους πωλητές για να μην αναγκαστεί να πιάσει κουβέντα με κανονικούς ανθρώπους, αρέσκεται να καταβαλώνει τυποποιημένα φαγητά και ικανοποιείται στην ασφάλεια που του προσφέρει μια "φίλη" της φαντασίας του που μπορεί να τον ακούει χωρίς να χρειάζεται ν' απαντήσει. Κι όμως, η ψυχή του αποζητάει την ανθρώπινη επαφή που ωστόσο έχει προσπαθήσει να βγάλει απ' τη ζωή του.
Εγκαταλελειμμένος απ' τη γυναίκα του, αδιάφορος στα μάτια της έφηβης κόρης του, ξεχασμένος από φίλους, με χρόνια κατάθλιψη κι εξάρτηση απ' το φέισμπουκ, μ' έναν πατέρα που ζει σε άλλη ήπειρο και με τον οποίο ποτέ δεν είχε κανονική σχέση, ο Μάξ είναι ένας άνθρωπος του παρόντος μας, ίσως κάπως υπερτονισμένος χάριν συγγραφικής αδείας, αλλά όχι ψεύτικος. Ο Μαξ ζει σε μια εποχή που αδυνατεί ν' αναγνωρίσει τη διαφορετικότητα, όχι λόγω συντηρητισμού αλλά γιατί δεν υπάρχει πια χρόνος στους ανθρώπους να σκύψουν μέσα τους και να κοιτάξουν με ειλικρίνεια τον εαυτό τους και τις επιθυμίες τους.

Πενήντα χρόνια πριν

Δεν μπόρεσα ν΄αντισταθώ και να μην παραθέσω το παρακάτω απόσπασμα- δημοσίευμα προ πεντηκονταετίας σε ελληνική εφημερίδα, στη στήλη των πολιτιστικών:

"Πληροφορούμεθα ότι το έργο του Άγγελου Τερζάκη "Θεοφανώ" παίχθηκε προ ημερών στο Κρατικό Θέατρο της πόλεως Πριλέπ της σερβικής Μακεδονίας " 1 Δεκεμβρίου 1960

Προφανώς πενήντα χρόνια πριν δεν υπήρχε πρόβλημα να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ε;

Σημεία και τέρατα!

Με τη χρονική σειρά των γεγονότων:
Σήμερα άκουσα έξαλλο κόσμο (νεαρής ηλικίας) να λέει ότι το ελληνικό κράτος θα πληρώσει για να φτιαχτεί τζαμί και θ' αφήσει τους αυτόχθονες και γηγενείς να πεινάνε αφού τους πετσοκόβει μισθούς και συντάξεις.
Άκουσα ότι η Ελλάδα είναι στόχος γιατί μας ζηλέυουνε.
Άκουσα ότι έχουμε τεράστια στρατηγική σημασία σαν χώρα, πολύ χρυσό και άφθονο πετρέλαιο.
Σήμερα με ρωτήσανε πως γράφονται οι λέξεις, εισηγμένη, άμεσο, ζημιογόνες, απευθύνεται.
Μου΄ρθε να γελάσω, αλλά μάλλον για κλάματα είναι όλα αυτά.
Αναλύοντας τα παραπάνω, δυστυχώς διαπιστώνω ότι:
Έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, είμαστε ρατσιστές, παίρνουμε στα σοβαρά όσα λένε οι τηλε-κατευθυνόμενοι δημοσιογραφίσκοι των κεντρικών δελτίων και των πρωινών ενημερωτικών εκπομπών. Έχουμε σίγουρα κόμπλεξ κατωτερότητας προς τους ανεπτυγμένους Ευρωπαίους και ανωτερότητας απέναντι στους δύστυχους μετανάστες. Τα εμφανίζουμε εναλλάξ - ανάλογα την περίσταση-. Και είμαστε και βαθειά αγράμματοι. Ίσως από κει να ξεκινάνε όλα.

Aποδείξεις της κρίσης

Οι ολοένα και πιο επίμονοι- σχεδόν επιθετικοί- Πακιστανοί στα φανάρια για να πλύνουν τα τζάμια του αυτοκινήτου
Ο τσαγκάρης της γειτονιάς που τις προάλλες με ρώτησε αν θα τον προπληρώσω ή μια και καλή με την παραλαβή
Οι μοδίστρες της γειτονιάς που πνίγονται στη δουλειά λόγω μεταποιήσεων
Κάτι μισόκτιστες πολυκατοικίες
Η αυξανόμενη ζήτηση για φαγητό στους σκουπιδοτενεκέδες
Οι ύπουλες αυξησούλες στα ράφια των super markets
Η κατά 5 ευρώ αύξηση στον τιμοκατάλογο της αισθητικού
Η απόλυτη ησυχία των επαναστατών στο γραφείο. Καμία νύξη πια για αυξήσεις ή bonus
Ο κόσμος που χαίρεται μ' αυτή την παράλογη για την εποχή ζέστη μιας και δεν θα χρειαστεί ν' ανάψει καλοριφέρ
Τα αμέτρητα φυλλάδια delivery που βρίσκω κάθε μέρα στην πόρτα μου
Η έλλειψη διαφημίσεων στην τηλεόραση. Εντάξει υπάρχουν κάτι λίγες, αλλά καμία σχέση με τον καταιγισμό του παρελθόντος
Η πατέντα του προαναφερθέντος τσαγκάρη της γειτονιάς. Μεταποιεί τα μυτερά παπούτσια σε στρογγυλά

και πάει λέγοντας...

"Στρέλλα"- κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Την είδα μ' έναν χρόνο καθυστέρηση, αλλά ευτυχώς την είδα και την απόλαυσα. Λέω ευτυχώς γιατί η "Στρέλλα" είναι η ζωντανή απόδειξη ενός κινηματογράφου με δυναμική κι ενός σκηνοθέτη με άποψη.

Μακριά απ' το στερεότυπο που θέλει τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο να είναι στιγματισμένος από αργά πλάνα αλλά και αδιάφορος προς εξαγωγή, με εσωστρέφεια, μιζέρια και αισθητική προηγούμενων δεκαετιών, η "Στρέλλα" αποτελεί την εξαίρεση.

Διάβασα εκ των υστέρων τις περιπέτειες της ταινίας μέχρι να φτιαχτεί και να προβληθεί. Η απουσία χρηματοδότησης και οι αρνητικές - ορμώμενες απο ταμπού και απαρχαιωμένες προκαταλήψεις- εγχώριες κριτικές, ευτυχώς δεν της στέρησαν τις υποψηφιότητες για 11 συνολικά βραβεία, τα 4 που απέσπασε τελικά και τα θετικότατα σχόλια απ' το εξωτερικό (εδώ κι εδώ)

Η "Στρέλλα" τολμάει να μιλήσει έξω απ' τα δόντια χωρίς να προκαλεί. Με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο θίγει ένα μείζον ζήτημα, αυτό του ανθρώπου που είναι διαφορετικός αλλά διεκδικεί τα δικαιώματα του απ' τη ζωή και παράλληλα δεν διαφέρει στις ανάγκες και τις επιθυμίες του από τα υπόλοιπα "κανονικά" ανθρώπινα όντα.

Η εξέλιξη της υπόθεσης είναι απρόβλεπτη. Με αναφορές σε ανθρώπινα ερωτήματα υπαρξιακού χαρακτήρα, η ταινία κάνει αναγωγή σε ζητήματα με τα οποία δραματουργικά ασχολήθηκε το θέατρο του 5ου π.Χ αιώνα (αρχαία τραγωδία) και καταλήγει στη θαλπωρή και τη ζεστασιά της οικογενειακής ατμόσφαιρας που επιβάλλουν οι μεγάλες γιορτές (Πρωτοχρονιά).

Η "Στρελλα" είναι μια ακομπλεξάριστη ταινία που πέρα απ' τα βραβεία και τις διακρίσεις, περπάτησε με επιτυχία στις αίθουσες του χειμώνα (στις σινεφίλ, να εξηγούμαστε).

Αφήνω για το τέλος το τερατώδες που διάβασα εδώ και που με θλίβει για την παντελή απουσία κοινής λογικής για να μην πω τίποτα βαρύτερο...

Poznan

Όταν διάβαζα πριν δυο χρόνια αυτό, δεν μπορούσα βέβαια να φανταστώ ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα επισκεπτόμουν την Πολωνική σήμερα και πάλαι ποτέ Πρωσική πόλη που βρίσκεται μια ανάσα από τη γειτονική της Γερμανία αν σκεφτεί μάλιστα κανείς ότι είχα επιπλέον ξεχάσει και το όνομα και την ύπαρξη της. Παρόλα αυτά, πήγα διαβασμένη καλά και με το προαναφερθέν σκονάκι ανά χείρας, πέρασα 5 πολύ ωραίες μέρες στο πανέμορφο Poznan.

Για τα ιστορικά στοιχεία της μικρής αυτής πόλης, σας παραπέμπω στο σκονάκι μου. Θέλω περισσότερο να μιλήσω γι' αυτά που παρατήρησα και μ' εντυπωσίασαν.

Πρέπει να πω ότι τους Πολωνούς δεν τους είχα και τόσο σε εκτίμηση, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί τους θεωρούσα κάπως "βραδείας καύσεως". Να διευκρινίσω εδώ ότι η εκτίμηση μου αυτή προερχόταν αποκλειστικά απ' τον εργασιακό μου χώρο και χαίρομαι που εμπλουτίστηκε και με άλλα στοιχεία και μάλιστα θετικά.
Καταρχήν, οι Πολωνοί είναι πολύ φιλόξενοι. Επειδή ο λόγος του ταξειδιού μας ήταν επαγγελματικός (όχι δικός μου), είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πολύ καλά πόσο ευγενείς, φιλόξενοι και οργανωτικοί είναι. Το συνέδριο για το οποίο πήγαμε ήταν τέλεια οργανωμένο σε όλες του τις λεπτομέρειες και η υποδοχή των καλεσμένων εξαιρετική.
Οι Πολωνοί στο Poznan είναι περήφανοι για τον τόπο τους και καλά κάνουν. Κατοικούν σε μια μικρή πόλη- στολίδι.

Το Poznan δεν είναι αμιγώς τουριστικό μέρος αλλά είναι δημοφιλές γιατί έχει πολύ ανεπτυγμένο συνεδριακό τουρισμό. Επιπλέον, οι κάτοικοι είχαν ανέκαθεν καλές σχέσεις με τη γνώση και την επιστήμη, απόδειξη ότι σήμερα στο Poznan λειτουργούν πάνω από 20 εκπαιδευτικά ιδρύματα και η πόλη μετράει γύρω στους 130.000 φοιτητές.


Πέρα όμως απ' το εμπόριο και τα πανεπιστήμια, το Poznan έχει ενδιαφέρουσα πολιτιστική ζωή. Πάνω από είκοσι μουσεία βρίσκονται στο κέντρο της πόλης, ωδεία, θέατρα και κινηματογράφοι. Τα εστιατόρια και τα καφέ είναι μικρά κομψοτεχνήματα κι αν ο καιρός ευνοεί - όπως στη δική μας περίπτωση- μπορεί κανείς ν' απολαύσει τον καφέ ή το γλυκό του στους μικρούς κήπους των μαγαζιών που μοιάζουν εντελώς παραμυθένιοι.
Εκτός απ' το Cocorico και το Bordo που τα επισκέφθηκα από δυο φορές το καθένα καθώς και το φοβερό Behemot με τις γάτες, ανακάλυψα και το κουκλίστικο republika roz.

Για φαγητό "μίλησαν" κατευθείαν στο στομάχι μου η Brovaria (παλιά μπυραρία όπως μαρτυράει και το όνομα) και το Bazanciarnia.

Πάνω από 3 μεγάλα πάρκα μετρήσαμε σε απόσταση μισής ώρας το ένα απ' το άλλο. Πέρα απ' την τεχνητή λίμνη Malta με εγκαταστάσεις για αθλητικές δραστηριότητες

και το Cytadeli που είναι εκτός από ένας καταπράσινος λόφος, τόπος μνήμης για τους νεκρούς στρατιώτες του Β' παγκοσμίου πολέμου, η πόλη δίνει στους κατοίκους και τους επισκέπτες τη δυνατότητα να περπατήσουν, να βγάλουν βόλτα τα παιδιά τους, να αθληθούν και να χαλαρώνουν ανάμεσα σε δέντρα και νερά.

Αν αναφέρω όλα τα παραπάνω, είναι γιατί θέλω πραγματικά να πω ότι θυμώνω πια πολύ με όσους έχουν ακόμα προκαταλήψεις με τις χώρες και τους ανθρώπους του πρώην ανατολικού μπλοκ. Η μικρή εμπειρία μου απ' την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τώρα την Πολωνία μου δείχνει ότι υπάρχουν εκεί υποδομές εκεί που εμείς δυστυχώς δεν μπορέσαμε ν' αποκτήσουμε αν και τέκνα της δύσης... Αλήθεια, πέστε μου ένα αξιόλογο πάρκο της Αθήνας!
Γι' αυτούς που ακούνε ανατολική Ευρώπη και φαντάζονται κλέφτες και πουτάνες, θα ήθελα να πω ότι πέραν αυτών -που αφθονούν άλλωστε και στη δύση-, η νέα γενιά είναι μοντέρνα, με όνειρα, φιλοδοξίες και γνώσεις. Επιπλέον, δεν διαφέρουν σε τίποτα απ' τους δυτικούς συνομηλίκους τους. Μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες για το μέλλον, έχουν κινητά, σερφάρουν στο ίντερνετ, ψωνίζουν από εμπορικά κέντρα, πάνε σε multiplex κινηματογράφους και μαθαίνουν αγγλικά σαν ξένη γλώσσα. Τα έχουν δηλαδή όλα πια (αυτά που εμείς θεωρούμε απαραίτητα...) έχοντας διανύσει επιπλέον και πολύ μεγάλη απόσταση αυτά τα 20 τελευταία χρόνια που άλλαξε ο χάρτης του κόσμου και κάτι μου λέει ότι δικαίως τους αξίζει να είναι περισσότερο αυτοί παιδιά της Ευρώπης παρά κάτι άλλοι...
Τέλος, δεν μπορώ να μην αναφέρω και την καταπληκτική ποσότητα βότκας που καταναλώνεται σ' αυτήν τη χώρα. Είδα και γεύτηκα μάρκες που δεν τις είχα ξανακούσει ποτέ κι εκτός απ' τις γνώσεις μου για το πολωνικό top 3 της βότκας (Wyborowa, Zybrowka και Zoladkowa) και το μπουκάλι που έφερα μαζί μου, νόμιζω ότι κύλησε αρκετή και στο αίμα μου.

NASDROVIA!!!

Διάστρεμμα πλύστρας!

Σε κάθε πράγμα πρέπει να βρίσκει κανείς την αστεία πλευρά-αν υπάρχουν περιθώρια βέβαια-.
Εγώ χτες και μετά από ενοχλητικό πόνο δέκα ημερών, διαγνώστηκα με σύνδρομο De quervain που προήλθε από υπερχρήση (!) του δεξιού χεριού. Πρέπει λοιπόν να κάνω καθημερινές επαλήψεις με κάποιο διάλυμα και να φοράω έναν ειδικό νάρθηκα που θα μου ξεκουράζει το χέρι και θα μου περιορίζει τις κινήσεις μου.
Το αστείο είναι ότι γουγλίζοντας το σύνδρομο μου σήμερα το πρωί, εκτός απ' την επιστημονική του ονομασία που είναι το εντυπωσιακό στενωτική τενοντοελυτρίτιδα, βρήκα ότι το De quervain είναι γνωστό κι ως διάστρεμμα πλύστρας!!!

το παρόν ποστάκι γράφτηκε με το αριστερό (ε, έκλεψα και λίγο αν και δεν κάνει). Η πλάκα είναι ότι τώρα που δεν πρέπει να κουράζομαι έχω διάθεση για γράψιμο. Ή θα εξασκήσω το αριστερό ή θ'αρχίσω να υπαγορεύω...
Bad timing!

Ολική επαναφορά

Το καλοκαιράκι τέλειωσε. Κυρίως από πλευράς διάθεσης, γιατί ο καλός καιρός εκεί έξω ακόμα καλά κρατάει.

Οι διακοπές μου φαίνονται τώρα μια μακρινή ανάμνηση. Ήδη ένας μήνας και κάτι πέρασε από τις επίσημες διακοπές των 2 εβδομάδων.
Στον σύντομο απολογισμό:
Ιούνιος
Εξοντωτικοί ρυθμοί για δύο μεγάλα events στο γραφείο. 10 μέρες συνεχούς δουλειάς χωρίς ανάσα ούτε το Σαββατοκύριακο. Παρόλα αυτά, γεύματα και δείπνα σε πολύ γνωστά μέρη της Αθήνας, ιδιωτικές ξεναγήσεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, απόλυτα θετικό το feedback (όπως λέμε και αγγλιστί).

Ένα ευχάριστο προσωπικό γεγονός τον Ιούνιο που παρόλο που ξεκίνησε με άγχος λόγω του υπερβολικού φόρτου εργασίας (βλ παραπάνω), εξελίχθηκε σε υπέροχη στιγμή, σε τέσσερις μέρες ξεκούρασης και χαλάρωσης στην αγαπημένη μου αρχοντική Σύρο και σε μια πολύτιμη ανάμνηση που πήρε τη θέση της στο κουτάκι με τα σημαντικά αυτής της ζωής.

Ιούλιος
Επίσημες διακοπές 2 εβδομάδων στην όμορφη Σκύρο που αποτέλεσε επιλογή της τελευταίας στιγμής, αφού γι' άλλα πηγαίναμε κι αλλού το πλοίο μας έβγαλε, αλλά μας εξέπληξε ευχάριστα. Ωραίες παραλίες, καθαρά νερά, καλό φαγητό (ιδιαίτερη μνεία στο λεμονάτο κατσικάκι και στην αστακομακαρονάδα που ανακαλύφθηκε λίγα χρόνια πριν στο νησί λόγω αφθονίας του αστακού και προσπάθειας των νοικοκυράδων να βρουν νέους τρόπους μαγειρέματος για να μην τον βαριούνται - άκουσον, άκουσον!). Η Σκύρος έχει ευγενικούς κατοίκους, λογικές τιμές, ησυχία και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Η απώλεια ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου για το οποίο θα αφιερώσω ξεχωριστό ποστ.

Αύγουστος
4 ακόμη μέρες διακοπών με αφορμή τον 15Αύγουστο κι ένα δανεικό σκάφος που μας ταξείδεψε σε Κύθνο, Μήλο και Σίφνο.

Τι ωραία να είσαι συνέχεια μέσα στη θάλασσα!

Γραφείο, ησυχία, άδειοι δρόμοι, αναβολές για όλα, η απόλυτη ραστώνη του καλοκαιριού κι ενός καυτού Αυγούστου που φέτος μας "έλειωσε" και μας ταλαιπώρησε malgre tout (στη γαλλιστί αυτή τη φορά).Αν και στην Αθήνα, κοιμόμουνα με το νανούρισμα των τζιτζικιών και μου άρεσε για αλλαγή αν σκεφτεί κανείς ότι δεν άκουγα τον συνηθισμένο ήχο της μπάλας απ' το σχολείο απέναντι μας (που κάθε καλοκαίρι μετατρέπεται στον απόλυτο εφιάλτη μας).

1 μερούλα στην Επίδαυρο για τον πολυσυζητημένο "Οθέλλο" (θα γράψω αναλυτικά στο άλλο μπλογκάκι).Αφίξεις συγγενών και φίλων απ' την αλλοδαπή

2 ακόμα μέρες στο Porto Hydra σ' ένα περιβάλλον ρετρό με άρωμα εποχής από τα τέλη του '70 και τις αρχές '80.

"Λυσιστράτη" στο Άλσος Νέας Σμύρνης (θα γράψω και γι' αυτήν)

Δυο πολύ ωραία τραπεζώματα με φίλους και συγγενείς απ' την αλλοδαπή.

κι άλλα τραπέζια (φιλικά κι επαγγελματικά) έξω

Ένα μόνο (δυστυχώς αλλά ελπίζω ο καιρός να ευνοήσει και γι' άλλα) θερινό σινεμά στην όμορφη "Αίγλη" ("Inception"- μάλλον δεν θα γράψω γι' αυτό)και ανάμεσα σε άλλα, νέα και παλιά πρόσωπα, αναπάντεχες εκπλήξεις, επαναπροσδιορισμός αγαπημένων προσώπων. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να αναλώνεσαι με πρόσωπα που δεν το αξίζουν.

Το παρόν ποστ αποτελεί εκτός από απολογισμό, υπόσχεση να μπω σε κανονικούς ρυθμούς πια, όσο κι αν το μυαλό μου ακόμα ταξειδεύει.

Nefes

Λίγο πριν αποχαιρετηθούμε για τις καλοκαιρινές διακοπές, να σας πω για την τελευταία μου γεύση απ' τα δρώμενα της πόλης.
Χτες ήταν η τελευταία παράσταση που έδωσε το χοροθέατρο του Βούπερταλ σε σκηνοθεσία και χορογραφία Pina Βausch στο Μεγαρο Μουσικής.
Ο τίτλος της παράστασης είναι Nefes που στα τουρκικά σημαίνει ανάσα.
Η Pina Βausch είχε εμπνευστεί τη συγκεκριμένη παράσταση το 2003, την εποχή του πολέμου με το Ιράκ. Βασικό μοτίβο η Κωνσταντινούπολη. Εικόνες από τις παραδόσεις της Πόλης, τα χαμάμ, οι Σούφοι, οι δερβίσηδες, ο χορός της κοιλιάς.
Εξαίσιοι και άρτιοι τεχνικά οι 20 χορευτές (10 άντρες και 10 γυναίκες) του χοροθεάτρου του Βούπερταλ. Καταπληκτικά τα κοστούμια της Marion Cito κι ευρηματικό το βίντεο και το σκηνικό του Peter Pabst.
Μέσα στις 2,5 ώρες που κράτησε η παράσταση, ταξειδέψαμε σ' όλες τις γωνιές της Πόλης. Η μουσική επιμέλεια των Matthias Buckert και Andreas Eisenschneider βασισμένη τόσο σε παραδοσιακά, όσο και σε πιο σύγχρονα κομμάτια (μέχρι και Astor Piazzolla ακούσαμε) έντυσε το ταξείδι άλλοτε με μελαγχολική κι άλλοτε με πιο ευχάριστη διάθεση.

Κι έτσι, με την ελπίδα να ταξειδέψουμε κάποτε και ρεαλιστικά στην Πόλη, φεύγω τώρα για μια ανάσα καλοκαιρινών διακοπών και εις το επανιδείν!