Σούπερ μάρκετ παιχνιδιών.

Χθες το πρωί, ημέρα Σάββατο βρέθηκα σ’ ένα απ’ αυτά τα σούπερ μάρκετ παιχνιδιών, δεν έχει σημασία σε ποιο, εξάλλου όλα ίδια είναι. Επιπλέον, μην του κάνουμε και διαφήμιση. Το εν λόγω ποστ αρνητική χροιά θα έχει.

Πήγα λοιπόν προς ανεύρεση λαμπάδων μια και το Πάσχα πλησιάζει και τα καθήκοντα της νονάς διαγράφονται πια στον κοντινό ορίζοντα. Βγήκα άπραγη και ορκίστηκα να μην ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί μέσα ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να μην το ξαναπατήσω.

Θα με ρωτήσετε δικαίως για ποιον λόγο πήγα.Δεν ήξερα τι θα δω; Ναι, μάλιστα! Ήξερα. Αλλά, λίγο που δεν έχω χρόνο να ψάξω στα σωστά παιχνιδάδικα, (λίγα απέμειναν, αλλά ευτυχώς υπάρχουν), λίγο που το προαναφερθέν σούπερ μάρκετ βρίσκεται στα 10 λεπτά με τα πόδια απ’ το σπίτι, είπα να το τολμήσω.

Μυρίζει έντονα πλαστικό εκεί μέσα. Η ποιότητα νομίζω είναι γνωστή σε όλους. Παίρνεις ένα παιχνίδι πολύ φθηνότερα απ’ ότι περίμενες και σε λίγες ώρες δεν υπάρχει πια. Εντάξει, τα παιχνίδια είναι αναλώσιμα. Και τα σημερινά παιδιά έχουν κορεστεί. Δεν τα εντυπωσιάζει τίποτα και βαριούνται εύκολα.

Μήπως όμως αυτός δεν είναι λόγος να τα φορτώνουμε με ένα ακόμα χαμηλής αισθητικής και ποιότητας παιχνίδι; Μήπως αν μπορούσαμε να τα μυήσουμε στον ουσιαστικό ρόλο ενός παιχνιδιού, τον παιδευτικό και ψυχαγωγικό συγχρόνως, κάναμε και τον κόπο να ξοδέψουμε περισσότερο χρόνο στην ανεύρεση καλύτερων παιχνιδιών;

Κι επειδή όλα αλυσίδα είναι, σκέφτομαι ότι τελικά αυτή η κατάντια της εποχής μας να μην περισσεύει πια ποιοτικός προσωπικός χρόνος, έχει οδηγήσει στην ανάγκη του εύκολου διεξόδου. Η ανάγκη να εξαργυρώσουν οι γονείς τις τύψεις τους για το ότι δεν έχουν χρόνο να δουν τα παιδιά τους ή ν’ ασχοληθούν μαζί τους, τους ανοίγει την πόρτα σ’ ένα σούπερ μάρκετ που στα ράφια του θα αναζητήσουν τα υποκατάστατα. Κι έτσι μαζί με τα γρήγορα, διεκπεραιωτικά ψώνια απ’ το σούπερ μάρκετ, πολλές φορές λίγο πριν κλείσει, βάζουμε στο καλάθι κι ένα ακόμη παιχνίδι που θα έχει ημερομηνία λήξης ίδια μ’ αυτήν του φρέσκου γάλακτος. Και τιμή ίσως παρεμφερή.

Αν τα γράφω όλα αυτά, παρόλο που δεν έχω παιδιά κι έτσι πιθανώς δεν δικαιούμαι να μιλάω, δεν είναι πάντως για να κάνω την έξυπνη. Απλώς, παρατηρώντας τη γενικότερη χαμηλή ποιότητα γύρω μου, απ’ αυτά που τρώμε μέχρι αυτά που βλέπουμε στο χαζόκουτο, αναλογίζομαι μήπως μπορούμε τουλάχιστον κάτι να προλάβουμε αν απαγορεύσουμε την εισβολή του φτηνιάρικου στα παιδικά δωμάτια και κατά συνέπεια στα παιδικά μάτια και στις παιδικές ψυχές.

Το καλό γούστο διαμορφώνεται και μπορεί να φανεί χρήσιμο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Για την ιστορία, οι λαμπάδες θ’ αγοραστούν από μικρό συνοικιακό μαγαζί