BE(NE)LUX

Το Λουξεμβούργο ήταν το απωθημένο της προηγούμενης φοράς. Το ίδιο και η Αμβέρσα και κάποια αξιοθέατα στο χωριό (όταν λέμε χωριό, εννοούμε το Βρυξελλοχώρι όπως λέει και μια ψυχή).Θαρρείς λοιπόν κι έπρεπε να επιστρέψουμε σύντομα για να ολοκληρωθεί το ταξείδι. Καλά, μην νομίζετε τώρα ότι δεν έχουμε λόγους να επιστρέφουμε ξανά και ξανά. Η γύρω περιοχή είναι άκρως υποσχόμενη...

Όταν όλοι εργάζονται και κάνεις τον τουρίστα, έχεις το χαιρέκακο ύφος ότι εσύ είσαι ελεύθερος κι ωραίος να διαχειριστείς όπως θέλεις τη μέρα σου. Όπερ και εγένετο δηλαδή, βοηθούντος και του καιρού που λίγο βροχερός ήταν, αλλά σε καμία περίπτωση παγερός. Και ξημέρωσε Πέμπτη...Πρώτη στάση το Filigranes που έχει τα πάντα γύρω απ’ το βιβλίο και όχι μόνο, για να προμηθευτώ ένα βιβλιαράκι που εδώ στας Ανατολάς δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει, αλλά ευτυχώς υπάρχει πάντα η λύση της Εσπερίας.!!!

Τι δεν είχα δει καθόλου την προηγούμενη φορά; Ένα μουσείο.Ε, αυτήν την φορά είδα δύο.

Πρώτη στάση στο Musee des Beaux Arts που είναι κοντά στο παλάτι. Στο Βρυξελοχώρι, οι πινακίδες είναι λίγο περίεργα βαλμένες για να το θέσω κάπως κομψά. Κοινώς, δεν αρκεί απλώς να τις εμπιστευτείς, θέλει και προσωπικό μόχθο...

Το Μουσείο κανονικά έχει παλιά και νέα πτέρυγα. Τώρα ήταν ανοιχτή για το κοινό μόνο η παλιά. Είδα πίνακες πολλών Φλαμανδών όπως του Rogier van der Weyden, του Petrus Christus, του Dirk Bouts, του Hans Memling, του Jan Breguel αλλά και του Roubens καθώς και του μαθητή του Van Dyck, διάσημου προσωπογράφου της Αυλής.

Το Μουσείο της πόλης των Βρυξελλών είναι ένα τριώροφο μουσείο στην Grand Place που σε ξεναγεί στην ιστορία της πόλης. Εκεί ανάμεσα σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης, πορσελάνες, επάργυρα, γκραβούρες, σπάνιες εκδόσεις και ταπισερί, είδα και τις 600 στολές του Manneken Pis.

Το φοβερό πιτσιρίκι είναι ντυμένο από Λουδοβίκος της Γαλλίας ως Κοζάκος του Ρωσικού στρατού, ινδιάνος, αλλά και ευζωνάκι στα γαλανόλευκα. Η τελευταία φορεσιά που του έχουν φτιάξει είναι κινεζική και του πάει κι αυτή πολύ, όπως κι όλες οι άλλες. Περιττό να σας πω, ότι ανεξαρτήτως ενδυμασίας, το αγοράκι ουρεί πάντα…

Η Αμβέρσα ήταν η πόλη που δεν είχαμε δει την προηγούμενη φορά- όπως είπα ήδη. Υπήρξε σημαντικό οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο ήδη απ’ τον Μεσαίωνα, όχι μόνο γιατί το λιμάνι της είναι το τρίτο μεγαλύτερο στην Ευρώπη μετά το Αμβούργο και το Ρότερνταμ, αλλά και γιατί εκεί μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισαν να ελέγχουν οι Χασιδίτες Εβραίοι, το εμπόριο διαμαντιών, σημαντική οικονομική δραστηριότητα στην πόλη, που είναι ένα από τα διεθνή κέντρα του κλάδου. Στην Αμβέρσα ιδρύθηκε το πρώτο Χρηματιστήριο Αξιών το 1460 κι εκεί επίσης άνθισε ιδιαίτερα η τυπογραφία με τα εργαστήρια του Χριστόφορου Πλαντέν οι εκδόσεις των οποίων συνετέλεσαν στο να γίνει η πόλη κέντρο της πνευματικής ένωσης του Ουμανισμού.

Το πρώτο αξιοθέατο που μας εντυπωσίασε ήταν ο επιβλητικός σιδηροδρομικός σταθμός Centraal. Έχει διατηρηθεί το παλιό τμήμα του σταθμού κι έχει εκμοντερνιστεί ο υπόλοιπος με τρόπο τέτοιο που να συνυπάρχει αρμονικά το παλιό με το νέο στοιχείο.

Αυτή άλλωστε η αρμονική συνύπαρξη παλιού και νέου είναι χαρακτηριστική σε όλη την Αμβέρσα που διατηρεί τα στοιχεία του παρελθόντος της, αλλά είναι συγχρόνως και μια πόλη με ωραία καφέ, μαγαζιά με τις νέες τάσεις της μόδας, νεαρόκοσμο και ροκ ατμόσφαιρα στην περιοχή που λέγεται Quartier latin.

Η Αμβέρσα προσφέρεται για περπάτημα. Το ιστορικό της κέντρο είναι γεμάτο από μνημεία, εκκλησίες και αγάλματα – όπως αυτό του Ρούμπενς στην Groenplaats ή το άγαλμα του Ρωμαίου στρατιώτη - ήρωα Silvio Brabo που σκότωσε τον γίγαντα ο οποίος, σύμφωνα με το μύθο, ζούσε στις όχθες του ποταμού Scheldt και αποκεφάλιζε όποιον ψαρά αρνιόταν να του πληρώσει φόρο.
Το πέτρινο κάστρο Steen στην είσοδο του ιστορικού κέντρου της πόλης, χτισμένο τον 13ο αιώνα, προσφέρεται επίσης για περπάτημα κι έχει θέα στο ποτάμι.

Το μουσείο που επισκεφτήκαμε είναι το σπίτι που έζησε και δημιούργησε ο Ρούμπενς. Πρόκειται για έναν πολύ ενδιαφέροντα χώρο στον οποίο εκτίθενται όχι μόνο πίνακες του ίδιου του Ρούμπενς ή και μαθητών του όπως του Van Dyck, αλλά και ανεκτίμητα κομμάτια της συλλογής του, αγαλμάτινες προτομές, χρυσά κοσμήματα, σπάνια νομίσματα κά, όλα ενδεικτικά της ευημερίας του καλλιτέχνη.

Το Λουξεμβούργο ήταν το κομμάτι που μας έλειπε στη λέξη Benelux. Το μεγάλο Δουκάτο βρίσκεται σε απόσταση 1, 5 ώρας με το αυτοκίνητο βόρεια των Βρυξελλών. Το όνομα του προέρχεται από τς λέξεις Lätzte-bourg που θα πει ο τελευταίο κάστρο. Πράγματι, το Λουξεμβούργο υπήρξε το τελευταίο κάστρο της περιοχής των Αρδεννών που ήταν η επικράτεια του πρώτου μονάρχη που αναγνωρίζει η χώρα, του Ζίγκφριντ . Όλα αυτά το σωτήριον έτος 963 μΧ. Το 1354 έγινε δουκάτο και υπαγόταν άλλοτε στους Βουργουνδούς, άλλοτε στους Γάλλους, τους Ισπανούς ή τους Ολλανδούς. Το 1890 έγινε ανεξάρητο κράτος ενώ κατά τους δύο παγκόσμιους πολέμους η χώρα καταλήφθηκε από Γερμανικά στρατεύματα. Το 1944 η χώρα έγινε γνωστή από τη Μάχη των Αρδεννών. Ο Στρατηγός Πάττον στήριξε την αμερικανική αντεπίθεσή στον άξονα Λουξεμβούργο - Τρίερ και σχεδόν κάθε μικρό χωριό της χώρας έγινε και ένα μικρό θέατρο μάχης με πολλές καταστροφές. Είναι πάρα πολλά τα μνημεία που υπάρχουν σήμερα σε αυτά τα χωριά όπου κυματίζουν η Λουξεμβουργική και Αμερικανική σημαία δίπλα - δίπλα. Ο Αμερικανός Στρατηγός Τζόρτζ Πάττον είναι ενταφιασμένος, από το 1945, στο στρατιωτικό κοιμητήριο του Σάντβάϊλερ που δημιουργήθηκε για να στεγάσει αρχικά μερικούς απ’τους νεκρούς της μάχης των Αρδεννών ενώ ένας μεγάλος αδριάντας του είναι στημένος στην πόλη του Έττελμπρυκ (30 χλμ βόρεια απ το κέντρο της πρωτεύουσας) που βλέπει τους λόφους μέσα απο τους οποίους εμφανίστηκε η γερμανική επίθεση.Το Λουξεμβούργο υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Το Λουξεμβούργο το περπατάει κανείς μέσα σε μια ώρα και γρήγορα διαπιστώνει ότι είναι πεντακάθαρο, πολιτισμένο, ήσυχο και δεν του λείπει τίποτα, παρά το μικροσκοπικό του μέγεθος. Οι Λουξεμβουργιανοί είναι ευγενείς, μιλάνε γαλλικά, γερμανικά και τη δική τους διάλεκτο, τα λουξεμβουργιανά και έχουν ως βασικό τους μότο τη φράση: "Mir wolle bleiwe wat mir sin" που αναγράφεται σε κτίρια και σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει "δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Θέλουμε να παραμείνουμε όπως είμαστε", αναφερόμενοι στην πολιτιστική τους ταυτότητα.

Ο καιρός ήταν ευνοϊκός κι έτσι θαυμάσαμε και το Σαββατιάτικο παζάρι μπροστά στην κεντρική πλατεία με κάθε λογής μικροπράγματα. Ξεχωρίζουν τα πουλάκια από πηλό που αποτελούν παράδοση της χώρας, είναι χειροποίητα και φτιάχνονται κάθε χρόνο την Πεντηκοστή. Τα περισσότερα μάλιστα έχουν σκαλισμένη στο κάτω μέρος τους τη χρονιά κατασκευής τους.

Είδαμε το Δημαρχείο, τον Καθεδρικό αλλά και το Παλάτι που είναι στην πραγματικότητα ένα μεγάλο εντυπωσιακό αλλά όχι κραυγαλέο σπίτι του 16^ου αιώνα που στεγάζει διοικητικές υπηρεσίες, αφού η κατοικία του Δούκα είναι εκτός πόλης, στην εξοχή. Έξω απ’ το παλάτι υπάρχει φρουρά ενός ατόμου και ακριβώς στη μεσοτοιχία βρίσκεται και η μινιατούρα Βουλή του. Τα κτίρια που σε άλλες χώρες είναι μεγαλοπρεπή όπως το Παλάτι- όπου υπάρχει- και η Βουλή, εδώ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αντιθέτως, η Τράπεζα κατέχει δεσπόζουσα θέση και χωροταξικά, αλλά και με την ουσιαστική σημασία της λέξης...

Στο κέντρο της πόλης υπάρχει ένας πολύ μεγάλος βράχος, το εσωτερικό του οποίου χρησίμευε ως οχυρό για τους κατοίκους της πόλης. Τα πρώτα οχυρωματικά έγιναν από τον Κόμη των Αρδεννών ο οποίος πρώτος αντιλήφθηκε τη στρατηγική αξία του χώρου το 963 μ.χ. Έκτοτε κάθε κατακτητής συμπλήρωνε και ένα μέρος στην οχύρωση για να γίνει το Λουξεμβούργο το μεγαλύτερο οχυρό στην Ευρώπη μετά το Γιβρατάρ. Σήμερα το οχυρό μέσα στο βράχο θυμίζει ολόκληρη πόλη και είναι ανοικτό στο κοινό. Κατεβαίνεις μάλιστα είτε με τα πόδια ή με ασανσέρ από κάποιο σημείο της Πάνω Πόλης Όλη αυτή η επονομαζόμενη Κάτω Πόλη έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Πριν από 20 χρόνια υπήρχαν έντονα σημάδια εγκατάλειψης- όπως πληροφορηθήκαμε απ’ τους ντόπιους-. Σήμερα έχει αξιοποιηθεί με μικρά μαγαζάκια για καφέ ή φαγητό αραδιασμένα δεξιά κι αριστερά, με τραπεζάκια έξω όταν το επιτρέπει ο καιρός κι ευτυχώς αρκετή ησυχία!

Το δείπνο μας το πήραμε σε μια πολύ γκουρμέ μπρασερί σ’ ένα κάστρο, 20 λεπτά έξω απ’ την πόλη και για να σας δώσω μια ιδέα, ρίξτε μια ματιά στις φωτογραφίες…