Ευλόγησον!

Κρίμα και τον είχα σε κάποια εκτίμηση! Όχι εξ ιδιότητας πάντως!
Για τον αρχιεπίσκοπο μιλάω. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, στους παπάδες δεν πρέπει να έχεις καμία εμπιστοσύνη τελικά.
Θα μου πείτε γιατί τον είχα σε εκτίμηση; Μα, επειδή so far ήταν αθόρυβος, σε αντίθεση με τον προκάτοχο του που έκανε τα πάντα για να γίνεται αισθητή η παρουσία του.
Τώρα λοιπόν, τα ράσα έπεσαν(αυτό κατά το οι μάσκες έπεσαν) κι ο Ιερώνυμος ζητάει από τον υπουργό παιδείας(σ.σ τον Σπηλιωτόπουλο καλέ που θα κάνει και τον ανοιχτό διάλογο) να παραμείνουν υποχρεωτικά τα θρησκευτικά στο σχολείο και να αυξηθούν μάλιστα και οι ώρες διδασκαλίας... θεοκρατικό κράτος η Ελλάδα, θα τρίζουν τα κόκκαλα του δωδεκάθεου αν μη τι άλλο... Αυτό το λέω, γιατί οι νεοέλληνες έχουν κάνει έναν αχταρμά στο μυαλό τους. Και άξιοι απόγονοι αρχαίων ενδόξων -ειδωλολατρών-προγόνων και Χριστιαννοί Ορθόδοξοι. Μην ξεχνιόμαστε! Ό,τι μας συμφέρει τελικά!
Λοιπόν για να επανέλθω: ο αρχιέπίσκοπος ζητάει αύξηση διδακτικών ωρών σε όλες τις βαθμίδες: και στα Τεχνικά και Επαγγελματικά Λύκεια. Διότι, λέω εγώ, αν πάθεις βραχυκύκλωμα και φωνάξεις τον Ηλεκτρολόγο, να ξέρει αυτός να κάνει και καμιά προσευχή για την πλήρη αποκατάσταση της ζημιάς!
Επίσης, απαιτεί να διοριστούν και οι 4.000 άνεργοι πτυχιούχοι θεολόγοι, αρχής γενομένης απ' τα δημοτικά. Γιατί να έχουν τα παιδάκια εξειδικευμένο καθηγητή φυσικής αγωγής, μουσικής ή ξένης γλώσσας; Να έχουν κι έναν θεολόγο για να καταλαβαίνουν τη διαδρομή του Μωυσή καλύτερα...
Θεολόγοι-τονίζει ο κ. Ιερώνυμος- θα μπορούσαν να διοριστούν για την ξενάγηση σε μουσεία ή να αξιοποιηθούν στον θρησκευτικό τουρισμό...
Μάλιστα! Δηλαδή, οι αρχαιοελληνικοί κούροι θα καλύπτονται στα επίμαχα σημεία όταν συνοδεύει και ξεναγεί ο θεολόγος ε; Κι, απ' ότι καταλαβαίνω, τα πιτσιρίκια θα ξυπνάνε με χαρά το πρωί για να πάνε εκδρομή σε κάποιο μοναστήρι της Αττικής όπου στο τέλος θα τα κερνάνε και λουκούμι!
Θυμάμαι εκείνο το κορίτσι, τη Φοίβη, απ' τα γυμνασιακά μου χρόνια που ανήκε σε άλλο θρήσκευμα και την ώρα των θρησκευτικών την έβγαζαν έξω απ' την τάξη. Η Φοίβη αποτελούσε μεινότητα για την κοινή θρησκευτική συνείδηση που επικρατούσε κατά την επίσημη γραμμή του Υπουργείου στο σχολείο. Και πολύ φοβάμαι ότι αν τελικά εφαρμοστούν αυτά που ζητάει η εκκλησία απ' την Πολιτεία (το μικρό ε και το κεφαλαίο Π,τα έγραψα επίτηδες έτσι), ο θρησκευτικός ρατσισμός θα είναι μια πραγματικότητα των πρώτων σχολικών χρόνων ήδη.
Κλείνοντας, αναρωτιέμαι μήπως έπρεπε να είχα τελικά δηλώσει και τις Θεολογικές σχολές στη Δέσμη το πάλαι ποτέ. Δεν θα κινδύνευα από ανεργία τουλάχιστον!

Για να διαβάσετε το πλήρες κείμενο της επιστολής, εδώ

Σούπερ μάρκετ παιχνιδιών.

Χθες το πρωί, ημέρα Σάββατο βρέθηκα σ’ ένα απ’ αυτά τα σούπερ μάρκετ παιχνιδιών, δεν έχει σημασία σε ποιο, εξάλλου όλα ίδια είναι. Επιπλέον, μην του κάνουμε και διαφήμιση. Το εν λόγω ποστ αρνητική χροιά θα έχει.

Πήγα λοιπόν προς ανεύρεση λαμπάδων μια και το Πάσχα πλησιάζει και τα καθήκοντα της νονάς διαγράφονται πια στον κοντινό ορίζοντα. Βγήκα άπραγη και ορκίστηκα να μην ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί μέσα ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να μην το ξαναπατήσω.

Θα με ρωτήσετε δικαίως για ποιον λόγο πήγα.Δεν ήξερα τι θα δω; Ναι, μάλιστα! Ήξερα. Αλλά, λίγο που δεν έχω χρόνο να ψάξω στα σωστά παιχνιδάδικα, (λίγα απέμειναν, αλλά ευτυχώς υπάρχουν), λίγο που το προαναφερθέν σούπερ μάρκετ βρίσκεται στα 10 λεπτά με τα πόδια απ’ το σπίτι, είπα να το τολμήσω.

Μυρίζει έντονα πλαστικό εκεί μέσα. Η ποιότητα νομίζω είναι γνωστή σε όλους. Παίρνεις ένα παιχνίδι πολύ φθηνότερα απ’ ότι περίμενες και σε λίγες ώρες δεν υπάρχει πια. Εντάξει, τα παιχνίδια είναι αναλώσιμα. Και τα σημερινά παιδιά έχουν κορεστεί. Δεν τα εντυπωσιάζει τίποτα και βαριούνται εύκολα.

Μήπως όμως αυτός δεν είναι λόγος να τα φορτώνουμε με ένα ακόμα χαμηλής αισθητικής και ποιότητας παιχνίδι; Μήπως αν μπορούσαμε να τα μυήσουμε στον ουσιαστικό ρόλο ενός παιχνιδιού, τον παιδευτικό και ψυχαγωγικό συγχρόνως, κάναμε και τον κόπο να ξοδέψουμε περισσότερο χρόνο στην ανεύρεση καλύτερων παιχνιδιών;

Κι επειδή όλα αλυσίδα είναι, σκέφτομαι ότι τελικά αυτή η κατάντια της εποχής μας να μην περισσεύει πια ποιοτικός προσωπικός χρόνος, έχει οδηγήσει στην ανάγκη του εύκολου διεξόδου. Η ανάγκη να εξαργυρώσουν οι γονείς τις τύψεις τους για το ότι δεν έχουν χρόνο να δουν τα παιδιά τους ή ν’ ασχοληθούν μαζί τους, τους ανοίγει την πόρτα σ’ ένα σούπερ μάρκετ που στα ράφια του θα αναζητήσουν τα υποκατάστατα. Κι έτσι μαζί με τα γρήγορα, διεκπεραιωτικά ψώνια απ’ το σούπερ μάρκετ, πολλές φορές λίγο πριν κλείσει, βάζουμε στο καλάθι κι ένα ακόμη παιχνίδι που θα έχει ημερομηνία λήξης ίδια μ’ αυτήν του φρέσκου γάλακτος. Και τιμή ίσως παρεμφερή.

Αν τα γράφω όλα αυτά, παρόλο που δεν έχω παιδιά κι έτσι πιθανώς δεν δικαιούμαι να μιλάω, δεν είναι πάντως για να κάνω την έξυπνη. Απλώς, παρατηρώντας τη γενικότερη χαμηλή ποιότητα γύρω μου, απ’ αυτά που τρώμε μέχρι αυτά που βλέπουμε στο χαζόκουτο, αναλογίζομαι μήπως μπορούμε τουλάχιστον κάτι να προλάβουμε αν απαγορεύσουμε την εισβολή του φτηνιάρικου στα παιδικά δωμάτια και κατά συνέπεια στα παιδικά μάτια και στις παιδικές ψυχές.

Το καλό γούστο διαμορφώνεται και μπορεί να φανεί χρήσιμο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Για την ιστορία, οι λαμπάδες θ’ αγοραστούν από μικρό συνοικιακό μαγαζί

BE(NE)LUX

Το Λουξεμβούργο ήταν το απωθημένο της προηγούμενης φοράς. Το ίδιο και η Αμβέρσα και κάποια αξιοθέατα στο χωριό (όταν λέμε χωριό, εννοούμε το Βρυξελλοχώρι όπως λέει και μια ψυχή).Θαρρείς λοιπόν κι έπρεπε να επιστρέψουμε σύντομα για να ολοκληρωθεί το ταξείδι. Καλά, μην νομίζετε τώρα ότι δεν έχουμε λόγους να επιστρέφουμε ξανά και ξανά. Η γύρω περιοχή είναι άκρως υποσχόμενη...

Όταν όλοι εργάζονται και κάνεις τον τουρίστα, έχεις το χαιρέκακο ύφος ότι εσύ είσαι ελεύθερος κι ωραίος να διαχειριστείς όπως θέλεις τη μέρα σου. Όπερ και εγένετο δηλαδή, βοηθούντος και του καιρού που λίγο βροχερός ήταν, αλλά σε καμία περίπτωση παγερός. Και ξημέρωσε Πέμπτη...Πρώτη στάση το Filigranes που έχει τα πάντα γύρω απ’ το βιβλίο και όχι μόνο, για να προμηθευτώ ένα βιβλιαράκι που εδώ στας Ανατολάς δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει, αλλά ευτυχώς υπάρχει πάντα η λύση της Εσπερίας.!!!

Τι δεν είχα δει καθόλου την προηγούμενη φορά; Ένα μουσείο.Ε, αυτήν την φορά είδα δύο.

Πρώτη στάση στο Musee des Beaux Arts που είναι κοντά στο παλάτι. Στο Βρυξελοχώρι, οι πινακίδες είναι λίγο περίεργα βαλμένες για να το θέσω κάπως κομψά. Κοινώς, δεν αρκεί απλώς να τις εμπιστευτείς, θέλει και προσωπικό μόχθο...

Το Μουσείο κανονικά έχει παλιά και νέα πτέρυγα. Τώρα ήταν ανοιχτή για το κοινό μόνο η παλιά. Είδα πίνακες πολλών Φλαμανδών όπως του Rogier van der Weyden, του Petrus Christus, του Dirk Bouts, του Hans Memling, του Jan Breguel αλλά και του Roubens καθώς και του μαθητή του Van Dyck, διάσημου προσωπογράφου της Αυλής.

Το Μουσείο της πόλης των Βρυξελλών είναι ένα τριώροφο μουσείο στην Grand Place που σε ξεναγεί στην ιστορία της πόλης. Εκεί ανάμεσα σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης, πορσελάνες, επάργυρα, γκραβούρες, σπάνιες εκδόσεις και ταπισερί, είδα και τις 600 στολές του Manneken Pis.

Το φοβερό πιτσιρίκι είναι ντυμένο από Λουδοβίκος της Γαλλίας ως Κοζάκος του Ρωσικού στρατού, ινδιάνος, αλλά και ευζωνάκι στα γαλανόλευκα. Η τελευταία φορεσιά που του έχουν φτιάξει είναι κινεζική και του πάει κι αυτή πολύ, όπως κι όλες οι άλλες. Περιττό να σας πω, ότι ανεξαρτήτως ενδυμασίας, το αγοράκι ουρεί πάντα…

Η Αμβέρσα ήταν η πόλη που δεν είχαμε δει την προηγούμενη φορά- όπως είπα ήδη. Υπήρξε σημαντικό οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο ήδη απ’ τον Μεσαίωνα, όχι μόνο γιατί το λιμάνι της είναι το τρίτο μεγαλύτερο στην Ευρώπη μετά το Αμβούργο και το Ρότερνταμ, αλλά και γιατί εκεί μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισαν να ελέγχουν οι Χασιδίτες Εβραίοι, το εμπόριο διαμαντιών, σημαντική οικονομική δραστηριότητα στην πόλη, που είναι ένα από τα διεθνή κέντρα του κλάδου. Στην Αμβέρσα ιδρύθηκε το πρώτο Χρηματιστήριο Αξιών το 1460 κι εκεί επίσης άνθισε ιδιαίτερα η τυπογραφία με τα εργαστήρια του Χριστόφορου Πλαντέν οι εκδόσεις των οποίων συνετέλεσαν στο να γίνει η πόλη κέντρο της πνευματικής ένωσης του Ουμανισμού.

Το πρώτο αξιοθέατο που μας εντυπωσίασε ήταν ο επιβλητικός σιδηροδρομικός σταθμός Centraal. Έχει διατηρηθεί το παλιό τμήμα του σταθμού κι έχει εκμοντερνιστεί ο υπόλοιπος με τρόπο τέτοιο που να συνυπάρχει αρμονικά το παλιό με το νέο στοιχείο.

Αυτή άλλωστε η αρμονική συνύπαρξη παλιού και νέου είναι χαρακτηριστική σε όλη την Αμβέρσα που διατηρεί τα στοιχεία του παρελθόντος της, αλλά είναι συγχρόνως και μια πόλη με ωραία καφέ, μαγαζιά με τις νέες τάσεις της μόδας, νεαρόκοσμο και ροκ ατμόσφαιρα στην περιοχή που λέγεται Quartier latin.

Η Αμβέρσα προσφέρεται για περπάτημα. Το ιστορικό της κέντρο είναι γεμάτο από μνημεία, εκκλησίες και αγάλματα – όπως αυτό του Ρούμπενς στην Groenplaats ή το άγαλμα του Ρωμαίου στρατιώτη - ήρωα Silvio Brabo που σκότωσε τον γίγαντα ο οποίος, σύμφωνα με το μύθο, ζούσε στις όχθες του ποταμού Scheldt και αποκεφάλιζε όποιον ψαρά αρνιόταν να του πληρώσει φόρο.
Το πέτρινο κάστρο Steen στην είσοδο του ιστορικού κέντρου της πόλης, χτισμένο τον 13ο αιώνα, προσφέρεται επίσης για περπάτημα κι έχει θέα στο ποτάμι.

Το μουσείο που επισκεφτήκαμε είναι το σπίτι που έζησε και δημιούργησε ο Ρούμπενς. Πρόκειται για έναν πολύ ενδιαφέροντα χώρο στον οποίο εκτίθενται όχι μόνο πίνακες του ίδιου του Ρούμπενς ή και μαθητών του όπως του Van Dyck, αλλά και ανεκτίμητα κομμάτια της συλλογής του, αγαλμάτινες προτομές, χρυσά κοσμήματα, σπάνια νομίσματα κά, όλα ενδεικτικά της ευημερίας του καλλιτέχνη.

Το Λουξεμβούργο ήταν το κομμάτι που μας έλειπε στη λέξη Benelux. Το μεγάλο Δουκάτο βρίσκεται σε απόσταση 1, 5 ώρας με το αυτοκίνητο βόρεια των Βρυξελλών. Το όνομα του προέρχεται από τς λέξεις Lätzte-bourg που θα πει ο τελευταίο κάστρο. Πράγματι, το Λουξεμβούργο υπήρξε το τελευταίο κάστρο της περιοχής των Αρδεννών που ήταν η επικράτεια του πρώτου μονάρχη που αναγνωρίζει η χώρα, του Ζίγκφριντ . Όλα αυτά το σωτήριον έτος 963 μΧ. Το 1354 έγινε δουκάτο και υπαγόταν άλλοτε στους Βουργουνδούς, άλλοτε στους Γάλλους, τους Ισπανούς ή τους Ολλανδούς. Το 1890 έγινε ανεξάρητο κράτος ενώ κατά τους δύο παγκόσμιους πολέμους η χώρα καταλήφθηκε από Γερμανικά στρατεύματα. Το 1944 η χώρα έγινε γνωστή από τη Μάχη των Αρδεννών. Ο Στρατηγός Πάττον στήριξε την αμερικανική αντεπίθεσή στον άξονα Λουξεμβούργο - Τρίερ και σχεδόν κάθε μικρό χωριό της χώρας έγινε και ένα μικρό θέατρο μάχης με πολλές καταστροφές. Είναι πάρα πολλά τα μνημεία που υπάρχουν σήμερα σε αυτά τα χωριά όπου κυματίζουν η Λουξεμβουργική και Αμερικανική σημαία δίπλα - δίπλα. Ο Αμερικανός Στρατηγός Τζόρτζ Πάττον είναι ενταφιασμένος, από το 1945, στο στρατιωτικό κοιμητήριο του Σάντβάϊλερ που δημιουργήθηκε για να στεγάσει αρχικά μερικούς απ’τους νεκρούς της μάχης των Αρδεννών ενώ ένας μεγάλος αδριάντας του είναι στημένος στην πόλη του Έττελμπρυκ (30 χλμ βόρεια απ το κέντρο της πρωτεύουσας) που βλέπει τους λόφους μέσα απο τους οποίους εμφανίστηκε η γερμανική επίθεση.Το Λουξεμβούργο υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Το Λουξεμβούργο το περπατάει κανείς μέσα σε μια ώρα και γρήγορα διαπιστώνει ότι είναι πεντακάθαρο, πολιτισμένο, ήσυχο και δεν του λείπει τίποτα, παρά το μικροσκοπικό του μέγεθος. Οι Λουξεμβουργιανοί είναι ευγενείς, μιλάνε γαλλικά, γερμανικά και τη δική τους διάλεκτο, τα λουξεμβουργιανά και έχουν ως βασικό τους μότο τη φράση: "Mir wolle bleiwe wat mir sin" που αναγράφεται σε κτίρια και σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει "δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Θέλουμε να παραμείνουμε όπως είμαστε", αναφερόμενοι στην πολιτιστική τους ταυτότητα.

Ο καιρός ήταν ευνοϊκός κι έτσι θαυμάσαμε και το Σαββατιάτικο παζάρι μπροστά στην κεντρική πλατεία με κάθε λογής μικροπράγματα. Ξεχωρίζουν τα πουλάκια από πηλό που αποτελούν παράδοση της χώρας, είναι χειροποίητα και φτιάχνονται κάθε χρόνο την Πεντηκοστή. Τα περισσότερα μάλιστα έχουν σκαλισμένη στο κάτω μέρος τους τη χρονιά κατασκευής τους.

Είδαμε το Δημαρχείο, τον Καθεδρικό αλλά και το Παλάτι που είναι στην πραγματικότητα ένα μεγάλο εντυπωσιακό αλλά όχι κραυγαλέο σπίτι του 16^ου αιώνα που στεγάζει διοικητικές υπηρεσίες, αφού η κατοικία του Δούκα είναι εκτός πόλης, στην εξοχή. Έξω απ’ το παλάτι υπάρχει φρουρά ενός ατόμου και ακριβώς στη μεσοτοιχία βρίσκεται και η μινιατούρα Βουλή του. Τα κτίρια που σε άλλες χώρες είναι μεγαλοπρεπή όπως το Παλάτι- όπου υπάρχει- και η Βουλή, εδώ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αντιθέτως, η Τράπεζα κατέχει δεσπόζουσα θέση και χωροταξικά, αλλά και με την ουσιαστική σημασία της λέξης...

Στο κέντρο της πόλης υπάρχει ένας πολύ μεγάλος βράχος, το εσωτερικό του οποίου χρησίμευε ως οχυρό για τους κατοίκους της πόλης. Τα πρώτα οχυρωματικά έγιναν από τον Κόμη των Αρδεννών ο οποίος πρώτος αντιλήφθηκε τη στρατηγική αξία του χώρου το 963 μ.χ. Έκτοτε κάθε κατακτητής συμπλήρωνε και ένα μέρος στην οχύρωση για να γίνει το Λουξεμβούργο το μεγαλύτερο οχυρό στην Ευρώπη μετά το Γιβρατάρ. Σήμερα το οχυρό μέσα στο βράχο θυμίζει ολόκληρη πόλη και είναι ανοικτό στο κοινό. Κατεβαίνεις μάλιστα είτε με τα πόδια ή με ασανσέρ από κάποιο σημείο της Πάνω Πόλης Όλη αυτή η επονομαζόμενη Κάτω Πόλη έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Πριν από 20 χρόνια υπήρχαν έντονα σημάδια εγκατάλειψης- όπως πληροφορηθήκαμε απ’ τους ντόπιους-. Σήμερα έχει αξιοποιηθεί με μικρά μαγαζάκια για καφέ ή φαγητό αραδιασμένα δεξιά κι αριστερά, με τραπεζάκια έξω όταν το επιτρέπει ο καιρός κι ευτυχώς αρκετή ησυχία!

Το δείπνο μας το πήραμε σε μια πολύ γκουρμέ μπρασερί σ’ ένα κάστρο, 20 λεπτά έξω απ’ την πόλη και για να σας δώσω μια ιδέα, ρίξτε μια ματιά στις φωτογραφίες…

Nojoud Ali: Μια δεκάχρονη διαζευγμένη!

Η Nojoud Ali είναι ένα κορίτσι 10πλην, 10 συν. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρει την ακριβή χρονολογία της γέννησης της. Στο χωριό που γεννήθηκε, στο Khardji της Υεμένης, δεν υπάρχουν ληξιαρχεία και τα παιδιά δεν δηλώνονται πουθενά. Η μητέρα της, θυμάται αμυδρά τις χρονιές ή τους μήνες που γέννησε τα 11 παιδιά της, σύμφωνα με τις εναλλαγές των εποχών, τις μετακομίσεις της οικογένειας, τους γάμους των συγγενών…

Η Nojoud κατέχει σήμερα δύο παγκόσμια ρεκόρ. Είναι η πιο νέα διαζευγμένη στον κόσμο και το μοναδικό παιδί που βραβεύτηκε ως «Γυναίκα της χρονιάς», τον Νοέμβριο του 2008 στη Νέα Υόρκη. Η μικρή Nojoud παρέλαβε το βραβείο της ανάμεσα σε άλλες διασημότητες, όπως τις Nicole Kidman, Condoleezza Rice, Hillary Clinton…

Πριν από έναν χρόνο, τον Απρίλιο του 2008, η Nojoud αντί να πάει στον φούρνο και ν’ αγοράσει ψωμί, ανέβηκε στο λεωφορείο και πήγε στο δικαστήριο. Απαίτησε να δει έναν δικαστή οπωσδήποτε και τελικά, μετά από ώρες αναμονής στάθηκε ενώπιον ενός- ευτυχώς μετριοπαθούς δικαστή-και προς μεγάλη του έκπληξη ζήτησε διαζύγιο!

Η Nojoud βρέθηκε παντρεμένη ύστερα από συμφωνία που έκανε ο πατέρας της μ’ έναν 30χρονο συγχωριανό. Στην Υεμένη, αυτό είναι σύνηθες φαινόμενο. Υποτίθεται ότι ισχύει ο νόμος των 15 ετών ως ηλικία που μπορεί να παντρευτεί ένα κορίτσι, αλλά συμβαίνουν παρατυπίες. Οι γονείς αναγκάζονται να παντρέψουν τα κορίτσια τους ακόμα και σε τρυφερές ηλικίες προκειμένου να μειώσουν τα στόματα που έχουν να θρέψουν.
Η θρησκεία εξάλλου συνηγορεί μ’ αυτό το κοσμικό έθιμο αφού ο προφήτης Μωάμεθ παντρεύτηκε την 9 χρονη Aisha, όπως αναφέρεται στο Κοράνι κι αυτό είναι ένδειξη ενός ευτυχισμένου γάμου!!!Ο πατέρας της Nojoud κάνει συμφωνία με τον μελλοντικό του γαμπρό να μην αγγίξει τη Nojoud μέχρι να περάσει ένας χρόνος από την πρώτη έμμηνο ρύση της.
Εκείνος φυσικά δεν το σέβεται, όπως άλλωστε και η πλειονότητα των ανδρών σε γάμους με ανήλικα κορίτσια.
Η Nojoud παντρεύεται εν μια νυκτί, εγκαταλείπει το σχολείο της και υποχρεώνεται στη μαύρη ενδυμασία που αφήνει ακάλυπτα μόνο τα μάτια της, αφού ως παντρεμένη γυναίκα(sic) δεν επιτρέπεται ν’ αφήσει να δει άλλος άντρας πλην του νόμιμου συζύγου το πρόσωπό της. Υποχρεώνεται ν’ αφήσει την οικογένεια και το σπίτι της, να στερηθεί τις χαρές της παιδικής ηλικίας της – που άλλωστε λίγο γνώρισε ζώντας στη φτώχεια – και ν’ ακολουθήσει έναν άγνωστο στο σπίτι του στο χωριό.

Η πρώτη νύχτα του γάμου είναι οδυνηρή. Όχι μόνο κακοποιείται σεξουαλικά αλλά αυτό γίνεται κάθε βράδυ και συνοδεύεται από ξύλο αφού η μικρή επιμένει ν’ αντιστέκεται. Ο σύζυγος μάλιστα ενθαρρύνεται από τη μητέρα του που βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο και δεν δείχνει ίχνος συμπόνιας στο παιδί, να συνεχίσει να τη χτυπάει για να τη συμμορφώσει!!!
Τις υπόλοιπες ώρες της μέρας, η Nojoud εκτελεί χρέη υπηρέτριας, αφού συμμετέχει στις δουλειές του σπιτιού και στη φροντίδα των ζώων.

Αυτό το πλασματάκι πάντως είναι προικισμένο με θέληση και αποφασιστικότητα κι ενώ όλοι γύρω της την συμβουλεύουν να σωπάσει και να υπακούσει τον άντρα της, όπως όλες οι άλλες γυναίκες, εκείνη αποφασίζει να διεκδικήσει την ελευθερία της και να στρώσει το έδαφος για δικαιοσύνη απέναντι και στα άλλα κορίτσια – θύματα.

Η Nojoud σήμερα ονειρεύεται να τελειώσει το σχολείο και να γίνει δικηγόρος. Συνεχίζει να μένει με τους γονείς της μην έχοντας άλλη επιλογή κι ελπίζει σε ένα καλύτερο και δικαιότερο αύριο
Εξακολουθούν να την στηρίζουν η Shada Nasser, η μαχητική δικηγόρος που ανέλαβε την υπόθεση του διαζυγίου της, ο δημοσιογράφος Hamed Thabet από τους Yemen Times, πλήθος γυναικείων και ανθρωπιστικών οργανώσεων και η δημοσιογράφος Delphine Minoui, μια γυναίκα ιδιαιτέρως ευαισθητοποιημένη στα ζητήματα της γυναικείας καταπίεσης στις ισλαμικές χώρες. Η Delphine Minoui ανέλαβε να γράψει το βιβλίο: « Moi Nojoud, 10 ans, divorcee», μια συγκλονιστική μαρτυρία που σου σπαράζει την καρδιά, σε θυμώνει και σε πληροφορεί για τις αγριότητες που υφίσταται ο γυναικείος πληθυσμός σε κάποιες γωνιές του πλανήτη.
Τα έσοδα απ’ τις πωλήσεις του βιβλίου θα χρηματοδοτήσουν τις μελλοντικές σπουδές της Nojoud.Η μικρή Nojoud είναι ευτυχισμένη που συνεχίζει το σχολείο. Ζητάει μαρκαδόρους απ’ όσους την επισκέπτονται κι επαναλαμβάνει πάντα την ίδια ζωγραφιά, ένα πολύχρωμο κτίριο που μοιάζει με σπίτι. «Είναι το σπίτι της ευτυχίας», εξομολογείται, «εκεί που τα μικρά κορίτσια είναι ευτυχισμένα».

Ερχομοί κι αποχαιρετισμοί!

Οι αποχαιρετισμοί είναι άχαρο πράγμα. Φέρνουν τους ανθρώπους σε αμηχανία. Σε αντίθεση με τους ερχομούς και τα καλοσωρίσματα.
Οι αποχαιρετισμοί απ' τα εγκόσμια είναι άγριοι. Δεν ξέρεις πώς να τους παλέψεις και γίνεσαι σκληρός, ευερέθιστος, ανυπόμονος. Δεν σ' έχει προετοιμάσει κανείς...

Θέλουν την ίδια στοργή οι γέροντες με τα νεογέννητα. Και την ίδια αγάπη. Να φεύγει με χάδι ο άνθρωπος, όπως όταν έρχεται. Να γίνεται έτσι το ταξείδι λιγότερο οδυνηρό...

Να κλείνει ο κύκλος ομαλά, να επιστρέφουμε στο άχρονο που είμασταν και πριν έρθουμε.

Περί pet peeves ο λόγος...

Με προσκάλεσε η Krotkaya - merci!- να γράψω 5 πράγματα που μ' εκνευρίζουν- pet peeves- λέγονται κι έτσι αβασάνιστα μου βγήκαν 6! Ιδού:

1. Οι νεοέλληνες που ξαφνικά έγιναν πολύ μάγκες, οδηγούν SUV, θυμούνται με πάσα αφορμή τους αρχαίους προγόνους τους και τολμούν να τους συσχετίζουν με νίκες στην Eurovision ή στα ευρωπαϊκά κύπελλα μπάλας. Οι νεοέλληνες γ..ούν και δέρνουν και βεβαίως είναι πιο έξυπνοι απ' όλους τους λαούς, έχουν τους μετανάστες για δούλους και θεωρούν τους Ευρωπαίους βρωμιάρηδες και σνομπ. Μ' εξοργίζει αυτό, ιδιαίτερα όταν δεν συνοδεύεται από κανένα επιχείρημα κι όταν το λένε άνθρωποι που δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ.

2. Μ' εξοργίζει που τάχα μου οι "άρχοντες της πόλης" θέλησαν να αναπλάσουν την οδό Πειραιώς και να την απαλλάξουν απ' τα φαντάσματα των παλιών εργοστασίων. Το αποτέλεσμα είναι θλιβερό (εννοείται πως εξαιρώ το Μουσείο Μπενάκη και την Σχολή Καλών Τεχνών). Εκτός κι αν θεωρούνται όμορφα αυτά τα σιχαμένα κτίρια που στεγάζουν τα σκυλάδικα ή τα σούπερ μάρκετ παιχνιδιών.

3. Είναι θλιβερό να ζω σε μια πόλη που γκρεμίζονται θέατρα για να γίνουν στη θέση τους σούπερ μάρκετ. Αφήνω δε, που έρχεται και σε πλήρη αντίθεση με την τάση που αναφέρω στο Νο 1. Δεν γίνεται ρε φίλε να παινεύεσαι για πολιτισμό και να έχεις 10 σούπερ μάρκετ γύρω- γύρω απ' το σπίτι σου. Μάλλον μόνο το στομάχι σου σ' ενδιαφέρει τελικά!

4. Το "δε βαριέσαι" που φοριέται πολύ τελευταία. Η τάση μας να αγνοούμε τα σοβαρά προβλήματα, να θεωρούμε ότι όλα αυτά περί παγκόσμιας κρίσης είναι θεωρίες συνομωσίας και να συνεχίσουμε να δίνουμε 200 ευρώ το δίκλινο σε μια τρύπα- ξενώνα της ¨κοσμικής " Αράχωβας. Δεν βαριέσαι, να είναι καλά οι Τράπεζες με τα εορτοδάνεια...

5. Η παντελής απουσία κοινής λογικής. Εκνευρίζομαι φοβερά όταν πρέπει να εξηγώ τα αυτονόητα είτε πρόκειται για το περιβάλλον της δουλειάς, είτε στην επικοινωνία με διάφορες δημόσιες υπηρεσίες.

6. Η ασυνέπεια σε κάθε μορφή. Το να αργήσεις στο ραντεβού που έχουμε δώσει ή να μην κάνεις αυτό που έχεις υποσχεθεί ότι θα κάνεις, με κάνει έξαλλη!

Πετάω το μπαλάκι στον Philo, στον Μάρκο, στην elie, στον vita mi barouak και βεβαίως σε όποιον άλλον θέλει να γράψει!