Τετάρτη, Απριλίου 23, 2008

Η εποχή της εσωστρέφειας.

Το Πάσχα προ των πυλών. Οι δρόμοι αρχίζουν και γεμίζουν εκδρομείς, οι γειτονιές αδειάζουν. Βρίσκεις να παρκάρεις πιο εύκολα. Προσπαθείς να προλάβεις τελευταίες εκκρεμότητες. Πάντα συσσωρεύονται τέτοιες πριν τις γιορτές.
Να κατεβάσεις τα καλοκαιρινά. Να ψωνίσεις για τα βαφτιστήρια.
Οι μυρωδιές της Άνοιξης να σου ευφραίνουν την ψυχή. Πάλι καλά- να σκέφτεσαι- με τόσο τσιμέντο και σκουπιδαριό, οι πασχαλιές μυρίζουν. «Ο Ιησούς απ’ τη Ναζαρέτ», το απόλυτο σήμα κατατεθέν της Μεγάλης Εβδομάδας εδώ και χρόνια.
Οι γύρω σου να μιλάνε για νηστεία και να περιμένουν μαγειρίτσες και αρνάκια. Ο φόβος ότι αυτό το Πάσχα θα βρέξει. Ξυπνάς δύσκολα τα πρωινά. Μαζεμένη κούραση; Υγρασία ή η βαρειά ατμόσφαιρα της Άνοιξης;
Οι φίλοι που είναι εδώ, οι λιγοστοί, οι εξής δύο παιδικές, οι σαν αδερφές πια. Οι άλλοι που νόμιζες ότι μπορούσες να ταιριάξεις αλλά δεν επέδειξαν το κατάλληλο ήθος. Οι φιλίες θέλουν ήθος. Όλες οι σχέσεις θέλουν ήθος, αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να συντηρούνται. Οι συμβιβασμοί για να μην μεταβληθείς σ’ ένα πλήρως αντικοινωνικό άτομο. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που σε δέχονται όπως ακριβώς είσαι. Αυτοί που πλήγωσες, αυτοί που σε πλήγωσαν, αυτοί που «έφυγαν», αυτοί που θα’ρθουν. Οι άνθρωποι που γυρίζουν, οι εποχές που εναλλάσσονται.
Καιρός για στροφή προς τα μέσα...

photo:flickr-Poetic Espionage

Δευτέρα, Απριλίου 14, 2008

Στον Μεσαίωνα καίμε τις Νερατζιές...

Ειλικρινά δεν το’ξερα ότι βρισκόμαστε στον Μεσαίωνα κι ότι σύντομα θα πρέπει να δώσουμε όλοι λόγο για τα βιβλία μας καθώς και για το ότι η γη είναι στρογγυλή...

Σαν άλλος μαινόμενος ιεροεξεταστής άφησε την οργή του να ξεχειλίσει πριν από λίγο στο δελτίο ειδήσεων ο δικηγόρος Κώστας Πλεύρης. Αφορμή ένα λογοτεχνικό βιβλίο που σύμφωνα με τον κύριο Πλεύρη δεν δικαιούται να βρίσκεται στις σχολικές βιβλιοθήκες. Γι’ αυτό και το έσυρε στα δικαστήρια!

Η εν λόγω πέτρα του σκανδάλου ακούει στο όνομα «Ζιγκ Ζαγκ στις νερατζιές» είναι της Έρσης Σωτηροπούλου και κατηγορείται ότι περιέχει περιγραφές που σκανδαλίζουν. Η επιχειρηματολογία του κυρίου Πλεύρη εκεί εξαντλείται κιόλας, στις σκανδαλιστικές σκηνές και στον αντιπαιδαγωγικό τους χαρακτήρα.

Μάταια η παρουσιάστρια και τα υπόλοιπα «παράθυρα» προσπαθούν να του πουν ότι ένα λογοτεχνικό βιβλίο δεν είναι σχολικό κι ότι άλλη η λειτουργία της λογοτεχνίας, άλλο τι διδάσκεται στο επίσημο σχολείο. Μάταια του θυμίζουν ότι κι εκείνος έχει βρεθεί στο σκαμνί ως κατηγορούμενος συγγραφέας στο παρελθόν. Μάταια, έτερος συνομιλητής αναρωτιέται πώς μόνο το συγκεκριμένο βιβλίο θεωρήθηκε ακατάλληλο, ενώ στις σχολικές βιβλιοθήκες υπάρχουν πλείστα άλλα που παραμένουν ανενόχλητα στα ράφια.

Εγώ θα προσέθετα ότι τα παιδιά δεν περιμένουν τις νερατζιές για να σκανδαλιστούν. Αρκεί να πατήσουν το κουμπί της τηλεόρασης. Τι θα κάνει ο κάθε κύριος Πλεύρης; Θα την απαγορεύσει απ’ τα σπίτια;

Επίσης θυμάμαι ότι στις σχολικές βιβλιοθήκες υπήρχαν-τουλάχιστον την εποχή που πήγαινα εγώ σχολείο- πολλά μυθιστορήματα της γενιάς του’ 30 που βρίθουν ερωτικών περιγραφών και γαργαλιστικών λεπτομερειών. Τι θα έκανε σ’ αυτήν την περίπτωση ο κύριος Πλεύρης; Θα εγκαλούσε στην τάξη τον Καραγάτση απ’ τον άλλο κόσμο;

Και μια και ανέφερα το όνομα του Καραγάτση, ας θυμηθώ και τον χαρακτήρα του Πολύκαρπου στο «Δέκα» που στο όνομα της ηθικής κατηγορεί τους πάντες στη μικρή λαϊκή γειτονιά, αλλά τα βράδυα γίνεται πελάτης στα σπίτια της Φίλωνος και μάλιστα έχει και ιδιαίτερα βίτσια...

Δεν έχω διαβάσει ακόμα το «Ζιγκ Ζαγκ στις νερατζιές». Ξέρω ότι έχει τιμηθεί με το Κρατικό βραβείο Μυθιστορήματος και θυμάμαι ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε κάποιο γαλλικό κανάλι έκανε ένα πολύ αξιόλογο αφιέρωμα στη συγγραφέα και στο πόνημα της. Ξέρω επίσης ότι από αύριο ο εκδοτικός οίκος θα πανηγυρίζει αφού αυτό που τελικά κατάφερε ο κύριος Πλεύρης είναι να το διαφημίσει ακόμα και στον κόσμο που αγνοούσε την ύπαρξη του. Συνεπώς, ακόμα και στη σχολική βιβλιοθήκη να μην το βρει κάποιος έφηβος, φαντάζομαι ότι θα μπορούσε άνετα να το δει πάνω στο κομοδίνο της μαμάς ή του μπαμπά του...

Περαστικά μας!

Πέμπτη, Απριλίου 10, 2008

Πάμε βόλτα στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης;

Πριν μια βδομάδα ανηφόριζα τη Φωκίωνος Νέγρη. Είχα να την περπατήσω κάποια χρόνια και με κυρίευσε μια νοσταλγία για τις μέρες της εφηβείας μου. Θυμήθηκα τα σινεμά που σύχναζα, τις καφετέριες, τον παλιό Φλόκα, το πρώτο fast food, τον γραφικό Paesano με τη μαϊμουδίτσα του... Εκεί λοιπόν, στη Φωκίωνος που ακόμα και στη δική μου γένια άφησε το χνάρι της, στέκει ακόμα περήφανη η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης.

Η Δημοτική Αγορά ανήκει σ’ αυτά τα κτήρια που δείχνουν πως κάποτε η Αθήνα ήταν μια όμορφη, ανθρώπινη πόλη. Αν κάποιος έχει ταξιδέψει στην Ευρώπη και ειδικότερα στη Γαλλία, θα καταλάβει σε πόση εκτίμηση έχουν οι άνθρωποι τις αγορές τους εκεί. Όχι μόνο στις επαρχιακές πόλεις της Γαλλίας, αλλά και στο κέντρο του Παρισιού, οι σκεπαστές αγορές τους είναι πραγματικά ένα κόσμημα. Οι άνθρωποι δεν τις βλέπουν μουσειακά, δεν τις αφήνουν να παρακμάσουν. Αντίθετα, τις επισκέπτονται κανονικά για τα ψώνια τους κι αυτές με τη σειρά τους αποτελούν ακόμη και τουριστικό πόλο έλξης, αφού μπορούν να σε ανταμείψουν με όμορφες εικόνες λαχανικών, φρούτων, μπαχαρικών ή ξηρών καρπών.

Σε πλήρη αντίθεση μ’ αυτό, δυστυχώς η Αθήνα τα τελευταία χρόνια έχει να επιδείξει τεράστιες αλυσίδες σούπερ μάρκετ και μάλιστα στο κέντρο της πόλης. Η Πατησίων την οποία και ανέβαινα τη μέρα που επισκέφτηκα τη Φωκίωνος Νέγρη, είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Εγώ βεβαίως ίσως αφελώς σκέφτομαι τι δουλειά έχει ένα σούπερ μάρκετ, πλάι σε μια μικρή μπουτίκ ρούχων ή γιατί κάποιοι κινηματογράφοι ή θέατρα εξαφανίστηκαν βίαια απ’ τον χάρτη χάριν μιας ραφιέρας τυριών ή σάλτσας;

Η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης είναι το καταφύγιο των τελευταίων ρομαντικών αυτής της πόλης. Πρόκειται για κτίριο του μεσοπολέμου. Για την ακρίβεια κατασκευάστηκε το 1935 όταν δήμαρχος της Αθήνας ήταν ο Κοτζιάς και αποτέλεσε σημείο αναφοράς της καθημερινής ζωής στο πέρασμα των δεκαετιών, αφού εκτός των άλλων, λειτουργούσε θετικά ως προς την αποσυμφόρηση της Κεντρικής Αγοράς Αθηνών.

Όταν έχεις ψωνίσει την τροφή σου από ένα μέρος, θλίβεσαι να το βλέπεις να εγκαταλείπεται επειδή δεν εξυπηρετεί τα μεγαλεπήβολα σχέδια των τοπικών αρχόντων.

Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, η τότε δήμαρχος Αθηναίων Ντόρα Μπακογιάννη αύξησε τα ενοίκια των εμπόρων, εκείνοι δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν κι επειδή το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, η Αγορά έβαλε λουκέτο. Τα σχέδια του Δήμου βέβαια στόχευαν στην ανέγερση ενός εμπορικού κέντρου με γραφεία και γκαράζ, συνολικού εμβαδού 1180τμ.
Οι κάτοικοι της Κυψέλης ξεσηκώθηκαν και αντέδρασαν έντονα στο ενδεχόμενο κατεδάφισης της Δημοτικής Αγοράς. Κατέλαβαν τον χώρο της Αγοράς και κινητοποιήθηκαν έτσι ώστε να καταφέρουν αυτός να κηρυχθεί διατηρητέος.

Στις 24 Οκτωβρίου 2005 ελήφθη η Υπουργική απόφαση ΥΠΠΟ/ΔΝΣΑΚ/81792/2115 (ΦΕΚ 1580/Β/16-11-2005) που χαρακτηρίζει ως μνημείο – σύμφωνα με το Νόμο 3028/2002 – τη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης.

Σύμφωνα με την Απόφαση, η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης «αποτελεί εξαιρετικό δείγμα δημόσιου κτιρίου που κατασκευάστηκε την περίοδο του Μεσοπολέμου, το 1935, επί Δημαρχίας Κ. Κοτζιά. Διαθέτει το χαρακτήρα ενός κτιρίου στο οποίο τα εμπορεύματα έφεραν ακόμα ενεργά το χρηστικό στοιχείο. Η συναλλαγή ήταν μια πραγματική ανάγκη και οι αγοραστές γνώριζαν ενδεχομένως τους καταστηματάρχες. Γι’ αυτό πλην της αρχιτεκτονικής , τυπολογικής και μορφολογικής αξίας, είναι φορέας της ιστορίας ενός τύπου εμπορίου που η γενικευμένη σύγχρονη εμπορευματοποίηση απαξιώνει και εξαφανίζει. Επίσης, η Αγορά αποτελεί χαρακτηριστικό κτίσμα του μοντέρνου κινήματος, που κατορθώνει να ενσωματώνει με επιτυχία ιστορικές αναφορές απ’ τον κλασικισμό. Αποτελεί σημείο αναφοράς για τους κατοίκους και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την καθημερινή ζωή. Η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης είναι ένα μοναδικό τοπόσημο στην κυψέλη, που είναι κάτοικοι αναγνωρίζουν αλλά και χρησιμοποιούν, για να προσδιορίσουν και να ορίσουν την γειτονιά ως έννοια και ταυτόχρονα τη θέση αυτών των ίδιων σε αυτό το χώρο της τοπικής κοινότητας»



Ο πρώτος στόχος επετεύχθη. Έναν χρόνο αργότερα- συγκεκριμένα τον Δεκέμβριο του 2006, με τοπική πρωτοβουλία και με τη στήριξη της παράταξης "Ανοιχτή Πόλη", η Δημοτική Αγορά ξεκίνησε να συναντήσει και τον επόμενο στόχο της που είναι η μεταμόρφωση της σε πολιτιστικό χώρο. Εκείνο το δεκαήμερο (15-24/12/2006) φιλοξενήθηκαν ποικίλες πολιτιστικές και κοινωνικές εκδηλώσεις που προσέλκυσαν το ενδιαφέρον και τη μαζική συμμετοχή των πολιτών.

Μια ακόμα ενδιαφέρουσα παράμετρος είναι ο σαφής προσδιορισμός της χρήσης της Αγοράς που θα πρέπει να συνάδει με τις σημερινές ανάγκες της περιοχής έτσι όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί, αλλά σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του κτιρίου που σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να αλλάξει. Ήδη έχουν συγκεντρωθεί περισσότερες από 4.000 υπογραφές κατοίκων του 6ου Διαμερίσματος που ζητούν «να γίνει η Δημοτική Αγορά ανοιχτό και δημόσιο πολιτιστικό κέντρο» κι όχι ένα ακόμη θέατρο που θα αλλοίωνε τον εσωτερικό χώρο του κτιρίου.

Η προσωπική μου εμπειρία από την Αγορά καταγράφεται εδώ. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, την ιστορική αναδρομή, τις χρήσεις, τις προτάσεις του πολιτιστικού συλλόγου κλπ, εδώ

Δευτέρα, Απριλίου 07, 2008

Ανακυκλώστε, είναι μεταδοτικό!

Τέλειωσε η γιορτή ανακύκλωσης με τον βαρύγδουπο τίτλο: «Μεγάλη γιορτή ανακύκλωσης του Δήμου Αθηναίων», μετά από 12 μέρες εορταστικών εκδηλώσεων στο Σύνταγμα.. Η επίσημη έναρξη πραγματοποιήθηκε στις 22 Μαρτίου και η αυλαία έπεσε το Σάββατο, 5 Απριλίου. Οι εκδηλώσεις τέθηκαν υπό την αιγίδα των υπουργείων ΠΕΧΩΔΕ και Παιδείας, ενώ ο δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης ανέλαβε τον ρόλο του επίσημου παρουσιαστή, βλ και οικοδεσπότη. Τα τραγουδιστικά χρέη τα ανέλαβε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης που τελευταία πάει με όλα κι έτσι όλοι οι Αθηναίοι πολίτες είχαν την χαρά να «απολαμβάνουν» από τα μεγάφωνα τις επιτυχίες του…
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Χατζηγιάννης έχει ανακηρυχθεί σε «υποστηρικτή της ιδέας της ανακύκλωσης» στο Ολοκληρωμένο Σύστημα Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης του Δήμου Αθηναίων...
Τέλος, διαβάσαμε ότι σ’ αυτήν τη μεγάλη γιορτή συμμετείχαν και αρκετοί μαθητές οι οποίοι ανακύκλωσαν άδειες συσκευασίες στα Ολοκληρωμένα Κέντρα Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης, συμμετείχαν στο Μεγάλο Διαγωνισμό Ανακύκλωσης για τα σχολεία, με σημαντικά έπαθλα, έμαθαν τα οφέλη της ανακύκλωσης από τη συμμετοχή τους στο «Εργαστήρι Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης» κι έπαιξαν το «Παιχνίδι της Ανακύκλωσης με σχετικά κουίζ και ερωτήσεις.

Ωραία ως εδώ, αλλά εγώ έχω τις εξής απορίες:

Γιατί όλο αυτό μου φάνηκε κάτι σαν Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει;
Τι σημαίνει η φράση υποστηρικτής της ιδέας της ανακύκλωσης; Κι εγώ θέλω να γίνω. Αυτοανακηρύσσομαι ΤΩΡΑ υποστηρίκτρια. Ε, και;
Γιατί στις περισσότερες γειτονιές της Αθήνας δεν υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης;
Γιατί δεν μας το είπανε πιο μπροστά να μαζεύουμε από καιρό τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια μας και να τους τα πάμε πεσκέσι;
Αν το είχαμε κάνει, με τι μέσο θα τα κουβαλάγαμε;
Μήπως είχα δικαίωμα αδείας 3 ωρίτσες κάθε μέρα για να πηγαίνω με δόσεις και να προλαβαίνω κι έναν καφέ στα όρθια;
Μήπως τελικά Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα και δη ο Δήμος Αθηναίων;

Για την ιστορία του πράγματος και για να σοβαρευτούμε, οι γιορτές και τα συναφή είναι απλώς η αδυναμία μας να πράξουμε τα ουσιώδη. Πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι στην περιοχή όπου εργάζομαι - και όπου επί σειρά μηνών ερχόμουνα με φορτωμένο το αυτοκίνητο κάθε βδομάδα κουβαλώντας σκουπίδια προς ανακύκλωση μια και στη γειτονιά μου δεν έχουμε κάδους ανακύκλωσης - βρίσκονται δέκα μπλε κάδοι που καταλήγουν στην ίδια ακριβώς χωματερή και συλλέγονται βεβαίως απ’ τους ίδιους εργάτες που συλλέγουν και τα υπόλοιπα σκουπίδια; Μας το είπανε οι ίδιοι οι εργάτες με την φράση «ΤΕΤΟΙΑ ΕΝΤΟΛΗ ΕΧΟΥΜΕ».
Α, και να μην το ξεχάσω. Μεγάλης αλυσίδας supermarket που νοιάζεται για την ανακύκλωση και προωθεί και τις σχετικές σακκούλες, πετάει καθημερινά τα σάπια λαχανικά και κρεατικά του σε έναν τέτοιο μπλε κάδο. Προφανώς, αυτοί ξέρουν ότι δεν υφίσταται καμία ανακύκλωση…

Τετάρτη, Απριλίου 02, 2008

PR στις εργασιακές σχέσεις.



Αυτό που πραγματικά μ’ εξοργίζει στις ανθρώπινες σχέσεις, στις εργασιακές για να είμαι πιο συγκεκριμένη, είναι ο λανθασμένος τρόπος διαχείρισης τους.
Απαιτεί μεγάλη προσπάθεια το να μπορείς να κρατήσεις τις ισορροπίες σ’ ένα εκ φύσεως εχθρικό περιβάλλον όπως είναι το εργασιακό, αλλά και να μπορείς να εισέλθεις και να εξέλθεις αυτού με αξιοπρέπεια, χωρίς μάλιστα να στιγματίζεσαι απ’ τον απόηχο των χαρακτηρισμών: στριφνή, ιδιότροπη, ψηλομύτα, σνομπ ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο.
Οι εργασιακοί χώροι στους οποίους και αναφέρομαι είναι χώροι με πολλές παγίδες. Περνάς αναγκαστικά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου σ’ αυτούς, αλλά ευτυχώς όχι και το σπουδαιότερο. Εξαίρεση σ’ αυτό είναι όσοι δεν έχουν κάτι ενδιαφέρον να αντιτάξουν στην after office hours ζωή, με αποτέλεσμα να ξεδιπλώνουν τη μικρότητα, την κατινιά και την ημιμάθεια τους (αυτή η τελευταία είναι στη δική μου αξιολόγηση μεγάλη πληγή) σ' όλο τους το μεγαλείο!
Αναγκαζόμαστε όλοι μας στην καθημερινότητα μας και σ’ αυτήν την υποχρεωτική συνεύρεση με τους «συναδέλφους» να τους μιλάμε, να τους συναναστρεφόμαστε, να τους ανεχόμαστε, ενώ θα θέλαμε να τους σπάσουμε τα μούτρα ή να ανταλλάσσουμε απλώς τα τυπικά, τα όσα σχετίζονται καθαρά με τη δουλειά.
Κι όμως, επειδή είναι καθαρά ανθρώπινη ανάγκη η επικοινωνία κι επειδή δεν είμαστε στη ζούγκλα να λύσουμε τις διαφορές μας αλλιώς ( καλά η εργασιακή ζούγκλα είναι βέβαια απείρως πιο επικίνδυνη), αναγκάζεσαι να πεις κι εσύ δυο κουβέντες για τη ζωή σου για να μην είσαι μονίμως ο μουγγός αντικοινωνικός του γραφείου.
Οπότε, θα πεις τι έκανες το Σαββατοκύριακο ή πώς τα πέρασες στο ταξίδι ή πού σκέφτεσαι να πας για διακοπές. Θ' ακούσεις τον παραληρηματικό μονόλογο της μάνας συναδέλφου που "άλλη παιδί δεν έκανε μόνο η Μαριώ το Γιάννη", ή της άλλης μάνας που θεωρεί πώς προφανώς γέννησε διάνοιες και μεταφέρει τις ατάκες τους στο γραφείο ή τα διακοσμητικά προβλήματα αυτής που μόλις μετακόμισε σε νέο σπίτι.

Εγώ συνηθίζω να ακούω ευγενικά and that’s all! Βοηθάει και το γεγονός ότι δεν έχω παιδιά, οπότε δεν μπορώ να συμμετέχω πιο ενεργά στις ειδικές κουβέντες.
Αποφεύγω να δείχνω φωτογραφίες απ’ τα ταξίδια μου, παρόλο που πολλές φορές μου λένε
«φέρε να δούμε καμιά φωτογραφία». Ποτέ δεν έχω δείξει ούτε μία προσωπική. Μια φορά τους έδειξα δυο τρεις γενικές, που απαθανάτιζαν τοπία, έτσι για να χρυσώσω το χάπι. Παίζει και να μην σε πιστεύει κανείς αν δεν πας με κάποιο πειστήριο, αλλά αυτό ομολογώ τώρα μου ήρθε στο μυαλό κι αν αναλογιστώ το επίπεδο αυτών με τους οποίους συν-εργάζομαι, είναι μια πολύ πιθανή εκδοχή. Και βέβαια δεν με νοιάζει καθόλου, απλώς πιστεύω στην μαζεμένη αρνητική ενέργεια και δεν την επιθυμώ καθόλου.
Προσπαθώ να είμαι ευγενής και να μην ειρωνεύομαι καμία επιλογή και – πιστέψτε με- υπάρχουν πολλές που θα άξιζαν χλευασμού. Ενδεικτικά αναφέρω ότι έχω ακούσει με μεγάλο ενδιαφέρον πόσο ωραία ήταν στα μπουζούκια το Σάββατο, ή πόσο θα ήθελε κάποια/ ος να πάει να δει το τάδε έργο που εγώ ούτε με σφαίρες θα έβλεπα ή τι έγινε στη «Μαρία την άσχημη» που επίσης δεν βλέπω ή….
Κι αυτά είναι τα ανώδυνα. Δεν μ’ ενοχλούν οι επιλογές των άλλων στον βαθμό που δεν ενοχλείται κι αυτός ο κάποιος απ’ τις δικές μου επιλογές διασκέδασης ή που δεν θα σηκώσει το φρύδι πετώντας ένα «Πφ, βαριά κουλτούρα»… Δεν το έχω ακούσει, για να είμαι ειλικρινής, αλλά στο ανέκδοτο με τον γρύλλο που πολλές φορές παίζω, θα ήθελα να πω κι εγώ ένα «Πφ, καμία κουλτούρα».
Υπάρχουν βέβαια και πιο επικίνδυνα θέματα. Ακούω ας πούμε ότι «τι ωραία που θα ήταν να διώχναμε όλους τους ξένους απ’ τη χώρα μας» ή πέρυσι άκουγα διάφορα χαριτωμένα για το βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού ή πρόσφατα άκουσα πόσο δίκιο έχει η εκκλησία στις απόψεις της για την ελεύθερη συμβίωση… Εδώ, δεν σχολιάζω ποτέ και δεν συμμετέχω ποτέ. Κάνω ότι δεν ακούω. Είναι ευαίσθητα τα θέματα και θυμάμαι πάντα την κουβέντα μιας καθηγήτριας που έκανε ένα σεμιναριακό μάθημα για τις Διεθνείς σχέσεις (λυπάμαι που δεν θυμάμαι το όνομα της, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια ) κι έλεγε ότι καλό είναι να μην θίγονται θρησκευτικά, πολιτικά ή ποδοσφαιρικά θέματα ανάμεσα σε απλούς γνωστούς, γιατί είναι σοβαροί παράγοντες διαταραχής σχέσεων με ακραίες ή και απρόβλεπτες συνέπειες.
Ναι, ναι, απόλυτο δίκιο είχε. Εδώ ανάμεσα σε φίλους και προσέχεις. Δεν θα ξεχάσω πριν από χρόνια, που είχε φανεί κάπως ακραίο σε στενή μου φίλη το ότι δεν ήθελα να νηστεύσω τη Μεγάλη Εβδομάδα. Συνεπώς, να μην φυλαχθώ απ’ τους γνωστούς- άγνωστους συναδέλφους;

Έχω πάει ακόμα και για καφέ με τους συναδέλφους κι έχουμε βγει και δυο- τρεις φορές. Είναι μέσα στο παιχνίδι κι αυτό. Δεν το έκανα υποκριτικά, ήταν σαν χειρονομία καλής θελήσεως. Αλλά, δεν μπορώ να τους δω και σαν φίλους.

Αν τα γράφω όλα αυτά σήμερα, είναι γιατί ελπίζω ότι θα με βοηθήσουν να αποφορτιστώ από ένα περιστατικό που έγινε το πρωί. Δεν ήταν κάτι σημαντικό, μάλλον ασήμαντο θα το χαρακτήριζα, αλλά ήταν ενδεικτικό για το ότι τελικά απαιτείται καλή γνώση Δημοσίων σχέσεων για τη βγάλεις καθαρή, τη μέρα εννοώ και ίσως όχι μόνο…

[Η φωτογραφία είναι απ' το flickr: Tommy Forbes]

Τρίτη, Απριλίου 01, 2008

Πρωταπριλιά με Πινόκιο!

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα παιδάκι που το έλεγαν Πινόκιο. Για να είμαστε ειλικρινείς- αν και το ψέμα έχει την τιμητική του σήμερα- ο Πινόκιο ήταν αρχικά μια ξύλινη κούκλα που έφτιαξε ο μπαρμπά Τζεπέτο για να μην νιώθει μοναξιά.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε όσοι έχετε διαβάσει κάποτε το δημοφιλές παραμύθι του Κάρλο Κολόντι...

Πινόκιο, Χρόνια πολλά αγόρι μου!