Αυτό που πραγματικά μ’ εξοργίζει στις ανθρώπινες σχέσεις, στις εργασιακές για να είμαι πιο συγκεκριμένη, είναι ο λανθασμένος τρόπος διαχείρισης τους.
Απαιτεί μεγάλη προσπάθεια το να μπορείς να κρατήσεις τις ισορροπίες σ’ ένα εκ φύσεως εχθρικό περιβάλλον όπως είναι το εργασιακό, αλλά και να μπορείς να εισέλθεις και να εξέλθεις αυτού με αξιοπρέπεια, χωρίς μάλιστα να στιγματίζεσαι απ’ τον απόηχο των χαρακτηρισμών: στριφνή, ιδιότροπη, ψηλομύτα, σνομπ ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο.
Οι εργασιακοί χώροι στους οποίους και αναφέρομαι είναι χώροι με πολλές παγίδες. Περνάς αναγκαστικά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου σ’ αυτούς, αλλά ευτυχώς όχι και το σπουδαιότερο. Εξαίρεση σ’ αυτό είναι όσοι δεν έχουν κάτι ενδιαφέρον να αντιτάξουν στην after office hours ζωή, με αποτέλεσμα να ξεδιπλώνουν τη μικρότητα, την κατινιά και την ημιμάθεια τους (αυτή η τελευταία είναι στη δική μου αξιολόγηση μεγάλη πληγή) σ' όλο τους το μεγαλείο!
Αναγκαζόμαστε όλοι μας στην καθημερινότητα μας και σ’ αυτήν την υποχρεωτική συνεύρεση με τους «συναδέλφους» να τους μιλάμε, να τους συναναστρεφόμαστε, να τους ανεχόμαστε, ενώ θα θέλαμε να τους σπάσουμε τα μούτρα ή να ανταλλάσσουμε απλώς τα τυπικά, τα όσα σχετίζονται καθαρά με τη δουλειά.
Κι όμως, επειδή είναι καθαρά ανθρώπινη ανάγκη η επικοινωνία κι επειδή δεν είμαστε στη ζούγκλα να λύσουμε τις διαφορές μας αλλιώς ( καλά η εργασιακή ζούγκλα είναι βέβαια απείρως πιο επικίνδυνη), αναγκάζεσαι να πεις κι εσύ δυο κουβέντες για τη ζωή σου για να μην είσαι μονίμως ο μουγγός αντικοινωνικός του γραφείου.
Οπότε, θα πεις τι έκανες το Σαββατοκύριακο ή πώς τα πέρασες στο ταξίδι ή πού σκέφτεσαι να πας για διακοπές. Θ' ακούσεις τον παραληρηματικό μονόλογο της μάνας συναδέλφου που "άλλη παιδί δεν έκανε μόνο η Μαριώ το Γιάννη", ή της άλλης μάνας που θεωρεί πώς προφανώς γέννησε διάνοιες και μεταφέρει τις ατάκες τους στο γραφείο ή τα διακοσμητικά προβλήματα αυτής που μόλις μετακόμισε σε νέο σπίτι.
Εγώ συνηθίζω να ακούω ευγενικά and that’s all! Βοηθάει και το γεγονός ότι δεν έχω παιδιά, οπότε δεν μπορώ να συμμετέχω πιο ενεργά στις ειδικές κουβέντες.
Αποφεύγω να δείχνω φωτογραφίες απ’ τα ταξίδια μου, παρόλο που πολλές φορές μου λένε
«φέρε να δούμε καμιά φωτογραφία». Ποτέ δεν έχω δείξει ούτε μία προσωπική. Μια φορά τους έδειξα δυο τρεις γενικές, που απαθανάτιζαν τοπία, έτσι για να χρυσώσω το χάπι. Παίζει και να μην σε πιστεύει κανείς αν δεν πας με κάποιο πειστήριο, αλλά αυτό ομολογώ τώρα μου ήρθε στο μυαλό κι αν αναλογιστώ το επίπεδο αυτών με τους οποίους συν-εργάζομαι, είναι μια πολύ πιθανή εκδοχή. Και βέβαια δεν με νοιάζει καθόλου, απλώς πιστεύω στην μαζεμένη αρνητική ενέργεια και δεν την επιθυμώ καθόλου.
Προσπαθώ να είμαι ευγενής και να μην ειρωνεύομαι καμία επιλογή και – πιστέψτε με- υπάρχουν πολλές που θα άξιζαν χλευασμού. Ενδεικτικά αναφέρω ότι έχω ακούσει με μεγάλο ενδιαφέρον πόσο ωραία ήταν στα μπουζούκια το Σάββατο, ή πόσο θα ήθελε κάποια/ ος να πάει να δει το τάδε έργο που εγώ ούτε με σφαίρες θα έβλεπα ή τι έγινε στη «Μαρία την άσχημη» που επίσης δεν βλέπω ή….
Κι αυτά είναι τα ανώδυνα. Δεν μ’ ενοχλούν οι επιλογές των άλλων στον βαθμό που δεν ενοχλείται κι αυτός ο κάποιος απ’ τις δικές μου επιλογές διασκέδασης ή που δεν θα σηκώσει το φρύδι πετώντας ένα «Πφ, βαριά κουλτούρα»… Δεν το έχω ακούσει, για να είμαι ειλικρινής, αλλά στο ανέκδοτο με τον γρύλλο που πολλές φορές παίζω, θα ήθελα να πω κι εγώ ένα «Πφ, καμία κουλτούρα».
Υπάρχουν βέβαια και πιο επικίνδυνα θέματα. Ακούω ας πούμε ότι «τι ωραία που θα ήταν να διώχναμε όλους τους ξένους απ’ τη χώρα μας» ή πέρυσι άκουγα διάφορα χαριτωμένα για το βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού ή πρόσφατα άκουσα πόσο δίκιο έχει η εκκλησία στις απόψεις της για την ελεύθερη συμβίωση… Εδώ, δεν σχολιάζω ποτέ και δεν συμμετέχω ποτέ. Κάνω ότι δεν ακούω. Είναι ευαίσθητα τα θέματα και θυμάμαι πάντα την κουβέντα μιας καθηγήτριας που έκανε ένα σεμιναριακό μάθημα για τις Διεθνείς σχέσεις (λυπάμαι που δεν θυμάμαι το όνομα της, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια ) κι έλεγε ότι καλό είναι να μην θίγονται θρησκευτικά, πολιτικά ή ποδοσφαιρικά θέματα ανάμεσα σε απλούς γνωστούς, γιατί είναι σοβαροί παράγοντες διαταραχής σχέσεων με ακραίες ή και απρόβλεπτες συνέπειες.
Ναι, ναι, απόλυτο δίκιο είχε. Εδώ ανάμεσα σε φίλους και προσέχεις. Δεν θα ξεχάσω πριν από χρόνια, που είχε φανεί κάπως ακραίο σε στενή μου φίλη το ότι δεν ήθελα να νηστεύσω τη Μεγάλη Εβδομάδα. Συνεπώς, να μην φυλαχθώ απ’ τους γνωστούς- άγνωστους συναδέλφους;
Έχω πάει ακόμα και για καφέ με τους συναδέλφους κι έχουμε βγει και δυο- τρεις φορές. Είναι μέσα στο παιχνίδι κι αυτό. Δεν το έκανα υποκριτικά, ήταν σαν χειρονομία καλής θελήσεως. Αλλά, δεν μπορώ να τους δω και σαν φίλους.
Αν τα γράφω όλα αυτά σήμερα, είναι γιατί ελπίζω ότι θα με βοηθήσουν να αποφορτιστώ από ένα περιστατικό που έγινε το πρωί. Δεν ήταν κάτι σημαντικό, μάλλον ασήμαντο θα το χαρακτήριζα, αλλά ήταν ενδεικτικό για το ότι τελικά απαιτείται καλή γνώση Δημοσίων σχέσεων για τη βγάλεις καθαρή, τη μέρα εννοώ και ίσως όχι μόνο…
[Η φωτογραφία είναι απ' το flickr: Tommy Forbes]
Το Πάσχα προ των πυλών. Οι δρόμοι αρχίζουν και γεμίζουν εκδρομείς, οι γειτονιές αδειάζουν. Βρίσκεις να παρκάρεις πιο εύκολα. Προσπαθείς να προλάβεις τελευταίες εκκρεμότητες. Πάντα συσσωρεύονται τέτοιες πριν τις γιορτές.
