Παρασκευή, Ιουνίου 29, 2007

Το Δάσος

Στην Τρίτη δημοτικού είχαμε γράψει μια έκθεση στο σχολείο με θέμα «Το δάσος». Δεν θυμάμαι καθόλου τι έγραφα, ήταν όμως η πρώτη έκθεση που έχω γράψει στη ζωή μου. Δοκίμαζα για πρώτη φορά τις δυνάμεις μου στον γραπτό λόγο, εγχείρημα που είχε στεφθεί με επιτυχία. Ο δάσκαλος είπε ότι είχα γράψει πολύ, αναλογικά με την ηλικία μου. Δυο φύλλα τετραδίου ολόκληρα, τέσσερις σελίδες δηλαδή πυκνογραμμένες. Είχε διαβάσει την έκθεση μου μέσα στην τάξη κι εγώ είχα αισθανθεί περήφανη. Είχε γράψει από κάτω με το χαρακτηριστικό κόκκινο στυλό «Άριστα» και πιο δίπλα είχε προσθέσει κι ένα «Μπράβο». Την πήγα με χαρά στο σπίτι και την έδειξα στους γονείς μου.
Δεν θυμάμαι πια τι έγραφα σε κείνη την έκθεση και δυστυχώς δεν διασώθηκε στο πέρασμα του χρόνου.
Υποπτεύομαι ότι θα πρέπει να μιλούσα για τα δέντρα και τα ζώα όπως είχαν περάσει στις παιδικές εικόνες μου, απ’ όσα έβλεπα. Μιλάμε για την εποχή που ακόμα υπήρχαν δάση σε κοντινή ακτίνα.
Η πρώτη εκδρομή που είχαμε κάνει στο σχολείο, δυο χρόνια πριν, ήταν στην Πάρνηθα. Πρωτάκια είμασταν και συνοδευόμασταν στο πούλμαν εκτός απ’ τους δασκάλους κι απ’ τους γονείς μας. Στο Δάσος της Πάρνηθας, είχε χαθεί για λίγο εκείνη τη μέρα κι ο αδερφός μου που ήταν τότε τεσσάρων χρονών και η μητέρα μου τον είχε φέρει κι εκείνον μαζί.
Στο δάσος του Πόρου, στο Νεώρειο, περπατούσα τα καλοκαίρια που παραθερίζαμε στο νησί και απ’ τα πεύκα της Αττικής έκοβα βελόνες για βραχιολάκια όταν συχνά πηγαίναμε εκδρομές εκείνα τα χρόνια. Υπάρχει μάλιστα μια φωτογραφία από ένα πικ-νικ της δεκαετίας του ’70 σε κάποιο κοντινό δάσος, τότε που ακόμα οι οικογένειες έκαναν κι αυτό το σπορ…
Γράφω τις παραπάνω γραμμές με αφορμή τη χθεσινή πυρκαγιά στην Πάρνηθα που νιώθω ότι με την ένταση της ήρθε να καταστρέψει ό, τι ήταν ζωντανό από μια εποχή αθωότητας.
Χαμογελάω ειρωνικά στη θύμηση μιας παλιάς αλήθειας για το καλό κλίμα της Αττικής. Το λέγανε πριν από πολλά χρόνια, το εννοούσανε, ίσχυε.
Λυπάμαι εξαιρετικά που η επόμενη βροχή θα πλημμυρίσει τα πάντα αφού δεν θα υπάρχουν πια δέντρα και πράσινο και υγιές χώμα να απορροφήσουν τα νερά.
Ντρέπομαι που ζω σ’ έναν κόσμο που όλα πια αλλοτριώθηκαν.
Είμαι αμήχανη κι απαισιόδοξη για το όποιο μέλλον.

12 σχόλια:

Кроткая είπε...

και κυρίως θυμωμένη.

Αλεπού είπε...

@krotkaya
Πολύ θυμωμένη!

o είπε...

πάλι κοινά...
Πάρνηθα και Πόρος.
Πάρνηθα πιό πολύ.

και σκέφτομαι τώρα που ακόμη δεν έχω θυμώσει πως εμείς χάνουμε τις αναμνήσεις μας , τα μικρά παιδιά όμως το μέλλον τους...
και είμαι λυπημένη.
πολύ.

Ανώνυμος είπε...

Έχω κι εγώ παιδικές αναμνήσεις από την Πάρνηθα. Αναμνήσεις που είναι αδύνατο πια να μοιραστώ με τον γιο μου.

Πελώρια απογοήτευση από χθες. Πελώρια.

Goudaki! είπε...

Εγώ είμαι εξαγριωμένη...για οτι έγινε και κυρίως για το οτι κανείς δεν θα αναλάβει ευθύνη και κανείς δε θα τιμωρηθεί.

NinaC είπε...

"Ντρέπομαι που ζω σ’ έναν κόσμο που όλα πια αλλοτριώθηκαν.
Είμαι αμήχανη κι απαισιόδοξη για το όποιο μέλλον".

Κι εγώ... κι εγώ...

vanilia είπε...

Δυστυχώς όλα θυσιάζονται,ακόμη και τα πιό στοιχειώδη που χρειάζεται η ανθρωπότητα για να ζήσει αξιοπρεπώς! Όλα στο βωμό του κέρδους!ΝΤΡΟΠΉ!

Αλεπού είπε...

@envain
Τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό και χωρίς ανάσα.
@mpampakis
:(
@goudaki
Ό, τι γίνεται πάντα. Οι μεν ρίχνουν ευθύνες στους δε.
@composition doll
και όλοι μας μάλλον...
@vanilla
Να δω πόσα σπίτια ακόμη θα χτιστούν σ' αυτήν την τσιμεντούπολη!

insomnia#3 είπε...

To θέμα είναι : Τώρα Εμείς , Μπορούμε ΚΑΤΙ να κάνουμε ???

markos-the-gnostic είπε...

όλοι έχουμε μείνει άναυδοι και ριζικά απαισιόδοξοι

Ανώνυμος είπε...

Εγώ δεν έχω αναμνήσεις από την Πάρνηθα. Ήρθα πρόσφτα στην Αθήνα και φαίνεται ότι αποκλείεται να αποκτήσω. Δε με νοιάζει για μένα σκέφτομαι όμως ότι ο γιός μου δε θα αποκτήσει εικόνα ούτε από τον Ταΰγετο που εγώ μεγάλωσα, ούτε από τον Χορτιάτη που εγώ έζησα και αυτός δεν πρόλαβε γιατί γεννήθηκε αφού κάηκε το βουνό,ούτε από την Πάρνηθα στους πρόποδες της οποίας μεγαλώνει. Εγώ έχασα τρία βουνά αλλά έχω κάτι να θυμάμαι, αυτός δεν θα έχει τίποτα, ούτε εικόνες, ούτε βουνό, μόνο φωτιές.
Ευχαριστώ για το χώρο και το χρόνο ...

Αλεπού είπε...

@insomnia#3
μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε και να δείξουμε ότι αυτή τη φορά το εννοούμε!
@markos
Ναι, αλλά όλα έχουν τα όρια τους.
@ρία
Να είσαι καλά και εύχομαι καλύτερες μέρες γαι τον γιο σου και τα παιδιά όλου του κόσμου.